Γράφει ο Γιάννης Μαυρόπουλος
Όταν τον περασμένο Δεκέμβριο, κατά τη διάρκεια της παράστασης του στο Κύτταρο ο Τζίμης Πανούσης κατέρρεε δεν ήταν λίγοι όσοι φοβήθηκαν για την ζωή του. Σε μία μοναδική στιγμή, γεμάτη από συγκίνηση, οι θαμώνες τον χειροκρότησαν κατά τη μεταφορά του με φορείο από τη σκηνή.
«Λόγω αιφνίδιου θανάτου που αναβλήθηκε επ’ αόριστον, η παράσταση στις 30/12 δεν θα πραγματοποιηθεί. Ο βιονικός πλέον Τζίμης Πανούσης σας περιμένει τα Παρασκευο-Σάββατα του Μαρτίου στο Κύτταρο με το γελοιόδραμα “Όλοι οι Χαζοί Μπορούμε” για δυνατές συγκινήσεις και αναπάντεχα απρόοπτα».
Η ανακοίνωση του καλλιτέχνη λίγο καιρό μετά το επεισόδιο της υγείας του, έδειξε για ακόμα μια φορά τι άνθρωπος ήταν. Και ας μην κράτησε δυστυχώς για πολύ το “επ’ αόριστον”. Δεν έχασε ποτέ το χιούμορ του, ούτε στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, ανυπομονώντας να γυρίσει και πάλι στη σκηνή.
Ένας καλλιτέχνης που άφησε το στίγμα του παντού. Ως μουσικός, ως ηθοποιός, στο ραδιόφωνο, με δικές του δημιουργίες και πάντα με αυτό το σαρδόνιο χαμόγελο του. Που μαγνήτιζε τους πάντες και κέρδισε λίγο παραπάνω αγάπη.
Η αφορμή να γνωρίσω τι εστί Τζίμης Πανούσης δεν ήταν αυτό το πολυαγαπημένο και πάντα επίκαιρο τραγούδι του τίτλου.
Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, το Youtube επιβεβαιώνει ακράδαντα το ρητό για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι. Έτσι ένα βίντεο από την επιθεώρηση “Με λένε Πόπη” (Οκτώβριος 1998), ίσως την μεγαλύτερη του επιτυχία, βρέθηκε μπροστά στην οθόνη μου και βλέπω ένα μουσάτο συμπαθητικό κύριο (που να ήξερα βέβαια…) με μικρόφωνο. Να μιλάει για ανάποδα μηνύματα, για τον αγαπημένο του Ακατανόμαστο (σ.σ Γιώργο Νταλάρα) για την καταναλωτική Ελλάδα του τότε, τον σατανισμό και την Εκκλησία. Αυτό ήταν. Ο συμπαθητικός κύριος έγινε μικρός θεούλης, κυνικός όσο δεν πάει, ένας punk πολυτελείας πάντα στα δικά μου μάτια.
Το καλοκαίρι που μας έφυγε είχα την χαρά να τον παρακολουθήσω από κοντά. Για μια και μοναδική φορά. Τότε κατάφερα να καταλάβω ποιο ήταν το στοιχείο που τον έκανε να ξεχωρίζει. Στη Καστοριά, για χάρη του River Party, και για χάρη δική του, έβλεπες μια τεράστια έκταση από πράσινο να έχει πλημμυρίσει. Από καρέκλες και έπειτα από όρθιους θεατές. Ο κόσμος γούσταρε κάθε λεπτό μαζί του, περίμενε καρτερικά κάθε του λέξη. Και φυσικά εκείνος το απολάμβανε και έπαιρνε δύναμη από το κοινό. Σε ένα φεστιβάλ με τόσα μεγάλα ονόματα, εκείνος ήταν που προσωπικά με καθήλωσε. Το χιούμορ του τόσο μοντέρνο αλλά και σεξιστικό, τόσο εκλαϊκευμένο και παλιομοδίτικο. Αλλά με κάποιο τρόπο σε καθηλώνει. Τραγούδια με στίχους εμπνευσμένους εκείνη την ώρα και άλλα με στίχους που συγκινούν και αναφέρονται στο τότε και στο τώρα.
Καυστικός, ειλικρινής, με το χιούμορ του έριξε κυριολεκτικά στο μαχαίρι μπουνιά. Δεν ξέρω σε τι ήταν καλύτερος. Τραγουδιστής, ηθοποιός, είρωνας; Αυτό για το οποίο θα τον θυμάμαι είναι η σπιρτάδα στα μάτια του και η αγάπη του γι’ αυτό που κάνει. Γιατί έβλεπες και αγάπη μέσα στους τόνους ειρωνείας και πικρόχολου τις περισσότερες φορές χιούμορ. Αυθεντική αγάπη για την δουλειά του.
Καλό παράδεισο Τζίμη…
Υ.Γ : «Μπροστά στη ζωή και στο θάνατο, όλα γίνονται ασήμαντα, μηδαμινά». Λίγα λόγια, πολύ ουσία από τον Γιώργο Νταλάρα.
———————
Ο Τζίμης Πανούσης γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1954 και απεβίωσε στις 13 Ιανουαρίου 2018. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες Μικρασιάτες ενώ ο ίδιος μεγάλωσε στον Χολαργό. Ο ίδιος παντρεύτηκε την Αθηνά και είχε ένα γιο, τον Άρη και μια κόρη, τη Φωτεινή.
Η πρώτη του καλλιτεχνική απόπειρα, ήταν στο Γυμνάσιο, το group “Χαρούμενη Κουδουνίστρα”! Στα τέλη του 70 δημιούργησε τις “Μουσικές Ταξιαρχίες“. Η πρώτη εμφάνιση με τις Μουσικές Ταξιαρχίες έγινε το 1977 στο κλαμπ “Αρχιτεκτονική” (επί της Πανεπιστημίου στη “Στοά του Απότσου”) με τον Άντριου (τύμπανα), τον Παντελή Φουρνιάδη (μπάσο), τον Τζιμάκο (ακουστική κιθάρα) και τον Δημητρη Μπάθρα (ηλεκτρική κιθάρα). Στη συνέχεια μπήκαν στο group και οι Γιάννης Δρόλαπας (κιθάρες), Βαγγέλης Βέκιος (τύμπανα), Άκης Δαούτης (μπάσο) και Κώστας Πολίτης (μπάσο). Αργότερα μπήκαν και οι Βαν Σβάρνας (σαξόφωνο), Δημήτρης Παπαβασιλείου (πιάνο), Δημήτρης Δασκαλοθανάσης (μπάσο, πιάνο, φλάουτο) και Σπύρος Πάζιος (κιθάρες, πλήκτρα)…
Το 1978-79 κυκλοφόρησαν σε …παράνομη κασέτα τη πρώτη τους δουλειά με τίτλο “Disco Tsoutsouni” (ανεξάρτητη παραφωγή) που περιείχε ηχογραφήσεις πριν το 1977. Στη συνέχεια εντάχθηκαν στο δυναμικό της Minos EMI, με την οποία κυκλοφόρησαν το 1982 το album “Μουσικές Ταξιαρχίες” και όλα πλέον είχαν πάρει το δρόμο τους… Με το συγκρότημα έκανε δύο ακόμη δίσκους, το “αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν” (1984) και “hard core” (1985)
Το 1986 ξεκίνησε σόλο καριέρα και κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο “Κάγκελα Παντού”. Ακολούθησαν περισσότεροι από 10 ακόμη προσωπικοί δίσκοι, πολλές συμμετοχές σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, και φυσικά αρκετά best of.
Πέρα από τις μουσικές του δραστηριότητες, έχει εκδόσει βιβλία, ενώ έχει ασχοληθεί με ραδιόφωνο, τηλεόραση, θέατρο και κινηματογράφο.
Η καυστική του σάτιρα τον έχει φέρει πολλές φορές στις αίθουσες του δικαστηρίου, μετά από μηνύσεις που δέχτηκε. Η πιο γνωστή του “κόντρα” ήταν με τον Γιώργο Νταλάρα. Το δικαστήριο δικαίωσε τον Νταλάρα και απαγόρευσε στον Πανούση να αναφέρει το όνομά του στις παραστάσεις του. Φυσικά ο Πανούσης δεν κόμπλαρε ούτε σε αυτό και από τότε τον ανέφερε ως “ακατανόμαστο”!
