Γράφει ο Θανάσης Κρεμασμένος
Είναι εύστοχος ο χαρακτηρισμός «πολύπαθο ελληνικό τραγούδι»!
Μπορεί να είναι ένα πολύτιμο, απολαυστικό, ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μας, αλλά ως πολιτιστικό προϊόν, απαξιώνεται καθημερινά και όχι από εκείνους που κοπιάζουν γι’ αυτό. Η αδυναμία συνεννόησης με την Πολιτεία, ο υποβιβασμός του Πολιτισμού ως μη αναγκαίο αγαθό, οι εσωτερικές διαμάχες αλλά και η έλλειψη προτάσεων, φέρνουν «μαύρες» σκέψεις για το μέλλον του. Να απαριθμήσουμε λόγους και προβλήματα κι ας προσπαθήσουμε να εκφέρουμε και μια πρόταση:
- Ο μηχανισμός είσπραξης των Πνευματικών Δικαιωμάτων των δημιουργών έχει περάσει από χίλια κύματα και ακόμα δεν έχουν κλείσει εκκρεμότητες που θα δώσουν μια αποδεκτή και δίκαιη λύση για όλους τους ενδιαφερόμενους.
- Η δισκογραφία καρκινοβατεί, η πώληση φυσικού προιόντος (cd) βαίνει προς εξαφάνιση, η (πρόσκαιρη;) μόδα της βινυλιολατρείας έχει ανανεώσει μερικώς το ενδιαφέρον των ακροατών, αλλά αφορά τους λίγους μιας και είναι ένα ακριβό χόμπι, ενώ τα έσοδα για εταιρείες και δημιουργούς έρχονται πλέον από την οργάνωση συναυλιών και παραστάσεων.
- Επιπροσθέτως, υπάρχει δισκογραφημένο υλικό του παρελθόντος που είναι αδύνατον να φτάσει στα χέρια του ακροατή μιας και μεγάλες εταιρείες έχουν κλείσει και «κλειδώσει» το υλικό αυτό στα συρτάρια τους.
- Το διαδίκτυο και η τεχνολογία έχει δώσει πρακτικά τη δυνατότητα σε κάθε νέο μουσικό, να βγάλει τη δουλειά του σε κοινή θέα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο τεράστιος όγκος πληροφορίας εξαφανίζει τη δυνατότητα να φτάσει η μουσική του σε πολλούς ακροατές.
- Τα ΜΜΕ αγνοούν την ύπαρξη του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού: Η τηλεόραση αρκείται σε εκπομπές – αναδρομές – γλέντια και σε προώθηση βραχύβιων «κατασκευασμένων» καλλιτεχνών και εύπεπτων σουξέ της μιας σεζόν.
- Το ραδιόφωνο διεκδικώντας ακροαματικότητα και κατ’ επέκταση διαφημιστικά έσοδα, προτείνει δοκιμασμένο και «ασφαλές» υλικό, αποφεύγοντας να τολμήσει με νέους δημιουργούς αλλά και να ψάξει στα κρυμμένα διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας.
- Οι μουσικές σκηνές μετρημένες στα δάχτυλα, αν και τρέφονται από τις νεότερες ηλικίες, αδυνατούν να βοηθήσουν, για οικονομικούς και πρακτικούς λόγους.
Τα καλά νέα είναι ότι νέο αίμα υπάρχει και «βράζει», αλλά δεν έχει διέξοδο και βήμα!
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι προφανέστερο παρά ποτέ, ότι επιβάλλεται να υπάρξει δράση που δεν πρέπει να περιμένει την κρατική πρωτοβουλία (που δεν πρόκειται να εκδηλωθεί), αλλά να σχεδιάσει και προτείνει συγκεκριμένο σχέδιο διάσωσης και ανάδειξης της ελληνικής μουσικής, παλαιότερης και νεότερης.
Που θα δώσει Βήμα και Μέσα στους δημιουργούς να παρουσιάσουν το έργο τους, που θα δώσει στους ερευνητές τη δυνατότητα να μελετήσουν ανεμπόδιστα την Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
Μήπως ήρθε λοιπόν ο καιρός για να φτιαχτεί μια «Μουσική Κιβωτός του Ελληνικού Τραγουδιού»; Ένα εργαλείο δηλαδή, διάσωσης και προβολής της ελληνικής μουσικής συνολικά, με πρόσβαση σε κάθε ενδιαφερόμενο;
Πώς θα μπορούσε να είναι αυτή η «Κιβωτός»;
Ένας ανεξάρτητος φορέας (ή μια εθελοντική ομάδα εργασίας με συντονισμό και κανόνες) που θα συνεργάζεται απευθείας με τους δημιουργούς και θα έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει τμήματα όπως:
- Ιστορικό ψηφιακό αρχείο – δισκοθήκη ελληνικού τραγουδιού με πρόσβαση σε όλους για ακρόαση, μελέτη και ενδεχομένως αγορά. Database στα πρότυπα της εργασίας του Πέτρου Δραγουμάνου (Ελληνική Δισκογραφία), με πληροφορίες για όλες τις δισκογραφικές εκδόσεις και τους συντελεστές τους.
- Database με στίχους και παρτιτούρες (ήδη υπάρχουν ιστοσελίδες σχετικές που εμπλουτίζονται με εθελοντική εργασία)
- Τμήμα ψηφιοποίησης βινυλίων που έχουν αποσυρθεί, είναι δυσεύρετα ή δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ σε ψηφιακή μορφή
- Ραδιόφωνο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που θα προάγει το ελληνικό τραγούδι
- Ηλεκτρονικά ΜΜΕ & Social Media (Website, YouTube Channel) όπου θα καταχωρούνται-αρχειοθετούνται πληροφορίες και δεδομένα (τραγούδια, βίντεο, συνεντεύξεις κλπ)
- Πλατφόρμα για το ελληνικό τραγούδι τύπου Spotify (Οι Ιταλοί το έχουν κάνει ήδη)
- Ειδικές εκδόσεις-αφιερώματα
Ο φορέας αυτός θα λειτουργεί ΧΩΡΙΣ αποκλεισμούς, σε συνεργασία με τους φορείς των καλλιτεχνών – κάθε δημιουργός θα έχει τη δυνατότητα να παρουσιάζει και να εκμεταλλεύεται το πνευματικό του προϊόν, ισότιμα, ανεξαρτήτως αν είναι νέος δημιουργός ή καταξιωμένος.
Ο φορέας αυτός αν δεν μπορεί να βρει στέγη και πόρους, μπορεί να λειτουργήσει άμεσα, γρήγορα και αξιόπιστα, με εθελοντική εργασία, με συγκεκριμένες προδιαγραφές (στα πρότυπα πχ. της Wikipedia και κάποιων μη κερδοσκοπικών ΜΜΕ), με τη βοήθεια των ίδιων των δημιουργών αλλά και του Κοινού (από συλλέκτες ως απλοί ακροατές).
Μπορεί επίσης να είναι αυτοσυντηρούμενος, αφού θα μπορεί να παρέχει συνδρομητικές υπηρεσίες, να κάνει πώληση υλικού (φυσικού και ψηφιακού) και να αποδίδει τα δικαιώματα στους καλλιτέχνες.
Αν υποθέσουμε ότι λύνεται επιτέλους το φλέγον θέμα της διαχείρισης των Πνευματικών Δικαιωμάτων, μήπως το επόμενο βήμα των Δημιουργών πρέπει να είναι αυτό;
Μήπως και εμείς οι λάτρεις και ακροατές του ελληνικού τραγουδιού πρέπει (σε συνεργασία με τους δημιουργούς) να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας και να δουλέψουμε ομαδικά για τον κοινό σκοπό;
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…