Γράφει η Ευδοκία Αραβαντινού-Σιμωνέτου
Φωτογραφίες: Ευδοκία Αραβαντινού-Σιμωνέτου

Τα Υπόγεια Ρεύματα συνάντησαν τα Κίτρινα Ποδήλατα και τους KollektivA στη σκηνή του Σταυρού του Νότου κι εμείς είχαμε κάθε λόγο να περιμένουμε ένα live τουλάχιστον εκρηκτικό. Πρέπει, εξάλλου, να συντελεστεί μια μικρή «έκρηξη», πρώτα εσωτερική – προσωπική κι ύστερα εξωτερική – κοινωνική, προκειμένου κανείς να απαντήσει ουσιαστικά στο εξής : “Which side are you on?”. Αυτό ήταν το ερώτημα που έθεσαν τα τρία συγκροτήματα κι αυτό ήταν το ερώτημα στο οποίο απάντησε – ή τουλάχιστον προσπάθησε να απαντήσει – κάθε τραγούδι του.

Φως ή σκοτάδι, λοιπόν; Πού τάσσεται ο καθένας;

ypogeia_revmata_kitrina_podilata_stavros_2017_10_001

Πράγματι, το κλίμα που περιμέναμε φάνηκε να αρχίζει να δομείται από την πρώτη στιγμή, όταν βγήκαν οι KollectivA. Η σκηνή γέμισε βεγγαλικά ενέργειας με τον τραγουδιστή Θανάση Χουλιαρά να «πρωτοστατεί» στη μετάδοσή της στον κόσμο. Μας παρακίνησε να τραγουδήσουμε, μας βοήθησε με τα λόγια, αφέθηκε και ο ίδιος στην ατμόσφαιρα. Οι στίχοι τον θύμωσαν («Ο θάνατος διακοπές στη Μεσόγειο πάει», «Η φαντασία δεν ξημερώνει εδώ / Κι εγώ κοιμάμαι με το ένα μου μάτι για πάντα ανοιχτό»), τον ξεσήκωσαν (“E questo è il fiore del partigiano /o bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao / e questo è il fiore del partigiano /morto per la libertà”), τον μελαγχόλησαν, όταν χρειάστηκε («Ω Έλενα, λευκή σα βροχή»)…


Ωστόσο, προς το τέλος της εμφάνισής τους, οι από κάτω βρεθήκαμε «έξω» από την ατμόσφαιρα. Δεν παρασυρθήκαμε μέχρι τέλους και προπάντων δεν παρασυρθήκαμε εξ ολοκλήρου ούτε στη συνέχεια του υπόλοιπου live. Τα Υπόγεια Ρεύματα συνάντησαν τα Κίτρινα Ποδήλατα και τους KollektivA στη σκηνή του Σταυρού του Νότου σε ένα live εκρηκτικό, στο οποίο, όμως, κάτι δεν πήγε καλά…

Από την πρώτη στιγμή εκείνο που «χτύπησε» άσχημα στα αφτιά μας ήταν ο ήχος. Όλα τα συγκροτήματα ήταν πιστά στις ενορχηστρώσεις τους, ο ήχος όμως που έφτανε σε εμάς ήταν κακός και όταν ένα πρόγραμμα περιλαμβάνει ήχους «σκληρούς», η κακή απόδοσή του από τα μηχανήματα μπορεί να αποβεί εκνευριστική για τους παρευρισκόμενους. Το πρόγραμμα ήταν αρκετά μεγάλο και μπορεί αρχικά να είχαμε όλοι την καλή διάθεση να αγνοήσουμε το πρόβλημα, αυτό όμως δε μπορούσε να συνεχιστεί και στην εμφάνιση των Υπόγειων Ρευμάτων, πολλώ δε μάλλον σε αυτήν των Κίτρινων Ποδηλάτων, που μας έχουν συνηθίσει σε άρτιες μουσικές αποδόσεις και καθαρούς, προσεγμένους ως τη λεπτομέρεια ήχους (βλ. The orchestra project από Κίτρινα Ποδήλατα). Και σίγουρα το live δε θα είναι σε ποιότητα ήχου ίδιο με μια ηχογράφηση σε studio, αλλά αυτό ήταν ένα live που σίγουρα δε θα μπορούσε να ηχογραφηθεί ακόμα και ως τέτοιο.

Για τη βαβούρα, όμως, αυτή που δημιουργούταν ανά διαστήματα λόγω των μηχανημάτων οπωσδήποτε δεν ευθύνονταν τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες. Ούτε οι KollektivA, αλλά ούτε τα Υπόγεια Ρεύματα και τα Κίτρινα Ποδήλατα που ακολούθησαν απογοήτευσαν το κοινό τους έστω και λίγο. Κι αν αυτό το live κατάφερε τελικά να «αναπνεύσει» τους ήχους του και μοιραία να αγγίξει έστω και λίγο το χαρακτηρισμό του «εκρηκτικού», οφείλεται καθαρά στους «επί σκηνής» που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.

«Μικρές Χαμένες Μέρες». Έτσι πήραν τα ηνία ο Γρηγόρης Κλιούμης, ο Νίκος Γιούσεφ και ο Τάσος Πέππας και Υπόγεια Ρεύματα «Σαν Φως» άρχισαν να περνούν από τα τραπεζάκια των καθήμενων και τις καρδιές των όρθιων και να ηλεκτρίζουν το χώρο. Τραγούδια παλιά και αγαπημένα, όπως το «Τι Παράξενη Κοπέλα Είσαι συ» και το «Μ’ Αρέσει Να Μη Λέω Πολλά», το «Τρένο» και το «Πολιτεύεσαι» συνάντησαν καινούρια, όπως το «Ξανά». Τα Υπόγεια Ρεύματα φρόντισαν κανείς να μη λείψει από τη σκηνή μαζί τους, γι΄ αυτό και είπαν «Το Κάθε Τι» στη μνήμη του Θάνου Ανεστόπουλου, λίγο πριν ανεβάσουν τα Κίτρινα Ποδήλατα. Η κορυφαία αυτή στιγμή της βραδιάς, με τα δύο συγκροτήματα να τραγουδούν μαζί τα «Ανδρείκελα», κράτησε δυστυχώς μόνο όσο διαρκεί ένα τραγούδι…


«Να Σε Δω Να Γελάς», «Ονειρεύομαι Ακόμα», «Αντίστροφη Μέτρηση», «Λαβύρινθος»… Δύο αεικίνητες και ακούραστες στα χρόνια και τη σκηνή μορφές της ελληνικής ροκ, τα Κίτρινα Ποδήλατα, μας θύμισαν γιατί κατάφεραν να σημαδέψουν μια εφηβεία, που, ενήλικη πια, τους ακούει ακόμα με τον ίδιο ενθουσιασμό. «Μα εγώ γύρισα κοντά σου / χελιδόνι που επιμένει στο χειμώνα / φτερουγίζοντας δειλά στα βήματα σου /που έμοιαζαν στο χιόνι τόσο μόνα…». Δεν είναι απαραίτητος ο καλός ήχος για να τραγουδήσουμε μαζί τους, τους στίχους εκείνους που απάντησαν σε ποια πλευρά θα θέλαμε να βρεθούμε. Με εκείνους που επιμένουν στο χειμώνα, στα δύσκολα, μ’ εκείνους που οι αντιξοότητες τους κάνουν πιο δυνατούς. Αυτό μας θύμισαν τα Κίτρινα Ποδήλατα στο τέλος του προγράμματος, αυτή ήταν η απάντηση στο ερώτημα.


Ήταν ένα ερώτημα που βγήκε με «φωνή» στραπατσαρισμένη μέσα από τα μηχανήματα, αλλά που κατάφερε τελικά να μας μείνει, χάρη στην τόσο αξιοπρεπή, παθιασμένη και επίμονη παρουσία των τριών συγκροτημάτων που άναψαν αστράκια επανάστασης προς την κατεύθυνση του φωτός, στη σκηνή του Σταυρού του Νότου την Παρασκευή που μας πέρασε…


*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here