Γράφει η Ειρήνη Χατζημαργαρίτη
Φωτογραφίες: Αθανασία Ζήση
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες ή και όχι μέρες, βιώνει η Ελλάδα τους, η πατρίδα μας, η πληγή τους, ο νταλκάς μας. Μέρες δημοψηφίσματος, μέρες καλοκαιρινά βροχερές και μια μόνιμη αίσθηση ότι κάτι συμβαίνει που δε γνωρίζουμε ούτε θα μάθουμε παρά μόνο όταν θα είναι αργά. Μέσα λοιπόν σ’ αυτήν την ανασφάλεια και την αγωνία, μέσα στον τρόμο του κουτιού που έχουμε τοποθετήσει στο σαλόνι μας, απ’ τον Πειραιά ακούστηκαν πενιές, ακούστηκαν φωνές που ξύπνησαν τις πιο βαθιές μνήμες. Στο Κατράκειο…
Ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελένη Βιτάλη και η Γλυκερία ανέβηκαν στη σκηνή του μεγάλου Θεάτρου, στάθηκαν απέναντι από τους χιλιάδες θεατές που ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και δάκρυα, όταν οι τρείς καλλιτέχνες τους θύμισαν για ακόμη μια φορά ότι, στα χρόνια της υπομονής δε μας θυμήθηκε κανείς…
Όταν η Γλυκερία μένει μόνη της στη σκηνή, το κέφι «ανάβει» με τη γεμάτη ευγένεια φιγούρα της να ζεσταίνει σκηνή και κερκίδες. Ο κόσμος δείχνει από νωρίς ότι έχει έρθει για να ακουμπήσει τον καημό του, ότι πλήρωσε με τις οικονομίες του ένα εισιτήριο, για λίγες ώρες κλεμμένης ξενοιασιάς. Η φωνή της γνωστά καλή, μαγεύει και όλα μοιάζουν ξαφνικά καλύτερα, ανάβουν τσιγάρο ατέλειωτο να κάψουν τη μοναξιά.
Η Γλυκερία αφήνει τη σκηνή με μπουνάτσες και μποφόρια, κάνει χώρο στην Κιβωτό της Ελένης Βιτάλη, στο Λενιώ όπως τη φωνάζει ο κόσμος που στέκεται ακόμη μακριά. Βράδυ καλοκαιριού και όμως μοιάζει τόσο μ’ ένα χειμωνιάτικο πρωί, από εκείνα που όλοι κάποτε φύγαμε σαν τρελοί. Η Βιτάλη, είναι η απόλυτη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, κερδίζει τον πανηγυρικό σεβασμό μας, το αυθόρμητα όρθιο χειροκρότημα μας! Οι πρώτοι θαρραλέοι, πλησιάζουν τη σκηνή και εκείνη απαγορεύει στην ασφάλεια να τους κατεβάσει απ’ αυτήν. «Αφήστε τον κόσμο να χορέψει, ελάτε όλοι μπροστά» λέει και αφήνει το μικρόφωνο για λίγο, όσο χρειάζεται για να χειροκροτήσει ένα γυναικείο ζεϊμπέκικο. Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, είναι η νύχτα μας και ο Γιώργος Νταλάρας έντυσε στα χρόνια τις αναμνήσεις απ’ τον πατέρα μου, που πάντα χορεύουν στις νότες του.
Είναι πολλά αυτά που έχουν ειπωθεί για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη και τις επιλογές του, κανείς όμως δεν μπορεί να μην ομολογήσει ότι το όνομα του θα γραφτεί στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, με τραγούδια που σηματοδότησαν μια ολόκληρη εποχή, ερμηνεύοντας άρτια και υπηρετώντας πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής. Παραπονεμένα λόγια για ανθρώπους του μεροκάματου, που όταν νόμιζαν ότι πάτησαν στα πόδια τους, ήρθε η θάλασσα και τα μετέτρεψε σε άμμο.
Όταν βρεθούν ξανά όλοι μαζί στη σκηνή, ο Πειραιάς είναι όλη η Ελλάδα ένα γλέντι, που πηγαίνει σε μάγισσες και χαρτορίχτρες να δει που πήγαν της Αμύνης τα παιδιά που έδιωξαν το βασιλιά, που είναι τώρα που τους χρειαζόμαστε όπως τότε, τώρα που οι κυβερνήσεις πέφτουνε και η αγάπη φεύγει. Ο ουρανός γεμίζει με σύννεφα και εμείς τον κοροϊδεύουμε, ρίχνει τις πρώτες σταγόνες και μείς τραγουδάμε. Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μας και το γλεντάμε όρθιοι…
Που ναι τα χρόνια ωραία χρόνια, σ’ ένα πεπρωμένο που δε δώσαμε την σημασία που έπρεπε και αποκοιμηθήκαμε αφήνοντας άλλους να γράφουν ιστορία…
Περασμένα μεσάνυχτα η συναυλία τελειώνει και μείς στα ραδιόφωνα ακούμε τον πρωθυπουργό της χώρας να μας μηνύει το διχασμένο δημοψήφισμα. Σε λίγο ξημερώνει στην Ελλάδα του φόβου και της αμφιβολίας και συ ήλιε δοξασμένε και πολυτραγουδισμένε, πες στους χαροκαμένους να κλαιν στης πίκρας το γιαλό για μας τους προδομένους…
—————
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…
Εξαιρετικές φωτογραφίες!