Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογράφηση: Αθανασία Ζήση
Στα χρόνια τα φοιτητικά, όταν ο χρόνος έμοιαζε αιώνιος και εμείς ταξιδιώτες του, βρεθήκαμε σε μικρά μαγαζιά, γεμάτα γάργαρη μουσική, που απ’ την κουζίνα έρχονταν η πιο έντονη μυρωδιά απ’ τους πιο νόστιμους μεζέδες. Γνωρίσαμε τα Εξάρχεια και διαπιστώσαμε ότι δε ζουν βρικόλακες εκεί, όπως βίαια μας δίδαξαν, γνωρίσαμε τον έρωτα σε φιλιά που δίνονται στο άκουσμα μιας νότας. Κάναμε παρέα με τη ρακή, τη λύρα και το λαούτο, βάλαμε στην παρέα μας, να κάτσει και να πιει ο Γιάννης Χαρούλης.
Στα χρόνια που πέρασαν, ο χρόνος δεν είναι τελικά αιώνιος, μας καταπίνει κάθε μέρα στα φανάρια της Κηφισίας, στην ουρά της εφορίας, στον καναπέ που τόσο λάθος τοποθετήσαμε μπροστά απ’ την τηλεόραση. Στα χρόνια που πέρασαν, ο Γιάννης Χαρούλης ανταποδίδει το καλό, μας ζητά να κάτσουμε και να πιούμε με την παρέα του, τραγουδά για τα καλοκαίρια μας, για να ξαπλώσουμε το βράδυ ελαφρύτεροι, να ονειρευτούμε την Κρήτη. Ο Θεέ, πόσο όμορφη έφτιαξες την Κρήτη!
Στην Ακτή Πειραιώς, έρχεται για να φέρει τα πουλιά τα αποδημητικά, να πάρει την ψυχή μας, να την ανεβάσει στα άγρια τα κάστρα, να την ελευθερώσει στα σύννεφα του γιαλού. Έρχεται να ξυπνήσει της λήθης το πηγάδι, να μας θυμίσει αγκαλιές και φιλιά που αφήνουνε σημάδι.
Είναι και πάλι όλοι εκεί! Είναι ο Μίλτος Πασχαλίδης και εγώ, είναι η Φαραντούρη και η Αθανασία. Είναι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και το ζευγάρι πίσω μου με τα ενωμένα στου ώμους χέρια. Θυμάται τον Παπάζογλου και μαζί μ’ αυτόν μια ολόκληρη εποχή, τιμά τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, για κάθε τους τραγούδι. Θυμάται και τραγουδά, θυμόμαστε και νιώθουμε.
Χέρια ανοιχτά ψάχνουν τον ουρανό, καπνός από τσιγάρα που καίνε τους καημούς, μάτια που στάζουν το αλμυρό νερό της Κρήτης. Μοιάζει να είναι ο εξομολογητής ενός κόσμου που τον ακολουθεί πιστά, η πιο οικεία μουσική μορφή. Δεν υπερβάλει, δε φλυαρεί, δε σπαταλάει το ταλέντο του. Χάνεται στις χαραυγές, εκεί που τον χορεύει ο ρυθμός και ο ψάλτης ήχος.
Σε μια εποχή που όλα μοιάζουν ξένα, ο Γιάννης Χαρούλης κατάφερε η νέα γενιά να του ζητά να παίξει το «Βοσκαρουδάκι αμούστακο», να γνωρίζει κάθε στίχο απ’ τον «Ερωτόκριτο».
Όταν το πρόγραμμα αρχίζει, σχεδόν πάντα ο πρώτος ήχος φέρνει τις «Μαγγανείες» και τότε γίνεται ξεκάθαρο πάλι, γιατί βρισκόμαστε εκεί. Κάτω από φύλλα κίτρινα κοιμούνται καπετάνιοι και αυτό που χθες περίσσευε αύριο δε θα φτάνει, είναι το αποτέλεσμα όσων ξέχασαν με ανθρώπους να μιλούν, όσων δεν πήγαν ποτέ στο Vox να δουν έργο του Παζολίνι.
Έχω δει τον Χαρούλη σε συναυλίες τα καλοκαίρια, τον έχω δει σε μουσικές σκηνές τους χειμώνες. Έχω σκεφτεί κάθε στίχο του που θα μπορούσα να σας αφιερώσω κλείνοντας αυτό το άρθρο, να σας περιγράψω κάθε μελωδία που μπορεί να σας πάει για λίγο, κάπου μακριά. Θυμάμαι, όμως εκείνο που μας είχε πει εκείνος πριν δυο καλοκαίρια στον Λυκαβηττό, πριν φύγει εκείνο το βράδυ. Έτσι λοιπόν..
«Σας εύχομαι να βρείτε στη ζωή σας έναν άνθρωπο
που να σας κάνει ένα τόσο μεγάλο καλό, που να μην
μπορείτε να του το ανταποδώσετε»
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…