http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=53758
Βιβλιοθήκη, Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα και τραγουδιστές
Πορεία σε λάθος μονοπάτι
Από τον Κώστα Ζουγρή Εδώ και μερικά χρόνια έχει αρχίσει στη χώρα μας μια προσπάθεια καθιέρωσης ελληνικών συγκροτημάτων, των οποίων τα μέλη έχουν επιλέξει ως γλώσσα έκφρασης την αγγλική.
Η αλήθεια είναι ότι τα τραγούδια που ηχογραφούνται στην αγγλική γλώσσα και κινούνται στον χώρο της ποπ και του ροκ, έχουν θετικότερη αντιμετώπιση από τους φίλους της μουσικής σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ομως η αγγλική γλώσσα από μόνη της δεν αποτελεί αυτομάτως και το διαβατήριο για την επιτυχία· αντιθέτως, αν λάβουμε υπόψη την προϊστορία, κάθε τέτοια προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και χαμένος χρόνος.
Ενα τραγούδι ερμηνευμένο στα αγγλικά, αν είναι αξιόλογο, έχει βέβαια περισσότερες προοπτικές διεθνούς επιτυχίας από ένα αντίστοιχο που έχει ελληνικούς στίχους.
Στην Ελλάδα, το παιχνίδι είναι αρκετά ελεγχόμενο και, μέσω μερικών μουσικών κύκλων που επηρεάζουν τα πράγματα, μπορεί σχετικά εύκολα ένας ικανός μάνατζερ -διευθυντής εταιρείας- να επηρεάσει το κοινό για κάποιον καλλιτέχνη του που τραγουδά, περνώντας συνήθως το μήνυμα της διεθνούς καταξίωσης και του... δέους που νιώθουν οι ξένοι για το ταλέντο του.
Στην πραγματικότητα, όμως, ένας Ελληνας καλλιτέχνης ή συγκρότημα, αν θελήσει να κάνει διεθνή καριέρα, θα συναντήσει αμέσως τις δυσκολίες που προκαλεί σε κάθε τραγουδιστή η ερμηνεία μιας γλώσσας που δεν είναι η μητρική του.
Σκεφτείτε, αλήθεια, πώς θα ένιωθε ένας από εμάς αν άκουγε τον Bruce Springsteen ή την Beyonce να τραγουδούν στα ελληνικά κάποιο από τα γνωστά τους τραγούδια. Ακόμη πιο περίεργα θα ήταν τα συναισθήματά μας αν ακούγαμε κάποιον άγνωστο Βρετανό να τραγουδά στη γλώσσα μας.
Αν ερμήνευαν ένα λαϊκό τραγούδι μας, ενδεχομένως να νιώθαμε υπερηφάνεια, αλλά τίποτε περισσότερο.
Ως γνωστόν, η λέξη μουσική έχει ελληνική προέλευση και είναι συγγενική της λέξης «μούσα».
Με εξαίρεση το ροκ, σε παλαιότερες δεκαετίες, γλώσσες όπως η γαλλική, η ιταλική, η πορτογαλική, η ισπανική και, λιγότερο συχνά, η ελληνική είχαν σημαντική παρουσία σε ολόκληρο τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια τους, με αρκετά από αυτά να διασκευάζονται και σε άλλες γλώσσες, φέρνοντας φήμη και χρήματα στους δημιουργούς τους.
Ακόμη και σήμερα που η μουσική έχει αλλάξει αρκετά, αν αναζητήσουμε από χώρα σε χώρα το ποιοι καλλιτέχνες γνωρίζουν διεθνή επιτυχία, εκτός βέβαια αυτών που προέρχονται από αγγλόφωνες χώρες, θα εξαγάγουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα για τη μελλοντική πορεία των πραγματικά χιλιάδων (εντυπωσιακός ο αριθμός) από τους νέους μας που ασχολούνται με το αγγλόφωνο ροκ ή τα παράγωγα της electronica σε επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό επίπεδο.
Από την εποχή που εμφανίστηκαν οι Abba και μερικά χρόνια νωρίτερα, οι χώρες, εκτός Αμερικής και Βρετανίας, που τροφοδοτούσαν με επιτυχίες τη διεθνή μουσική σκηνή, ήταν οι σκανδιναβικές, η Ολλανδία και η Γερμανία, και όποιοι τις έχουν επισκεφθεί θα έχουν διαπιστώσει την ευχέρεια που έχουν οι κάτοικοί τους στον χειρισμό της αγγλικής γλώσσας.
Αλήθεια, πόσοι καλλιτέχνες έχουν διακριθεί από την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τις χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης τραγουδώντας στα αγγλικά; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι: μόνον οι Tattoo, οι δύο Ρωσίδες που για κάποιο σύντομο διάστημα είχαν διεθνή επιτυχία.
Αντίστοιχη κίνηση, όπως στη χώρα μας, με αγγλόφωνους καλλιτέχνες σίγουρα θα υπάρχει σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Ολοι τους όμως έχουν μια μικρή ομάδα, η οποία αποτελείται κυρίως από συγγενείς και φίλους που τους ακολουθούν, και από 'κεί και πέρα τίποτα.
Μοναδική εξαίρεση βέβαια το συγκρότημα Aphrodite's Child, που είχε μέλη του χαρισματικούς μουσικούς, όπως ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, και τραγουδιστή τον γεννημένο στην Αίγυπτο Ντέμη Ρούσσο, ο οποίος είχε τέλεια αγγλική προφορά και τραγουδούσε με επιτυχία σε αρκετές ακόμα γλώσσες. Οσο για ονόματα όπως η Νάνα Μούσχουρη και η Βίκυ Λέανδρος, και αυτές στο ρεπερτόριό τους είχαν συχνά συνθέσεις Ελλήνων, ενώ έζησαν και πολλά χρόνια στο εξωτερικό.
Αντιθέτως, πολλά είναι τα παραδείγματα αυτών που επέλεξαν να κάνουν καριέρα τραγουδώντας στη γλώσσα τους και πάνω απ' όλα σε είδος μουσικής που ταίριαζε στη μουσική ιστορία της πατρίδας τους βρίσκοντας θετική παγκόσμια ανταπόκριση.
Από την Ιταλία αξίζει να αναφερθούν ονόματα όπως οι Andrea Bocelli, Zucchero, Laura Pausini, Eros Ramazzotti, Tiziano Ferro και πρόσφατα η νεαρή Giusy Ferreri, η οποία έφτασε μάλιστα και στην πρώτη θέση της λίστας των τραγουδιών που παίζει το ελληνικό ραδιόφωνο.
Από την Ισπανία ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι οι Ojos De Brujo, που έχουν αρκετούς φίλους στη χώρα μας και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Από τη Γαλλία έχουμε τον Manu Chao, τη Mylene Farmer, την Patricia Kaas και αρκετούς ακόμη, λιγότερο γνωστούς.
Από τη Γερμανία οι Rammstein συνεχίζουν μία παράδοση πολλών Γερμανών που τραγουδώντας στη μητρική τους γλώσσα καταφέρνουν να διακριθούν σε παγκόσμιο επίπεδο.
Από την Πορτογαλία, δεκάδες τραγουδίστριες κάνουν καριέρα διεθνώς, ερμηνεύοντας τραγούδια στο ύφος των Fado's, με πιο πρόσφατη ίσως την επιτυχία της Mariza.
Αμέτρητοι, δε, είναι οι καλλιτέχνες από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες που γνωρίζουν επιτυχία σε διαφορετικούς μουσικούς χώρους, όπως η όπερα, η κλασική μουσική, η τζαζ και η λεγόμενη World Music.
Σε όλα αυτά τα είδη της μουσικής η χώρα μας υστερεί απελπιστικά σήμερα, ενώ παλαιότερα, με εξαίρεση την τζαζ, που σχεδόν ποτέ δεν κατάφερε να περάσει τα ελληνικά σύνορα, αν και κατά καιρούς είχε ταλαντούχους μουσικούς, είχε πολλές διεθνείς επιτυχίες.
Αυτοί που πιστεύουν ότι είναι πιο εύκολο για τους νέους μας να γίνουν οι νέοι Rolling Stones, Chemical Brothers, Amy Winehouse, Justin Timberlake ή Kings Of Leon, θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, γιατί λογικά είναι μάλλον πιο εφικτό να προσπαθήσουν, αυτοί που ασχολούνται με τη μουσική, να γίνουν η διάδοχη κατάσταση σ' αυτό που πέτυχαν ονόματα όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Maria Callas, Λεωνίδας Καβάκος, Νάνα Μούσχουρη, Βαγγέλης Παπαθανασίου και όλοι οι υπόλοιποι συμπατριώτες μας που έχουν πολλές διακρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο στον χώρο της μουσικής.
Δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια η μουσική στη χώρα μας αξιοποιείται ως μέσο πλουτισμού, μέσω χορηγιών από διάφορους κρατικούς φορείς, μόνον από αυτούς που έχουν ήδη καθιερωθεί στον ελληνικό χώρο, εδώ και αρκετές δεκαετίες, ενώ δεν υπάρχει καμία μέριμνα από το κράτος για την ενίσχυση της έρευνας ανακάλυψης νέων ταλέντων που θα μπορούσαν, εκτός από τη ψυχαγωγία μας, να φέρουν και συνάλλαγμα στη χώρα με τις τυχόν επιτυχίες τους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η ελληνική γλώσσα είναι από τις πιο πλούσιες στον πλανήτη και η κοινωνία μας έχει άπειρα θέματα που ζητούν διέξοδο για να φτάσουν στο ευρύ κοινό και να προβληματίσουν νέους και μεγαλύτερους. Ας στραφούν λοιπόν οι νέοι μας στο ελληνόφωνο ροκ. Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι κανένα από τα ελάχιστα πετυχημένα αγγλόφωνα συγκροτήματα της χώρας μας δεν έφτασε ποτέ ούτε στο 1/20 της επιτυχίας συγκροτημάτων όπως οι Τρύπες, ενώ τα Ξύλινα Σπαθιά και οι Πυξ Λαξ, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, οι Φατμέ, οι Τερμίτες κ.ά. κάλυψαν με απόλυτη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία και άλλους μουσικούς χώρους.
