Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη
Παρασκευή βράδυ στην Αθηναΐδα… Εκείνη την Παρασκευή του χρόνου που αν ήσουν στην Πάτρα θα ήσουν στην πλατεία Γεωργίου με ένα μπουκάλι μαυροδάφνη στο χέρι. Είσαι στην Αθήνα, όμως, και έχοντας χορτάσει τα τελευταία χρόνια από αυτό το ξακουστό πατρινό καρναβάλι, θες να περάσεις ένα πιο ήρεμο και μελωδικό βράδυ. Και διαλέγεις τις εμφανίσεις της Ελένης Πέτα, καθώς είχες καιρό να μάθεις νέα της και είναι το πρώτο ολοκληρωμένο, δικό της μουσικό πρόγραμμα μετά από καιρό.
Βόλτα χέρι-χέρι στα σοκάκια του Βοτανικού λοιπόν, και έφτασες στον όμορφο, ζεστό χώρο της Αθηναΐδας. Έπιπλα-αντίκες, ένα ραδιόφωνο, από εκείνα τα παλιά που έπαιζαν μουσική χωρίς πολλά λόγια και παραγωγούς που φωνάζουν, είναι το απλό σκηνικό που έχεις απέναντί σου και ήδη σε έχει ταξιδέψει στην Αθήνα του τότε…
Με την …καθιερωμένη πια, καθυστέρηση των μουσικών προγραμμάτων που “ντρέπονται” να ξεκινήσουν στην ώρα τους, η Ελένη κάνει την εμφάνισή της με το αγαπημένο “Λόγια της σιωπής”. Ένα τραγούδι που από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε συντροφεύοντας μια ιδιαίτερη ταινία, το στηρίζει πάντα και δε το αφήνει να γίνει ένα ακόμα τραγούδι-soundtrack που θα χαθεί εύκολα σε ένα single. Και συνεχίζει με δικά της, παλιά και νέα τραγούδια, και συνειδητοποιείς ότι έχεις έρθει να ακούσεις Ελένη Πέτα, και -ω, τι έκπληξη, ακούς κιόλας! Ούτε Αλεξίου που την λέει ωραία, ούτε αυτά τα παιχνιδιάρικα του Μαχαιρίτσα που τα ξέρει ο κόσμος, ούτε Μποφίλιου που είναι της μόδας. Ένα πρόγραμμα στημένο σε δικά της τραγούδια!
Χάρηκα που άκουσα, μεταξύ άλλων, εκείνο το παλιό, το “Μια εκδρομή”, χαμένο σε κάποιο cd, από αυτά που τα ακούς μία μόνο φορά, τη μέρα που έχεις σκίσει τη ζελατίνα και μετά το ξεχνάς. Κι ας χαμογελάς, και τότε και τώρα, καθώς ακούγοντας το, ξέρεις ότι έχεις ανακαλύψει ένα μικρό διαμαντάκι. Και τα υπόλοιπα δικά της όμως, τα ακούς και σε προβληματίζουν αρχικά. Δεν τα καταλαβαίνεις αμέσως, νομίζεις ότι ακούς κάτι νέο. Αλλά τελικά χαμογελάς γιατί κάτι σου θύμισαν. Απλώς κάποιος ασχολήθηκε μαζί τους, τα άλλαξε λίγο, είχε όρεξη να παίξει με αυτά, και σε έκανε να μη βαρεθείς. Κάπως έτσι κύλησε το πρώτο μέρος του προγράμματος ανάμεσα σε τραγούδια και χορό και έκλεισε με το πρόσφατο τραγούδι που της χάρισε ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος “Να μείνεις εδώ”… Κι εμείς μείναμε να δούμε τι άλλο είχε να μας παρουσιάσει στο δεύτερο μέρος.
Και κάπου εδώ θα μπορούσα εύκολα …να αναιρέσω ό,τι έχω γράψει προηγουμένως περί προγράμματος με δικά της τραγούδια και τα λοιπά και τα λοιπά, καθώς το δεύτερο μέρος ήταν κυρίως βασισμένο σε διασκευές. Κι εκεί που είχα βρει ένα αρνητικό σχόλιο για τη βραδιά, ξαφνικά, το ακούω. Και τα ξεχνάω όλα. Είναι εκείνη η εισαγωγή. Εκείνες οι 4 λέξεις που με έχουν ήδη κάνει να καταλάβω τι θα ακολουθήσει. Je ne rêve plus. Μόλις κατάφερε να με κάνει να αφήσω κάτω τη μηχανή, να καρφώσω το βλέμμα μου πάνω της και να δω μικρά στοιχεία από την προσωπικότητα της Lara Fabian στη σκηνική της παρουσία. Όχι, δεν έζησε την κάθε λέξη του τραγουδιού, όπως κάνει η Lara, ήταν όμως μια καθηλωτική ερμηνεία του Je suis malade και πλησίασε πολύ. Και φυσικά, το χειροκρότημα ήταν το δυνατότερο της βραδιάς. Κι ας μην ήταν στο Olympia του Παρισιού, αλλά στη ζεστή Αθηναΐδα του Βοτανικού!
Συνολικά, λοιπόν, ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα… Ένα μελωδικό βράδυ Παρασκευής, ακούγοντας παλιά και νέα τραγούδια της ερμηνεύτριας, αλλά και διασκευές τραγουδιών που δεν ακούς συχνά, αλλά και να τα έχεις ακούσει, σίγουρα δεν τα έχεις ακούσει με αυτόν τον τρόπο. Οπότε την επόμενη Παρασκευή, άσε ό,τι κάνεις και πήγαινε στην Αθηναΐδα… Επιβεβαιωμένα, πια, θα περάσεις ένα όμορφο και αγαπησιάρικο βράδυ με καλούς μουσικούς και μια ζεστή φωνή να σου κάνει παρέα…!
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από τo live!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…