Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Να μπορούσαμε λέει να ξυπνήσουμε και να είχαμε το βράδυ να επιλέξουμε σε ποια συναυλία θα πάμε. Ποιες μουσικές θα ακούσουμε, ποιες μελωδίες θα μας χαϊδέψουν τα αυτιά, ποιος καλλιτέχνης θα μας εκστασιάσει με την παρουσία του, πόσες μπύρες θα πιούμε και πόσο θα διασκεδάσουμε με την παρέα μας…
Ξεχάσαμε πως είναι να έχεις αυτή τη γλυκιά προσμονή για την συναυλία που επιθυμείς διακαώς να παρακολουθήσεις. Ξεχάσαμε πως είναι να μετράς αντίστροφα το χρόνο για την ώρα που θα βρεθείς να τραγουδάς, να χορεύεις, να ζεις. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να γκρινιάζει και μετά να στεναχωριέται που δεν υπάρχει πλέον μια ροή, δεν γίνονται live. Είναι παράπονο; Ναι είναι.
Το σημαντικότερο όλων: ξεχάσαμε πως είναι η αίσθηση να βρίσκεσαι με φίλους και να νιώθεις την αγκαλιά. Την αγκαλιά και το άγγιγμα που ήρθε να μας στερήσει αυτός ο ιός. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να βλέπεις μπροστά σου αγαπημένα πρόσωπα και να μην μπορείς να τα πλησιάσεις και να τα αγγίξεις, να μην μπορείς να νιώσεις αυτή την αίσθηση που σου προσφέρει η αγκαλιά.
Όσοι βρίσκονται …έξω από το χορό –και τον χώρο– θα αναρωτηθούν: μα καλά, τόσο πολύ σας έλειψαν οι συναυλίες; Τόσο… δεν φαντάζεστε πόσο!! Όσοι είναι μύστες ξέρουν καλά ότι συναυλία δεν είναι απλά διασκέδαση. Είναι ολόκληρη τελετουργία που για να επιτύχει χρειάζονται πολλά συστατικά και δουλεύουν αρκετοί άνθρωποι πριν από αυτή, πίσω και κάτω από τη σκηνή, ακόμη και μακριά από τη σκηνή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δυστυχώς βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά, χωρίς μεροκάματο.
Το τι είναι η μουσική, το ορίζει ο καθένας διαφορετικά. Όπως διαφορετικά μεταφράζει και ερμηνεύει τους στίχους των τραγουδιών, όπως διαφορετικά δέχεται τη λύτρωση ή την έκσταση που προσφέρει ένα μουσικό δημιούργημα. Το σίγουρο είναι ωστόσο ένα: Δύσκολα θα βρεις κάτι που να μπορεί να συγκριθεί με την ευδαιμονία, τη χαρά, την ομορφιά που σου προσφέρει το να ακούς live τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη να ερμηνεύει αγαπημένα κομμάτια. Μόνο εσύ που βρέθηκες ξανά και ξανά σε συναυλίες μπορείς να νιώσεις για τι πράγμα μιλάω. Ποια είναι αυτή η αίσθηση που μπορεί να σε απογειώσει, να κάνει την ψυχή σου να χαμογελά ως τα έγκατα και το νου να γίνεται πουλί που δραπετεύει. Η μουσική μονάχη της, έχει την δυνατότητα να σου προκαλέσει όλα τα συναισθήματα, να σε βάλει στο τρενάκι και να σε μεταφέρει σε άλλα μέρη, να σε ανεβάσει στη ρόδα του λούνα παρκ και να αγναντεύεις τον κόσμο από ψηλά.
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού»… ας το πάρουμε έτσι. Προσπαθήσαμε όλοι να το δούμε σαν μια ευκαιρία να κάνουμε ενδοσκόπηση, να απαλλαχτούμε από περιττά βάρη και να ανέβουμε ένα σκαλί πιο κοντά στην αυτογνωσία. Δεν είναι όμως τόσο απλό. Τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι επειδή έτσι το επιβάλλουν οι συνθήκες. Σε πολλούς ανθρώπους στοίχισε και στοιχίζει πολύ το γεγονός ότι έχασαν την –όποια– καθημερινότητά τους.
Ένα πέπλο αβεβαιότητας και πεσιμισμού πλανάται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τον χώρο του πολιτισμού από την στιγμή που έκανε την εμφάνισή του ο Covid-19 . Ένα πέπλο όμως που παρά τις όποιες προσπάθειες, δεν βρέθηκε ένα χέρι να το τραβήξει και να το απομακρύνει. Διότι ο πολιτισμός πρέπει να συνεχίσει με κάθε τρόπο και κάθε αντίτιμο να υπάρχει. Αλίμονο αν σταματήσει να υφίσταται ο κλάδος του πολιτισμού και δη στην χώρα που τον γέννησε.
Μετά από ένα καλοκαίρι που μας άφησε πικρή γεύση, που αποτέλεσε πλήγμα για το κομμάτι του πολιτισμού, καλούμαστε να …βγάλουμε χειμώνα. Πώς δηλαδή να γίνει αυτό χωρίς μουσικές; Με live streaming; Καλή η προσπάθεια αλλά δεν αρκεί…
Ας παραμείνουμε όμως αισιόδοξοι και ας σιγοψιθυρίσουμε ότι θα βρεθούμε στα ίδια μέρη, με τις ίδιες μουσικές και το πιο μεγάλο χαμόγελο…
Θα φυσήξει μια μέρα αέρας Πεχλιβάνης και τότε θα ανταμώσουμε ξανά, θα μπορούμε να ανασάνουμε ελεύθερα, να αγκαλιαστούμε σφιχτά, να γελάσουμε δυνατά, να δώσουμε τα χέρια, να χορέψουμε μέχρι τελικής πτώσης και τα μάτια θα λάμπουν τόσο πολύ, το χαμόγελο δεν θα κρύβεται πλέον πίσω από τη μάσκα και εμείς θα είμαστε χαρούμενοι. Ελεύθεροι και χαρούμενοι…!
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…