Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 ως το 1979 που αιφνιδίως έφυγε από τη ζωή, ο Πυθαγόρας έγραψε στίχους σε πολλά από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια της συγκεκριμένης περιόδου, τους οποίους μελοποίησαν συνθέτες όλων των ειδών: Λαϊκοί, ελαφρολαϊκοί, «μοντέρνοι» και ων ουκ έστιν αριθμός, ενώ παράλληλα πρωταγωνίστησε σε αρκετές διασκευές στα ελληνικά επιτυχιών του εξωτερικού.
Οι κύριες συνεργασίες του ήτανε με το Γιώργο Κατσαρό, το Χρήστο Νικολόπουλο, το Βασίλη Βασιλειάδη και τον Απόστολο Καλδάρα σε δημιουργικό επίπεδο, ενώ οι φωνές που τον «τραγούδησαν» περισσότερο, ήταν εκείνες του Στέλιου Καζαντζίδη, του Γιάννη Πάριου και του Γιάννη Καλατζή…
Ωστόσο, δε θα πρέπει να ξεχνάμε και τη Χαρούλα Αλεξίου. Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε σε δίσκο είχε στίχους του Πυθαγόρα, ενώ σε ολόκληρη τη δεκαετία του ’70 ακολούθησαν άλλα 15, συν δύο που συμπεριέλαβε σε προσωπικά άλμπουμ της μετά το θάνατό του, το ένα εκ των οποίων σε δεύτερη εκτέλεση.
Ελάτε μαζί μας λοιπόν, για μια «βόλτα» σε μοναδικές κι αξέχαστες εποχές του ελληνικού τραγουδιού. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…
«Όταν πίνει μια γυναίκα» και «Μικρά Ασία»
Βρισκόμαστε στο 1970. Μια εικοσάχρονη κοπέλα, στέκεται δειλά-δειλά πίσω από το μικρόφωνο στο στούντιο της Columbia κι ετοιμάζεται να ηχογραφήσει το πρώτο τραγούδι μιας καριέρας, που έμελλε να γράψει πολύ μεγάλη και σημαντική ιστορία στο χώρο του εγχώριου πενταγράμμου.
Λέγεται Χάρις Αλεξίου και τραγουδά «Όταν πίνει μια γυναίκα», σε μουσική Βασίλη Βασιλειάδη και στίχους Πυθαγόρα. Ένα «βαρύ» ζεϊμπέκικο με εξίσου «βαρύ» θέμα για ένα κορίτσι της ηλικίας της, το οποίο όμως φανερώνει και τις τεράστιες φωνητικές δυνατότητές της.
Το δισκάκι 45 στροφών που το περιλαμβάνει, κυκλοφορεί με «επεισοδιακό» τρόπο, καθώς στην ετικέτα αναφέρεται το όνομά της, αλλά η φωνή είναι της Καίτης Πετράκη, που με το δίκιο της απειλεί θεούς και δαίμονες. Το λάθος διορθώνεται αμέσως και πλέον, το νερό έχει μπει στο αυλάκι…
Η νεαρή ερμηνεύτρια αρχίζει σιγά-σιγά να «συζητείται» στον καλλιτεχνικό κύκλο και όταν ο Μάκης Μάτσας προτείνει στον Απόστολο Καλδάρα να είναι η γυναικεία φωνή του νέου έργου «Μικρά Ασία» που ετοιμάζει το 1972 σε στίχους Πυθαγόρα και βασικό τραγουδιστή το Γιώργο Νταλάρα, εκείνος δέχεται με μεγάλη χαρά.
Έτσι, η Αλεξίου εκτινάσσεται στην κορυφή της δημοτικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη, με τα πασίγνωστα κι αγαπημένα «Δυο παλικάρια απ’ τ’ Αϊβαλί», «Πήρε φωτιά το Κορδελιό» και «Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», σ’ ένα δίσκο που εδώ και πολλά χρόνια έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου…
Η συνεργασία της με τον Πυθαγόρα θα συνεχιστεί και το 1973 σ’ ένα 45άρι, με δύο τραγούδια του Τάκη Σούκα, τα οποία δεν ακούστηκαν ιδιαίτερα: «Το προσκλητήριο» και «Πάει-πάει μανούλα μου», που έγινε πιο γνωστό με μιαν άλλη Χαρούλα, τη Λαμπράκη, η οποία το ηχογράφησε λίγο αργότερα…
Και πάμε στο 1974 και στο δίσκο «Για ρεμπέτες και για φίλους», σε μουσική Καλδάρα κι ερμηνευτές τους πολύ νέους Κώστα Σμοκοβίτη, Δημήτρη Κοντολάζο και Χάρις Αλεξίου. Από τα τέσσερα τραγούδια με τα οποία συμμετέχει η ερμηνεύτρια, το «Κάπου κλαίει ένα μπουζούκι» έχει στίχους Πυθαγόρα…
Τα «προσωπικά» άλμπουμ
Έπειτα από μια τριετία, όπου η Αλεξίου περιοριζότανε μόνο σε συμμετοχές μαζί με άλλους τραγουδιστές σε ολοκληρωμένα έργα συνθετών, το Πάσχα του 1975 έρχεται η στιγμή για τον πρώτο προσωπικό δίσκο της. Είναι τα «12 λαϊκά τραγούδια», τα οποία σημειώνουνε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, με πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων.
Μέσα στα παλιά και σύγχρονα λαϊκά κομμάτια, συναντάμε τέσσερα με «λόγια» του Πυθαγόρα: Το «Όταν πίνει μια γυναίκα» σε δεύτερη -και κλάσεις ανώτερη της πρώτης- εκτέλεση, άλλα δύο σε μουσική Βασίλη Βασιλειάδη («Πώς το λένε» και «Πέργαμε») κι ένα του Γιώργου Ζαμπέτα («Σουρουπώματα»).
Ο στιχουργός θα δώσει το παρών και στο δεύτερο άλμπουμ της Αλεξίου τον Απρίλιο του 1976 («Χάρις Αλεξίου / 2»), με τρία τραγούδια πάνω σε μελωδίες του Χρήστου Νικολόπουλου: «Τι θέλεις απ’ τα νιάτα μου», «Και σε μένα κρίμα» και «Μάνα γλυκιά».
Και φτάνουμε στο 1979. Λίγους μήνες πριν ο Πυθαγόρας φύγει από τη ζωή, συνεργάζεται για πρώτη και τελευταία φορά με το Μάνο Λοΐζο. Πρόκειται για τα θρυλικά «Τραγούδια της Χαρούλας», σε στίχους κυρίως του Μανώλη Ρασούλη, ο οποίος όμως από ένα σημείο και μετά δε μπορούσε να συνεχίσει.
Τότε, ο αξέχαστος δημιουργός απευθύνθηκε στον κουμπάρο και κολλητό φίλο του Λευτέρη Παπαδόπουλο, που όμως αρνήθηκε να «συμπληρώσει» το δίσκο και του πρότεινε να ζητήσει τη συνδρομή του Πυθαγόρα.
Έτσι κι έγινε, οπότε προέκυψαν το πασίγνωστο και διαχρονικό «Τέλι-τέλι», το δυνατό ζεϊμπέκικο «Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή» και η μελαγχολική μπαλάντα «Τι να πω». Ίσως να ήτανε και τα τελευταία τραγούδια που έγραψε ο σπουδαίος στιχουργός…
Μετά θάνατον…
Η Χάρις Αλεξίου «θυμήθηκε» δισκογραφικά τον Πυθαγόρα άλλες δύο φορές, μετά τον ξαφνικό και πρόωρο θάνατό του. Το Δεκέμβριο του 1984, μέσα από το άλμπουμ της «Εμφύλιος έρωτας» ηχογράφησε το «Και μας έλεγε το κύμα» σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, ένα τραγούδι που το 1977 προοριζότανε για τον Στέλιο Καζαντζίδη και το δίσκο «Γύφτος λαός», που δεν έγινε ποτέ. Ο μέγιστος ερμηνευτής, το τραγούδησε με διαφορετική ενορχήστρωση και τίτλο «Μακρόνησα» τον Οκτώβριο του 1992, μέσα από το «Βραδιάζει»…
Η τελευταία «επαφή» της με τον στιχουργό ήτανε το 2000 και στο άλμπουμ της «Ψίθυροι», όπου ηχογράφησε σε δεύτερη εκτέλεση με λιτό κι απέριττο τρόπο γνωστά τραγούδια διαφόρων δημιουργών. Ένα από αυτά, είναι και το αγαπημένο και διαχρονικό «Αγριολούλουδο» των Νικολόπουλου-Πυθαγόρα, το οποίο είχε «σφραγίσει» η μοναδική κι ανεπανάληπτη ερμηνεία του Καζαντζίδη το 1970…
https://youtu.be/Div_vh4kuO4
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…