Η δύναμη της θέλησης, η αξία της προσφοράς…

14/3/2014
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

Τη λένε Lani De Mello και είναι Αμερικανίδα από τη Georgia. Δεν πρόκειται ούτε για τη νέα «αποκάλυψη» του Χόλυγουντ, ούτε για το καινούργιο «ίνδαλμα» της αχανούς μουσικής βιομηχανίας των ΗΠΑ, ούτε γενικότερα για κάποια “celebrity”, σαν τόσες και τόσες που φιγουράρουνε καθημερινά στα εξώφυλλα διαφόρων περιοδικών. Είναι απλώς ένα χαριτωμένο κι αξιαγάπητο κορίτσι, ο τρόπος ζωής του οποίου δίνει σε όλους ένα τεράστιο παράδειγμα και μάθημα θέλησης, υπομονής και αγωνιστικότητας.

Η Lani γεννήθηκε με διανοητική αναπηρία κι ένα πρόβλημα στην καρδιά. Η κατάστασή της ήτανε τόσο απελπιστική, ώστε όταν ήλθε η στιγμή να πάρει εξιτήριο από το μαιευτήριο, ο γιατρός είπε στη μητέρα της ότι δεν υπήρχε η παραμικρή ελπίδα βελτίωσής της κι ότι η ιατρική επιστήμη δε θα μπορούσε να βοηθήσει σε κάτι. Ευτυχώς, έπεσε έξω πανηγυρικά…

Με την πολύτιμη στήριξη των γονιών του, το κοριτσάκι μεγάλωνε όσο γινόταν πιο φυσιολογικά κι αρμονικά κι από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για το χορό. Έτσι, πέρασε αρκετά χρόνια παρακολουθώντας μαθήματα σε σχετική σχολή, όμως παρά τις σκληρές κι επίπονες προσπάθειες που έκανε, δεν ήτανε δυνατό ν’ ακολουθήσει τις υπόλοιπες χορεύτριες…

Η ζωή της Lani άλλαξε στα 13 χρόνια της, όταν κάποιος φίλος της οικογένειας έκανε πρόταση να εγγραφεί και να συμμετάσχει στα Special Olympics. Αυτό ήτανε το ξεκίνημα για την ολοκληρωτική «μεταμόρφωσή» της σε μια σπουδαία αθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής, που κέρδιζε το ένα χρυσό μετάλλιο μετά το άλλο…

Ωστόσο, το μεγαλύτερο κέρδος για το συμπαθέστατο και γενναίο κορίτσι, ήταν ότι μέσω του αθλητισμού συνειδητοποίησε τη δύναμη και τις ικανότητες που έκρυβε μέσα του, διαμορφώνοντας καταλυτικά την προσωπικότητά του και προσφέροντας τόσο στον εαυτό του, όσο και στους γύρω του.

Βεβαίως, ίσως να μη τα είχε καταφέρει σε τέτοιο βαθμό αν δεν είχε δίπλα της δύο υπέροχους και ηρωικούς γονείς, την Ana και τον Donald. Ο πατέρας της, ανέλαβε να την πηγαίνει δύο φορές την εβδομάδα στο πλησιέστερο γυμναστήριο της Georgia, που ειδικευόταν στην κατάρτιση αθλητριών με ειδικές ικανότητες στη ρυθμική γυμναστική. Η απόσταση από το σπίτι τους, ήτανε 52 μίλια, αλλά ουδείς από τους δύο λογάριαζε κάτι τέτοιο, μπροστά στην ευτυχία του παιδιού τους…

Από τότε μέχρι σήμερα που η Lani είναι 28 ετών, οι ευκαιρίες στη ζωή της έρχονται η μία μετά την άλλη. Εκτός του ότι κατάφερε να κερδίσει πολλές διακρίσεις στον αγωνιστικό τομέα, μπόρεσε ν’ ασχοληθεί με διάφορες part-time δουλειές -μεταξύ αυτών η απασχόλησή της σε μια τοπική κλινική-, αλλά και να γίνει βοηθός προπονήτρια στην ομάδα ρυθμικής των Special Olympics της Georgia (πήρε τη σχετική πιστοποίηση το 2007), κάνοντας υπερήφανους τους γονείς της κι αποτελώντας πρότυπο για άλλους αθλητές και όχι μόνο…

Μάλιστα, το 2011 είχε έλθει και στην Αθήνα στο πλαίσιο του θερινών παγκόσμιων αγώνων των Special Olympics, όπου μεταξύ άλλων βοήθησε  στην προετοιμασία των αθλητών γι’ αυτούς και κατέπληξε τους πάντες με τις ικανότητές της τόσο μέσα στο ταπί, όσο κι έξω. Ένα αληθινό παράδειγμα προς μίμηση…

Με ελληνικό χρώμα…

Αφορμή για ν’ ασχοληθώ μ’ αυτό το τόσο σπουδαίο και ικανότατο κορίτσι και μέσω τούτου με τον αθλητισμό για παιδιά με ειδικές ικανότητες, στάθηκε η προ ημερών επιτυχία του να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους εθνικούς αγώνες των ΗΠΑ, με μια χορογραφία που φέρει φαρδιά-πλατιά ελληνική υπογραφή.

Ήταν εκείνη που της δίδαξαν οι Ολυμπιονίκες της ρυθμικής γυμναστικής Κλέλια και Άννυ Πανταζή το περασμένο καλοκαίρι στην Ατλάντα, όταν βρέθηκαν εκεί ως εθελόντριες στο πλαίσιο της διοργάνωσης των αγώνων για τα Special Olympics. Στο παρακάτω βίντεο, μπορείτε να δείτε αυτή την υπέροχη και τόσο συγκινητική προσπάθεια της Lani…

Οι δυο αδελφές -και όχι μόνον αυτές βεβαίως- δεν είναι Ολυμπιονίκες αποκλειστικά στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και στην προσφορά, στην ανιδιοτέλεια και στην φροντίδα εκείνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χρειάζονται τη βοήθεια των συνανθρώπων τους -αναμφισβήτητα το σημαντικότερο «μετάλλιο» από οποιοδήποτε άλλο. Είναι πάντα στο πλευρό τους όποτε τις χρειάζονται, χωρίς τον παραμικρό κομπασμό ή προσπάθεια «διαφήμισης» του έργου τους, όπως κάνουν όλοι εκείνοι που «αθόρυβα» προσφέρουν απλόχερα, χωρίς να ζητούν το παραμικρό αντάλλαγμα και την όποια προβολή της προσπάθειάς τους.

Ίσως νιώσουν άβολα με τη συγκεκριμένη αναφορά, θεωρώ όμως ότι πρέπει κάποτε εδώ στην Ελλάδα ν’ αποκτήσουμε αληθινά πρότυπα κι όχι να δεχόμαστε σιωπηλά τα αντίστοιχα ψεύτικα και κίβδηλα που προβάλλουνε νυχθημερόν τα ΜΜΕ, επειδή έτσι βολεύει κάποιους…

Οι ιδιαιτερότητες αυτών των παιδιών

Η περίπτωση της Lani με οδήγησε στο να θελήσω να μάθω πληροφορίες σχετικά με τη συμπεριφορά, καθώς και τον τρόπο προσέγγισης και προπόνησης των αθλητριών με ειδικές ικανότητες, όπως εκείνη. Βοήθησε ως προς αυτό η κα Έφη Πανταζίδου, καθηγήτρια φυσικής αγωγής, διεθνής κριτής ρυθμικής γυμναστικής και διδάσκυσα το αγώνισμα στα ΤΕΦΑΑ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Παράλληλα, είχε τη δυνατότητα μαζί με τις κόρες της Κλέλια και Άννυ να συμμετάσχει ως εθελόντρια σε Special Olympics και να συναναστραφεί με τα παιδιά που συμμετείχανε σε τέτοιους αγώνες. Συνεπώς, ήταν από τα πλέον κατάλληλα πρόσωπα στο να δώσει «τα φώτα της» στα ερωτήματα και στις απορίες που λίγο-πολύ όλοι μας έχουμε, αναφορικά με τις ιδιαιτερότητές τους.

«Δεν είναι εύκολη η προσέγγιση αυτών των παιδιών, αφού το καθένα απ’ αυτά έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες», τονίζει η κα Πανταζίδου και συνεχίζει: «Έτσι, πριν έλθουμε σε επαφή μαζί τους ζητήσαμε πληροφορίες από το κοντινό περιβάλλον τους, δηλαδή τη μητέρα και την προπονήτρια της καθεμιάς. Η εμπιστοσύνη κερδήθηκε σιγά-σιγά, γιατί έχουν διάφορες φοβίες και το «μυστικό» είναι να τους φέρεσαι με αγάπη και χωρίς οίκτο».

Να σημειώσουμε εδώ ότι όσον αφορά την εκπαίδευση στα ΤΕΦΑΑ, υπάρχει ειδικότητα για παιδιά με ειδικές ικανότητες σε όλα τα αθλήματα. Έτσι, αναλόγως με την ειδικότητα που παίρνει ο καθένας στο οποιοδήποτε σπορ, προσαρμόζει και τις γνώσεις του στο επίπεδο και στις απαιτήσεις των αγώνων που έχουνε να κάνουνε με αυτά τα παιδιά…

Εν προκειμένω για τη ρυθμική γυμναστική, υπάρχει συνεργασία με ειδικευμένους γιατρούς πριν τους αγώνες, όπου πρέπει να καταταγούν οι αθλήτριες σε επίπεδα αναλόγως με τη βαρύτητα του προβλήματός τους, καθώς δεν είναι μόνο τα παιδιά με σύνδρομο Down, αλλά και με διαφορετικές περιπτώσεις διανοητικής στέρησης. Τα στοιχεία και οι απαιτήσεις για την κάθε χορογραφία καθορίζονται από τον ειδικό κώδικα των Special Olympics, αναλόγως με τη βαρύτητα του προβλήματος, σύμφωνα με τη γνωμάτευση του γιατρού. Με άλλα λόγια, για κάθε επίπεδο υπάρχουνε διαφορετικές απαιτήσεις, ενώ και το ηλικιακό όριο συμμετοχής είναι αρκετά μεγαλύτερο από το σύνηθες (υπάρχουν αθλήτριες ως και 40 ετών).

Όσον αφορά το χρόνο που χρειάζεται ώστε να διδαχθεί μια χορογραφία σε αθλήτρια με ειδικές ικανότητες, η κα Πανταζίδου ήταν άκρως αποκαλυπτική αναφορικά με το πώς δουλεύουν οι Αμερικανοί σ’ αυτό τον τομέα, παραθέτοντας την εμπειρία της από την Ατλάντα το προηγούμενο καλοκαίρι: «Η χορογραφία διδάχτηκε σ’ ένα απόγευμα για την κάθε αθλήτρια, με παρούσα την προσωπική προπονήτριά της. Εν συνεχεία τη βιντεοσκόπησαν σωστά εκτελεσμένη από την Κλέλια ή την Άννυ και αφού φύγαμε, είχαν τη μουσική που τους δώσαμε και τη χορογραφία με τις απαιτήσεις του επιπέδου τους και από εκεί και πέρα, συνέχισε να δουλεύει η καθεμιά το πρόγραμμά της με την προπονήτριά της». Χρειάζεται σχόλιο ή απόπειρα σύγκρισης με την Ελλάδα; Μάλλον όχι…

Όσο για τη συνεργασία μαζί τους, η διεθνής κριτής αναφέρει: «Οι αθλήτριες ήταν απολύτως συνεργάσιμες, πολύ χαρούμενες που δύο Ολυμπιονίκες έφτιαξαν τις χορογραφίες τους και η ολιγοήμερη εμπειρία μας μαζί τους έδειξε ότι είναι πιο υπάκουες σε σχέση με τις «κανονικές». Απλώς, αυτά τα παιδιά νευριάζουν πιο εύκολα και στενοχωριούνται όταν δεν τους «βγαίνει» μια άσκηση».

Κράτος με…ειδικές ανάγκες

Τι γίνεται όμως στη χώρα μας αναφορικά με τα αθλήματα για άτομα με ειδικές ικανότητες; Με αφορμή τους παγκόσμιους αγώνες Special Olympics που λάβανε χώρα στην Αθήνα το 2011, υπήρξανε κάποια βήματα προόδου σε όλα τα αθλήματα και η αλήθεια είναι ότι αρκετός κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί κι επιχειρεί να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο…

Όμως, όταν υπάρχει ένα κράτος που ενισχύει ελάχιστα έως…καθόλου αυτή την πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια, τότε πώς μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για κάτι καλύτερο; Όταν υπάρχει ένα κράτος που ξοδεύει σχεδόν 40.000 ευρώ το δίμηνο για…κρουασάν και καφέδες στο κυλικείο της Βουλής και σκορπά δισεκατομμύρια για τη δημιουργία ΜΚΟ που θα…καταγράφει τις ΜΚΟ;

Όταν υπάρχει μια κοινωνία που αντιμετωπίζει με ρατσισμό, ακόμη και με φοβία αυτά τα παιδιά που δε ζητούν τίποτε παρά μόνο ένα χάδι, μιαν αγκαλιά, λίγη φροντίδα, ένα χαμόγελο; Όταν τα θεωρεί ακόμα «παιδιά ενός κατώτερου Θεού» κι αποφεύγει να τ’ αντικρύσει κατάματα, φοβούμενη ότι μέσα στα μάτια τους θα δει μόνο την αλήθεια και την καθαρότητα, τα μοναδικά «όπλα» τους απέναντι στη δική της υποκρισία; Όταν γι’ αυτήν είναι «στίγμα» το να έχεις ένα τέτοιο παιδί;

Ο κόσμος όμως δεν έχει το κύριο μέρος της ευθύνης για τη συγκεκριμένη κάκιστη νοοτροπία. Όλα ξεκινούν από την πολιτεία που δυστυχώς έχει περισσότερες «ειδικές ανάγκες» από τα εκατοντάδες παιδιά της εν λόγω «κατηγορίας». Από τη στιγμή που εκείνη αδιαφορεί προκλητικά και θυμάται την ύπαρξή τους μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα, πώς να «μυηθεί» ο απλός άνθρωπος στον κόσμο αυτών των αξιολάτρευτων πλασμάτων; Δε θα έπρεπε λ.χ. να γίνεται σχετική ενημέρωση στα σχολεία; Για κάποιους όμως, όλα τούτα είναι «ψιλά γράμματα»…

Η ιδιωτική πρωτοβουλία επιστρατεύεται κι εδώ, αλλά δυστυχώς δε φτάνει από μόνη της για να διορθώσει την κατάσταση. Δε μιλώ για τα ΜΜΕ, αφού ως γνωστόν περί άλλων τυρβάζουν και μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτά έχει τι μάσκαρα χρησιμοποιεί η τάδε και πόσο ακριβό είναι το σακάκι του δείνα…

Ευτυχώς που οι περισσότεροι γονείς αυτών των παιδιών στέκονται πάντοτε βράχοι δίπλα τους και αγωνίζονται καθημερινά να τους προσφέρουν ότι καλύτερο μπορούν. Είναι πραγματικοί ήρωες κι αξίζουνε το σεβασμό όλων μας για τις άοκνες και δύσκολες προσπάθειές τους, ώστε να τα κοινωνικοποιήσουν και να τους δώσουνε τη δυνατότητα να μη νιώθουνε κατώτερα σε σχέση με τα «φυσιολογικά».

Όμως, θα πρέπει να σταθούμε προσοχή και σε όλους εκείνους που προσφέρουν εθελοντικά τις γνώσεις, τις εμπειρίες και ότι ο καθένας τους μπορεί σ’ αυτά τα παιδιά που τόσα πολλά μας διδάσκουν και είναι οι πραγματικοί νικητές της ζωής. Είθε να παραδειγματιστούμε από τη δική τους προσπάθεια και να τα βοηθήσουμε ώστε να ζήσουν στον κόσμο μας όπως τους αξίζει…

***Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κα Έφη Πανταζίδου για την ανυπολόγιστη βοήθειά της και την ευγενική παραχώρηση μέρους των φωτογραφιών που βλέπετε. Επίσης, ξεχωριστό ευχαριστώ στις Ολυμπιονίκες μας Κλέλια και Άννυ Πανταζή που μέσω αυτών «γνώρισα» κι αγάπησα τη σπουδαία Lani De Mello και γενικότερα τον υπέροχο κόσμο τούτων των αξιολάτρευτων παιδιών…

———–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…