Νίκος Βέρτης

Επιλέξτε για να συζητήσετε θέματα που αφορούν την ελληνική pop ή λαϊκή μουσική σκηνή...
Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Θεοδωρίδου-Ασλανίδου διασκέδασαν στον Βέρτη

Χαμός έγινε στο νυχτερινό μαγαζί όπου εμφανίζεται ο Νίκος Βέρτης.

Εικόνα

Το Yton επέλεξαν για να διασκεδάσουν η Νατάσα Θεοδωρίδου και η Μελίνα Ασλανίδου. Και όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Νίκος Βέρτης τους έδωσε το μικρόφωνο και τις ανέβασε μαζί του στην σκηνή.

Εκείνος πήρε το μπουζούκι του και εκείνες άρχισαν να ερμηνεύουν διάφορες επιτυχίες. Το κοινό τους αποθέωνε και τους τρεις και το κέφι χτύπησε κόκκινο.

Δείτε λίγο πιο κάτω τις φωτογραφίες που ακολουθούν με όλα όσα έγιναν στο Yton.

Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα

http://www.gossip-tv.gr/showbiz/story/5 ... ston-verti
Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Ερωτευμένος"
Για 1η φορά στην Ελλάδα, ένα ολοκληρωμένο album σε USB!
Η διαθεσιμότητα είναι περιορισμένη! Συμπλήρωσε τα στοιχεία σου --> https://fanlink.to/NikosVertisUSB και μάθε πρώτος πότε και που θα το βρεις!

Εικόνα
Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Άβαταρ μέλους
ΜΑΓΔΑ
Δημοσιεύσεις: 9033
Εγγραφή: Κυρ Φεβ 08, 2004 12:05 am

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΜΑΓΔΑ »

Life is a RollerCoaster...
Chronisgreek
Δημοσιεύσεις: 10833
Εγγραφή: Παρ Μαρ 17, 2006 12:45 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Chronisgreek »

Neo single:
Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Τελευταία επεξεργασία από το μέλος panosif την Παρ Νοέμ 02, 2018 4:50 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Εικόνα
Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »


Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Νίκος Βέρτης: φαινόμενο, ναι – ανεξήγητο, όχι (Μέρος Α')

Μιλάει αποκλειστικά στο Ogdoo.gr

Εικόνα

Αν έπρεπε να αναφερθώ σε μία μόνο εκ των ιδιοτήτων του Νίκου Βέρτη, αυτή θα ήταν εκείνη του μουσικού. Και είναι πολύ ιδιαίτερη (αλλά δικαιολογημένη) αυτή η επιλογή για έναν τραγουδιστή της δικής του δημοφιλίας και του δικού του είδους. Έχοντας επισκεφτεί αρκετές φορές πια το ΥΤΟΝ (το μαγαζί που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια), σε αυτή του την ιδιότητα «αναγκάζομαι» να σταθώ πρωτίστως. Γιατί όλη του η προσέγγιση έχει αυτή ακριβώς την αφετηρία. Είναι ο ίδιος μουσικός. Και μετά τραγουδιστής. Παράλληλα, παρουσιάζει το πιο ποιοτικό συνολικά «προϊόν» της αθηναϊκής νύχτας. Μαγαζί, ορχήστρα, φώτα, φωνές, προσωπικό, όλα φροντισμένα στην εντέλεια και όλα με σεβασμό στον ακροατή/πελάτη. Μια δοκιμή θα σας πείσει, όπως ακριβώς έπεισε και μένα.


Πώς έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση τη νυχτερινή διασκέδαση; Και τι διαφορετικό συμβαίνει εδώ στο ΥΤΟΝ και πηγαίνει τόσο καλά;

Οι περισσότεροι επιχειρηματίες και καλλιτέχνες – και μιλάω για φίλους μου, έτσι; - λόγω κρίσης οδηγούνται σε περικοπές. Σωστό είναι αυτό, δεν είναι λάθος. Νοικοκυριό κάνεις. Όμως, αυτό το πράγμα το κάνουμε από αγάπη. Όποιος κάνει αυτή τη δουλειά, την κάνει επειδή την αγαπάει. Θα την έκανε και χωρίς να πληρώνεται, έτσι δεν είναι; Και από την τσέπη σου θα βάλεις. Πως είναι τα νεότερα παιδιά στις γειτονιές που μαζεύονται πέντε μουσικοί, κάνουν ένα ροκ συγκρότημα και πληρώνουν από την τσέπη τους ένα στούντιο για να παίξουν ή για να κάνουν πρόβα; Εγώ το ιδιο θα έκανα. Αν μου έλεγε κάποιος ότι δεν έχω δουλειά πλέον, ότι δεν με παίρνουν στα μαγαζιά, θα έβρισκα άλλα πέντε άτομα και θα έλεγα πάμε να παίξουμε δυο – τρεις φορές την εβδομάδα σε ένα στούντιο. Πόσο κάνει αυτό; Τόσο. Θα πάω να κάνω μια άλλη δουλειά – κανένα πρόβλημα – θα πάρω τα λεφτά από εκεί και θα τα χρησιμοποιήσω για να περνάω καλά. Έτσι δεν είναι; Δεν πρέπει να μας παρασύρει το οικονομικό. Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε λίγο πιο επιθετικά αυτό το θέμα. Πολλές φορές μου έχει τύχει να με λένε τρελό ή να με κοροϊδεύουν – στα μούτρα μου, όμως, όχι πίσω από την πλάτη μου – και δικαίως. Και συνάδελφοί μου και επιχειρηματίες. Αυτό εμένα...

Σε πεισμώνει;
Όχι, δε με πεισμώνει απλώς. Είμαι και λιοντάρι εγώ. Λέω θα το καταφέρω, δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν πέφτω έξω σε αυτό. Ο κόσμος, λόγω της κρίσης, έχει γίνει πολύ απαιτητικός. Με πεισμώνει, λοιπόν, όλο αυτό επειδή το πιστεύω. Είναι σα να μου πει κάποιος ότι δεν μπορώ να περπατήσω είκοσι βήματα. Αν πιστεύω κάτι, το πιστεύω. Κι αν φαω τα μούτρα μου, ας τα φάω. Και τι έγινε; Το δοκίμασα, έτσι δεν είναι;


Εικόνα

Έχεις, όμως, μια εξήγηση για το φαινόμενο ΥΤΟΝ; Τι είναι αυτό που κάνει το μαγαζί να γεμίζει ασφυκτικά και Κυριακές;
Αυτό «χτίστηκε» μέσα στα χρόνια. Εμείς όλοι – οι συνεργάτες μου και όλη η ομάδα – προσπαθούμε να μην το «φωνάζουμε» αυτό το πράγμα, δεν είναι σωστό. Θέλουμε να το διαδίδει ο κόσμος που έρχεται. Καλό είναι να έρθει κάποιος να το δει μια φορά. Αν το κάνει αυτό, τότε σίγουρα θα διαπιστώσει ότι είναι κάτι που αξίζει. Όσον αφορά στο φαινόμενο που αναφέρεις για τις Κυριακές, είναι κάτι που το «χτίζουμε» εδώ και πολλά χρόνια. Μάθαμε τον κόσμο ότι την Κυριακή το βράδυ είναι διαφορετικά. Είμαι ένας άνθρωπος που, από την εφηβεία μου και λίγο πιο μετά, όταν ζούσα στην Ολλανδία, έβγαινα μόνο Κυριακή βράδυ. Πήγαινα στο Ρότερνταμ και στο Άμστερνταμ σε όλα τα house parties – επειδή άκουγα πολλή house μουσική – στα καλύτερα πάρτυ που γίνονταν πάντοτε την Κυριακή το βράδυ. Το Σάββατο δεν έβγαινα ποτέ. Το θεωρούσα λίγο πιο μαζικό και όντως είναι μαζικό. Η Κυριακή είναι πιο ποιοτική για να βγεις να διασκεδάσεις. Δεν θα πω ότι έχει καλύτερο κόσμο γιατί για μένα όλος ο κόσμος είναι καλός, αλλά την Κυριακή το βράδυ θα περάσεις πιο καλά αν βγεις έξω. Μπορεί να είσαι πιο κουρασμένος τη Δευτέρα, επειδή θα κοιμηθείς μόνο δυο ώρες, αλλά δεν είναι τσαγκαροδευτέρα αυτή η Δευτέρα πλέον.

Ε, ναι. Εξάλλου τις πρώτες πέντε ώρες της Δευτέρας θα έχεις περάσει καλά.
Και, πίστεψέ με, το 80% των ανθρώπων που έρχονται Κυριακή βράδυ εδώ πέρα και φεύγουν στις πέντε το πρωί, δουλεύουνε κανονικά τη Δευτέρα το πρωί. Δεν είναι τεμπέληδες, δεν είναι άνθρωποι που δε δουλεύουν. Απλά επιλέγουν να βγουν Κυριακή. Το Σάββατο θα καθίσουν μέσα ή θα πάνε να δούνε μια ταινία ή ένα θέατρο, κάτι πιο νωρίς, να ξεκουραστούν.

Το θέαμα που παρουσιάζετε, εδώ στο ΥΤΟΝ, είναι μουσικά προσανατολισμένο. Υπάρχει πολυμελής ορχήστρα, με χάλκινα πνευστά, με έγχορδα... Προσωπικά, δεν εντόπισα ούτε ένα λάθος όλο το βράδυ...
Ε, πώς. Συμβαίνουνε κάποια λάθη αλλά τα «μπαλώνουμε» (γέλια).

Ούτε ένα τρίξιμο μικροφώνου, επίσης. Αν άκουσα ένα στις 5 το πρωί.
Και παίζουμε και με πολλά ντεσιμπέλ.

Γεγονός. Ωστόσο, μοιραία, θέλω να σε ρωτήσω: ποιο είναι το μουσικό σου υπόβαθρο; Ποια είναι γενικά η αφετηρία σου; Τι έχεις σπουδάσει, πως μπήκες στη μουσική;
Η σχολή που πήγαινα ήταν δομικών έργων, αρχιτεκτονική και δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική.


Εικόνα

Έχω την πληροφόρηση ότι ίσως έχει σχέση με το ΥΤΟΝ.
Με το σχέδιο του χώρου, οπωσδήποτε, ναι. Κοίταξε, ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος αρχιτέκτονας ενός σπιτιού; Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης. Αυτή είναι η αρχή του κάθε σωστού και καλού αρχιτέκτονα. Ένας αρχιτέκτονας, αν θέλει να θεωρείται σωστός, πριν κάνει ένα σχέδιο θα κάτσει να κάνει μια συνέντευξη με τον ιδιοκτήτη. Να μάθει τι του αρέσει, ποιο είναι το ύφος που του αρέσει. Όταν συλλέξει όλη την πληροφορία για το γούστο του ιδιοκτήτη, μπορεί να επέμβει και να κάνει την αρχιτεκτονική του. Θεωρώ ότι έτσι πρέπει να είναι και τα μαγαζιά. Σίγουρα δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι οι καλλιτέχνες και όλοι οι επιχειρηματίες να λειτουργούν έτσι. Μπορεί και να μην τους ενδιαφέρει. Εμένα, όμως, με ενδιαφέρει. Το ίδιο είναι και με τα αυτοκίνητα. Σου δίνω άλλο παράδειγμα. Εγώ από μικρός αγαπούσα τα αυτοκίνητα. Θεωρούσα ότι κάθε αυτοκίνητο πρέπει να ταιριάζει και στο χαρακτήρα του ιδιοκτήτη του. Αν δεις ένα φανταχτερό αυτοκίνητο με τεράστιες ζάντες και χρυσό χρώμα, αυτός που θα βγει από μέσα θα είναι κάτι αντίστοιχο. Αν δεις ένα διακριτικό αυτοκίνητο, αντίστοιχος θα είναι και ο χαρακτήρας του ιδιοκτήτη. Ξέρεις τι άνθρωπος περίπου θα βγει από ένα αυτοκίνητο.

Καταλαβαίνω τι εννοείς, Κάπως έτσι παρατηρώ τους ανθρώπους που οδηγούν το ίδιο αυτοκίνητο με εμένα, μήπως και καταφέρω να εντοπίσω κοινά σημεία ή μήπως και καταλάβω πως φαίνομαι ο ίδιος μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο.
Μη στεναχωριέσαι, πάντως, γιατί ο καθένας το βλέπει και από άλλη οπτική γωνία (γέλια). Στη δική μου περίπτωση, από τα πρώτα χρόνια της δισκογραφικής μου πορείας, έδινα πάντοτε σημασία στην ανακαίνιση του χώρου όπου επρόκειτο να εμφανιστώ. Ήθελα πάντα να βάζω το δικό μου λιθαράκι στη σκηνή, στο χώρο. Ξεκίνησα από πολύ νωρίς στα σχέδια. Με κοιτούσαν παράξενα οι επιχειρηματίες. Όταν ξεκινούσαμε ένα μαγαζί δεν έλεγα ποτέ τι λεφτά θέλω. Πήγαινα στο ραντεβού και με ρωτούσαν τι μεροκάματο θέλω. Και τους απαντούσα ότι δε με ενδιαφέρει το μεροκάματο, αλλά θέλω να με στηρίξουν σε όλα αυτά που δεν θέλω να ασχοληθώ και να με αφήσουν να φτιάξω το μαγαζί όπως το θέλω εγώ. Να μου παραχωρήσουν τα συνεργεία και να με αφήσουν να δουλέψω και να κάνω την ανακαίνιση και τα σκηνικά που θέλω. Να στήσω τον ήχο και τα φώτα όπως τα θέλω εγώ. Αργότερα, αφού έφευγα από αυτούς, πολλοί επιχειρηματίες μου έλεγαν: συμφέρεις πολύ γιατί είσαι πέντε σε ένα.

Εικόνα

Συνήθως, δηλαδή, τι απασχολεί τους επιχειρηματίες;
Οι περισσότεροι επιχειρηματίες προσπαθούν να πείσουν τον καλλιτέχνη με ζητήματα που αφορούν στην πολυτέλεια του καμαρινιού του. «θα σου κάνω τζακούζι κλπ». Το τελευταίο που κοιτάω εγώ είναι το καμαρίνι. Και το συγκεκριμένο καμαρίνι, που βρισκόμαστε τώρα, είναι το μόνο πράγμα που δεν έκανα εγώ στο μαγαζί. Το έκανε ο κύριος Γιγουρτάκης. Ήταν το μόνο πράγμα που δεν ασχολήθηκα εγώ. Είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά εμένα αν με έβαζες σε ένα χώρο όσο είναι και η γκαρνταρόμπα, πέντε τετραγωνικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα, θα αλλάξω και θα βγω. Θεωρώ ότι το καμαρίνι είναι ένας χώρος μεν που έρχεται ο κόσμος και σε βλέπει, αλλά το βλέπει το 10%. Το μαγαζί είναι το σημαντικό. Ο χώρος μέσα, η υποδοχή, οι τουαλέτες, η είσοδος.

Η πλειοψηφία του κόσμου δεν θα έρθει στο καμαρίνι.
Έτσι. Οπωσδήποτε να είναι ωραίο το καμαρίνι, να είναι καθαρό, αλλά δεν είμαι υπέρ της πολυτέλειας και της υπερβολής. Μερικοί καλλιτέχνες, βέβαια, το βλέπουν το καμαρίνι και σαν σπίτι. Εγώ μπορει να έρχομαι νωρίς, αλλά επειδή χρειάζομαι μια ψυχολογική προετοιμασία για να ανέβω στη σκηνή. Να στο πω απλά: εκεί (δείχνει τη σκηνή) μαγειρεύουμε. Εδώ (στο καμαρίνι) κόβουμε τα κρεμμύδια (γέλια).


Εικόνα

Σε άκουσα πριν ότι έκανες «ζέσταμα», οπότε ας επιστρέψουμε στο μουσικό κομμάτι. Η μουσική πως μπήκε στη ζωή σου;
Η μουσική μπήκε στη ζωή μου γιατί κατάγομαι από μουσική οικογένεια, κυρίως από τον πατέρα μου. Μουσικός ο πατέρας μου, ακκορντεόν, ο παππούς μου βιολί, πάντα παράλληλα με τις δουλειές που κάνανε, γιατί είχε σχολή οδηγών στην Ολλανδία ο πατέρας μου. Ήταν υποχρεωτικό, τότε, να ξεκινήσω κάποιο μουσικό όργανο. Μου άρεσε πάρα πολύ το πιάνο, αλλά επειδή ο αδερφός μου έπαιζε αρμόνιο... ο αδερφός μου αγαπούσε πολύ τη ντραμς, αλλά δεν μπορούσε να παίζει σε ένα σπίτι 60 τετραγωνικών που μεγαλώσαμε, θα έφευγε όλη η γειτονιά ή θα φεύγαμε εμείς (γέλια). Οπότε, αναγκαστικά έπρεπε να επιλέξω ένα άλλο όργανο και πήγα στο μπουζούκι. Το ξεκίνησα έξι χρονών, αλλά άρχισα να το αγαπάω μετά τα 9 – 10 μου χρόνια. Στην αρχή ήταν λίγο αγγαρεία. Τα υπόλοιπα παιδιά παίζανε κάτω και οι γονείς μου επέμεναν να μελετήσω. Λίγο πριν την εφηβεία, όμως, δεν ήθελα εγώ πια να βγω να παίξω με τα άλλα παιδιά γιατί είχα αγαπήσει το μπουζούκι πια. Με κυνηγούσαν να βγω να παίξω με τα παιδιά της ηλικίας μου κι εγώ δεν ήθελα, προτιμούσα τη μουσική. Για μένα, θα έπρεπε όλα τα παιδιά να μαθαίνουν μουσική. Είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει στη ζωή του παιδιού – κυρίως του παιδιού – γιατί σε βοηθάει να ξεσπάσεις πάνω στη μουσική όλα τα παράξενα και όλα τα ψυχολογικά που μπορεί να βγάλεις σαν παιδί. Κυρίως στην εφηβεία του, στα 12 – 13 – 14 που αρχίζει και ενηλικιώνεται. Εκεί που θα μαλώσεις με το γονιό, θα πιάσεις το όργανό σου να ξεσπάσεις πάνω σε αυτό. Βοηθάει πάρα πολύ. Είμαι τυχερός που έμαθα μουσική. Για εμάς η μουσική ήταν πάντα «μάθε τέχνη κι άστην κι αν πεινάσεις πιάστην». Και πάντοτε ήταν σε δεύτερο πλάνο. Δεν είχα ποτέ στόχο...

Αυτά τα μαθήματα γινόντουσαν στην Ολλανδία;
Όχι, γινόντουσαν στη Θεσσαλονίκη. Γεννήθηκα στην Ολλανδία, έξι χρονών – στην πρωτη δημοτικού – ήρθα στην Ελλάδα, έκανα δημοτικό και γυμνάσιο στην Ελλάδα και στην πρώτη λυκείου έφυγα ξανά για Ολλανδία. Συνέχισα εκεί και πήγα και στη σχολή.

Παίζοντας παράλληλα;
Πάντα. Δουλειά ξεκίνησα από μικρός. Ξεκίνησα από δεκαπέντε χρονών σε ελληνικά εστιατόρια στην Ολλανδία. Τουριστική μουσική;

Τι παίζατε εκεί δηλαδή;
Zorba the Greek. Όλα τα κλασικά. Τα παιδιά του Πειραιά, τη Φραγκοσυριανή, ό,τι τουριστικό φαντάζεσαι. Από Τσιτσάνη, Μπιθικώτση... Αυτά που ξέρουν περισσότερο οι ξένοι. Μετά ξεκίνησα, ερχόμενος στην Ελλάδα για διακοπές μετά τα 18 μου και αφού έκανα τη στρατιωτική μου θητεία εδώ, στην Ολλανδία να οργανώνω μερικές βραδιές – «parties». Νοίκιαζα φώτα, ήχο, χώρους, αίθουσες, έβρισκα προσωπικό, σερβιτόρους κλπ και έκανα μουσικές βραδιές. Μαζεύαμε πάρα πολύ κόσμο για την Ολλανδία. Έτσι μπήκε το μικρόβιο. Γνώρισα στο στρατό το μαέστρο μου μέχρι και σήμερα και έτσι ξεκίνησα. Με παρότρυνε να κατέβω στην Ελλάδα και να δοκιμάσω την τύχη μου. Άφησα το μπουζούκι στην άκρη και βγήκα στη σκηνή. Εκείνη ήταν από τις πιο δύσκολες μουσικές στιγμές της ζωής μου. Ξέρεις τι είναι να έχεις συνηθίσει με ένα μπουζούκι στα χέρια σου;

Να κρύβεσαι, να προστατεύεσαι πίσω από αυτό.
Ακριβώς. Και ξαφνικά να σε παίρνουν και να σε βάζουν στη σκηνή. Θυμάμαι, πραγματικά, που έβγαινα σαν «αγγούρι». Τα χέρια μου παθαίναν αγκύλωση, τα δάχτυλά μου ήταν παγωμένα. Δεν ήξερα τι να κάνω και από που να πιαστώ. Ήταν σα να μην είχα ισορροπία. Πέρασε καιρός για να το συνηθίσω αυτό το πράγμα.

Πάντως, ακόμα και τώρα, ανεβαίνεις στην σκηνή με την κιθάρα, τακτική που δεν συνηθίζεται στα μαγαζιά.
Αν με αφήσεις με ένα όργανο στα χέρια μου είμαι σε άλλο κόσμο.

Επίσης, δεν συνηθίζεται σε αυτό το ρεπερτόριο, ο τραγουδιστής να είναι και μουσικός, να είναι και «παίχτης».
Αναλόγως. Υπάρχουν συνάδελφοι που παίζουν μουσική.

Πόσο σημαντικό είναι για έναν τραγουδιστή να είναι ταυτόχρονα και μουσικός;
Κοίταξε, είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα την ορχήστρα. Μπορείς να μπεις μέσα στις ενορχηστρώσεις, μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα τον ήχο, ακόμα και να μιλήσεις με τον ηχολήπτη. Όλο αυτό το πράγμα σε βοηθάει. Βέβαια, υπάρχουν και μουσικοί που δεν έχουν αυτί. Για μένα, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να έχεις αυτί. Υπάρχουν τραγουδιστές – συνάδελφοί μου – που δεν παίζουν κανένα όργανο και έχουν απίστευτο μουσικό αυτί και καταλαβαίνουνε πάρα πολλά πράγματα, χωρίς να μπορούν ούτε να γρατζουνίσουν ένα μουσικό όργανο. Είναι ταλέντο. Έμφυτο. Για κάποιον, όμως, που δεν είναι ταλέντο – ένας στους πενήντα, ένας στους εκατό έχει το ταλέντο, είναι σπάνιο να μην παίζεις κανένα όργανο και να τα ακούς όλα αυτά – είναι πολύ σημαντικό να παίζει μουσική.

Συνεχίζεται...

http://www.ogdoo.gr/prosopa/synenteykse ... xi-meros-a
Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Νίκος Βέρτης: φαινόμενο, ναι – ανεξήγητο, όχι (Μέρος Β')

Μιλάει αποκλειστικά στο Ogdoo.gr

Εικόνα

Συνέχεια από το Α' Μέρος

Πώς έγινε, λοιπόν, η αρχή στην Ελλάδα; Πώς μπήκες στη δισκογραφία;
Θυμάμαι ότι κατέβηκα για διακοπές στην Ελλάδα και όταν επέστρεψα στην Ολλανδία ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι φεύγω. Αν θυμάμαι καλά ήταν ή το 1997 ή το 1998. Είχα έρθει για διακοπές ένα μήνα το καλοκαίρι στην Ελλάδα και μια εβδομάδα αφότου επέστρεψα στην Ολλανδία με έπιασε κάτι σα μελαγχολία. Όλες οι αλλαγές στη ζωή μου έχουν συμβεί αστραπιαία. Ποτέ δεν καθόμουν να το πολυσκεφτώ, να περάσει καιρός κλπ. Όλα γίνονταν μπαμ – μπαμ. Αλλά ήμουν πάντοτε σίγουρος. Ανακοίνωσα στην οικογένειά μου, λοιπόν, ότι φεύγω για την Ελλάδα και ότι πάω να δουλέψω πάνω στη μουσική. Δεν ήξερα ακόμα αν θα γινόμουν τραγουδιστής ή αν θα παίζω μπουζούκι γιατί και τα δύο τα αγαπούσα πολύ. Δεν θα με πείραζε καθόλου να παίζω μπουζούκι δίπλα σε μία μεγάλη Ελληνίδα τραγουδίστρια. Σαν επιθυμία το είχα αυτό.

Ποια Ελληνίδα τραγουδίστρια;
Πολλές. Τι να σου πω...

Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη; Ο Στέλιος Ζαφειρίου, για παράδειγμα, δήλωνε ανοιχτά την προτίμησή του στη Μαρινέλλα.
Πολλές. Θα σου ανέφερα τη Μαρινέλλα, την Αλεξίου, πάρα πολλές. Θα αδικήσω τις πιο καινούργιες αν αρχίσω να σου λέω ονόματα. Πάντα μελετούσα γυναικεία σκεπτόμενος ότι παίζω πίσω από μία γυναίκα τραγουδίστρια. Μου άρεσε αυτό. Έτσι, λοιπόν, έφυγα. Πήρα μαζί μου εκατό χιλιάδες δραχμές και ορκίστηκα στον εαυτό μου να γυρίσω κατευθείαν πίσω αν μου τελειώσουνε. Γιατί δούλευα ήδη στην Ολλανδία. Παράλληλα με τη σχολή μου, δούλευα. Δεν σταμάτησα ποτέ. Είτε Σαββατοκύριακα, είτε στις άδειές μου, δούλευα. Δούλεψα και σε εργοστάσιο ξυλείας σε κάποια φάση μετά το στρατό. Έβαλα, λοιπόν, αυτό το στοίχημα. Κατέβηκα στην Ελλάδα, πήγα στις Σέρρες όπου ήταν ο Δημήτρης ο Δέκος, ο μαέστρος μου, και πήγα να μιλήσω με τον επιχειρηματία μήπως και με πάρουνε για δουλειά. Εκείνος με δοκίμασε το μεσημέρι στην πρόβα και μου είπε «σήμερα βγαίνεις» κατευθείαν. Φαντάσου δεν είχα ούτε ρούχα μαζί μου. Ήρθαν οι υπόλοιποι τραγουδιστές και μου έδωσαν, ο ένας τις μπότες του, ο άλλος ένα πουκάμισο, φόρεσα λοιπόν ό,τι βρήκα και βγήκα στη σκηνή το ίδιο βράδυ. Δεν ήξερα καλά και τα λόγια από τα τραγούδια. Κάπως έτσι ξεκίνησα. Μετά, το ένα έφερε το άλλο και όλα έγιναν μόνα τους. Ποτέ δεν έκανα κάτι με στόχο την καριέρα. Πάντοτε έκανα αυτό που μπορούσα, το μέγιστο που μπορούσα, για να νιώθω ότι κάνω κάτι καλό και το απολαμβάνω. Έλεγα πάντα: αν είναι να το κάνω αυτό για ένα χρόνο, ας το κάνω όπως το αγαπώ κι ας μη βγάλω λεφτά κι ας μην αρέσω στους άλλους. Εγώ να γεμίσω, εγώ να πω ότι το έζησα. Θα φτάσω σε μια ηλικία κάποτε και θα μπορώ να πω ότι αυτό το έκανα για ένα χρόνο ή για έξι μήνες ή για δύο χρόνο, όσο θέλει ο Θεός, αλλά το απόλαυσα. Έκανα αυτό που ήθελα εγώ. Με αυτή την διάθεση, το ένα έφερνε το άλλο και συνέβαιναν απίστευτα πράγματα στη ζωή μου.

Εικόνα

Συμπληρωνόντουσαν τα κομμάτια του παζλ.
Ναι. Ερχόντουσαν ένα – ένα.

Δεν είναι μερικές φορές που το νιώθεις ότι «θα γίνει»;
Μετά από ένα σημείο λες «ξέρω που με οδηγεί, άστο να πάει». Και πάει μόνο του.

Το πρώτο τραγούδι πως το έγραψες; Γιατί γράφεις και ο ίδιος.
Το πρώτο τραγούδι μου, μουσικά, το έχω γράψει το 1992 ή το 1993. Σε μικρή ηλικία. Πάντα έγραφα μουσική. Δεν τολμούσα, όμως, να βάλω δικά μου τραγούδια στους δίσκους μου. Το «Πολύ απότομα βραδιάζει» που είναι το πρώτο τραγούδι μου που συμπεριλήφθηκε σε δίσκο μου το 2003, στον πρώτο μου δίσκο, το έβαλε ο Κώστας ο Μπουρμάς που ήταν τότε διευθυντής της Universal Music, με το ζόρι. Εγώ δεν ήθελα καθόλου να βάλω δικό μου τραγούδι μέσα. Και μάλιστα, δεν σου κρύβω ότι του «έκοψα την τύχη του» αρκετά, παρόλο που το κομμάτι ακόμα και σήμερα τραγουδιέται. Δεν επέτρεψα να βγει το τραγούδι στα ραδιόφωνα, δεν επέτρεψα να κάνω βίντεο κλιπ, το «έθαψα» γιατί θεωρούσα άδικο να έχω τόσους συνθέτες μέσα στο δίσκο μου και εγώ να προβάλω το δικό μου τραγούδι. Κάπως έτσι το έβλεπα. Λάθος, έτσι; Το οποίο στην πορεία άλλαξε.

Το 2003 κυκλοφόρησε. Γράφτηκε τότε ή πιο πριν;
Το «Πολύ απότομα βραδιάζει» γράφτηκε το 2001 νομίζω.

Για να γράψεις ένα τραγούδι τι χρειάζεσαι; Ποια είναι η διαδικασία;
Όταν κάθομαι να γράψω μουσική, ό,τι γράφω είναι πλαστικό.

Τι εννοείς;
Όταν δεν κάθομαι επί τούτου και πλησιάσει η κιθάρα στα χέρια μου, γράφω ένα δίσκο μέσα σε δυο ώρες. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες έχουν γραφτεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Είναι εκείνη τη στιγμή. Γεννιέται από μόνο του. Έρχεται από κάπου, δεν ξέρω. Μπαμ – μπαμ. Στίχος – μουσική. Όλοι οι συνθέτες που ξέρω και οι στιχουργοί έτσι κάνουν. Το καλό πράγμα βγαίνει μόνο του. Αν προσπαθείς κάτι και το σκαλίζεις κι επιμένεις, εκεί βγαίνει κάτι πλαστικό. Σπάνια να παιδευτώ για ένα τραγούδι. Τα τραγούδια μου που έχουν γίνει επιτυχίες... ή μάλλον λάθος το λέω. Τα καλύτερα τραγούδια που έχω γράψει – γιατί δεν γίνονται πάντα επιτυχίες τα καλύτερα τραγούδια – γράφτηκαν πολύ γρήγορα. Όταν προσπαθείς, είναι λίγο με το ζόρι.

Εικόνα

Παίζεις μόνος σου.
Εντάξει, όχι μόνος μου.

Εννοώ στο επίπεδο της ευρείας αναγνωρισιμότητας. Μιλώ για κάποιο άλλο μεγάλο όνομα.
Επιλέγω καλλιτέχνες μαζί μου που θεωρώ ότι είναι καλές φωνές, πολύ ταλαντούχοι, και πολλές φορές πιστεύω ότι, τραγουδώντας στα μαγαζιά εδώ, μπορεί να τους δοθεί η ευκαιρία να πάνε στο επόμενο βήμα. Γιατί το αξίζουν πραγματικά. Δεν ξέρω ποια είναι η μαγική συνταγή – αν υπάρχει καν – να γίνει γνωστός κάποιος και να κάνει μια μεγάλη επιτυχία. Έχουν υπάρξει πάρα πολλά παιδιά, πάρα πολλοί συνάδελφοι που έχουμε τραγουδήσει μαζί και που θεωρώ ότι είναι πολύ καλύτεροι τραγουδιστές από μένα, πολύ καλύτεροι στη σκηνή, έχουν πιο ολοκληρωμένο πακέτο και δεν τους «κάθεται». Αυτή είναι η άποψή μου, δεν ξέρω. Κάποια πράγματα ενδεχομένως να είναι και λίγο γραφτά, να πάρει η ευχή.

Μα, αν υπήρχε η συνταγή...
...θα την πουλούσαμε πολύ ακριβά. Μπορώ να σου πω ότι θαυμάζω τους καλλιτέχνες που είμαστε μαζί. Εγώ θα πήγαινα άνετα να τους ακούσω σε μια μουσική σκηνή, σε μια ωραία παραγωγή. Θα πήγαινα να τους απολαύσω, να τους δώσω χρόνο. Προσωπικά, πιστεύω πάρα πολύ στην ενέργεια του καλλιτέχνη και όχι στην εμφάνιση. Όταν λέω ενέργεια εννοώ ένα συνονθύλευμα πραγμάτων. Η σκηνική του παρουσία – χωρίς υπερβολές, η αύρα που βγάζει και να με καθηλώσει ακόμα κι αν δεν κουνιέται καθόλου στην πίστα. Μπορεί να βγει «αγγούρι» και να με καθηλώσει, να μου σηκωθεί η τρίχα.

Πες μου έναν καλλιτέχνη που στο έχει προκαλέσει αυτό.
Που γνωρίζεις ή που δεν γνωρίζεις;

Όποιον θες. Ξένο – Έλληνα. Όποιον θες. Έναν τραγουδιστή που άκουσες και σε έκανε να θες να γίνεις τραγουδιστής.
Ε, πολλοί. Τα δικά μου πρότυπα, τα περισσότερα δεν ζούνε. Από ξένα πρότυπα, έχω τον Frank Sinatra. Που δεν έχει καμία σχέση με το είδος που τραγουδάω, αλλά είναι πρότυπο. Ελληνικά έχω πολλά πρότυπα. Μπορώ να σου πω δέκα, αλλά θα ξεχάσω άλλα πέντε και δεν είναι σωστό. Βάζω να ακούσω φωνές που μου σηκώνεται η τρίχα. Χωρίς να έχει πάντοτε να κάνει με τις τραγουδιστικές δυνατότητες. Δεν σου κρύβω ότι προσπαθώ να μελετώ και τραγουδιστές που παλαιότερα «σνόμπαρα». Τραγουδιστές, δηλαδή, που δε μου άρεσαν και πολύ. Άρχισα να αναθεωρώ. Σκέφτηκα ότι, για να κρίνεις έναν άνθρωπο – οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός (έντεχνος – λαϊκός – παραδοσιακός) – πρέπει να τον δεις ζωντανά. Πρέπει να ακούσεις τις δουλειές του, να τον ψάξεις. Να αφιερώσεις λίγο χρόνο πάνω σε αυτόν και λίγες ημέρες, να συνηθίσεις αυτό το άκουσμα και μετά να πεις ότι δεν σου αρέσει. Ο κάθε καλλιτέχνης, όποιας κατηγορίας και να είναι, για να τραβάει ένα κοινό μαζί του, σημαίνει ότι κάτι έχει. Δεν είναι τυχαίο αυτό το πράγμα. Ακόμα οι καλλιτέχνες που δε μου αρέσουν καθόλου. Καλλιτέχνες που δε μπορώ να τους ακούω. Ωστόσο, πρέπει να βρω τι έχει αυτός ο άνθρωπος που τραβάει κόσμο; Μπορεί να συνεχίσει να μη μου αρέσει. Αλλά πρέπει να βρω «κάτι». Και αυτό το «κάτι» το έχουν όλοι αυτοί. Δεν είναι τυχαίο όταν κάποιος βγαίνει και κάνει επιτυχία. Λέμε συχνά ότι αδίκως κάποιος έκανε επιτυχία. Το λέω και εγώ καμιά φορά. Λάθος. Μπες λίγο μέσα να δεις τι κάνει και μπορεί να έχει ένα 10% καλό. Αυτό το 10% βρες το. Και πες μετά ότι δεν σου αρέσει αυτό που κάνει, αλλά έχει αυτό που αντιπροσωπεύει ένα κοινό. Σεβαστό. Δεν θα τον κατακρίνω. Το ίδιο ισχύει και για αυτό που κάνω εγώ. Μπορεί κάποιος να έχει διαφορετική άποψη. Δεν θα ήταν άσχημο να με ακυρώσουν κι εμένα; Γιατί κι εγώ δουλεύω για αυτό που κάνω. Κι εκείνος δουλεύει για αυτό που κάνει. Όλοι κάνουν κάτι.

Εικόνα

Είσαι ευτυχισμένος με αυτό που κάνεις στη ζωή σου;
Αυτό είναι χοντρό. Ευτυχισμένος είμαι. Γεμάτος δε νιώθω ακόμα. Ξέρεις γιατί; Πολλές φορές με κοροϊδεύουνε πίσω από την πλάτη μου ευγενικά και με αγάπη οι συνεργάτες μου γιατί δεν εφησυχάζω. Ξέρουνε πολύ καλά πόσα πράγματα έχω στο μυαλό μου και πόσα πράγματα θέλω να κάνω. Τρεις ζωές να είχα μπροστά μου, θα έβρισκα κι άλλα. Δεν έχει να κάνει μόνο με αυτό που κάνω πάνω στη σκηνή. Έχει να κάνει με το πόσα πράγματα θέλω να κάνω πάνω στη μουσική. Έχω πολλά concept στο μυαλό μου, πολλές παραγωγές που θέλω να παρουσιάσω.

Ένας συνάδελφός σου του εντέχνου λέει: «ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει».
Κι αν δεν το καταφέρεις; Κι αν δεν έρθει; Θα γίνεις δυστυχισμένος; Ευτυχία είναι να προσπαθείς να πετύχεις αυτό που νομίζεις ότι θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Εγώ νομίζω ότι ευτυχία είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς. Αν το έχεις βρει και το έχεις βάλει στη ζωή σου σε εκείνο το έρμο το οχτάωρο (που δεν είναι σχεδόν ποτέ οχτάωρο) και δε νιώθεις κούραση ακριβώς επειδή το αγαπάς, τότε προσεγγίζεις με αξιώσεις την ευτυχία.
Δεν υπάρχει ώρα και χρόνος όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, όπως είπες. Περνάνε οι ώρες και οι μέρες σα δευτερόλεπτα. Πόσο ικανοποιείσαι από αυτό που κάνεις όμως; Βάζεις ένα πλάνο και λες θέλω να κάνω αυτό. Όταν το καταφέρεις, εφησυχάζεις; Λες χόρτασα και είμαι καλά; Ή τώρα τι κάνουμε; Έχω να κάνω κι άλλα πράγματα.

Εικόνα

Αυτή είναι ωραία ερώτηση. Και νομίζω ότι σχετίζεται – και τώρα θα το «ανοίξουμε» κι άλλο – με τον τρόπο που αντιμετωπίζει κανείς το θάνατο. Προσωπικά, ο θάνατος με φοβίζει επειδή θέλω πριν τον συναντήσω να προλάβω να κάνω μερικά πράγματα.
Μα εκεί δεν βασίζεται όλο αυτό το πράγμα; Μέσα στο μυαλό σου, όσο μακάβριο και αν ακούγεται, σκέφτεσαι ότι αν φύγω σήμερα ή αύριο το πρωί, να νιώθω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Είναι έτσι όμως; Είναι το επαγγελματικό κομμάτι της ζωής μας αυτό που θα μας γεμίσει πραγματικά; Μπορεί να το αγαπάμε, αλλά για μένα ευτυχία είναι να έχω δυο – τρεις ώρες ελεύθερες κάθε μέρα και να μπορώ να ανεβαίνω σε ένα βουνό και να κοιτάζω εξ αποστάσεως όλο αυτό που κάνω καθημερινά. Να σκέφτομαι. Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι σα να βλέπεις μέσα από μια κάμερα. Βλέπουμε 180 μοίρες κι αυτό ζούμε. Από ψηλά και τις 360 μοίρες και το πως μας βλέπουν οι άλλοι δεν το κάνουμε πολύ συχνά. Αυτό για να το δεις πρέπει να κάτσεις λίγο, να σβήσεις τον κινητήρα, να κλείσεις τα μάτια σου και να δεις πως σε βλέπουν οι άλλοι. Και τι είναι πραγματικά αυτό που έχεις κάνει. Γιατί ο κάθε άνθρωπος, αυτό που έχει κάνει, το θεωρεί μεγάλο. Κι αυτό είναι ευτυχία. Για κάποιον άλλο, όμως, το ίδιο πράγμα μπορεί να είναι μηδαμινό. Δεν ξέρω αν μπορείς να μπεις στην ψυχολογία αυτού που σου λέω.

Πολύ καλά. Αλλά από την άλλη, κάποιος θα έλεγε: ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις πως σε βλέπουν οι άλλοι.
Εννοείται.

Κι επίσης, ενδεχομένως η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω σου να θεωρεί ότι έχεις κάνει κάτι πολύ μεγάλο. Αν εσύ δεν το βλέπεις έτσι, ενδεχομένως να κινητοποιείσαι για να πας παρακάτω και να κάνεις ακόμα καλύτερα πράγματα. Αν πάρεις αποστάσεις και διαπιστώσεις κι εσύ ότι έχεις κατορθώσει κάτι μεγάλο, τότε ελοχεύει και ο κίνδυνος της επαναπαύσεως.
Δεν εννοώ αυτό ακριβώς. Όταν κάτσεις και σκεφτείς τι έχεις κάνει, μπορεί να δώσεις λίγο χώρο στον εαυτό σου για να συνεχίσεις να το κάνεις ακόμα πιο δυναμικά. Περνάνε τα χρόνια και η ζωή δεν είναι τεράστια. Μπορεί να ζούμε αρκετά χρόνια, όσο θέλει ο Θεός, αλλά περνάνε γρήγορα τα χρόνια. Κι όσο μεγαλώνεις, περνάνε ακόμα πιο γρήγορα. Από το μηδέν μέχρι τα είκοσι είναι αργά, από το είκοσι μέχρι το τριάντα τρέχει, από το τριάντα στο σαράντα σπριντάρει κ.ο.κ. Συνεχώς πάει πιο γρήγορα. Κι όταν δουλεύεις πολύ και κάνεις κι αυτό που αγαπάς και δε βαριέσαι, τρέχει πάρα πολύ ο χρόνος. Τι θα κάνεις λοιπόν όταν φτάσεις σε μια μεγάλη ηλικία – αν καταφέρουμε να φτάσουμε – και γυρίσεις να κοιτάξεις το χρόνο πίσω; Θα πεις, είμαι ευτυχισμένος γιατί έκανα όλα αυτά που αγαπούσα ή θα πεις ότι θα ήθελα να είχα δώσει και λίγο χρόνο στον εαυτό μου από όλο αυτό το πράγμα που έκανα; Ας έκανα και μια παύση: δυο μέρες την εβδομάδα ή ένα μήνα το χρόνο, να έσβηνα τον κινητήρα και να έφευγα, να έκανα κάτι που να γέμιζε και τις μπαταρίες μου. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...

Σε καταλαβαίνω. Το κάνεις αυτό;
Τα τελευταία χρόνια όχι. Παλαιότερα το έκανα. Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι από του χρόνου θα το ξεκινήσω πάλι. Ακόμα δεν το έχω καταφέρει.

Στα κόκκινα, λοιπόν.
Κόκκινο με σταγόνες μαύρου. Σκουραίνει κιόλας. (γέλια)

Ωστόσο, θα μπορούσες να έχεις εξίσου σημαντική επιτυχία, ενδεχομένως και με λιγότερη δουλειά, με ένα λιγότερο εντυπωσιακό μαγαζί και πρόγραμμα.
Θεωρώ ότι στην ηλικία που είμαι τώρα είμαι στην πιο μεγάλη μου δυναμική. Σε όλα τα επίπεδα. Για έναν λαϊκό τραγουδιστή, η ηλικία 35 – 50, αν προσέχεις τον εαυτό σου, είναι η πιο δυναμική περίοδος. Φυσικά, αν είσαι και σωστός, αν προσέχεις τη συμπεριφορά σου και το κοινό και δεν βγεις στην τηλεόραση να πεις τίποτα ακραίο και σε πάρει σβάρνα. Σε αυτή την περίοδο, λοιπόν, μπορώ να κάνω κάτι μεγάλο. Μετά, θα αλλάξω αυτό το πράγμα. Θα κάνω κάτι πολύ διαφορετικό. Μέσα στο μυαλό μου ξέρω τι θα κάνω μετά τα πενήντα μου. Ξέρω τι θα κάνω μετά τα εξήντα μου, ξέρω τι θα κάνω μετά τα εβδομήντα μου, αν ζω. Ξέρω τι θα κάνω σε κάθε δεκαετία της ζωής μου.

Μουσικά μιλάμε πάντα;
Ναι. Έτσι ώστε να είμαι εγώ ικανοποιημένος με αυτό που κάνω, να προσπαθώ να μην έχω άγχος και ο κόσμος να βλέπει κάτι που να συνάδει με αυτό που είμαι εκείνη τη στιγμή. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις πάρτυ και όλο αυτό τον πανικό στα εξήντα σου. Δεν μπορώ να χοροπηδήσω πάνω στη σκηνή στα εξήντα μου. Βλέπεις σήμερα ότι μπορώ και ξεσηκώνω την πιτσιρικαρία, τους εικοσάρηδες, τους τριαντάρηδες, ακόμα και τους σαραντάρηδες και τους πενηντάρηδες. Ωστόσο, πιστεύω ότι για ακόμα πέντε χρόνια θα μπορώ να το κάνω αυτό. Μετά θα πρέπει να αλλάξει. Θα πρέπει να το πάω και λίγο διαφορετικά. Όχι να γυρίσω την πλάτη στα μπουζούκια, αλλά να κάνω κι άλλα πράγματα. Να μη σε λυπούνται, αλλα να σε θαυμάζουν και σε μεγάλη ηλικία. Συνάδελφοί μου έκαναν λάθη σε αυτό τον τομέα. Θέλω να είμαι μέρμηγκας και όχι τζίτζικας επαγγελματικά – όχι οικονομικά. Δηλαδή, να δουλεύω για το μέλλον μου. Όχι για το σήμερα. Να χτίζω το μέλλον. Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα; Έχεις κόσμο που σε ακολουθεί και σε αγαπάει. Ακούν τη μουσική σου. Σε ακούνε σχεδόν καθημερινά κάποιοι. Είναι πολύ επικίνδυνο να σε βαρεθούν. Πρέπει κάθε φορά που θα έρθουν να σε δούνε, να συνεχίζουν να σε θαυμάζουν. Όχι να σε λυπούνται, ούτε να σε βαριούνται. Αυτό που παρουσιάζεις πάνω στη σκηνή πρέπει να είναι πάντα καλύτερο και καλύτερο. Όχι μεγαλύτερο απαραιτήτως. Μπορεί αυτό να μικρύνει. Να παίξεις σε ένα μαγαζί πενήντα τετραγωνικών, αλλά να παρουσιάσεις κάτι που θα τους αρέσει πάρα πολύ. Και μπορεί και πιο πολύ από κάτι τεράστιο. Ο τρόπος που θα το πλασάρεις να είναι τέτοιος που να το θαυμάσουν. Θέλαμε να σε δούμε και έτσι.

Εικόνα

Πάντοτε σε αντίστοιχες συζητήσεις αναφέρω το παράδειγμα του Johnny Cash και των τελευταίων χρόνων της ζωής του, που έριξε τους τόνους και διασκεύασε αγαπημένα του τραγούδια...
Έπαιξε και σε μεγάλα στάδια, πάντως, και στα 65 του. Τεράστιος καλλιτέχνης. Έξυπνος καλλιτέχνης.

Πήρε το μειονέκτημα της φθοράς του και το μετέτρεψε σε πλεονέκτημα.
Είναι πολύ σημαντικό πράγμα η εξυπνάδα ενός καλλιτέχνη. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να είσαι προσωπικότητα. Να μη σε ενδιαφέρει η εποχή. Και να της πας και λίγο κόντρα μερικές φορές. Το έχουνε κάνει μερικοί καλλιτέχνες αυτό. Ο Michael Jackson δεν τραγούδησε πουθενά για δέκα ολόκληρα χρόνια. Υπάρχουν καλλιτέχνες που είναι έξυπνοι. Ξέρεις, για έναν καλλιτέχνη, που έχει πολλά ψυχολογικά και ψυχοσωματικά, είναι πολύ δύσκολο να κάτσει σπίτι του και να βλέπει άλλους καλλιτέχνες να κυκλοφορούν επιτυχίες. Να κάθεσαι μέσα και να επιμένεις στην απομόνωσή σου. Να μη νιώθεις ότι χάνεις το τραίνο. Κι ας στο λένε όλοι οι γύρω σου. Μετά, όμως, όταν βγεις, να πέσουν οι τοίχοι. Αλλά να βγεις καλά όταν βγεις.

Είναι και ζήτημα αυτοπεποίθησης.
Θα μου άρεσε πάρα πολύ να ήμουνα manager καλλιτεχνών. Πάρα πολύ. Θα μου άρεσε. Βλέπω καλλιτέχνες του εξωτερικού που κάνουν τεράστια λάθη. Μιλάω – για παράδειγμα – με ένα φίλο μου στην Αμερική και βλέπω τα λάθη που κάνει ο Justin Timberlake που για μένα είναι ο πιο hot από τους pop τραγουδιστές. Κάνει τραγικά λάθη. Δεν είναι τυχαίο που η Μαντόνα, χωρίς να έχει φωνή, χωρίς να έχει καμία σπουδαία εμφάνιση, όταν θα βγει να κάνει περιοδεία θα γεμίσει στάδια. Δεν μπορεί, δηλαδή, η Beyonce που τραγουδάει, χορεύει, είναι μια κούκλα και έχει όλο το «πακέτο» να έρχεται στην Ελλάδα και να κάνει 20.000 εισιτήρια και να έρχεται η Μαντόνα, χωρίς φωνή και playback και να σου κάνει 80.000 εισιτήρια. Δεν τελειώνουν αυτές οι κουβέντες.

Οι μουσικές κουβέντες είναι οι αγαπημένες μου. Δώσε μου συζήτηση μουσική και δεν χορταίνω. Και ένα πράγμα που μου συνέβη μετά την πρώτη μου επίσκεψη εδώ στο ΥΤΟΝ είναι ότι έχω βάλει στο κινητό το live και το ακούω ασταμάτητα.
Σε χαλάσαμε! (γέλια).

Τέλος

http://www.ogdoo.gr/prosopa/synenteykse ... F8TQKWzlZg
Άβαταρ μέλους
panosif
Δημοσιεύσεις: 42377
Εγγραφή: Τρί Μαρ 09, 2010 11:09 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από panosif »

Notisking
Δημοσιεύσεις: 173
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 09, 2018 11:36 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Notisking »

Και κάτι από τις γιορτές


Notisking
Δημοσιεύσεις: 173
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 09, 2018 11:36 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Notisking »

Άλλο ένα από τις γιορτές

Notisking
Δημοσιεύσεις: 173
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 09, 2018 11:36 pm

Re: Νίκος Βέρτης

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Notisking »

Απάντηση