ο κοσμος της δισκογραφιας

[ΣΑΚΗΣ]

Τα τελευταια χρονια δημοσιευματα συχνα κανουν λογο για κριση στο χωρο της δισκογραφιας, για σημαντικη μειωση των εσοδων και των πωλησεων των εταιρειων και για αναγκη να αλλαξουν και προσαρμοστουν στις νεες συνθηκες. Συγχρονως, αυξανονται οι συνθετες, οι τραγουδιστες και οι καλλιτεχνες που καταγγελουν δημοσια αθεμιτες πρακτικες και συμπεριφορες των ανθρωπων του χωρου και με τις συνεντευξεις τους αποκαλυπτουν πως πισω απο τα φωτα και το glamour της μουσικης βιομηχανιας κρυβεται ενας αλλος κοσμος καθε αλλο παρα ονειρικος, ενα ισως νοσηρο περιβαλλον που καταδικαζει συχνα στην αφανεια αξιολογους καλλιτεχνες και τη μουσικη στο ιδιο τελμα.
Για αρχη, προκαλουν προβληματισμο και ενδιαφερον τα οσα ειπε προσφατα ο Διονυσης Σχοινας στο ΕΓΩ weekly και η Ηρω για σπονσορες παλαιοτερα:

-Πιστεύεις ότι ενσωματώνοντας στοιχεία πιο σύγχρονα στον καινούργιο δίσκο σου, θα «ανέβεις» στην μουσική αγορά;
-Αυτό πιστεύω δεν έχει καμία σχέση. Θα μου επιτρέψετε, λόγω της μεγάλης μου εμπειρίας στα πράγματα, είμαι πολλά χρόνια στο χώρο, να σας πω ότι δεν υπάρχει κανένα status ή καμία μέθοδος επιτυχίας. Τα πράγματα είναι από τυχαία έως οργανωμένα, όταν βρίσκεσαι υπό την σκέπη κάποιων ανθρώπων που υποκινούν οικονομικά τα «ανοίγματά σου. Να το πω πιο απλά, όταν δηλαδή έχεις έναν σπόνσορα, τα πράγματα προχωράνε πάρα πολύ γρήγορα. Αυτό δεν το λέω ως κατηγορία. Μακάρι όλοι να είχαμε όλοι έναν σπόνσορα, απλώς ζούμε σε μια μικρή χώρα, και όλοι όσοι στηρίζονται οικονομικά έχουν τεράστια επιτυχία, που πιθανών να μην την είχαν γνωρίσει εάν δεν υπήρχε η οικονομική βοήθεια από τους εκάστοτε σπόνσορες. Στο χώρο μας, το πιο δύσκολο πράγμα είναι να επιβάλλεις την παρουσία σου. Το επιβάλλεις το λέω μέσα σε εισαγωγικά, να μπορείς δηλαδή να είσαι συνέχεια στο προσκήνιο. Μπορεί να κάνεις καταπληκτικές δουλειές και να πηγαίνουν «άπατες. Πόσες καταπληκτικές δουλειές, πολλών ταλαντούχων καλλιτεχνών, τις έχουν ακούσει τόσο λίγοι, που είναι σαν να μην υπάρχουν.

-Τι πιστεύεις ότι φταίει;
-Η μουσική είναι ένα εμπόριο, μια βιομηχανία. `Όταν η μουσική σταματάει να παρουσιάζεται μέσα σε μουσικές σκηνές και «πηγαδάκια», όπου μαζεύονται κάποιοι άνθρωποι για να ακούσουν καινούρια πράγματα και γίνεται τεράστιο κέντρο διασκέδασης, που «ζούνε» με χορούς. Και τα λέω όλα αυτά, ενώ τα έχω κάνει και εγώ η ίδια. Διότι θα υπάρξουν δύο ειδών αντιδράσεις, αυτοί που θα πουν «τι μας λες αφού και εσύ τα έχεις κάνει» και οι άλλοι που θα πουν «αφού δεν ξέρεις τι μας λες. Έχω κάνει την κριτική μου στον εαυτό μου και ως προς αυτό. Εν τέλει όμως πιστεύω, ότι οι χοροί και τα μεγάλα κέντρα διασκέδασης, και θα πω και κάτι άλλο και ας φανεί οπισθοδρομικό, και το αλκοόλ έχουν οδηγήσει τη μουσική εκεί που είναι σήμερα. Και γιατί λέω για το αλκοόλ, διότι έχουμε φτάσει στο σημείο να πηγαίνουμε σε ένα μαγαζί, και εάν δεν καταναλώσουμε στο πρώτο μισάωρο ένα μπουκάλι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να διασκεδάζουμε. Δεν θέλω να θεωρηθεί ότι επιδίδομαι σε αγώνα ενάντια στο αλκοόλ, παρόλο που δεν πίνω, απλά πιστεύω ότι αυτό δεν βοηθάει ιδιαίτερα τη μουσική να εξελιχθεί.
Πόσα χρόνια έχουμε να δεχθούμε τη μουσική σαν μια ψυχική ανάταση και σαν έναν εσωτερικό προβληματισμό; Πάρα πολλά χρόνια. Υπάρχουν κάποιοι που ακούν ακόμα Doors και λίγα συγκροτήματα, που προσπαθούν να «προβληματίσουν». Υπάρχουν βέβαια δύο –τρεις μουσικές σκηνές, έχουν βέβαια ελαχιστοποιηθεί παλιότερα υπήρχαν πολύ περισσότερες.
Όταν ο κόσμος «βομβαρδίζεται» καθημερινά από γιγαντοαφίσσες τεράστιων μαγαζιών, είναι φυσικό και επόμενο να βγάζουν αρκετά χρήματα κάποιοι καλλιτέχνες και επιχειρηματίες και οι μουσικές σκηνές να συνεχίζουν την προσπάθεια.

-Μετά από αυτό που οδηγούμαστε;
-Δεν ξέρω. Έχω μια ελπίδα, η οποία απορρέει από το γεγονός ότι η μουσική είναι στη φύση του ανθρώπου, ελπίζω λοιπόν ότι η μουσική δεν θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει. Ακόμα και για τη ζωγραφική να μιλήσουμε, που ο μεγαλύτερός της εχθρός θεωρείται η φωτογραφία, επειδή είναι και αυτή εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας του ανθρώπου όπως και η μουσική δεν θα σταματήσει να υπάρχει.

-Το κοινό ζητούμενο, που έχω εντοπίσει σε όλους όσους έχω μιλήσει μέχρι τώρα είναι η στάση των δισκογραφικών εταιρειών και το promotion που γίνεται στον καλλιτέχνη. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες, που πληρώνουν για να κάνουν ένα δίσκο, ακούγονται για πολύ λίγες μέρες και μετά εξαφανίζονται. Εσύ είσαι στο χώρο πολλά χρόνια, πες μας την εμπειρία σου στο θέμα αυτό.
-Έχω περάσει από όλα τα στάδια. Ευτυχώς, μέχρι σήμερα δεν έχω αναγκαστεί να πληρώσω για να κάνω μια παραγωγή και ξαναλέω ευτυχώς, διότι ποτέ δεν ξέρει κανείς τι γίνεται. Αλλά από εεκεί και πέρα πιστεύω ότι οι δισκογραφικές εταιρείες, δεν έχουν βοηθήσει αρκετά τη μουσική. Διότι απλά οι δισκογραφικές εταιρείες, είναι κερδοσκοπικές εταιρείες είναι μαγαζιά, που πρέπει να ζήσουν, έχουν υπαλληλικό προσωπικό, είναι μια τεράστια επιχείρηση. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε καλά όλοι οι καλλιτέχνες. Ειδικά σήμερα, που όλες οι δισκογραφικές εταιρείες πουλήθηκαν στο εξωτερικό, αντιμετωπίζουν όλους τους καλλιτέχνες, ως νούμερα, πόσο πούλησε ο τάδε ή ο δείνα. Δυστυχώς σταμάτησε η τέχνη να είναι τέχνη.

-Θεωρείς ότι δεν υποστηρίζονται νέα πρόσωπα;
-Βγαίνουν και υποστηρίζονται νέα πρόσωπα. Αλλά είναι τα πρόσωπα της μιας ημέρας. Διότι οι «φτασμένοι» καλλιτέχνες π.χ. Άννα Βίσση, χρειάζονται πάρα πολλά χρήματα για να βγάλουν έναν νέο δίσκο, για διαφήμιση κ.τ.λ. Έτσι λοιπόν «βγάζουν» ένα καινούργιο πρόσωπο, του εξάμηνου, του τρίμηνου ή του τετράμηνου, που φυσικά δεν έχει καμία απαίτηση εξ’ αρχής. Διότι οι μοναδικές απαιτήσεις του είναι να γίνει γνωστός και να βγάλει μερικά χρήματα. Σε συνάρτηση όλων αυτών καταλήγει η μουσική εκεί που είναι σήμερα. Όλοι ψάχνουν την εύκολη λύση για μικρό χρονικό διάστημα.

-Είναι δηλαδή «ψαράκια», για να ταΐσουν τους «μεγαλοκαρχαρίες»;
-Όχι. Δεν το πιστεύω αυτό. Απλά για να διατηρήσεις έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη είναι πάρα πολύ δύσκολο στις δισκογραφικές εταιρείες. Και επανέρχομαι στους σπόνσορες, εάν δεν υπάρχει κάποιος να σου επιχορηγήσει τις εμφανίσεις, τις συναυλίες πως θα επιβιώσεις; Μην ξεχνάμε ότι η αλλαγή του νομίσματος από τη δραχμή σε ευρώ, επέφερε μεγάλη αλλαγή στην οικονομία. Όλα τα πράγματα έχουν αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη αξία της πραγματικής. Και όπως είναι φυσικό αυτό έχει επηρεάσει και το χώρο της μουσικής. Ξαφνικά μια παραγωγή από 15.000,00 € έχει φτάσει στα 40.000,00 €, από το πουθενά

http://www.musicheaven.gr/html/modules. ... e&sid=1299

Με το Γιώργο Αλκαίο αναστείλατε τη λειτουργία της δισκογραφικής σας εταιρείας "Friends". Στον ενάμιση χρόνο που είχατε την εταιρεία, νιώθετε ότι δε σας υποστήριξαν άνθρωποι του χώρου;

Φυσικά. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι σαν κι εμάς, κάποιοι θέλουν μόνο να παίρνουν και όχι να δίνουν. Υπάρχει ένα καινούργιο σκηνικό στο ραδιόφωνο, και δυστυχώς χάλασαν τη μουσική. Έχω να ακούσω Νταλάρα, Αλεξίου, Γαλάνη, Καζαντζίδη, Μοσχολιού, Πάριο στο ραδιόφωνο πάρα πολλά χρόνια. Υπάρχει ένα "γερμανικό" καθεστώς πια.

Πολλοί καλλιτέχνες έχουν μιλήσει για χρηματισμό των ραδιοφώνων. Έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο σε εσάς;

Στο πρώτο ραδιόφωνο που πήγαμε, μας ζήτησαν το 50% των πωλήσεων. Είναι φοβερό!

Να φανταστώ ότι μετά σας έβαλαν στο περιθώριο;

Ούτε καν μας έδωσαν σημασία! Σημασία στην εταιρεία δώθηκε μόνο με το "Ώπα" που πήγε στη Γιουροβίζιον και αναγκαστικά έπρεπε να το παίξουν. Το οποίο όμως μέχρι και δύο εβδομάδες πριν την Γιουροβίζιον δεν έπαιζε στα ραδιόφωνα. Μια βδομάδα πριν τη Γιουροβίζιον πήρε φωτιά, ενώ ήμασταν στο "Τοπ 30" Αγγλίας και Γαλλίας, και στα Βαλκάνια ακόμα πιο ψηλά.

Οι υπεύθυνοι των ραδιοφώνων τί σας είπαν;

"Θέλουμε να παίξουμε καλλιτέχνες που είναι hot τώρα και όχι να κάνουμε εμείς σουξέ κάποια κομμάτια" μας έλεγαν. Η πρώτη μας κίνηση ως "Friends Music Factory" ήταν να πάμε σε όλους τους παραγωγούς που γνωρίζαμε και είχαν πολύ μεγάλες θέσεις στα ραδιόφωνα. Από τους δέκα, οι τρεις μας βοήθησαν. Στη γιορτή που κάναμε όταν άνοιξε η εταιρεία δεν ήρθαν μουσικά κανάλια, ούτε συνάδελφοι από άλλες δισκογραφικές εταιρείες που δουλεύαμε χρόνια μαζί και έλεγαν ότι είμαστε τα καλύτερα παιδιά. Βγήκε μια ζήλεια, του τύπου "Τί πάνε να κάνουν αυτοί οι δυο;". Ήταν απίστευτο!

Πέσατε οικονομικά "έξω" με την εταιρεία;

Ναι. Δεν καταστραφήκαμε, αλλά περιμέναμε ότι θα μπορούσαμε τουλάχιστον να βγάζουμε τα έξοδά μας.

Για μια δεκαετία, κάνατε πολύ μεγάλη καριέρρα στη μουσική. Έπειτα δεν ακουγόσαστε. Ποιός ήταν ο λόγος;

Δε συνέβη μόνο σ' εμένα, αλλά σε όλα τα παιδιά της δεκαετίας του '90. Βγήκαν καινούργιοι άνθρωποι από τα ριάλιτι, και στα ραδιόφωνα μπήκαν επαγγελματίες της νύχτας. Τα ριάλιτι ήταν αλυσίδα με το ραδιόφωνο. Βέβαια, όσο γρήγορα σε μαθαίνουν, τόσο γρήγορα σε βγάζουν από το μυαλό τους. Δε χτίζονται πια καρριέρες.
viewtopic.php?f=9&t=32524

[ΣΑΚΗΣ]

κι ενα σχετικο με την τιμη των σιντι:

Καταγγελία του Διονύση Τσακνή ενάντια στις Δισκογραφικές

Η δισκογραφική εταιρία Universal απέρριψε τα νέα τραγούδια του Διονύση Τσακνή με αποτέλεσμα αυτός να στραφεί στη λύση της ανεξάρτητης παραγωγής με δικά του έξοδα. Όμως δεν παρέλειψε να καταγγείλει το γεγονός και τις δισκογραφικές εταιρίες που όπως λέει αλλοιώνουν το καλλιτεχνικό έργο.

Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Ο Διονύσης Τσακνής παρουσιάζει στην εταιρεία Universal, με την οποία έχει υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας, τους στίχους των νέων του τραγουδιών, με το γενικό τίτλο Μια Ζωή Αλλού, τους οποίους υπογράφουν ο Μάνος Ελευθερίου, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Λίνα Δημοπούλου και ο ίδιος. Ωστόσο, η εταιρεία δεν συμφωνεί μαζί τους, θεωρεί ότι…δεν εκφράζουν την εποχή μας και τους απορρίπτει.
Ο Διονύσης Τσακνής αποφάσισε να εκδώσει το CD με δική του παραγωγή, δηλαδή και με δικά του έξοδα. Καταγγέλλει τη σύμβαση του με τη Universal και ηχογραφεί το CD.
Όμως πρέπει να βρεθεί και μια λύση για να κυκλοφορίσει το CD στην αγορά. Έτσι ορίζει μια συνέντευξη τύπου για να καταγγείλει το γεγονός, παρά τα ασφαλιστικά μέτρα που έχει πάρει εναντίων του η Universal. Όταν όλη η ιστορία γίνεται γνωστή, η εταιρία Minos προσφέρεται να διανέμει το CD στην αγορά.
Μέσα από όλη αυτή την ιστορία, ο Διονύσης Τσακνής έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει πόσο μικρό είναι το κόστος παραγωγής ενός CD και πόσο ακριβά βγαίνει τελικά στην αγορά. Έτσι απαιτεί από την εταιρία και τελικά καταφέρνει και κυκλοφορεί το CD στην εντυπωσιακή τιμή των 11.90 ευρώ.

«Για μένα, τα 11,90 ευρώ είναι τίτλος τιμής, καλλιτεχνικό παράσημο», υπογράμμισε ο τραγουδοποιός, σημειώνοντας ότι για να «φέρουμε πάλι τον κόσμο πίσω στην αγορά του δίσκου πρέπει να έχει προσιτή τιμή. Το cd δε στοιχίζει τόσο πολύ ώστε να πωλείται τόσο ακριβά. Ο κόσμος δεν μπορεί να δίνει 20 ευρώ για να το αγοράσει. Είναι 7 χιλιάρικα, ένα μεροκάματο. Ο κόσμος περνάει δύσκολες στιγμές και οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να σφυρίζουν αδιάφορα στα προβλήματά του». Σε ό,τι αφορά στο υπέρογκο κόστος που επικαλούνται οι εταιρίες, ο Δ. Τσακνής είπε πως αυτό είναι λογικό, όταν θέλεις μέσα στην τιμή του cd να συμπεριληφθούν τα πανάκριβα «βίντεο κλιπ» και οι παρουσιάσεις σε πολυτελή ξενοδοχεία. Οσο για τις αμοιβές των δημιουργών, είπε πως είναι ελάχιστες, σημειώνοντας ότι για τα πνευματικά δικαιώματα δίνονται από την τιμή ενός cd μόλις 98 λεπτά, συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ και του ΙΚΑ των δημιουργών! Οσο για τις αντιδράσεις που φαντάζεται πως θα υπάρξουν από τις εταιρίες με την κίνησή του, ο Δ. Τσακνής είπε πως οι αντιδράσεις είναι σίγουρες, αλλά μπορεί να αποδειχθεί πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός».

Το νέο CD του Διονύση Τσακνή τελικά κυκλοφορεί εδώ και μερικές μέρες, με την υπογραφή του ίδιου στη μουσική, στίχους του ίδιου και των Μάνου Ελευθερίου, Οδυσσέα Ιωάννου και Λίνας Δημοπούλου, καθώς και ένα τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα.


http://news.pramnos.net/story58-34.html

[SANTAL]

Ευτυχως αρχιζουν καποιοι σιγα σιγα, να λενε τα πραγματα με το ονομα τους...νταβατζηλιδικες πρακτικες και στις δισκογραφικες και στα ραδιοφωνα....

[MG!]

euxaristoume saki :)

[ΣΑΚΗΣ]

και καποια για το πως λειτουργουν ορισμενα ραδιοφωνα:

Ίντριγκες on air για ένα τραγούδι
Γράφει ο Αιθεροβάμων

Καλημέρα σας αγαπητοί αναγνώστες της «Ι». Τις δύο προηγούμενες εβδομάδες σας κάναμε μια παρουσίαση όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη των ραδιοφωνικών σταθμών Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Σ’ αυτές τις δύο παρουσιάσεις επαναλάβαμε αρκετές φορές τους όρους «playlist» και «music control». Πώς δηλαδή επιλέγεται και μεταδίδεται η μουσική στο 95% των σταθμών (playlist) αλλά και πώς μετριούνται οι μεταδόσεις των τραγουδιών αυτών στο σύνολο σχεδόν των σταθμών Αθήνας και Θεσσαλονίκης (music control).

Μετρήσεις

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια καλλιτεχνική προσέγγιση του τι παίζουν οι σταθμοί, ενώ στην δεύτερη έχουμε να κάνουμε με μια επιχειρηματική προσέγγιση, μια και το musiccontrol ενώ ξεκίνησε ως όργανο καταμέτρησης των προτιμήσεων των ραδιοφωνικών σταθμών (δηλαδή ποια τραγούδια παίζονται πιο πολύ στον αέρα), εξελίχθηκε για τις δισκογραφικές εταιρείες, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τους συνθέτες, τους ερμηνευτές σε όργανο συλλογής χρημάτων μέσω των συγγενικών καλλιτεχνικών δικαιωμάτων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή….

Το Music Control ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια από την Nielsen σ’ όλη την Ευρώπη ως το μέσο δημιουργίας ενός πανευρωπαϊκού chart ραδιοφωνικών επιτυχιών. Σε κάθε χώρα ένα ειδικό σύστημα παρακολουθεί σε 24ωρη βάση και καταγράφει όλα τα τραγούδια που παίζει ένας συγκεκριμένος αριθμός ραδιοφωνικών σταθμών. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή οι σταθμοί είναι 34, πρόκειται δε για τους πιο δημοφιλείς από πλευράς ακροαματικότητας σταθμούς Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Το σύστημα αυτό μετράει ανά εβδομάδα πόσες φορές παίχτηκε ένα τραγούδι, σε ποιους σταθμούς και σε ποιες ζώνες, με μοναδική ακρίβεια. Ακολούθως με βάση τις μετρήσεις της Bari Focus, οι οποίες ανά ώρα και ανά σταθμό έχουν δώσει ακροαματικότητες, το τραγούδι παίρνει τα αντίστοιχα points. Για παράδειγμα ένα τραγούδι, το οποίο μπορεί να έχει παιχτεί 80 φορές -δηλαδή σχεδόν ανά δύο ώρες- σ’ ένα σταθμό μικρής ακροαματικότητας απ’ αυτούς που μετράει το musiccontrol (όπως ο Freedom FM), θα πάρει πολύ λιγότερους πόντους απ’ όσους αν μεταδοθεί μόνο 10 φορές στην πιο υψηλή ζώνη του Ρυθμού ή του Λάμψη, που είναι οι πρώτοι σταθμοί σε ακροαματικότητα.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες τι γέννησε με τον ερχομό του το Music Control… Αυτόματα στο χώρο της δισκογραφίας δημιουργήθηκε φόβος και τρόμος μήπως τυχόν δεν συμπεριλάβει ένας σταθμός στο playlist του το τραγούδι κάποιου δημοφιλούς καλλιτέχνη. Διαξιφισμοί, ίντριγκες, πισώπλατα μαχαιρώματα, καλλιτεχνικοί καβγάδες, αποχωρήσεις σούπερ σταρ από εταιρείες για να πάνε σε άλλες που είχαν δικούς τους ραδιοφωνικούς σταθμούς (Heaven, Legend) και πάει λέγοντας…

Προσθέστε σ’ αυτό ότι με βάση το musiccontrol άρχισαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Αθήνας, πρόσφατα της Θεσσαλονίκης, και στο μέλλον της επαρχίας, να πληρώνουν τα συγγενικά δικαιώματα στις δισκογραφικές εταιρείες, ανάλογα με το μερίδιο αγοράς κάθε εταιρείας στο ετήσιο music control.

Εδώ υπάρχουν και αντικρουόμενα συμφέροντα… Υπάρχουν δισκογραφικές εταιρείες με μεγάλο κατάλογο και με ιστορία (ΜΙΝΟΣ-EMI, LEGEND, UNIVERSAL) που θεωρούν ότι τα συγγενικά δικαιώματα από τις μεταδόσεις των ραδιοφωνικών σταθμών πρέπει ν’ αποδίδονται από τα ραδιόφωνα με βάση τα μερίδια αγοράς και όχι τα μερίδια του airplay. Εταιρείες σαν την Heaven και γενικότερα εταιρείες που βασίζονται σε hits και δεν έχουν κατάλογο, προτιμούν το Music Control, μια και έχουν εκεί καλύτερα ποσοστά απ’ ό,τι στην κανονική αγορά.

Τα εμπόδια και οι παγίδες της ραδιοφωνικής επιτυχίας

Eνα άλλο ζήτημα, όπου αναπτύσσεται σκληρός ανταγωνισμός, απασχολεί δε σε καθημερινή βάση σοβαρά ιδιαίτερα τις πολυεθνικές εταιρείες (Universal, EMI, Sony) είναι πώς θα καταφέρουν να κάνουν επιτυχίες τα τραγούδια τους, όταν ο ανταγωνισμός (Heaven και Legend) διαθέτει τουλάχιστον 5 σταθμούς, οι οποίοι όχι μόνο μετράνε στο musiccontrol, αλλά βρίσκονται και πολύ ψηλά ως προς την ακροαματικότητα.

Τα τελευταία 2-3 χρόνια η Λεωφόρος Μεσογείων, ο δρόμος όπου εδρεύουν οι περισσότερες δισκογραφικές, έχει γνωρίσει παροιμιώδεις καβγάδες και ίντριγκες προκειμένου να πειστεί ο διευθυντής ενός ραδιοφωνικού σταθμού, που είναι ταυτόχρονα και μέλος ή διευθυντής δισκογραφικής εταιρείας να περάσει στο playlist του σταθμού του, τραγούδι μεγάλου καλλιτέχνη, ανταγωνίστριας δισκογραφικής.

Αν μιλήσετε μ’ ένα στέλεχος δισκογραφικής εταιρείας, θα σας πει ότι πρόκειται για τον χειρότερο εφιάλτη του, μια και από την ραδιοφωνική επιτυχία ενός τραγουδιού δεν κρίνεται μόνο η απόδοση της επένδυσης ενός συγκεκριμένου προϊόντος (στην συγκεκριμένη περίπτωση του CD ενός καλλιτέχνη) αλλά σε μεγάλο βαθμό και η σχέση του ίδιου του καλλιτέχνη με το στέλεχος και την δισκογραφική του εταιρεία. Το ραδιόφωνο εξακολουθεί να είναι το βασικό μέσο πώλησης CD και αναγνωρισιμότητας ενός τραγουδιστή.

Θα μπορούσαμε να αφηγηθούμε πολλές ιστορίες αλλά δεν θα αποκαλύψουμε ονόματα και γεγονότα, μια και η δισκογραφία έτσι κι αλλιώς στις μέρες μας αποτελεί μια μικρή επιχειρηματική δραστηριότητα και σε όγκο και σε αριθμό απασχολουμένων.

Tα ραδιόφωνα, εξαιτίας της κατάστασης που προαναφέραμε, πέρασαν από την εφηβική ηλικία και με το playlist και τη μουσική εξειδίκευση έφτασαν στην ωριμότητα. Έτσι για πρώτη φορά, μετά από μια δεκαετία, ελέγχουν τις δισκογραφικές αντί να ελέγχονται απ’ αυτές.

Αυτό βέβαια οδήγησε σε πολλές ακραίες καταστάσεις, που ξεκινούν από υποψίες όσον αφορά ραδιοφωνικούς παράγοντες, που έχουν «στενές σχέσεις» και «εξαρτήσεις» με δισκογραφικές ή καλλιτέχνες ή «προστάτες καλλιτεχνών» (βλέπε επιχειρηματίες της νύχτας) και φτάνουν ως το μανατζάρισμα από ανθρώπους των ραδιοφώνων συγκεκριμένων καλλιτεχνών.

Και αν σκάνδαλα στην Ελλάδα μπορείς να ξετρυπώσεις παντού πια, φαντάσου πόσο πιο εύκολο είναι να σκαλίσεις ιστορίες ενός μικρόκοσμου πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών. Εμείς ας παραμείνουμε, κλείνοντας αυτό το αφιέρωμά μας, στο ότι το ραδιόφωνο μέσω του musiccontrol, εκτός από τραγούδια που γίνονται επιτυχίες, γεννά και ποικίλα άλλα οφέλη οικονομικά στις δισκογραφικές εταιρείες και γενικότερα στους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας.

Όπως δημοσιεύεται στην «Ισοτιμία» της 5/6/2009

http://www.isotimia.gr/default.asp?pid= ... rtid=73482

Music Corner: Μπορεί μια δισκογραφική σήμερα να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια ενός καλλιτέχνη;
Αντώνης Βαρδής: Και μια εταιρεία μπορεί και το ραδιόφωνο μπορεί. Το ραδιόφωνο πάντα είχε δύναμη και τα τελευταία χρόνια το έχει εμπεδώσει για τα καλά αυτό και την εκμεταλλεύεται ανάλογα. Έτσι τα ραδιόφωνα παίζουν αυτά που θέλουν. Σε έναν καλλιτέχνη που είναι επώνυμος και πολλά χρόνια στο χώρο, είναι δύσκολο να του πει η εταιρεία «α, δεν μου αρέσει αυτό που ετοίμασες». Μπορεί όμως με έναν τρόπο πλάγιο να σε αποφύγει. Δηλαδή να πας ένα δίσκο, όπως πήγα εγώ πριν περίπου ένα χρόνο το «τα όνειρά μας» στον Μάκη Πουνέντη και μου απάντησε «Αντώνη αυτή τη στιγμή τα ραδιόφωνα δεν παίζουν λαϊκά τραγούδια και δεν θα μπορέσω δυστυχώς να στο υποστηρίξω. Φέρε μου κάτι πιο σύγχρονο». Αυτό δεν μου είχε τύχει ποτέ στα 35 χρόνια που είμαι στο χώρο και χωρίς να θέλω να ρίξω στο μαχαίρι μπουνιά του είπα «εντάξει, θα σου φέρω πιο σύγχρονα τραγούδια». Και του πήγα αυτά του cd single.

Music Corner: Υπήρξε ένας συμβιβασμός δηλαδή απέναντι στη δισκογραφική.
Αντώνης Βαρδής: Ναι, γιατί έχω ένα συμβόλαιο και αν με έπιανε το εγωιστικό μου θα έπρεπε να σπάσω αυτό το συμβόλαιο και ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε δικαστικώς πια ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει.

Music Corner: Αισθάνεστε ότι παλιότερα οι δισκογραφικές ήταν πιο κοντά στους καλλιτέχνες;
Αντώνης Βαρδής: Υπήρχε μια περίοδος που οι εταιρείες ήταν πάρα πολύ κοντά στους συνθέτες. Αυτή τη περίοδο δεν τη πρόλαβα να σου πω την αλήθεια. Ήταν τη περίοδο 1965-1980 περίπου, που οι εταιρείες είχαν από κοντά τον Μάνο Λοΐζο, τον Κουγιουμτζή, τον Καλδάρα, τον Μαρκόπουλο, τον Σπανό, τον Μούτση, τον Ξαρχάκο…

Music Corner: Ναι, τότε κυκλοφορούσαν συνήθως δίσκοι που είχαν σε πρώτο πλάνο το όνομα του συνθέτη και όχι του τραγουδιστή, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά σήμερα…
Αντώνης Βαρδής: Ακριβώς. Αυτή η εποχή ήταν πολύ καλή για τους συνθέτες. Μετά τα πράγματα άλλαξαν και οι εταιρείες είναι πιο κοντά στους τραγουδιστές γιατί υποψιάζονται ότι αυτοί θα τους φέρουν τα χρήματα. Η αλήθεια είναι ότι οι τραγουδιστές φέρνουν χρήματα σε μια εταιρεία, αλλά οι τραγουδιστές θέλουν και τραγούδια. Αν κάποια στιγμή δεν υπάρχουν τραγούδια, ο τραγουδιστής δεν θα μπορεί να φέρει χρήματα.

Music Corner: Η δισκογραφία σήμερα, μπορεί να ανακάμψει ή είμαστε προ των πυλών για σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που διανέμεται η μουσική;
Αντώνης Βαρδής: Σίγουρα φαίνεται ότι κάτι πάει να αλλάξει. Αυτό που θα θέλαμε εμείς οι συνθέτες και οι στιχουργοί είναι να βρεθούν κάποιοι τρόποι ώστε να μη μπορεί κάποιος να κατεβάζει τόσο εύκολα τραγούδια χωρίς να τα πληρώνει. Όσο μεγαλύτερη πειρατεία υπάρχει στη μουσική, αυτό βολεύει περισσότερο τον τραγουδιστή. Γιατί άμα μπει σε 300.000 σπίτια ο τραγουδιστής…

Music Corner: …θα το εισπράξει μετά σε συναυλίες;
Αντώνης Βαρδής: Ακριβώς. Ενώ ο συνθέτης και ο στιχουργός δεν θα εισπράξουν τίποτα.

Music Corner: Έχετε σκεφτεί ποτέ να πουλάτε τα τραγούδια σας μόνος σας, μέσω κάποιου δικού σας site; Έτσι κι αλλιώς ανάγκη για διαφήμιση δεν έχετε πλέον…
Αντώνης Βαρδής: Όχι μη το λες αυτό. Όλοι έχουμε ανάγκη από διαφήμιση. Κι ένα αναψυκτικό που το ξέρουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, πρέπει να δίνει πολλά λεφτά σε διαφήμιση για να σταθεί. Όλες οι δουλειές θέλουν διαφημίσεις. Θα μπορέσουν ίσως κάποια στιγμή να το κάνουν αυτό οι καλλιτέχνες, να πουλάνε δηλαδή μέσω internet τα τραγούδια τους σε πολύ φθηνή τιμή και ίσως ένα ένα κομμάτι, όταν πια δεν θα έχουν συμβόλαιο σε κάποια εταιρεία. Εγώ για παράδειγμα αυτή τη στιγμή, ούτε δώρο δεν μπορώ να κάνω. Αν θέλω να ανεβάσω στο site μου ένα τραγούδι για να το κάνω δώρο στους φίλους μου, δεν μπορώ γιατί θα βγει η εταιρεία μου και θα με σταματήσει, αφού έχει τα δικαιώματα. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να φτάσουμε σε μια κατάσταση όπως έκανε κάποτε ο Άσιμος που πούλαγε τις κασέτες του μόνος του! Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να πουλάμε μόνοι μας τα τραγούδια μας.

Music Corner: Τα media αισθάνεστε ότι αδικούν τη καλή μουσική σήμερα;
Αντώνης Βαρδής: Το ραδιόφωνο περνάει περιόδους, όπου αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα επηρεάζει και τους μικρότερους. Όλοι αντιγράφουν το είδος μουσικής αυτού που έχει τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα. Σήμερα έχει γίνει μόδα το pop και αν βάλεις 5 διαφορετικούς σταθμούς θα ακούσεις 90 τραγούδια pop και τα υπόλοιπα θα είναι λίγες μπαλάντες και λίγα λαϊκά. Και επειδή αυτή είναι μια εποχή που τα ραδιόφωνα θέλουν να διασκεδάζουν τον κόσμο και όχι να τον προβληματίζουν, παίζουν χαρούμενα τραγούδια με πολύ beat ενώ κάποια τραγούδια που είναι κοινωνικά δεν τα παίζουν καθόλου.

Music Corner: Ωστόσο αυτό από πού ξεκινάει; Είναι σαν το ερώτημα «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό τη κότα;». Όλο αυτό δηλαδή ξεκινάει από μια επιθυμία του κόσμου να ακούει αυτά τα τραγούδια, την οποία επιθυμία ακολουθεί ο ραδιοφωνικός σταθμός ή ξεκινάει από το ραδιόφωνο και ο κόσμος αναγκάζεται να ακολουθήσει;
Αντώνης Βαρδής: Κοίταξε, αν κάνεις ζάπινγκ στη τηλεόραση για παράδειγμα και δεις μια εκπομπή σαν της Πάνια και ας πούμε ότι δεν σου αρέσει και αλλάξεις κανάλι και δεις μια άλλη εκπομπή ανάλογου περιεχομένου και αυτό συνεχίζεται σε κάθε κανάλι, τότε κάποια στιγμή θα το παρακολουθήσεις γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να επιλέξεις να δεις. Θα ήταν προτιμότερο βέβαια να ανοίξεις ένα βιβλίο ή να ανοίξεις το ραδιόφωνο να ακούσεις μουσική. Όταν όμως ανοίξεις το ραδιόφωνο και θέλεις ας πούμε να ακούσεις λαϊκά τραγούδια γιατί αυτά σου αρέσουν και ακούς σε όλους τους σταθμούς μόνο pop τραγούδια, τότε γίνεται μια πλύση εγκεφάλου. Κάποιος είχε πει κάποτε, ότι η διαφήμιση στο ραδιόφωνο είναι «ακούς, ακούς και στο τέλος υπακούς»!

http://www.musiccorner.gr/?p=5528

[antidoto]

ta exoune parei...epitelous

[Entek]

Autos itan o skopos. na ta paroun.

Arxisan na ginontai pragmata fisika, opws i meiwsei ton timwn (eite se eco pack, eite opws to kanei i Universal), tin pwlisi se pio prositous xorous (periptera) klp...
Ostoso i apousia tis IFPI tou episimou diladi forea, egine akrivws tin pio akatallili stigmi. Afise ta pragmata gia ena olokliro xrono meteora dinontas to dikaioma ston ka8e ena na ekmetallevete auti tin apousia.


Allages ginontai, alla tha mporousan na ginoun anodina kai pros ofelos tis mousikis viomixanias. Tora ginontai kai vlaptoun tin viomixania entelws.

[antidoto]

ego vlepw oti oi kalitexnes (oi perissoteroi) antedrasan MONO otan eidan ta esoda tous na peftoune kai oxi prin