Γράφει η Αλεξία Αγαπάκη
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Μία ασήμαντη νύχτα στο Δουβλίνο, φωτίζεται απροσδόκητα από την παρουσία μιας γυναίκας, της Έιμι (Κατερίνα Μαούτσου). Η άφιξη της στο διαμέρισμα του Τόμμυ (Δημήτρης Αλεξανδρής), ενός χωρισμένου πενηντάρη, αλλάζει τις μέχρι τότε ισορροπίες στη ζωή του, η οποία χαρακτηρίζεται από μοναξιά, οκνηρία, έλλειψη νοήματος, και μία “αποτυχία” όσον αφορά στη σχέση του με την οικογένεια του.
Στο ακατάστατο διαμέρισμα του Τόμμυ, εκτυλίσσεται από εκείνη τη στιγμή μία ιστορία με ήρωες, πρόσωπα από την καθημερινότητα, που προσπαθούν με το δικό τους τρόπο να υπερβούν τα προσωπικά τους όρια, και να φωτίσουν τη ζωή τους, μέσω της συντροφιάς του συνανθρώπου τους.
Το μωσαϊκό συμπληρώνουν ο θείος του Τόμμυ, Μώρις (Ερρίκος Λίτσης) που μένει από πάνω και παραχωρεί το διαμέρισμα στον ανιψιό του και ο φίλος του Ντοκ (Γιώργος Τριανταφυλλίδης) που βρίσκει καθημερινά καταφύγιο σε αυτό. Γιατί, μέσα στην ακαταστασία του φτωχικού του φίλου του, συναντά αγάπη και αποδοχή.
Η παράσταση «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, από την πρώτη στιγμή, σε αιφνιδιάζει με τον ρεαλισμό της –που αγγίζει πολλές φορές τα όρια του νατουραλισμού και σε μεταφέρει σε έναν μικρόκοσμο γεμάτο ζωντάνια, κίνηση και χρώματα, που καθρεφτίζουν τη βοή και τους χτύπους της καρδιάς ενός μεγαλύτερου κόσμου, που αν και βρίσκεται ανάμεσα μας, πολλές φορές αγνοούμε.
Οι χαρακτήρες της, είναι καθ’ όλα αληθινοί, χωρίς ίχνος επιτήδευσης ή πρόθεσης εντυπωσιασμού και καταφέρνουν να καταργήσουν με το δυναμισμό τους, τα όρια μεταξύ τέχνης και πραγματικότητας, δημιουργώντας ένα “χώρο” αλήθειας, που χωρίς να το καταλάβεις, φέρνει κοντά ηθοποιούς και θεατές.
Ο Δημήτρης Αλεξανδρής, βουτάει με τρυφερότητα και ειλικρίνεια στα βάθη του Τόμμυ, η Κατερίνα Μαούτσου με δύναμη ψυχής στην εύθραυστη ιδιοσυγκρασία της Έιμυ ενώ ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης διεισδύει με μία σπάνια σοφία στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του Ντοκ.
Ακόμη, ο Ερρίκος Λίτσης ερμηνεύει τον θείο Μώρρις με μία απλότητα και στοχαστική διάθεση, που ταιριάζει απόλυτα στο ρόλο, ενώ ο Νικόλας Μπράβος τον Κένεθ, με έναν βίαιο και σκοτεινό δυναμισμό, που διαταράσσει με τον καλύτερο τρόπο, τις σκηνικές ισορροπίες και βεβαιότητες της παράστασης.
Έτσι, την Κυριακή βράδυ, και η δική μου “ασήμαντη νύχτα” φωτίστηκε από τις ερμηνείες αυτής της παράστασης.
Η μουσική της (με αποκορύφωμα το What’s going on του Marvin Gaye), η ροή που τη διείπε και η αίσθηση ότι επρόκειτο για έναν αέναο διαλογικό χορό μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζονται από παιδιά μεταξύ τους, την καθιστούν μια γεμάτη εμπειρία. Μια εμπειρία που αξίζει όσοι αγαπούν το θέατρο, να ζήσουν…
Δείτε εδώ το δελτίο τύπου με όλα τα στοιχεία για την παράσταση.
————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…