Έλλη Κοκκίνου
«Ποτέ δεν περίμενα ότι θα κρατούσε η σχέση με τον Γιώργο»
Η Έλλη Κοκκίνου μίλησε στο «Down Town» Κύπρου και στον Αλέξανδρο Πρίφτη για το σχήμα που διαλύθηκε με τον Σταμάτη Γονίδη, παραδέχτηκε τον εκνευρισμό και τη στεναχώρια της, τις οικονομικές δυσκολίες, τον γάμο, το ενδεχόμενο του δεύτερου παιδιού, τη σχέση της με τον γιο της, Αλέξανδρο, αλλά και τον εδώ και 3,5 χρόνια σύντροφό της, Γιώργο Μπόγρη.
Πριν λίγο καιρό τερματίστηκε πρόωρα το σχήμα στην «Ιερά Οδό», εκεί όπου εμφανιζόσουν μαζί με τον Σταμάτη Γονίδη και τη Στέλλα Καλλή. Πιστεύεις στο ουδέν κακό αμιγές καλού ή σε κατέβαλε αυτό το συμβάν;
Η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκα και εκνευρίστηκα. Πιο πολύ όμως, στεναχωρήθηκα. Εμένα απλώς μου ανακοινώθηκε αυτή η απόφαση, δεν συμμετείχα στην όλη ιστορία με τον οποιονδήποτε τρόπο. Το έμαθα, μάλιστα, τηλεφωνικά τη μια μέρα και την άλλη μέρα έκλεισε η φωνή μου από τη στεναχώρια. Γιατί είχαμε ξοδέψει πολλές ώρες από τη ζωή μας σε απίστευτες πρόβες, ξενύχτια, σε συνεχείς πρόβες για τα ρούχα και με πολλά έξοδα παράστασης... Και μιλάμε για υψηλά ποσά, τα οποία δεν πληρώθηκαν ακόμα, γιατί το κόστος τους δεν έχει βγει ακόμα - ό,τι κάνουμε το βάζουμε μόνοι μας, από την τσέπη μας... Όταν ξεκινάς μια συνεργασία, δεν πας με το ζόρι. Όχι, δεν πιέστηκα. Ήταν τιμή μου που ήμουν σε ένα υπέροχο μαγαζί όπως είναι η «Ιερά οδός» και με έναν καλλιτέχνη που εκτιμώ και θαυμάζω, που είναι ο Σταμάτης Γονίδης. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν ήταν το αναμενόμενο.
Τελικά ισχύει αυτό που ειπώθηκε, ότι δηλαδή το μαγαζί δεν είχε κρατήσεις και γι’ αυτό ήταν καλύτερα να κλείσει;
Όχι, όχι, αυτό δεν ισχύει καθόλου! Υπήρχαν κρατήσεις, δεν ήταν θέμα κόσμου. Έγιναν παρεξηγήσεις, κακές συνεννοήσεις μεταξύ κάποιων και χάλασε η χημεία. Αυτό δεν μου έχει ξανατύχει, να ξεκινήσει δηλαδή ένα σχήμα και να κλείσει τη δεύτερη μέρα - δεν το έχω ξαναπεράσει και ούτε θέλω…(γελάει). Το να συζητήσω, όμως, αλλά τελικά να μην κάτσει η δουλειά, αυτό συμβαίνει σε όλους μας.
Η ενασχόλησή σου με τον παιδικό σταθμό που έχεις στη Γλυφάδα, είναι για σένα μια δικλείδα ασφαλείας; Εννοώ, αν δεν τον είχες, θα αντιμετώπιζες θέμα επιβίωσης;
Σαφώς, πιστεύω ότι θα είχα κι εγώ θέμα, όπως όλος ο κόσμος. Ας μη γελιόμαστε, δεν τραγουδάμε πια εξαήμερα και κανείς -ανεξαρτήτως δουλειάς- δεν παίρνει τα χρήματα που έπαιρνε κάποτε. Όλοι έχουμε υποστεί μειώσεις και το παλεύουμε. Δεν θα είχα σκεφτεί να ανοίξω παιδικό σταθμό, αν τα πράγματα στην Ελλάδα δεν άλλαζαν τόσο δραματικά. Αν δουλεύαμε παραπάνω, δεν θα είχαμε πρόβλημα κι έτσι δεν θα έκανα δεύτερες σκέψεις για να είμαι οικονομικά ασφαλής. Όμως, ο παιδικός σταθμός δεν σου φέρνει χρήματα από την πρώτη μέρα ή από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας. Τα χρήματα θα εξαρτηθούν από τη δουλειά σου. Έχουμε υπέροχους δασκάλους - κι ευχαριστώ από καρδιάς τους γονείς που μας εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Είναι πολύ προσωπική δουλειά, θέλει υπευθυνότητα και δεν χωράνε λάθη, ούτε ερασιτεχνισμοί. Τα παιδιά είναι ο θησαυρός του κάθε γονέα. Άρα, ως μαμά, έχω την υποχρέωση να αντιμετωπίζω τα άλλα παιδιά, όπως και το δικό μου.
Όσο μεγαλώνει ο γιος σου, επικοινωνείτε πιο εύκολα μεταξύ σας;
Ναι. Και ο Αλέξανδρος με βοήθησε να επικοινωνώ καλύτερα και με τα παιδάκια του παιδικού σταθμού. Πάντα είχα καλή επαφή με τα παιδιά - και πριν γίνω μαμά. Παίζω μαζί τους, ασχολούμαι, τα αγαπάω.
Ως μητέρα, είσαι αυστηρή; Βάζεις όρια;
Ναι, βάζω. Υπάρχουν κάποια όρια που τα σέβεται ο γιος μου και δεν τα ξεπερνάει. Ξέρει, για παράδειγμα, ότι πρέπει να πάει για ύπνο στις 8.15, άντε 8.30, γιατί το πρωί τον ξυπνάω στις 7.00 για να πάει σχολείο. Του κάνω όμως και τα χατίρια. Είμαστε μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Όπως και το διάβασμα, πρέπει να γίνει όταν έρθει από το σχολείο, αλλιώς, αν γίνει αργότερα, θα κουραστεί. Κατά τα άλλα, δεν είμαι αυστηρή, ας πούμε στο φαγητό κλπ. Ας φάει όσο θέλει, δεν τον πιέζω.
Ζηλεύει που συναναστρέφεσαι τόσα παιδάκια καθημερινά;
Στην αρχή προσπαθούσε να το συνηθίσει, δεν του καθόταν πολύ καλά. Λογικό είναι. Μετά κατάλαβε ότι είναι μία δουλειά, το έχει συνειδητοποιήσει και δεν τον ενοχλεί. Ξέρει ότι αυτός μόνο μπορεί να μπει στο γραφείο μου. Του έχω δώσει αυτό το δικαίωμα, για να νιώθει ξεχωριστός. Όταν έρχεται στον παιδικό σταθμό, όπως έκανε πέρσι, βοηθούσε τα άλλα παιδάκια, τους δασκάλους, αισθανόταν αρχηγός.
Τις στιγμές που ο Αλέξανδρος σου ζητάει ένα αδερφάκι, τι του απαντάς;
Από μέσα μου λέω «ωχ!, να τα μας…». Τι να του πω; Του απαντάω ότι έχει τρία μεγαλύτερα αδέλφια, αλλά μου ανταπαντά ότι θέλει να είναι στο ίδιο σπίτι. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα παιδάκι, αλλά του εξηγώ ότι «στο ίδιο σπίτι μπορούμε να έχουμε φίλους σου και μπορείς να δημιουργήσεις τόσο δυνατές φιλίες, σαν να είναι αδέλφια σου τα άλλα παιδάκια». Άλλωστε, οι φίλοι μας, πολλές φορές, μπορεί να είναι πιο κοντά από τα αδέλφια μας. Γιατί τους επιλέγουμε και μας επιλέγουν. Του απαντάω έτσι, γιατί δεν θέλω να αισθάνεται μόνος ή να έχει την αίσθηση του κενού μελλοντικά, αλλά να ξέρει ότι μπορεί να δημιουργήσει δυνατές σχέσεις.
Έχεις δηλώσει ότι δεν θες να παντρευτείς δεύτερη φορά, ούτε να κάνεις και δεύτερο παιδί. Ωστόσο, αν αυτά τα όνειρα γίνουν επιθυμίες του συντρόφου σου, τι θα κάνεις;
Λέω ότι δε θέλω να παντρευτώ ξανά και να κάνω άλλο παιδί, τώρα που μιλάμε. Ποτέ μη λες ποτέ, όμως, γιατί η ζωή μάς εκπλήσσει. Θα μπορώ να σου απαντήσω πώς θα αντιδράσω, αν και όταν γίνουν επιθυμίες του συντρόφου μου. Τώρα, δεν ξέρω καθόλου.
Δεν σε αγχώνει όμως, η αλλαγή των ισορροπιών; Όταν ο ένας βάζει άλλο στόχο και αποκτά διαφορετικά «θέλω» από σένα;
Τότε υπάρχει κατανόηση, στο βαθμό που μπορεί να αρκέσει βέβαια. Γιατί η κατανόηση δεν φτάνει πάντα. Υπάρχουν και ανάγκες ή επιθυμίες ζωής και πρέπει να σεβαστούμε και τις δύο μεριές. Αν δεις ότι μια επιθυμία κάποιου είναι τόσο μεγάλη και τόσο φυσιολογική, όπως η δημιουργία μιας οικογένειας, τότε παίρνεις κάποιες αποφάσεις. Ή έτσι ή αλλιώς. Μέχρι ενός σημείου μπορείς να είσαι στο γκρι. Μετά πρέπει να επιλέξεις: άσπρο ή μαύρο.
Η αγάπη, ωστόσο, δεν είναι ένας παράγοντας που μπορεί να σε ωθήσει παρορμητικά σε μια απόφαση ζωής; Να αναθεωρήσεις πράγματα που είχες πει ότι δεν θα ξαναέκανες;
Έχεις δίκιο σ’ αυτό. Είναι πολύ ανθρώπινο, γλυκό και ρομαντικό αυτό που λες, όμως δεν είμαι τόσο ρομαντική πια. Κοίτα, υπάρχει και η λογική που, από ένα σημείο και μετά, δεν μπορείς να την παραβλέψεις. Πρέπει να τη δεις στα μάτια και να την αντιμετωπίσεις. Αλλιώς, μπορεί να κάνεις κάτι και η έκβαση να μην είναι αυτή που θα ήθελες. Να είσαι ευτυχισμένος στην αρχή και μετά, άντε ξανά τα ίδια: χωρισμοί, διαζύγια... Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει μία σχέση, πού θα δέσει ή, αν ζεις κάτι όμορφο, να σου έρθει το κεραμίδι στο κεφάλι και να διαλυθούν τα πάντα.
Η λέξη «χωρισμός» πιστεύεις ότι σε έχει σημαδέψει;
Όχι, δεν θα το έλεγα. Δεν με σημάδεψε κανένας χωρισμός. Στη ζωή υπάρχουν χωρισμοί από σχέσεις, από γάμους, από φίλους. Χωρισμός είναι όταν φεύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή. Υπάρχουν και σχέσεις που πρέπει να διακοπούν κι αυτό δεν είναι ποτέ ευχάριστο.
Γιατί δεν είσαι πια ρομαντική;
Γιατί έχω περάσει κι εγώ πολλά, που ο κόσμος δεν τα ξέρει και δεν τα φαντάζεται καν. Μπορεί να με βλέπετε να χαμογελάω παντού, σε φωτογραφίες, σε περιοδικά και μπορεί να νομίζετε ότι ζω μια ιδανική ζωή. Κάποιος θα πει: «τι ανάγκη έχει αυτή;». Δεν είναι έτσι! Έχω περάσει πολλά, αλλά δεν θα τα πω ποτέ. Ποιον αφορά τι πέρασα ή τι περνάω ακόμα; Ο κόσμος μας βλέπει συνέχεια χαμογελαστούς και μπορεί να θεωρεί ότι είμαστε πάντα έτσι. Είναι ανόητο να πιστεύει κάποιος ότι όλα είναι τέλεια στη ζωή μας. Κι εμένα η ζωή μου δεν είναι τέλεια, υπάρχουν στιγμές εύκολες και δύσκολες. Ό,τι έκανα το έκανα μέσα από σκληρή δουλειά, τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Κάποιες στιγμές υπάρχουν λόγοι για να μη χαμογελάω, αλλά περισσότεροι για να μη φύγει το γέλιο από τα χείλη μου. Ο γιος μου είναι ένας από αυτούς. Ο μεγαλύτερος λόγος. Με χαμόγελο ξεπερνάω το όποιο μου πρόβλημα. Αλλά αυτά που με έκαναν να χάσω τον ρομαντισμό μου και με στιγμάτισαν, δεν θα τα πω ποτέ.
Οι δικοί σου άνθρωποι τα γνωρίζουν;
Η μαμά μου και μερικοί κολλητοί φίλοι, φυσικά. Θα μπορούσαν να γράψουν βιβλίο (γελάει). Αλήθεια!
Τι είναι αυτό που θαυμάζεις περισσότερο στον σύντροφό σου, Γιώργο Μπόγρη;
Την καλοσύνη του. Έχει απεριόριστη καλοσύνη και αθωότητα. Είναι σπάνια η καθαρότητα αυτού του ανθρώπου, σε ασύλληπτο βαθμό.
Το περίμενες ότι θα ήσασταν μαζί, αισίως, τρεισήμισι χρόνια;
Όχι. Η αλήθεια είναι πως όχι. Ούτε εγώ, ούτε κανένας. Εξεπλάγην ευχάριστα. Είναι αυτό που λέγαμε και πριν: δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Μπορεί να σε εκπλήξει ανά πάσα στιγμή. Κι εμένα, σε αυτό το κομμάτι, με εξέπληξε ευχάριστα.
Τι είναι αυτό που σας χωρίζει με τον Γιώργο;
Μόνο τα χιλιόμετρα, γιατί παίζει στη Θεσσαλονίκη. Α, και το ύψος! Αυτό κι αν μας χωρίζει…(γελάει δυνατά). Κατά τα άλλα, δεν μας χωρίζει τίποτα.
Αυτοσαρκάζεσαι συχνά;
Ναι, είναι ωραίο πράγμα. Διώχνει τη θλίψη, τη στεναχώρια - τα απομακρύνει κάπως.
Με τον Γιώργο έχετε αυτό που λέμε «την τέλεια επαφή»;
Με κανέναν δεν επικοινωνείς απόλυτα, Αλέξανδρε. Ούτε με την ίδια σου τη μητέρα! Μωρέ, εδώ δεν επικοινωνώ με τον εαυτό μου, πώς θα έχω την απαίτηση να επικοινωνώ άψογα με τον σύντροφό μου ή τον «χ» σύντροφο; Όλοι είμαστε στον κόσμο μας!
Ο Γιώργος ξέρει τα πάντα για σένα;
Όχι. Τα πάντα δεν τα ξέρει κανένας. Ίσως η μητέρα μου γνωρίζει σχεδόν τα πάντα για μένα, ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος και ο Παύλος Σταματόπουλος. Ξέρεις, είμαι ένας άνθρωπος που, όταν δεν είμαι καλά, κόβομαι από τους πάντες. Δεν θέλω να μιλήσω εκείνη τη στιγμή. Όταν είμαι χάλια, απομονώνομαι. Αφού όμως το επεξεργαστώ, τότε θα ανοιχτώ σε πολύ δικούς μου ανθρώπους.
Τι ανασφάλειες έχεις για το μέλλον;
Μία από τις μεγαλύτερες ανασφάλειες μου είναι το να μην μπορώ να αντιμετωπίσω μια πολύ δύσκολη κατάσταση που θα μου φέρει η ζωή, αρρώστιες δικών μου ανθρώπων και φυσικές καταστροφές ακραίων καταστάσεων - καταστάσεις ανεξέλεγκτες όπως ο σεισμός που πρόσφατα χτύπησε την Κεφαλονιά. Οι άνθρωποι στην Κεφαλονιά, από τη μια μέρα στην άλλη, έχασαν τα σπίτια τους, καταστράφηκαν τα μαγαζιά τους και ζουν με την ανασφάλεια και το φόβο. Ας ελπίσουμε να ορθοποδήσουν γρήγορα.
Θεωρείς ότι θα συνεχίσεις να απασχολείς την επικαιρότητα σε δέκα χρόνια από σήμερα και να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή, Έλλη;
Δεν έχω ιδέα! Δεν ξέρω τι θα κάνω σε δέκα χρόνια, πώς θα είμαι... Δεν ξέρω αν θα θέλω καν να είμαι σε αυτόν τον χώρο πια, έτσι όπως έχει γίνει, δεν ξέρω αν θα θέλω να είμαι κομμάτι του και να τραγουδάω. Η μουσική και το τραγούδι είναι η ζωή μου, αλλά άλλο αυτό κι άλλο ο χώρος μας. Δεν ξέρω αν θα θέλω να είμαι σε αυτή τη δουλειά. Μπορεί να έχω σταματήσει. Απογοητεύτηκα από αυτό που έγινε με το σχήμα, που κατέβηκε αμέσως, και επηρεάστηκα. Τώρα, σου απαντάω έτσι. Το καλοκαίρι, όμως, μπορεί να σου πω κάτι άλλο και να σου απαντήσω πιο αισιόδοξα…
http://www.yupiii.gr/gossip/c63431/Ellh ... i_8a_.html
Σε ευχαριστώ. 
