Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Η Βίκυ Μοσχολιού από το ξεκίνημα της καριέρας της, ήταν η βασική γυναικεία φωνή που επέλεξε ο «ισχυρός άνδρας» της Columbia Τάκης Β. Λαμπρόπουλος, ώστε να στηρίξει το οικοδόμημα του «έντεχνου λαϊκού» τραγουδιού, που είχε ξεκινήσει να «χτίζει» ο Μίκης Θεοδωράκης το 1960.

Ωστόσο, η αξέχαστη ερμηνεύτρια ήταν η πρώτη που κατάφερε να πατήσει γερά και με μεγάλη επιτυχία τόσο στο έντεχνο, όσο και στο γνήσιο λαϊκό είδος. Ο Απόστολος Καλδάρας, είναι από τους βασικότερους «υπεύθυνους» για τη δεύτερη «κατηγορία», καθώς από τα πρώτα χρόνια της πορείας της χώρο, την «προίκισε» με ορισμένα από τα ωραιότερα και πιο διαχρονικά τραγούδια που έγραψε (συνολικά 32, από το 1964 ως το 1982). Και δεν της εμπιστεύθηκε μόνο καινούργιες δημιουργίες του, αλλά και παλαιότερες, οι οποίες επιστρέψανε στο προσκήνιο με τη δική της φωνή.

Νομίζουμε λοιπόν ότι αξίζει τον κόπο να παρουσιάσουμε ένα αφιέρωμα στη συνεργασία αυτών των δύο σπουδαίων εκπροσώπων μιας «χρυσής» εποχής για το ελληνικό τραγούδι, η οποία πολύ φοβόμαστε ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει…

Οι πρώτες απόπειρες…

Το 1964 ήταν η χρονιά-σταθμός για τη Βίκυ Μοσχολιού. Τραγουδώντας το πασίγνωστο κι αγαπημένο «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου και του Βαγγέλη Γκούφα στην ταινία «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, έγινε διάσημη από τη μια μέρα στην άλλη και ξεκίνησε μια λαμπρή πορεία στο χώρο, που κράτησε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες…

Όμως, το λαϊκό τραγούδι ακόμα βρισκότανε στην πλήρη ακμή του και φυσικά, η αείμνηστη ερμηνεύτρια δε θα μπορούσε να «ξεφύγει» απ’ αυτό. Έτσι, την ίδια χρονιά άρχισε και η συνεργασία της με τον Απόστολο Καλδάρα, από τους πιο επιτυχημένους δημιουργούς του είδους…

Το πρώτο «κοινό» τους δισκάκι 45 στροφών, δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση στο κοινό, καθώς τα «Μαύρη η ώρα που σ’ αντάμωσα» (στίχοι Κώστα Βίρβου) και «Άλλαξε ο κόσμος» δεν ακούστηκαν σχεδόν καθόλου. Το ίδιο ισχύει και για τα «Είσαι η μοίρα μου εσύ» και «Είδα πολλές που κλάψανε».

Όμως, δύο παλαιότερα τραγούδια του συνθέτη που ηχογραφήθηκαν σε δεύτερη εκτέλεση, επιστρέψανε δυναμικά στην επικαιρότητα και πολύς κόσμος τα έμαθε με τη φωνή της: «Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι» και «Είπα να σβήσω τα παλιά» (στίχοι Αιμίλιου Σαββίδη)…

Η ώρα των επιτυχιών…

Την επόμενη χρονιά (1965), Μοσχολιού και Καλδάρας συνεχίζουνε να «τροφοδοτούν» τη δισκογραφία με ωραία λαϊκά τραγούδια. Από αυτά, ακούστηκε αρκετά η δεύτερη εκτέλεση του «Δε μετανιώνω που σ’ αγάπησα πολύ», αλλά όχι τόσο η αντίστοιχη του «Συ μου χάραξες πορεία», που έχει μείνει στην ιστορία με τη μοναδική ερμηνεία της Γιώτας Λύδια…

Όμως, το 1966 θα «καταγράψει» τις πρώτες και περισσότερες γνωστές στιγμές στη συνεργασία των δυο τους. Εκείνο το χρόνο, θα ηχογραφηθούνε τα «Ένα αστέρι πέφτει-πέφτει» (στίχοι Γιώργου Σαμολαδά), «Μη τα φιλάς τα μάτια μου» και «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα» (στίχοι Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου), τα οποία νομίζουμε ότι δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Όλα έχουνε πάρει τη δική τους ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού…

Οι επιτυχίες της Βίκυς Μοσχολιού δια χειρός Απόστολου Καλδάρα θα συνεχιστούνε και το 1967. Είναι η χρονιά του πασίγνωστου «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ» (στίχοι Χρήστου Αργυρόπουλου), αλλά και του «Λες κι οργώνω μεσ’ στα βράχια» (στίχοι Δημήτρη Ρήτα), το οποίο επίσης ακούστηκε αρκετά.

Και πάμε στο 1968, όπου καταγράφεται η τελευταία συνεργασία των δυο τους στις 45 στροφές, όμως χωρίς ιδιαίτερη αποδοχή από το κοινό: «Το φτωχό αγόρι» και «Εγώ θα ζω με τ’ όνειρο» (στίχοι Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου).

Τα τελευταία…«σήμαντρα»

Η Βίκυ Μοσχολιού θα συναντηθεί ξανά δισκογραφικά με τον Απόστολο Καλδάρα το χειμώνα του 1976. Έχει προηγηθεί η μουσική επιμέλεια του συνθέτη στο δίσκο «Λαϊκή παράδοση», όπου η αξέχαστη ερμηνεύτρια ηχογράφησε παλιά λαϊκά τραγούδια της περιόδου 1825-1940, μαζί με το Μανώλη Μητσιά…

Τότε λοιπόν, κυκλοφορούνε «Τα σήμαντρα» σε στίχους Πυθαγόρα, τέσσερα χρόνια μετά τη συνεργασία δημιουργού και στιχουργού στη θρυλική «Μικρά Ασία». Είναι η δεύτερη και τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά που κάνουνε μαζί κι εκτός από τη Μοσχολιού, στο άλμπουμ συμμετέχει ο νεαρός Νίκος Νομικός, ουσιαστικά στην πρώτη παρουσία του στο βινύλιο, μετά το «Νικολάκη το τζιτζίκι» που είχε ηχογραφήσει το 1962 σε ηλικία μόλις εννιά ετών, σε μουσική Καλδάρα…

Πρόκειται για ένα πολύ καλό δίσκο, ο οποίος δυστυχώς δεν ακούστηκε όσο του άξιζε. Τα περισσότερα τραγούδια του είναι πολύ καλά, ενώ το πιο γνωστό εντοπίζεται στο «Γιατί πεθαίνουν τα πουλιά», με τη φωνή της Μοσχολιού…

Υπάρχει κι ένα «υστερόγραφο» στη δισκογραφική επαφή της ερμηνεύτριας με το συνθέτη, το οποίο βρίσκεται στο άλμπουμ «Τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου: Αφιέρωμα» (Δεκέμβριος 1982). Εκεί, σε μουσική επιμέλεια Σταύρου Ξαρχάκου, η Βίκυ ηχογραφεί ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια που έγραψε η κορυφαία λαϊκή ποιήτρια και μέσα σ’ αυτά, υπάρχει και το «Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά» του Απόστολου Καλδάρα, που είχε πρωτοτραγουδήσει ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1958…

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here