Συνέντευξη στην Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Η Πολυξένη Καράκογλου ανήκει στη νέα γενιά καλλιτεχνών που έχει καταφέρει να ξεχωρίσει στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Νέα, δραστήρια και πολυπράγμων. Διακρίθηκε στην 4η ακρόαση της Μικρής Άρκτου και συνεχίζει ακάθεκτη το μουσικό της ταξίδι, χαρίζοντάς μας σε κάθε σταθμό όμορφες και ιδιαίτερες δημιουργίες. Το 2019 κυκλοφόρησε ο πρώτος της δίσκος με τίτλο «Πολύχρωμες ζακέτες», εν μέσω καραντίνας έκανε ένα απίστευτο cover του θρυλικού Bohemian Rhapsody, ενώ έχει κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος της «Σημεία στίξης», από τον οποίο έχουμε ξεχωρίσει ήδη τα κομμάτια «Παίρνω εγώ την ευθύνη», «Άνοιξης κολόνια» και τη «Διαμάντω». Η επίσημη παρουσίαση του δίσκου θα γίνει την Τετάρτη στις 27 Οκτωβρίου στον Ιανό.
Ένα ταλαντούχο κορίτσι που σε κερδίζει με την αμεσότητα και το πηγαίο χαμόγελό της. Την είχα ακούσει αλλά δεν την είχα γνωρίσει. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που χαίρεσαι να συζητάς μαζί τους, είναι χειμαρρώδης, είναι …cool και έχει να σου πει ουσιαστικά πράγματα. Την συναντήσαμε ένα Σαββατιάτικο απόγευμα στο πολύβουο Μοναστηράκι, ήπιαμε καφέ και είχαμε μαζί της μια απολαυστική κουβέντα.
«Παίρνω εγώ την ευθύνη». Όσο όμορφο ακούγεται, συνάμα είναι και βαρύ. Η Πολυξένη στην προσωπική της ζωή αναλαμβάνει πάντα την ευθύνη;
Ευελπιστώ πως ναι και είναι ένα αίτημα το οποίο θέλω να μοιραστώ και με άλλο κόσμο γιατί το να κατανοήσεις ότι αναλαμβάνοντας την ευθύνη, επηρεάζεις κι άλλες ζωές, είναι νομίζω πολύ σημαντικό.
…η εντατικοποίηση της εργασίας, έχει συμβάλλει πάρα πολύ στο να ξυπνάμε, να πηγαίνουμε στη δουλειά, να γυρνάμε σπίτι και να κοιμόμαστε, χωρίς να έχουμε χρόνο να σκεφτούμε. Κάπως έτσι γράφτηκε και το «Παίρνω εγώ την ευθύνη»…
Στον κοινωνικοπολιτικό στίβο όμως δύσκολα …«παίρνει κάποιος την ευθύνη». Πέρα από το να μας προβληματίζει έντονα αυτό το γεγονός, τι πιστεύεις ότι μπορούμε να κάνουμε;
Σε πρώτη φάση πρέπει να ενημερωνόμαστε. Νομίζω ότι η εντατικοποίηση της εργασίας, έχει συμβάλλει πάρα πολύ στο να ξυπνάμε, να πηγαίνουμε στη δουλειά, να γυρνάμε σπίτι και να κοιμόμαστε, χωρίς να έχουμε χρόνο να σκεφτούμε. Κάπως έτσι γράφτηκε και το «Παίρνω εγώ την ευθύνη»: Γύρισα από τη δουλειά σπίτι μου ένα βράδυ κατάκοπη, ήταν νύχτα, με έπιασαν τα κλάματα και έγραψα αυτό το τραγούδι. Αναφορικά με την αντιμετώπιση, αυτό που θα πρέπει να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για ένα συλλογικό και όχι ατομικό μας πρόβλημα και να αρχίσουμε να το μοιραζόμαστε. Αυτό το «μοίρασμα» του προβλήματος, έρχεται μέσα από την κατανόηση της κατάστασης, ψάξε κατάλαβε επικοινώνησε το και με άλλους και βρες τι μπορείς να κάνεις. Στη δική μου τη ζωή τουλάχιστον το «βρες τι μπορείς να κάνεις», είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και προέρχεται από ομάδες ανθρώπων και όχι μεμονωμένα.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο παιδί να κάνει τα πρώτα βήματα, να ξεχωρίσει και να διακριθεί στον καλλιτεχνικό χώρο;
Ο κάθε καλλιτέχνης κάνει τη δική του πορεία και αντιμετωπίζει διαφορετικές δυσκολίες ανάλογα με τις επιλογές του. Δηλαδή αυτό που λέμε εύκολος δρόμος, δύσκολος δρόμος… Πιστεύω ότι και ο εύκολος δρόμος, έχει τελικά τις δικές του δυσκολίες και ο δύσκολος δρόμος έχει κάποιες ευκολίες, οπότε δεν νομίζω ότι υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση. Και στη δική μου περίπτωση, το άλμπουμ «Σημεία Στίξης», ήταν κάτι που απαιτούσε τρομερή δουλειά, ήταν ο δύσκολος δρόμος, αποφασίσαμε να το κυκλοφορήσουμε από δική μας εταιρεία. Ήταν αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς με την Αθηνά Σπανού αλλά και τους συντελεστές του άλμπουμ, όπως οι ενορχηστρωτές Μάριος Ιβάν Παπούλιας, Αλέξανδρος Κούρος, ο Κώστας Παρίσσης στη μίξη και στο mastering αλλά και η υπερταλαντούχα γραφίστρια μας που μας έφτιαξε το εξώφυλλο των ονείρων μας. Αυτό δεν το αλλάζω όσες δυσκολίες και αν έρθουν μπροστά μου.
Μίλησέ μας λίγο για τη συνεργασία σου με την Αθηνά Σπανού.
Την Αθηνά την γνώρισα από την προηγούμενη δουλειά, τις «Πολύχρωμες Ζακέτες». Έφεραν μαζί με τον Γρηγόρη Πολύζο τον δίσκο τους στην Μικρή Άρκτο, δεν τους ήξερα… Ερωτεύτηκα πρώτα τον στίχο και μετά και τη μουσική και έκτοτε δέσαμε, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα με την Αθηνά και στην πορεία κουμπώσαμε απίστευτα. Ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα, να συζητάμε με τις ώρες τα σημαντικά και τα ελαφρά. Εκεί ξεκίνησε το παιχνίδι…
Και έτσι γεννήθηκαν τα «σημεία στίξης»;
Μέσα από κουβέντες πάνω και κάτω, μέσα από χαρές και λύπες προέκυπταν στιχάκια. Η Αθηνά μου τα έστελνε και το πρώτο τραγούδι που γράψαμε ήταν η «Διαμάντω», ένα τραγούδι που προοριζόταν για τον πρώτο δίσκο, εν τέλει όμως το μελοποίησα εγώ και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ μας και μάλιστα είναι από τα τραγούδια που έχει ξεχωρίσει. Η ιστορία όλου αυτού του άλμπουμ είναι η πορεία κάθε ενήλικου ανθρώπου, από την ώρα που ξεκινάει στην αρένα της ζωής, καταλήγοντας στο να είναι εκείνος που δίνει τη σκυτάλη σε έναν νέο άνθρωπο. Κλείνει με το τραγούδι «χρυσοβελούδι».
Τι είναι το «χρυσοβελούδι»;
Έτσι με έλεγε η γιαγιά μου! Με αποκαλούσε «χρυσοβελούδι»! Έτσι κλείνει η ιστορία του δίσκου. Ουσιαστικά λέει «ξένη που σε γνώρισα μέσα στην αγκαλιά μου»… όπως δηλαδή ξεκινάει το τραγούδι «Πόλη ξένη», κάνει μια σπειροειδή κίνηση όλο το άλμπουμ.
Από τις «πολύχρωμες ζακέτες» περάσαμε σε ένα πιο μεστωμένο δίσκο που τιτλοφορείται «Σημεία Στίξης». Τι έχει αλλάξει την Πολυξένη ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη το διάστημα που μεσολάβησε από τον ένα δίσκο στον άλλο;
Ως άνθρωπο, θα έλεγα ότι πείσμωσα λίγο περισσότερο. Έψαξα πιο πολύ να βρω τις ανάγκες μου στη ζωή γενικότερα και πέρα από το ζήτημα της τέχνης. Και γι’ αυτό οδηγήθηκα σε αυτή την απόφαση. Σαν καλλιτέχνης τώρα, είναι η πρώτη φορά που δείχνω ότι γράφω μουσική και στίχο.
Σωστά! Εκτός από ερμηνεύτρια, σε αυτό το άλμπουμ υπάρχουν κομμάτια που υπογράφεις η ίδια στίχους και μουσική. Με ποια από τις δύο «ιδιότητες» νοιώθεις πιο οικεία;
Κοίτα να δεις, μπορεί χάρη στην 4η ακρόαση της Μικρής Άρκτου να διακρίθηκα ως ερμηνεύτρια, αλλά γράφω μουσική από τα δώδεκα μου. Στο Μουσικό Σχολείο πάντα παρουσίαζα τα τραγούδια μου. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι έγινε κάποια μεγάλη αλλαγή ως προς την «ιδιότητα» μου και έτσι δεν μπορώ να διαλέξω. Νιώθω ότι αυτό είμαι χωρίς να τα διαχωρίζω. Απλά τα πρώτα χρόνια μου έδινε βήμα η ιδιότητα της ερμηνεύτριας. Ωστόσο, ήρθε η πραγματική μου ανάγκη να μου χτυπήσει την πόρτα. Νιώθοντας ότι είναι κάτι που το θέλω πάρα πολύ, μπορώ να το στηρίξω και επέλεξα να το κάνω.
…ο Θάνος Μικρούτσικος! Σε αυτόν οφείλω ότι άρχισα να παρουσιάζω την πλευρά της τραγουδοποιού. Δεν μου είπε ποτέ «κάν’ το» αλλά ο τρόπος που μου μιλούσε και μου είπε κάποια πράγματα, ήταν η «κλωτσιά» που χρειαζόμουν για να το πάρω απόφαση…
Πέρα από την εσωτερική σου ανάγκη υπήρξε κάτι που σου έδωσε ώθηση ώστε να πραγματοποιηθεί αυτό;
Ναι! Ο Θάνος Μικρούτσικος! Σε αυτόν οφείλω ότι άρχισα να παρουσιάζω την πλευρά της τραγουδοποιού. Δεν μου είπε ποτέ «κάν’ το» αλλά ο τρόπος που μου μιλούσε και μου είπε κάποια πράγματα, ήταν η «κλωτσιά» που χρειαζόμουν για να το πάρω απόφαση. Το τραγούδι «Εφτά» που περιέχεται στον δίσκο είναι αφιερωμένο εξάλλου στον Θάνο Μικρούτσικο. Για εκείνον γράφτηκε και φυσικά είναι ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε τα «Σημεία Στίξης».
Ήταν μια συνεργασία ορόσημο υποθέτω…
Ναι! Ξεκάθαρα! Ο Θάνος ήταν η συνεργασία ορόσημο ως τώρα. Δεν το πίστευα! Είχα συμμετάσχει σε έναν θεματικό δίσκο της ΚΝΕ απ’ όπου και με άκουσε και με ζήτησε να είμαι στη συναυλία του. Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα… Όταν πήγα για πρόβα ενθουσιάστηκα με τον τρόπο που αντιμετώπιζε τους μουσικούς του, πόσο τους εκτιμούσε και πως τους έπλεκε το εγκώμιο πάνω στη σκηνή. Πάντα θαύμαζα αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο που είχε. Ήταν μάθημα και «κλωτσιά» ο Θάνος για εμένα!
Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις δημιουργίες σου;
Για τη μουσική τα πάντα! Για τον στίχο τώρα, να σου πω ότι γράφω σπάνια στίχο και μου βγαίνει πολύ πιο εύκολα να γράψω κοινωνικοπολιτικό στίχο. Δεν ξέρω γιατί, η στάση που επιλέγω να έχω στη ζωή συμπαρασύρει όλη μου τη σκέψη.
…στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, όπου σπούδαζα, γνώρισα κομμουνιστές, μπλέχτηκα με το να κυνηγήσω την καλύτερη εκδοχή ενός πανεπιστημίου, την καλύτερη εκδοχή της υγείας, της εκπαίδευσης κτλ και μου έγινε σημαντική ανάγκη να πάρω θέση και να γίνω ουσιαστικό κομμάτι αυτής της αισιόδοξης πλευράς της ιστορίας. Νοιώθω πολύ περήφανη γι’ αυτό…
Πράγματι, έχεις εκφράσει και συνεχίζεις να εκφράζεις ανοιχτά και δημόσια τις πολιτικές σου πεποιθήσεις. Θα μπορούσε κάποιος να σε χαρακτηρίσει μαχήτρια ως προς αυτό. Υπήρχαν από κάπου επιρροές και έχεις αυτή τη στάση;
Είχα τα μάτια μου ανοιχτά μου και τα αυτιά μου ορθάνοιχτα. Στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, όπου σπούδαζα, γνώρισα κομμουνιστές, μπλέχτηκα με το να κυνηγήσω την καλύτερη εκδοχή ενός πανεπιστημίου, την καλύτερη εκδοχή της υγείας, της εκπαίδευσης κτλ και μου έγινε σημαντική ανάγκη να πάρω θέση και να γίνω ουσιαστικό κομμάτι αυτής της αισιόδοξης πλευράς της ιστορίας. Νοιώθω πολύ περήφανη γι’ αυτό! Με έχει διαμορφώσει πολύ σαν άνθρωπο. Από το πως αντιμετωπίζω την τέχνη, μέχρι το πως αντιμετωπίζω τη σχέση μου.
Έχει κάποιο αντίκτυπο στην δουλειά σου αυτό; Είτε θετικό είτε αρνητικό;
Αν έχω χάσει δουλειές δεν το ξέρω. Γιατί τις έχω χάσει οπότε δεν θα το μάθω ποτέ! Νομίζω ωστόσο, ότι έχει θετικό αντίκτυπο ως προς τη δουλειά μου. Θεωρώ ότι δεν θα έγραφα τον ίδιο στίχο εάν δεν είχα στύψει το κεφάλι μου για χίλια δύο ζητήματα, αν δεν είχα διαβάσει και αν δεν είχα συζητήσει με ανθρώπους που σκέφτονται σαν εμένα…
Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί και σε κάνει να θυμώνεις στον χώρο της μουσικής στην χώρα μας;
Τι να πρωτοπώ δεν ξέρω! Με ενοχλεί το ότι δεν δίνεται αρκετός χώρος σε νέους καλλιτέχνες. Όχι από όλους, για να είμαι δίκαιη, κάποιοι προσπαθούν αλλά σε γενικές γραμμές υπάρχει δυσκολία να ακουστεί και να αγκαλιαστεί νέο υλικό. Με ενοχλεί που πολλοί συνάδελφοι ενώ έχουν να δώσουν πολλά και ουσιώδη πράγματα, νιώθω ότι μπαίνουν σε μια διαδικασία να ψάξουν τι θα αρέσει. Πιστεύω δηλαδή ότι αρκετός νέος κόσμος δεν λέει απόλυτα την αλήθεια του, λόγω στερεοτύπων. Με ενοχλεί που δεν υπάρχει μια πολύπλευρη σχολή καλλιτεχνικής εκπαίδευσης που να έχει σαν αντικείμενο την πράξη της μουσικής, μια σχολή ως προς τη μουσική. Για παράδειγμα, σχολή τραγουδιού, δεν υπάρχει και είναι κάτι που θεωρώ ότι πρέπει να γίνει.
Μιλάς για την εκπαίδευση με δέος… Είσαι και δασκάλα φωνητικής. Φαίνεται ότι είναι σημαντικός ο ρόλος της διδασκαλίας στη ζωή σου.
Μου αρέσει πάρα πολύ, το απολαμβάνω! Ειδικά όταν οι μαθητές μου κάνουν βήματα και μου λένε πχ. αποφάσισα να ανεβάσω αυτό, νοιώθω σαν να το κάνω εγώ αυτό το βήμα, το χαίρομαι. Είναι βέβαια λίγο ιδιαίτερη η διδασκαλία του τραγουδιού και συνηθίζω να λέω ότι είναι σαν να διαλέγεις ψυχοθεραπευτή, επειδή η φωνή δεν είναι ένα όργανο που ξαφνικά το παίρνεις και αρχίζεις να μαθαίνεις, είναι κάτι που σε συντροφεύει σε όλη σου τη ζωή από μικρό παιδί και είναι συνυφασμένο με εμπειρίες, στιγμές και συναισθήματα. Οπότε ο δάσκαλος έρχεται να επέμβει σε κάτι πολύ προσωπικό σου και είναι μαγικό όταν βρίσκει πρόσβαση και νιώθει ο μαθητής την ασφάλεια να μπορέσει να δουλέψει και σου εμπιστευθεί την «ψυχή του».
Κάπου διάβασα ότι κάνεις και online μαθήματα φωνητικής. Αυτός είναι ένας τρόπος διδασκαλίας που ήρθε για να μείνει, άσχετα με την επιβεβλημένη τήρηση αποστάσεων λόγω covid;
Πιστεύω πως ναι. Ανοίγει ευκαιρίες αυτό σαν πρακτική. Είναι διαφορετικός τρόπος με κοινές όμως βάσεις αλλά αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να διδάσκω μαθητές στην επαρχία που διψούν και έχουν ταλέντο και δεν έχουν εκεί κάποιον να τους αναλάβει και να γνωρίζει πως να τους βοηθήσει. Σίγουρα, αυτό που επιδιώκω, όταν τα μαθήματα είναι ιντερνετικά, είναι να βρίσκουμε τρόπο να βρισκόμαστε δια ζώσης έστω και μια φορά το τρίμηνο. Να μιλήσουμε για την μουσική, την τέχνη και να βάλουμε όσα μάθαμε σε ακόμα πιο απτή σειρά.
…η τέχνη είναι «ανάγκη». Κοινωνική ανάγκη και επίσης δομή. Για εμένα δεν είναι κάτι άναρχο, έχει κάποιο αίτημα το οποίο με κάποιο τρόπο εκφράζεται…
Τι ορίζει η Πολυξένη ως τέχνη;
Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι «ανάγκη». Κοινωνική ανάγκη και επίσης δομή. Για εμένα δεν είναι κάτι άναρχο, έχει κάποιο αίτημα το οποίο με κάποιο τρόπο εκφράζεται. Εννοείται φυσικά και τρόπος έκφρασης αλλά όντας κοινωνική ανάγκη, είναι εκ των πραγμάτων ανάγκη έκφρασης.
Υπάρχει η έκφραση «υπηρετώ την τέχνη». Είναι αμφίδρομη η σχέση με την τέχνη; Κι αν ναι τι θεωρείς ότι δίνεις και τι παίρνεις από αυτή τη «σχέση»;
Η τέχνη είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με κόσμο, οπότε αυτό που παίρνω σίγουρα από την τέχνη χρησιμοποιώντας την και πλάθοντας την είναι: συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες από τον κόσμο, τα οποία μου έρχονται πίσω και με διαμορφώνουν κι εμένα διαφορετικά. Είναι αυτή η ωραία εξελικτική διαδικασία που υπάρχει και μέσα στο άλμπουμ. Τώρα αναφορικά με το «υπηρετώ την τέχνη», είναι για εμένα συνώνυμο με το υπηρετώ τον κόσμο, διαφορετικά θα ήταν κάτι που θα έκανα σπίτι μου και δεν θα το μοιραζόμουν. Ο λόγος που μπαίνει κάθε καλλιτέχνης σε αυτή τη διαδικασία, είναι η μοιρασιά.
Ποιες «φωνές» αποτελούν για εσένα πρότυπο;
Με συγκινούν οι φωνές οι οποίες ασχολούνται βαθιά με τον στίχο. Για παράδειγμα, η Δημητριάδη για εμένα είναι μια φωνή που παρόμοια της δεν έχει υπάρξει. Η Τάνια Τσανακλίδου είναι μια αγαπημένη μου φωνή επίσης. Με μαγεύει, έχω δει συναυλίες της και κάθε φορά κάτι άλλο παίρνω και κάτι άλλο νιώθω.
…σήκωσε το βλέμμα και ανάπνευσε…
Αν σου έδιναν ένα σπρέι να γράψεις ένα σύνθημα σε τοίχο ποιο θα ήταν αυτό;
«Σήκωσε το βλέμμα και ανάπνευσε»
Υπάρχει κάποια ιστορία που κρύβεται πίσω από το ατμοσφαιρικό τραγούδι «Της άνοιξης κολόνια»;
Κρύβεται στον στίχο της Αθηνάς, είναι μια ιστορία που σκέφτηκε η ίδια. Αυτό που ουσιαστικά περνάει το τραγούδι, αναφέρεται σε μια κατάσταση που αφήνει ο ένας ραβασάκια στον άλλο και όλη αυτή η ιστορία σε ακολουθεί μέσα στο χειμωνιάτικο παλτό που το βρίσκεις το καλοκαίρι και …κρατάει χρόνια αυτή κολόνια. Όταν είσαι με έναν άνθρωπο και έχεις περάσει χαρές και λύπες, ότι και αν γίνεται όλα οδηγούν στη μυρωδιά του σώματος του συντρόφου σου.
Στην δική σου ζωή τι ρόλο παίζει ο έρωτας;
Είμαι πολύ ερωτευμένη! Είμαι σε μια σχέση όμορφη και είμαι πολύ καλά! Του κάνω εκπλήξεις, θα ετοιμάσω ένα όμορφο δείπνο, θα κάνω δώρα, μου αρέσουν αυτά! Είναι μέρος της ζωής μου και είναι η ανάσα μου στο τέλος της ημέρας να καταλήγω στον άνθρωπό μου.
Και μετά από όλα αυτά τα ωραία που μας λες για τον έρωτα, πάμε και σε άλλα ωραία: στην παρουσίαση του δίσκου σου…
H παρουσίαση θα γίνει την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου στις 19:30, στον Ιανό. Εκεί, μαζί με τη στιχουργό Αθηνά Σπανού θα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά την καινούργια μας εργασία με τίτλο «Σημεία Στίξης». Τη συζήτηση θα συντονίζει ο δημοσιογράφος, Νίκος Θρασυβούλου. Και θα είναι φυσικά μαζί μας και οι μουσικοί Κώστας Παρίσσης στην κιθάρα, Μάριος Ιβάν Παπούλιας στο βιολί και Αλέξανδρος Κούρος στο πιάνο.
Ποια είναι τα επερχόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια; Υπάρχουν προγραμματισμένες εμφανίσεις;
Έχουμε ετοιμάσει μια μουσική παράσταση που την ονομάζουμε «Σημεία Στίξης». Θα την παρουσιάσουμε για πρώτη φορά την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, στην Galerie Δημιουργών, στην Κηφισιά ενώ έχει προγραμματιστεί να γίνει και στις 14 Νοεμβρίου στο Faust. Η συγγραφή των κειμένων έγινε από την Αθηνά Σπανού ενώ εγώ επιμελήθηκα το καλλιτεχνικό πρόγραμμα.
Ήταν κάτι που ήθελα πάρα πολύ να το κάνω και είναι μια δουλειά που την δημιουργήσαμε με πολύ μεράκι και αγάπη. Θα ακουστούν όλα τα τραγούδια που περιέχει ο ομότιτλος δίσκος και κάθε σημείο στίξης είναι ένα τραγούδι του album που μαζί με τραγούδια σημαντικών δημιουργών, λένε μία ιστορία που αφορά όλους μας. Θα σας περιμένουμε…
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…