“Μετά από́ αρκετό́ καιρό́ ήρθε η στιγμή́ να μοιραστώ́ μαζί́ σας το νέο μου τραγούδι. Ένα τραγούδι που με ταρακούνησε πριν πολλά́ χρόνια όταν το πρωτοάκουσα να το ερμηνεύει αυτή́ η τεράστια τραγουδίστρια, Mina“.
Και αυτό είναι το πρώτο δείγμα από το καινούριο album της Ελεωνόρας Ζουγανέλη. Που θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένα album με διασκευές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα album με τραγούδια που την “ταρακούνησαν” μέσα στα χρόνια, τραγούδια από αυτά που πάντα διάλεγε για να πει και να μας εκπλήξει στα προγράμματά της, αλλά και άλλα που θα ακούσουμε για πρώτη φορά με τη φωνή της. Όλα τους πάντως έχουν το προσωπικό της επιλογής και το προσωπικό της προσέγγισης της Ελεωνόρας.
Το 1998 η σπουδαία Mina, είχε κυκλοφορήσει το album “Canarino Mannaro” που έκλεινε με το τραγούδι “Impagliatori d’ aquile“. Με αυτό το τραγούδι του Samuele Cerri επιλέγει η Ελεωνόρα να μας ανοίξει την πόρτα στο καινούριο της album. Οι ελληνικοί στίχοι είναι του Νίκου Μωραΐτη, που εύκολα μπορείς να πεις ότι ο τρόπος που καταφέρνει να φέρνει το αίσθημα και το νόημα ενός τραγουδιού στα ελληνικά είναι μοναδικός. Η ενορχήστρωση είναι του Δημήτρη Μπαρμπαγάλα, σταθερού συνεργάτη της Ελεωνόρας τα τελευταία χρόνια.
“Εύχομαι να σας ταξιδέψει και να αγγίξει κάτι μέσα σας!”
Ελεωνόρα…
Ενορχήστρωση, Ηλεκτρικη Κιθάρα: Δημήτρης Μπαρμπαγάλας
Τύμπανα: Μιχάλης Καπηλίδης
Μπάσο: Βασίλης Νησσόπουλος
Πιάνο, Hammond: Κώστας Χριστοδούλου
Βιολί: Βασιλική Μαζαράκη
Βιόλα: Mikhail Smirnov
Σκηνοθεσία: Κώστας Καρύδας
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Μάριος Τσιπόπουλος
Ήσουν οι μεγάλοι μου χειμώνες
Μες στα μάτια οι σταγόνες
Που κατέβαζε η βροχή
Ήσουν τα μικρά μου καλοκαίρια
Ένας μήνας, δυο αστέρια
Που κοιτούσε η ζωή
Μα κι από το άπιαστο πιο πάνω
Ήσουν όλα αυτά που φτάνω
Όταν λέω «δεν μπορώ»
Ήσουν το γερό αυτό το χέρι
Που το δρόμο πάντα ξέρει
Και το πιάνω ν’ ανεβώ
Τι σταθερό να βρω
Να με κρατάει γερά
Τώρα που σπάνε τα δικά σου τα υλικά
Τι σταθερό να βρω
Που να ‘ναι πάντα εσύ
Και που ν’ αντέχει τη δική μου τη ζωή
Μα κι από το άπιαστο πιο πάνω
Ήσουν όλα αυτά που φτάνω
Όταν λέω «δεν μπορώ»
Ήσουν το γερό αυτό το χέρι
Που τον δρόμο πάντα ξέρει
Και το πιάνω ν’ ανεβώ…