Είκοσι Βασανιστικά Χρόνια Για Τον Γιώργο Μαζωνάκη
«Ματώνεις όταν συγκρούεσαι με τη βλαχιά και τη συντήρηση»
Το περασμένο Σάββατο στο Κατράκειο της Νίκαιας, εκεί που οι σνομπ του κώλου το λένε «δυτική Αττική» με ψόγο και περιφρόνια, ο Γιώργος Μαζωνάκης έσκισε το κουκούλι της μεταμόρφωσης που του πήρε 20 χρόνια και φανερώθηκε λαμπρός μπροστά σε πάνω από 9 χιλιάδες ζευγάρια μάτια, που είχαν γουρλώσει πάνω του και είχαν γίνει τεράστια σαν της Candy Candy, πετώντας σπίθες ενθουσιασμού και βλέποντας αστράκια.
Δεν χρειάστηκε να κατεβάσει κανένα ούφο με εξωγήινους για να μας εντυπωσιάσει, όπως κάνουν άλλοι. Το πέτυχε, όμως, με μια σειρά από «μαζωνίστικα» τεχνάσματα και τρικ, των οποίων διεκδικεί την πατέντα. Σε μια παύση της μουσικής, για παράδειγμα, βαριανάσαινε τόσο κοντά στο μικρόφωνο που ήταν σαν να τον αφουγκραζόσουν με το στηθοσκόπιο να ακούσεις την καρδιά του που πάει να σπάσει από την ένταση και τη ρίγη της στιγμής. Ύστερα έκανε τροχάδην στη σκηνή και δημιουργούσε την ψευδαίσθηση και την αγωνία της έκτακτης ανάγκης. Λύγιζε τα γόνατα και τούρλωνε τους γλουτούς σε ψευτο-υπόκλιση και το κοινό παραληρούσε, ανταποκρινόμενο σε ένα κινησιολογικό δάνειο που (ίσως χωρίς να το ξέρει) ο Μαζωνάκης έχει πάρει από το δυτικό θέατρο και την Κομέντια ντελ Άρτε. Και αμέσως μετά γύριζε πλάτη και χόρευε κυκλικά και πάνω-κάτω τους ώμους, όπως κάνουν στη βαθιά Ανατολή.
Τα «γ@μW την π0υ^@ν@ μου» και τα άλλα «εξ αμάξης» τα ένιωθε σαν χάδι ο κόσμος από κάτω. Και στα ενδιάμεσα των τραγουδιών είπε λίγα πράγματα, που πάτησαν, όμως, όλα τα σωστά κουμπιά για να κρεμόμαστε τσιγκέλι από τα χείλη του. Ήταν ντυμένος με αβαντ-γκαρντ Gareth Pugh και κόκκινα Alexander McQueen παπούτσια. Aυτά, δηλαδή, που θα φορούσε και ο David Bowie αν η ακμή του ήταν σήμερα κι όχι τότε παλιά που γεννήθηκε και πέθανε ο Ziggy Stardust. Δεν έβαλε ένα ακόμη σκισμένο jean και t-shirt με ροκ στάμπα. Όχι αυτός.
«Μα πού τα έμαθε όλα αυτά; Πού τα βρήκε;» σκεφτόμουν όσην ώρα τραγουδούσε μια μια τις αμέτρητες επιτυχίες του («Φεύγω για Μένα», «Παιδί της Νύχτας», «Μου λείπεις», κ.ο.κ.) με attitude και σκηνοθεσία σούπερσταρ. Μοιράζει άραγε ο Θεός το ταλέντο από την κούνια ή το διεκδικούν όσοι είναι μάγκες με το ζόρι και το έτσι θέλω;
Δεν μπορώ να ξέρω ποιο άστρο αναγνώρισαν στον Γιώργο Μαζωνάκη εκείνοι που του έδωσαν τις πρώτες του ευκαιρίες, αλλά σίγουρα δεν ήταν από τότε μικρός το ίδιο σουπερνόβα όπως αυτό που εξερράγη τις προάλλες στο Κατράκειο. Ο τραγουδιστής από τη Νίκαια νομίζω ότι κατέκτησε σιγά σιγά το ζενίθ του και άφησε λίγο λίγο να αναδυθεί στον αφρό αυτό που ανέκαθεν αχνοφαινόταν στο γαλάζιο του βλέμμα: ένα αυθεντικό ναυάγιο.
Ένα ναυάγιο, βλέπεις, είναι πολύτιμο και απαραίτητο για να γίνεις γνήσιος λαϊκός τραγουδιστής, αλλιώς απλά πατάς σωστά στις νότες σαν τον Μάριο Φραγκούλη και τραγουδάς ακόμη για τους γάμους του Φίγκαρο. Ο Μαζωνάκης φλέρταρε πάντα με το περιθώριο, με το βυθό, με τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος, ήταν σκοτεινός όσο έπρεπε για να εμπνέει τον σεβασμό σε ένα σινάφι που περισσεύουν τα σαχλοκούδουνα, αλλά ποιος φανταζόταν ότι μέσα του κρύβει έναν Τιτανικό ολόκληρο; Τον Τιτανικό ήρθε κι ακούμπησε προχθές στο stage ενώ η ορχήστρα έπαιζε.
Είκοσι χρόνια τώρα προχωράει πόντο πόντο, αφίσα την αφίσα και τραγούδι το τραγούδι. Κι αν δηλώνει ότι τα πέρασε καλά, δεν τον πιστεύω. Είναι δίχως άλλο βασανιστικό να είσαι ο πιο μοντέρνος στο σινάφι σου και να πρέπει κάθε φορά να ματώνεις για να πείσεις τους επαρχιώτες, τους συντηρητικούς και τους άξεστους που βρίσκεις μπροστά σου, πως έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα, ακραία, αλλιώς ας μη γίνουν καθόλου.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης κατάφερε την alternative μόδα, την ανατρεπτική σκηνοθεσία, τα παρεξηγήσιμα βίντεο, τα φαντασμαγορικά φώτα, τα σέξι χορευτικά και τις «πρόστυχες» κινήσεις, τη βλασφημία, την πρόκληση, την ειρωνεία, την παύση και την έκρηξη κι όλα τα άλλα διαχρονικά όπλα μιας σπουδαίας pop performance, να τα σύρει με κόπο μέχρι μέσα στα μπουζουκομάγαζα. Δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά το θαύμα έγινε.
Όπως το περασμένο Σάββατο όταν hipsters με μουστάκι και κάγκουρες με χαίτη, κουλτουριάρηδες που δεν χάνουν παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών και παιδιά με τρύπιες εξατμίσεις, γυναίκες με Hermes και άντρες με crocs, ένας στους τρεις φτωχός και δύο στους τρεις ευκατάστατοι στα χρόνια της κρίσης, χειροκρότησαν όλοι μαζί μέχρι που οι παλάμες τους κοκκίνισαν. Άνισοι μεταξύ τους, ενώθηκαν κάτω από την ομπρέλα του «Μαζώ». Κι ελπίζω να γύρισαν σπίτι (γνωστοί και άγνωστοι, δυο-δυο και τρεις-τρεις) και να φιλήθηκαν μέχρι το πρωί.
http://www.yupiii.gr/apopsi/c52005/Eiko ... iwrgo.html