Μιχάλης Χατζηγιάννης- Ισως χρειάζεται να βάλω λίγο φρένο
Δημοσιεύτηκε: Τετ Μαρ 19, 2008 3:50 pm
Μιχάλης Χατζηγιάννης
«Ισως χρειάζεται να βάλω λίγο φρένο»
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, το μεγαλύτερο ποπ αστέρι της γενιάς του, αναζητεί τρόπο να προστατευθεί από την υπερέκθεση
Του Δημητρη Ρηγοπουλου
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μπροστά στην τηλεόραση χαζεύει τα δελτία ειδήσεων των οκτώ. Ενα παιδί 28 χρόνων· αν δεν ήταν ο Χατζηγιάννης, θα έκανε ακριβώς το ίδιο. Θα έριχνε κλεφτές ματιές στα τηλεπαράθυρα. Λίγο μπουχτισμένος. «Μ' αυτήν την υπόθεση μαθαίνουμε καινούργιες λέξεις. Ηξερες ότι υπήρχε λέξη «βινεοκομιστής»»;
Δεν ήξερα όπως δεν φανταζόμουν ότι ο Χατζηγιάννης βλέπει ειδήσεις, τον ενδιαφέρει η πολιτική, το Κυπριακό. Είχε ψηφίσει κατά του Σχεδίου Ανάν και όταν πρωτοάνοιξε το φράγμα στο «Λήδρα Παλάς» ταξίδεψε μέχρι την Κερύνεια, την πατρίδα των γονιών του, για να δει τα σπίτια που μεγάλωσε η μητέρα του κι ο πατέρας του. Ακόμα περισσότερο δεν περίμενα να ακούσω ότι την τελευταία φορά που πήγε στον κινηματογράφο είχε δει τις «Ζωές των άλλων».
Στο καμαρίνι μας περίμενε όπως στις αφίσες, casual και clean cut. Το παιδί της διπλανής πόρτας που μεγάλωσε με Τζορτζ Μάικλ και Ντουράν Ντουράν έγινε το μεγαλύτερο ποπ αστέρι της γενιάς του. Γράφοντας ωραία, μελωδικά τραγούδια στην κιθάρα του. Οχι όλα καταπληκτικά, φυσικά, ή σπουδαία, αλλά με το άγγιγμα του ανθρώπου που, τουλάχιστον, δουλεύει πολύ. Αυτό του το αναγνωρίζουν όλοι.
Τον είχα δει για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2001, στο θέατρο της Πέτρας. Πρώτες ζωντανές εμφανίσεις μαζί με την Ελένη Πέτα. Βρισκόμουν εκεί, στην άλλη άκρη της Αθήνας, από καθαρή περιέργεια. Ηταν η εποχή που τα ραδιόφωνα έπαιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ το «Μόνο στα όνειρα», το πρώτο σίνγκλ της παρθενικής του δισκογραφικής δουλειάς στην Ελλάδα (την «Παράξενη γιορτή») και ήθελα να ακούσω από κοντά αυτόν τον πολύ νεαρό (στα 22, τότε) και πολύ συνεσταλμένο Κύπριο. Τα κορίτσια τον είχαν ήδη ανακαλύψει, μία πιο τρυφερή εφηβική φαντασίωση σε σχέση με την επιθετική σεξουαλικότητα του Ρουβά. Ο κόσμος στο θέατρο τον υποδέχθηκε θερμά. Δεν ήταν μόνο το «Μόνο στα όνειρα» αλλά και το «Αγγιγμα Ψυχής» του Γιώργου Χατζηνάσιου που έκανε, επίσης, θραύση. Πάνω στη σκηνή ήταν αυτός ο πολύ νέος ποπ σταρ χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς ιδιαίτερο «γκελ» στο κοινό. Τα κορίτσια, φυσικά, ούρλιαζαν, αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.
Σήμερα ξέρω. Ο Χατζηγιάννης έκανε αυτό που δεν έκαναν άλλοι. Εγραψε ποπ, mainstream τραγούδια προορισμένα να καλύψουν το κενό ανάμεσα στην έντεχνη σοαβροφάνεια και το λαϊκοπόπ κιτρινίλα. Το έκανε σοβαρά, με κυπριακή μεθοδικότητα, έχοντας μία από τις καλύτερες αντρικές φωνές που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Τώρα τον έχω απέναντι μου, φιλικό και ευγενικό, με μια ιδέα ελεγχόμενης συστολής στο βάθος. Ναι, η συστολή δεν έφυγε ποτέ, μας λέει. Ακόμα και σήμερα που βάζει φωτιά σε γήπεδα και σε κέντρα. «Εξελίχθηκα στη σκηνή γιατί κάποια στιγμή ένιωσα εγκλωβισμένος στο ίδιο μου το σώμα. Η μουσική έχει έναν παλμό κι ένα ρυθμό που ήθελα να τον βγάλω από μέσα μου στη σκηνή και δεν μπορούσα. Κι ήταν κάτι που δεν μου άρεσε. Ηταν θέμα μουσικής».
Και θυμάμαι την πρώτη του εμφάνιση στο Vox, εκεί όπου τον ξανασυναντάμε και φέτος, μαζί με την Γλυκερία. Ηταν η αρχή μιας κούρσας διαρκείας που καρατάει ακόμα. Ο,τι πιάνει στα χέρια του γίνεται χρυσός, τα τραγούδια του ακούγονται ακατάπαυστα και παντού, σε όλα τα ραδιόφωνα, «εμπορικά» και «έντεχνα». Στην αρχή, μετεωριζόταν στο κενό ανάμεσα στους δύο μεγάλους πόλους του ελληνικού τραγουδίου. Είχε κατορθώσει να τους μπερδέψει όλους. Οι «έντεχνοι» δεν ήταν πάντα ενθουσιασμένοι με τα σουξέ του αλλά πρώτον, τον είχαν εμπιστευθεί οι μεγάλες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού (πρώτα η Χάρις Αλεξίου, μετά και η Δήμητρα Γαλάνη) και, δεύτερον, σε πολύ προσωπικές εξομολογήσεις, ομολογούσαν ότι «δεν είναι καθόλου κακός».
Βολές από το facebook
Ομως, τα πρώτα χρόνια της ασυλίας πέρασαν για πάντα. Μπορεί ο Χατζηγιάννης σήμερα να είναι ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της ελληνικής δισκογραφίας, ανέγγιχτος από την πανθομολογούμενη κρίση του cd, να γράφει τραγούδια για τον Γιώργο Νταλάρα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη, όλοι να του αναγνωρίζουν το ταλέντο της επιτυχίας, αλλά κάτι δεν φαίνεται να περπατάει τόσο καλά εδώ πέρα. Σουξέ, διαφημίσεις, live, μαγαζιά, μήπως η μονοκρατορία Χατζηγιάννη αρχίζει να κινδυνεύει από τον ίδιο της τον εαυτό;
Στο facebook, τη μεγαλύτερη διαδικτυακή κοινότητα, υπάρχει group με τίτλο «Οχι άλλο Χατζηγιάννη». Το μήνυμα είναι σαφές: φίλε, φτάνει, μπάστα! Χορτάσαμε τα τραγούδια σου, τις επιτυχίες, τα σουξέ και θέλουμε επειγόντως ένα διάλειμμα. Οταν του το λέμε ξαφνιάζεται. Είναι η στιγμή που ο δημοσιογράφος «οφείλει» να δείξει επιθετικός. Αλλά ο Χαζτηγιάννης είναι πολύ έξυπνος για να δείξει προβληματισμένος ή πολύ περισσότερο πληγωμένος. «Μήπως θα πρέπει να γραφτώ κι εγώ στο group του facebook;», κάνει πλάκα και ξεσπάει σε γέλια.
Ανάγκη για δημιουργία
Εμείς τον παίρνουμε στα σοβαρά γιατί τέτοιου είδους αστεία είναι πολύ χρήσιμα στις συνεντεύξεις. «Ναι, μήπως;». Σοβαρεύει και μας απαντάει. «Ολα αυτά που σε κάποιον τρίτο ακούγονται ως υπερδραστηριότητα, για μένα είναι αποτέλεσμα της ανάγκης μου να κάνω πράγματα και να δημιουργώ. Και, ίσα-ίσα, νιώθω ότι βρίσκομαι σε πολύ καλό σημείο ως προς το δημιουργικό κομμάτι. Αυτό που μπορώ να δεχθώ είναι ότι η «υπερβολική» έκθεση ίσως δυσαρεστεί κάποιους». Παύση δευτερολέπτων, και ξανά: «Ναι, ίσως, θα πρέπει να καλλιεργήσεις στον κόσμο το αίσθημα της νοσταλγίας. Οταν κορεστείς σε βαθμό που η επανάληψη αρχίζει και σε φθείρει, εκεί να μαζεύεσαι». Εφτασε ποτέ σ' αυτό το σημείο; «Ναι, το έχω νιώσει με τον εαυτό μου, όχι στον κόσμο. Κι αν το νιώσω εγώ και κάποιες φορές το αισθάνομαι, είναι σημάδι ότι ίσως χρειάζεται να βάλω λίγο φρένο».
Εχει λόγο και έλεγχο
Η υπερέκθεση Χατζηγιάννη δεν αφορά τόσο στην δισκογραφική παρουσία (κυκλοφορεί δίσκους περίπου κάθε δύο χρόνια) όσο στο άλλο, τεράστιο κομμάτι που έχει να κάνει με το μάνατζμεντ. Αν και διαθέτει ένα μικρό, έμπιστο επιτελείο ανθρώπων που λειτουργεί ως προστατευτικός κλοιός, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης έχει λόγο και έλεγχο και στο μη δημιουργικό σκέλος της δουλειάς του. Θα μπορούσε να φανταστεί να σπάσει ο ίδιος την κατεστημένη αλυσίδα του τρόπου με τον οποίο ζει και εργάζεται ένας ποπ συνθέτης και τραγουδιστής στην Ελλάδα; Είναι, τουλάχιστον, ειλικρινής; «Ο τρόπος διάθεσης και προβολής του υλικού σου δεν αλλάζει. Μπορεί να αλλάζει η μορφή, αλλά ο τρόπος δεν αλλάζει. Ενας είναι ο δρόμος. Μέσα από αυτά τα γρανάζια εξελίχθηκα κι εγώ. Δεν μπορώ να βγω σήμερα και να πω ότι δεν με ικανοποιεί. Είμαι σ' αυτήν την αλυσίδα». Και δεν τον καταπιέζει; «Μερικές φορές, ναι, θα έλεγα ψέματα αν έλεγα το αντίθετο. Αλλά πια δεν τα ξεχωρίζω. Το ένα χτίζει πάνω στο άλλο. Δεν μπορεί να είσαι μόνο τραγουδιστής».
Συνεργασίες με μεγαλύτερους
Αλογο κούρσας μεν, χωρίς άλλα αλογάκια στον ιππόδρομο δε. Θα ήταν ένας διαφορετικός Χατζηγιάννης αν ένιωθε την ανάσα από άλλους δύο-τρεις φιλόδοξους και ταλαντούχους Χατζηγιάννηδες; «Δεν νομίζω ότι δεν υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες που δεν προσπαθούν.
Είναι και η εποχή: οι περισσότεροι νέοι τραγουδιστές θέλουν να γίνουν λαϊκοί τραγουδιστές». Αφού υπάρχουν, γιατί δεν συνεργάζεται μαζί τους, ενώ αντίθετα επιμένει σε καλλιτέχνες προηγούμενων γενιών; «Πάντα προτιμούσα συνεργασίες με μεγαλύτερους σε ηλικία και ιστορία καλλιτέχνες. Και η γενιά μου δεν είχε ανθρώπους που να ήθελα να συνεργαστώ. Αλλά ούτε προτάσεις είχα».
Στο τέλος, δεν μπορούμε να μην τον ρωτήσουμε πώς τα καταφέρνει με τόσες υποχρεώσεις. Για τη ζωή του, αν υπάρχουν πράγματα που τον παθιάζουν εκτός μουσικής. Πριν τελειώσω τη φράση μου, με κοιτάει στα μάτια και λέει: «Πίστεψέ με, έχω πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο από σένα».
«Δεν υπάρχει κρίση cd, κρίση μουσικής υπάρχει»
Κι ενώ ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι ο κατ' εξοχήν μιντιακός καλλιτέχνης (είναι παντού, από τα ringtones μέχρι την «Καθημερινή», σήμερα) έγινε πρόσφατα το ανήκουστο: τα παιχνίδια της αγοράς, τον «εξαφάνισαν» από τη μεγαλύτερη αλυσίδα δισκοπωλείων της χώρας, τα Metropolis!
Κι αυτό γιατί επέλεξε να κυκλοφορήσει μία ημέρα νωρίτερα το τελευταίο του cd στα εγκαίνια ανταγωνιστικού καταστήματος της πλατείας Συντάγματος (Public).
Εχει σκεφθεί ποτέ εναλλακτικούς τρόπους διάθεσης της δουλειάς του χωρίς μεσάζοντες; «Και να έχω σκεφτεί, ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Στην Ελλάδα είμαστε πάντα αργοί, ακολουθούμε συνήθως τελευταίοι ό,τι γίνεται έξω.
Ναι, έχω σκεφθεί αλλά από το να το σκεφτώ μέχρι να γίνει κιόλας, η απόσταση είναι τεράστια. Δεν υπάρχει σωστή αντίληψη και νοοοτροπία μεταξύ των ανθρώπων της ελληνικής δισκογραφίας. Γιατί δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρομαι για το πώς θα φτάσει η δουλειά μου στον κόσμο.
Το αντίθετο, θα έλεγα. Η δουλειά μου δεν τελειώνει βγαίνοντας από το στούντιο, θα έλεγα οτι ξεκινάει μόλις τελειώσει το στούντιο. Με ενδιαφέρει, επομένως, πως θα σταματήσουν τα παιδιά να κατεβάζουν τραγούδια παράνομα από το Ιντερνετ, και να τους δοθεί μία εναλλακτική ευκαιρία μ' έναν πιο προσιτό και οικονομικό τρόπο. Στην Ελλάδα υπάρχουν κατεστημένα που κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Δεν μπορείς να σπάσεις το κατεστημένο. Απλά δεν μπορείς... Κι η απευθείας σχέση με τον ακροατή αυτή τη στιγμή είναι αδύνατη. Μιλάμε για μία μικρή και πολύ ελεγχόμενη αγορά».
Ο αποκλεισμός από τα Metropolis δεν του στέρησε, φυσικά, άλλον ένα τριπλά πλατινένιο δίσκο. Μίλησε κανείς για κρίση; «Δεν υπάρχει κρίση cd, κρίση μουσικής υπάρχει.
Αν βγει κάτι που θα συγκινήσει, πιστεύετε ότι ο κόσμος δεν θα σπεύσει να το υποστηρίξει; Αν βγει ένα καλό βιβλίο, δεν θα πάω να το αγοράσω; Και οι τιμές δεν είναι πια τόσο ψηλές, έχουν εξομειωθεί με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη»
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_ar ... 008_220722
«Ισως χρειάζεται να βάλω λίγο φρένο»
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, το μεγαλύτερο ποπ αστέρι της γενιάς του, αναζητεί τρόπο να προστατευθεί από την υπερέκθεση
Του Δημητρη Ρηγοπουλου
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μπροστά στην τηλεόραση χαζεύει τα δελτία ειδήσεων των οκτώ. Ενα παιδί 28 χρόνων· αν δεν ήταν ο Χατζηγιάννης, θα έκανε ακριβώς το ίδιο. Θα έριχνε κλεφτές ματιές στα τηλεπαράθυρα. Λίγο μπουχτισμένος. «Μ' αυτήν την υπόθεση μαθαίνουμε καινούργιες λέξεις. Ηξερες ότι υπήρχε λέξη «βινεοκομιστής»»;
Δεν ήξερα όπως δεν φανταζόμουν ότι ο Χατζηγιάννης βλέπει ειδήσεις, τον ενδιαφέρει η πολιτική, το Κυπριακό. Είχε ψηφίσει κατά του Σχεδίου Ανάν και όταν πρωτοάνοιξε το φράγμα στο «Λήδρα Παλάς» ταξίδεψε μέχρι την Κερύνεια, την πατρίδα των γονιών του, για να δει τα σπίτια που μεγάλωσε η μητέρα του κι ο πατέρας του. Ακόμα περισσότερο δεν περίμενα να ακούσω ότι την τελευταία φορά που πήγε στον κινηματογράφο είχε δει τις «Ζωές των άλλων».
Στο καμαρίνι μας περίμενε όπως στις αφίσες, casual και clean cut. Το παιδί της διπλανής πόρτας που μεγάλωσε με Τζορτζ Μάικλ και Ντουράν Ντουράν έγινε το μεγαλύτερο ποπ αστέρι της γενιάς του. Γράφοντας ωραία, μελωδικά τραγούδια στην κιθάρα του. Οχι όλα καταπληκτικά, φυσικά, ή σπουδαία, αλλά με το άγγιγμα του ανθρώπου που, τουλάχιστον, δουλεύει πολύ. Αυτό του το αναγνωρίζουν όλοι.
Τον είχα δει για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2001, στο θέατρο της Πέτρας. Πρώτες ζωντανές εμφανίσεις μαζί με την Ελένη Πέτα. Βρισκόμουν εκεί, στην άλλη άκρη της Αθήνας, από καθαρή περιέργεια. Ηταν η εποχή που τα ραδιόφωνα έπαιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ το «Μόνο στα όνειρα», το πρώτο σίνγκλ της παρθενικής του δισκογραφικής δουλειάς στην Ελλάδα (την «Παράξενη γιορτή») και ήθελα να ακούσω από κοντά αυτόν τον πολύ νεαρό (στα 22, τότε) και πολύ συνεσταλμένο Κύπριο. Τα κορίτσια τον είχαν ήδη ανακαλύψει, μία πιο τρυφερή εφηβική φαντασίωση σε σχέση με την επιθετική σεξουαλικότητα του Ρουβά. Ο κόσμος στο θέατρο τον υποδέχθηκε θερμά. Δεν ήταν μόνο το «Μόνο στα όνειρα» αλλά και το «Αγγιγμα Ψυχής» του Γιώργου Χατζηνάσιου που έκανε, επίσης, θραύση. Πάνω στη σκηνή ήταν αυτός ο πολύ νέος ποπ σταρ χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς ιδιαίτερο «γκελ» στο κοινό. Τα κορίτσια, φυσικά, ούρλιαζαν, αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.
Σήμερα ξέρω. Ο Χατζηγιάννης έκανε αυτό που δεν έκαναν άλλοι. Εγραψε ποπ, mainstream τραγούδια προορισμένα να καλύψουν το κενό ανάμεσα στην έντεχνη σοαβροφάνεια και το λαϊκοπόπ κιτρινίλα. Το έκανε σοβαρά, με κυπριακή μεθοδικότητα, έχοντας μία από τις καλύτερες αντρικές φωνές που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Τώρα τον έχω απέναντι μου, φιλικό και ευγενικό, με μια ιδέα ελεγχόμενης συστολής στο βάθος. Ναι, η συστολή δεν έφυγε ποτέ, μας λέει. Ακόμα και σήμερα που βάζει φωτιά σε γήπεδα και σε κέντρα. «Εξελίχθηκα στη σκηνή γιατί κάποια στιγμή ένιωσα εγκλωβισμένος στο ίδιο μου το σώμα. Η μουσική έχει έναν παλμό κι ένα ρυθμό που ήθελα να τον βγάλω από μέσα μου στη σκηνή και δεν μπορούσα. Κι ήταν κάτι που δεν μου άρεσε. Ηταν θέμα μουσικής».
Και θυμάμαι την πρώτη του εμφάνιση στο Vox, εκεί όπου τον ξανασυναντάμε και φέτος, μαζί με την Γλυκερία. Ηταν η αρχή μιας κούρσας διαρκείας που καρατάει ακόμα. Ο,τι πιάνει στα χέρια του γίνεται χρυσός, τα τραγούδια του ακούγονται ακατάπαυστα και παντού, σε όλα τα ραδιόφωνα, «εμπορικά» και «έντεχνα». Στην αρχή, μετεωριζόταν στο κενό ανάμεσα στους δύο μεγάλους πόλους του ελληνικού τραγουδίου. Είχε κατορθώσει να τους μπερδέψει όλους. Οι «έντεχνοι» δεν ήταν πάντα ενθουσιασμένοι με τα σουξέ του αλλά πρώτον, τον είχαν εμπιστευθεί οι μεγάλες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού (πρώτα η Χάρις Αλεξίου, μετά και η Δήμητρα Γαλάνη) και, δεύτερον, σε πολύ προσωπικές εξομολογήσεις, ομολογούσαν ότι «δεν είναι καθόλου κακός».
Βολές από το facebook
Ομως, τα πρώτα χρόνια της ασυλίας πέρασαν για πάντα. Μπορεί ο Χατζηγιάννης σήμερα να είναι ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της ελληνικής δισκογραφίας, ανέγγιχτος από την πανθομολογούμενη κρίση του cd, να γράφει τραγούδια για τον Γιώργο Νταλάρα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη, όλοι να του αναγνωρίζουν το ταλέντο της επιτυχίας, αλλά κάτι δεν φαίνεται να περπατάει τόσο καλά εδώ πέρα. Σουξέ, διαφημίσεις, live, μαγαζιά, μήπως η μονοκρατορία Χατζηγιάννη αρχίζει να κινδυνεύει από τον ίδιο της τον εαυτό;
Στο facebook, τη μεγαλύτερη διαδικτυακή κοινότητα, υπάρχει group με τίτλο «Οχι άλλο Χατζηγιάννη». Το μήνυμα είναι σαφές: φίλε, φτάνει, μπάστα! Χορτάσαμε τα τραγούδια σου, τις επιτυχίες, τα σουξέ και θέλουμε επειγόντως ένα διάλειμμα. Οταν του το λέμε ξαφνιάζεται. Είναι η στιγμή που ο δημοσιογράφος «οφείλει» να δείξει επιθετικός. Αλλά ο Χαζτηγιάννης είναι πολύ έξυπνος για να δείξει προβληματισμένος ή πολύ περισσότερο πληγωμένος. «Μήπως θα πρέπει να γραφτώ κι εγώ στο group του facebook;», κάνει πλάκα και ξεσπάει σε γέλια.
Ανάγκη για δημιουργία
Εμείς τον παίρνουμε στα σοβαρά γιατί τέτοιου είδους αστεία είναι πολύ χρήσιμα στις συνεντεύξεις. «Ναι, μήπως;». Σοβαρεύει και μας απαντάει. «Ολα αυτά που σε κάποιον τρίτο ακούγονται ως υπερδραστηριότητα, για μένα είναι αποτέλεσμα της ανάγκης μου να κάνω πράγματα και να δημιουργώ. Και, ίσα-ίσα, νιώθω ότι βρίσκομαι σε πολύ καλό σημείο ως προς το δημιουργικό κομμάτι. Αυτό που μπορώ να δεχθώ είναι ότι η «υπερβολική» έκθεση ίσως δυσαρεστεί κάποιους». Παύση δευτερολέπτων, και ξανά: «Ναι, ίσως, θα πρέπει να καλλιεργήσεις στον κόσμο το αίσθημα της νοσταλγίας. Οταν κορεστείς σε βαθμό που η επανάληψη αρχίζει και σε φθείρει, εκεί να μαζεύεσαι». Εφτασε ποτέ σ' αυτό το σημείο; «Ναι, το έχω νιώσει με τον εαυτό μου, όχι στον κόσμο. Κι αν το νιώσω εγώ και κάποιες φορές το αισθάνομαι, είναι σημάδι ότι ίσως χρειάζεται να βάλω λίγο φρένο».
Εχει λόγο και έλεγχο
Η υπερέκθεση Χατζηγιάννη δεν αφορά τόσο στην δισκογραφική παρουσία (κυκλοφορεί δίσκους περίπου κάθε δύο χρόνια) όσο στο άλλο, τεράστιο κομμάτι που έχει να κάνει με το μάνατζμεντ. Αν και διαθέτει ένα μικρό, έμπιστο επιτελείο ανθρώπων που λειτουργεί ως προστατευτικός κλοιός, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης έχει λόγο και έλεγχο και στο μη δημιουργικό σκέλος της δουλειάς του. Θα μπορούσε να φανταστεί να σπάσει ο ίδιος την κατεστημένη αλυσίδα του τρόπου με τον οποίο ζει και εργάζεται ένας ποπ συνθέτης και τραγουδιστής στην Ελλάδα; Είναι, τουλάχιστον, ειλικρινής; «Ο τρόπος διάθεσης και προβολής του υλικού σου δεν αλλάζει. Μπορεί να αλλάζει η μορφή, αλλά ο τρόπος δεν αλλάζει. Ενας είναι ο δρόμος. Μέσα από αυτά τα γρανάζια εξελίχθηκα κι εγώ. Δεν μπορώ να βγω σήμερα και να πω ότι δεν με ικανοποιεί. Είμαι σ' αυτήν την αλυσίδα». Και δεν τον καταπιέζει; «Μερικές φορές, ναι, θα έλεγα ψέματα αν έλεγα το αντίθετο. Αλλά πια δεν τα ξεχωρίζω. Το ένα χτίζει πάνω στο άλλο. Δεν μπορεί να είσαι μόνο τραγουδιστής».
Συνεργασίες με μεγαλύτερους
Αλογο κούρσας μεν, χωρίς άλλα αλογάκια στον ιππόδρομο δε. Θα ήταν ένας διαφορετικός Χατζηγιάννης αν ένιωθε την ανάσα από άλλους δύο-τρεις φιλόδοξους και ταλαντούχους Χατζηγιάννηδες; «Δεν νομίζω ότι δεν υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες που δεν προσπαθούν.
Είναι και η εποχή: οι περισσότεροι νέοι τραγουδιστές θέλουν να γίνουν λαϊκοί τραγουδιστές». Αφού υπάρχουν, γιατί δεν συνεργάζεται μαζί τους, ενώ αντίθετα επιμένει σε καλλιτέχνες προηγούμενων γενιών; «Πάντα προτιμούσα συνεργασίες με μεγαλύτερους σε ηλικία και ιστορία καλλιτέχνες. Και η γενιά μου δεν είχε ανθρώπους που να ήθελα να συνεργαστώ. Αλλά ούτε προτάσεις είχα».
Στο τέλος, δεν μπορούμε να μην τον ρωτήσουμε πώς τα καταφέρνει με τόσες υποχρεώσεις. Για τη ζωή του, αν υπάρχουν πράγματα που τον παθιάζουν εκτός μουσικής. Πριν τελειώσω τη φράση μου, με κοιτάει στα μάτια και λέει: «Πίστεψέ με, έχω πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο από σένα».
«Δεν υπάρχει κρίση cd, κρίση μουσικής υπάρχει»
Κι ενώ ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι ο κατ' εξοχήν μιντιακός καλλιτέχνης (είναι παντού, από τα ringtones μέχρι την «Καθημερινή», σήμερα) έγινε πρόσφατα το ανήκουστο: τα παιχνίδια της αγοράς, τον «εξαφάνισαν» από τη μεγαλύτερη αλυσίδα δισκοπωλείων της χώρας, τα Metropolis!
Κι αυτό γιατί επέλεξε να κυκλοφορήσει μία ημέρα νωρίτερα το τελευταίο του cd στα εγκαίνια ανταγωνιστικού καταστήματος της πλατείας Συντάγματος (Public).
Εχει σκεφθεί ποτέ εναλλακτικούς τρόπους διάθεσης της δουλειάς του χωρίς μεσάζοντες; «Και να έχω σκεφτεί, ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Στην Ελλάδα είμαστε πάντα αργοί, ακολουθούμε συνήθως τελευταίοι ό,τι γίνεται έξω.
Ναι, έχω σκεφθεί αλλά από το να το σκεφτώ μέχρι να γίνει κιόλας, η απόσταση είναι τεράστια. Δεν υπάρχει σωστή αντίληψη και νοοοτροπία μεταξύ των ανθρώπων της ελληνικής δισκογραφίας. Γιατί δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρομαι για το πώς θα φτάσει η δουλειά μου στον κόσμο.
Το αντίθετο, θα έλεγα. Η δουλειά μου δεν τελειώνει βγαίνοντας από το στούντιο, θα έλεγα οτι ξεκινάει μόλις τελειώσει το στούντιο. Με ενδιαφέρει, επομένως, πως θα σταματήσουν τα παιδιά να κατεβάζουν τραγούδια παράνομα από το Ιντερνετ, και να τους δοθεί μία εναλλακτική ευκαιρία μ' έναν πιο προσιτό και οικονομικό τρόπο. Στην Ελλάδα υπάρχουν κατεστημένα που κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Δεν μπορείς να σπάσεις το κατεστημένο. Απλά δεν μπορείς... Κι η απευθείας σχέση με τον ακροατή αυτή τη στιγμή είναι αδύνατη. Μιλάμε για μία μικρή και πολύ ελεγχόμενη αγορά».
Ο αποκλεισμός από τα Metropolis δεν του στέρησε, φυσικά, άλλον ένα τριπλά πλατινένιο δίσκο. Μίλησε κανείς για κρίση; «Δεν υπάρχει κρίση cd, κρίση μουσικής υπάρχει.
Αν βγει κάτι που θα συγκινήσει, πιστεύετε ότι ο κόσμος δεν θα σπεύσει να το υποστηρίξει; Αν βγει ένα καλό βιβλίο, δεν θα πάω να το αγοράσω; Και οι τιμές δεν είναι πια τόσο ψηλές, έχουν εξομειωθεί με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη»
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_ar ... 008_220722