Βασίλης Παπακωνσταντίνου...

Κάθομαι στις κερκίδες του Θεάτρου Βράχων, λίγο πριν αρχίσει η συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και παρατηρώ τον κόσμο. Η πρώτη γραμμή ανήκει στην εφηβεία. Νέα παιδιά με τις μπύρες τους, τα τζην και τα μπλουζάκια με το πρόσωπο του Βασίλη, όρθια περιμένουν ανυπόμονα να αρχίσει η συναυλία. Αυτά τα ίδια παιδιά θα κρατήσουν αργότερα τον παλμό, θα φωνάξουν, θα τραγουδήσουν, θα ανάψουν καπνογόνα. Από πίσω τους, καθισμένοι άνθρωποι κάθε ηλικίας. Τους παρατηρώ και είμαι σίγουρη τί σκέφτεται καθένας από αυτούς. Οι τριαντάρηδες θυμούνται με νοσταλγία τα χρόνια που αυτοί ήταν η εφηβεία και φώναζαν στην πρώτη γραμμή στις συναυλίες του Βασίλη. Οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες ήρθαν επίσης για να θυμηθούν τα νιάτα τους. Τα επαναστατικά χρόνια του Πολυτεχνείου, και τα επόμενα της μεταπολίτευσης. Ήρθαν για να ακούσουν τα τραγούδια του Λοίζου, του Άσιμου, του Μικρούτσικου. Υπάρχουν όμως και ακόμα μεγαλύτερες ηλικίες. Πίσω μου κάθοντα δύο κυρίες, πρέπει να είναι γύρω στα 65. Θα ήθελα πολύ να τις ρωτήσω γιατί είναι εδώ, αλλά ευτυχώς αυτό συζητάνε μεταξύ τους και στήνω αυτί. Η μία ήρθε γιατί ο έφηβος εγγονός της αγαπάει πάρα πολύ το Βασίλη κι έτσι ήρθε να δει περί τίνος πρόκειται. Η άλλη ήρθε γιατί της αρέσει πολύ η φωνή του Βασίλη, και "είναι και πολύ καλό παιδί, έχει κάνει και οικογένεια, αλλά πολύ φωνάζει ρε παιδί μου ώρες-ώρες, τί καλός όμως που είναι όταν λέει το "Σ'ακολουθώ", και τί χαριτωμένος όταν λέει αυτό που λέει "Ήταν ένας γάτος, μαύρος πονηρός..."

Χαμογελάω κρυφά ακούγοντας αυτά τα λόγια, και γυρίζω κι εγώ πίσω... Θυμάμαι την πρώτη μου συναυλία, ήταν ο Βασίλης με την Αφροδίτη Μάνου σε κάποιο θέατρο στον Πειραιά. Με πήγε η μαμά μου, αφενός γιατί είναι πολύ φαν, και αφετέρου γιατί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τριγυρνούσα μέσα στο σπίτι και τραγούδαγα "Ο παπαγάλος θα λέει τους ξεφύγαμε...". Και ήμουν μόνο έξι χρονών!

Τις σκέψεις αυτές τις διακόπτουν τα χειροκροτήματα που με γυρίζουν στο σήμερα και στο Θέατρο Βράχων. Σβήνουν τα φώτα πλην ενός κόκκινου προβολέα που φωτίζει τη σκηνή, βγαίνουν καπνοί και η ορχήστρα παίζει μία μουσική απ'αυτές που φανερώνουν αγωνία. Σκέφτομαι πως αν μέσα στο κοινό υπάρχει κάποιος ξένος που δε γνωρίζει το Βασίλη, θα νομίζει ότι θα βγεί τουλάχιστον ο Μικ Τζάγκερ! Αλλά δεν βγαίνει ο Μικ Τζάγκερ. Βγαίνει ο Βασίλης, με το 1.65 του, τη μεγάλη μύτη του, τα 54 χρόνια του. Στέκεται εκεί που τελειώνει το κόκκινο φως και τραγουδάει "Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή...". Και όλος ο κόσμος παραλληρεί, από τους έφηβους της πρώτης γραμμής μέχρι τις δύο κυρίες που κάθονται πίσω μου...

Ο Βασίλης είναι είδωλο. Η επιρροή που ασκεί στον κόσμο και κυρίως στη νεολαία είναι συγκλονιστική. Και ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτή τη δύναμη την έχει πάρει μέσα από αυτούς που τον αγαπούν. Γιατί αυτό που συμβαίνει είναι αμοιβαίο. Χωρίς ανούσιες συνεντεύξεις, χωρίς δηλώσεις, χωρίς εξώφυλλα, αυτά που πραγματικά έχει να πει τα λέει με τρα τραγούδια του. Στις συναυλίες ο κόσμος φωνάζει "Βασίλη ζούμε για να σ' ακούμε" και ο Βασίλης απαντάει τραγουδώντας "Όσο για μένα θα 'μαι πάντα εδώ με των ματιών σας τη φωτιά σημαία, είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε, μ'αρέσει ν'αρμενίζουμε παρέα..." Το όνομά του ταυτίστηκε με την επανάσταση και με την αντίδραση σε ότι συμβαίνει γύρω μας άθελά μας. Ο μοναδικός τραγουδιστής που αγαπήθηκε τόσο πολύ από τα νέα παιδιά, που τον πίστεψαν και του έδειξαν εμπιστοσύνη. Και που δεν τα πρόδωσε ποτέ. Τα τραγούδια του έγιναν άλλα συνθήματα και άλλα ατάκες: "Χαιρετίσματα στην εξουσία", "Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα", "Ελλάς, μίλα μας και μη μας αγαπάς", "Χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα", "Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι", και πολλά άλλα με κορυφαία μία φράση που εθεάθη σε τοίχους σχολείων και υπουργείων, σε πανό σε πορείες, χαράχτηκε στις ψυχές εκατοντάδων ανήσυχων εφήβων και τους έδωσε το επόμενο βήμα: "Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"...

Αλλά εκτός από είδωλο τυχαίνει να είναι και ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που έχουν περάσει ποτέ από την Ελλάδα. Και νομίζω οτι ήρθε η στιγμή μετά από τόσα χρόνια καριέρας να του αποδοθεί ένας ακόμα τίτλος. Αυτός του εκπληκτικού ερωτικού τραγουδιστή. Τον τρόπο με τον οποίο τραγουδάει το "Σ'ακολουθώ" δεν κατάφερε κανένας να τον προσεγγίσει. Αλήθεια, πόσο αλλάζει η φωνή του και πόσο τρυφερή γίνεται όταν τραγουδάει "Έχω ανάγκη να βουλιάξω μέσα στο πιό βαθύ σου βλέμμα", "Σ'αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι", "Χαμογελάς, στα μάτια σου γλιστράω", "Έλα και πάρε με κοντά σου και μη με δώσεις πουθενά", "Κι εγώ σου λέω Στέλλα, στην αγκαλιά μου έλα να κοιμηθείς". Αλλά και κάποιες άλλες στιγμές που δεν ηχογραφήθηκαν, μα όσοι ήταν εκεί θα τις θυμούνται, όπως το "Τίποτα δεν πάει χαμένο" του Λοίζου στη συναυλία που ανέφερα και πριν, το "Λιανοτράγουδο(Αν μ'αγαπάς κι ειν'όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω)" του Χατζιδάκι πριν από μερικά χρόνια στη Σφεντόνα, το "Παπάκι" του Άσιμου που έλεγε μαζί με την Τάνια Τσανακλίδου πριν από 2 χρόνια στο Σταυρό του Νότου...

Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να εξυμνήσω το καινούριο cd του Βασίλη... Και λυπάμαι γιατί τα τραγούδια που περιέχει μπορεί να μην είναι κακά, αλλά δεν είναι τα καλύτερα που θα μπορούσαν να γράψουν καλλιτέχνες όπως ο Ζούδιαρης, ο Ανδρέου και ο Φάμελλος, ούτε τα καλύτερα που θα μπορούσε να τραγουδήσει αυτή η υπέροχη φωνή. Σέβομαι την απόφαση του Βασίλη να κάνει μία στροφή προς το έντεχνο, αλλά ίσως θα έπρεπε να απαιτήσει από αυτούς τους δημιουργούς να βάλουν τα δυνατά τους και να γράψουν ωραία τραγούδια, μιάς και μπορούν να το κάνουν απ' ότι έχουν αποδείξει και στο παρελθόν.

Δε με πειράζει όμως, όσα λάθη και να κάνει εγώ θα αγοράζω τα cd του, όσα χρόνια κι αν περάσουν εγώ θα είμαι στις κερκίδες με την μπύρα μου, θα παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και θα συγκινούμαι ακούγοντας τα τραγούδια που αγαπάω. Αυτό έκανα στην εφηβεία μου, αυτό κάνω στα 21 μου, αυτό θα κάνω στα 30 μου, και όσο πάει...

Τελειώνοντας, αισθάνομαι την ανάγκη να αναφέρω ότι παρόλο που το "Φρέσκο χιόνι" δεν είναι από τις αγαπημένες μου δουλειές του αγαπημένου μου τραγουδιστή, ωστόσο έχει ένα διαμαντάκι που ακούει στο όνομα "Οι μέρες που δικάζουν". Η μουσική ανήκει στον "μάγο" Σταμάτη Κραουνάκη, οι στίχοι στον Οδυσσέα Ιωάννου και δεν είναι άλλο από τη συνάντηση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και της Χαρούλας Αλεξίου... Μαγική στιγμή...

"Κι αν όλα βγουν αληθινά
Δεν θα χαρώ ούτε θα κλάψω
Και δεν θα πω "στο είχα πει"
Δεν ξέρω πώς ούτε γιατί
Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ'ανάψω..."