14/3/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Προσπαθώ να μην το ξεχνάω στη καθημερινότητα μου. Ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας δόθηκε ποτέ. Για την ίδια μας τη ζωή λέω και ότι περιλαμβάνει αυτή. Δώρο που συνήθως το υποβαθμίζουμε, το ξεχνάμε, το θεωρούμε δεδομένο, το μειώνουμε. Δώρο που μας υπενθυμίζεται, συνήθως, με τον πιο άσχημο τρόπο.
Τη Παρασκευή γίναμε όλοι μάρτυρες σε μία τεράστια καταστροφή. Εικόνες που θύμιζαν ταινίες επιστημονικής φαντασίας, θάλασσα και στεριά έγιναν ένα, ζωές που χάθηκαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Χαμένες ζωές που μετρούνται σε έναν ολοένα αυξανόμενα αριθμό και εμείς ανίκανοι να κάνουμε κάτι για αυτό. Δεν γράφω επικήδειο εδώ. Το σεισμό, ιστορικά, κανείς δεν μπόρεσε να τον προβλέψει. Η φύση άλλωστε είναι απρόβλεπτη. Γράφω για τον ανόητο μικρόκοσμο μέσα στον οποίο ζούμε όλοι μας. Τον μικρόκοσμο που διογκώνουμε μικροπροβλήματα. Έναν μικρόκοσμο που μας έχει βάλει σε μία ροή και δε μας αφήνει να σκεφτούμε ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά πράγματα στη ζωή μας.
Σκεφτείτε εμάς, τους Έλληνες. Ποια είναι η δική μας καθημερινότητα. Ποιες λέξεις μας βασανίζουν. Μνημόνιο, ανεργία, περικοπές. Δεν αντιλέγει κανείς πως και αυτά είναι αρκετά σημαντικά θέματα. Όμως τις περισσότερες φορές ξεχνάμε πόσο σημαντικά είναι κάποια πράγματα που θεωρούμε αυτονόητα κι όμως δεν είναι. Πράγματα όπως το να έχεις ένα σπίτι να μένεις, να είναι καλά όλοι οι άνθρωποι που αγαπάς, μία βόλτα με έναν καφέ στο χέρι, ένα γέλιο. Αλήθεια, πόσοι από εμάς έχουμε βάλει σε δεύτερη ή και σε τρίτη μοίρα όλα τα παραπάνω. Πόσοι περπατάνε καθημερινά με το βλέμμα χαμένο στο κενό δείχνοντας ανίκανοι να αντιληφθούν το πόσο τυχεροί είναι. Πόσοι μοιρολογούν για τη ζωή τους χωρίς να έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση. Σίγουρα όμως μετά τις εικόνες της Ιαπωνίας θα γίνουμε περισσότεροι αυτοί που εκτιμάμε την ίδια μας τη ζωή. Έστω και για λίγες ημέρες…
Πόσο μα πόσο δίκιο έχεις…