Γράφει η Τζίνα Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Ο υπεραγαπημένος από το ελληνικό κοινό καλλιτέχνης, Sivert Hoyem καταχειροκροτήθηκε για μια ακόμη φορά από το αθηναϊκό κοινό που γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα του Gagarin το Σάββατο που μας πέρασε, στις 25 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του επετειακού φεστιβάλ των δεκαπέντε χρόνων από την ίδρυσή του. Αυτή τη φορά, o Hoyem επέστρεψε στη χώρα μας για να παρουσιάσει την νέα super band του, τους PARADISE. Μάλιστα, την Παρασκευή, 24 Νοεμβρίου, εμφανίστηκαν στην Πάτρα και την Κυριακή, 26 Νοεμβρίου έπαιξαν και στη Θεσσαλονίκη.
Mέλη του νέου σχήματος εκτός από τον ίδιο τον Hoyem στα φωνητικά, είναι η άπαιχτη Simone Butler, μπασίστρια των “Primal Scream”, o καταπληκτικός κιθαρίστας Rob McVey από τη Marianne Faithfull band και ο Rob Ellis, drummer της P.J. Harvey, αν και στην Ελλάδα, όπως και στην εμφάνισή τους στο Λονδίνο πιο πριν, τον αντικατέστησε προσωρινά, λόγω προβλημάτων υγείας, o γοητευτικός και βενιαμίν της παρέας, Jack Revy. Η μπάντα κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα EP με τέσσερα μόνο κομμάτια: “Goodbye 21st Century”, “Humiliation”, “Headwound” και “Crying”, τα οποία και παρουσίασαν σε αυτή την συναυλία.
Το live «άνοιξε» το ελληνικό συγκρότημα George Gaudy & Sun, κινούμενο σε ρυθμούς indie rock. O μελαγχολικός τραγουδιστής ταξίδεψε το κοινό με τη μελωδική φωνή του σε δαιδαλώδεις ψυχεδελικούς ήχους, ενώ την παράσταση έκλεψε η νεαρή ντράμερ Anastasia Ieraci Pettinato, που μοίρασε στο τέλος τις μπαγκέτες της. Το σχήμα θύμισε αρκετά κολλεγιακή μπάντα με καλοδουλεμένο ήχο, που όμως χρειάζεται ακόμη αρκετές πρόβες για να μπορέσει να συνεπάρει τον κόσμο, ο οποίος τους υποδέχτηκε, παρ’ όλα αυτά, με θερμό τρόπο. Η προσπάθεια της τραγουδίστριας Δώρας Τσίγκα των “Belleville” στα φωνητικά ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη και απογείωσε πραγματικά με την παρουσία της την μπάντα, προς το τέλος της εμφάνισής τους.
Με ένα μικρό διάλειμμα ορισμένων λεπτών, η σκηνή αλλάζει και στις 22:30 το όνομα της μπάντας PARADISE προβάλει με φώτα από νέον τα οποία αρχίζουν να αναβοσβήνουν και να αλλάζουν χρωματισμούς σε μαύρο φόντο. Το intro ξεκινάει στα ιταλικά: “Benvenuti in paradiso”. Στη σκηνή εμφανίζεται μετά από ακόμα μερικά λεπτά, ο Rob McVey με ένα γκλαμ εντυπωσιακό σακάκι και δίπλα του ο Hoyem, κρατώντας στο χέρι του δυο ισπανικές μαράκες. Η συναυλία ξεκινάει με το “Humiliation”, το οποίο δίνει το έναυσμα στη Simone να ξεδιπλώσει το μπασιστικό της ταλέντο, με ένα σχετικά εύθυμο κομμάτι που ακούστηκε πιο πολύ σαν ζέσταμα για το επόμενο που ακολούθησε, με τίτλο “Living it strange”, στο οποίο ο Rob άλλαξε κιθάρα για να δώσει «γκάζια» και να καταλάβουμε ότι ο Sivert δεν είναι ο μόνος performer της βραδιάς.
Ακολούθησε το “Money”, μέσα από το οποίο γνωρίσαμε τις ικανότητες του Revy στα drums, σε ένα μπλουζ παραλήρημα άνευ προηγούμενου, με την εξαιρετική ερμηνεία του Hoyem ίσως σε ένα από τα πιο ξεσηκωτικά κομμάτια αυτού του live. Πραγματικά σε αυτό το τραγούδι, ο κόσμος ξεκίνησε να χειροκρoτάει σαν να επρόκειτο για μεγάλη επιτυχία, ενώ το μπάσο ήταν σε απόλυτο συνδυασμό με τα drums, δίνοντας τον παλμό με αποτέλεσμα έναν ηχητικό βομβαρδισμό, με τρελά ηλεκτρικά riff και έναν «βρώμικο» μπουκωμένο ήχο άνευ προηγουμένου.
Μετά από αυτό, ο Hoyem καλησπέρισε τους Αθηναίους φίλους του… “Hello, Athens… We are PARADISE!” και το “Giddeon Paradise” μπήκε δυναμικά με ακόμα πιο έντονο χειροκρότημα και την κιθάρα να συνομιλεί με έναν εξωφρενικό τρόπο με τα drums. Η μουσική άλλαξε ύφος κι απέκτησε ένα πιο συναισθηματικό περιεχόμενο με το τραγούδι “Crying”, που θυμίζει πιο προσωπικές δουλειές του Hoyem, ένα σίγουρα δική του έμπνευσης κομμάτι. Στο τέλος του, έφτασε να «σπάσει» το μικρόφωνο και ο Rob, έπειτα από λίγο, άφησε την κιθάρα του και κάθησε στο πιάνο. Με βαθιά, καθαρή φωνή τραγούδησε το “Ecstasy”, ένα piano song, με «υποχθόνιες» μελωδίες.
Συνεχίζοντας, ευχαρίστησε και πάλι τον κόσμο αλλά και το Gagarin και αναφέρθηκε στην επέτειο του μαγαζιού. Το “Call my name” είπε ότι θα μας αρέσει… «Θα μας αρέσει όντως;», αναρωτήθηκα, καθώς από ό,τι είχα ακούσει μόνο το “Money” μπορώ να πω πως με ενθουσίασε πραγματικά… Το “Call my name” θύμισε Madrugada, μελαγχολικό αρκετά, όμως από αυτά τα κομμάτια που, αν το ακούσεις με κλειστά τα μάτια, νομίζεις πως μπορείς να νιώσεις την ψυχή του καλλιτέχνη. Το “Headwound” ακολουθεί για να αλλάξει δυναμικά και πάλι την ατμόσφαιρα, με ηλεκτρικές ριπές και στίχους όπως “I am in shot…”. Και το κοινό συνεχίζει να αγκαλιάζει με επιφωνήματα τον Hoyem, ο οποίος έχει βγεί προς τον κόσμο και αφήνεται να τον ακουμπήσουν κι αυτός με τη σειρά του, τους δείχνει τον ενθουσιασμό του. Η ώρα περνάει γρήγορα και όσο παίζουν και το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο, προσπαθώ να δώ πώς αυτή η περίεργα εντυπωσιακή μίξη μουσικών από διαφορετικές αλλά και συνάμα με κοινό άξονα μπάντες, θα γεννήσει έναν «παράδεισο» που θυμίζει soundtrack από road movie του ογδόντα.
Τελευταίο κομμάτι το “Goodbye 21st century”, o τίτλος του οποίου με παρέπεμψε στο “20th Century Boy” των T-Rex, ίσως γιατί και η μπάντα θυμίζει να έχει ενός είδους σύνδεση με το Glam Rock. Το πλήθος άρχισε να ζητωκραυγάζει, το τέλος είχε αρχίσει ήδη να πλησιάζει… Ο Hoyem και οι PARADISE αποχαιρετούν τη σκηνή και φυσικά ο κόσμος παραμένει εκεί, απαιτώντας την επιστροφή τους.
Η μπάντα τελικά ξαναβγαίνει για να παίξει άλλα τρία τραγούδια για κλείσιμο, με το “Wonderful life” ανάμεσά τους, εξαιρετικά αφιερωμένο στον Νίκο Τριανταφυλλίδη. Η συναυλία είχε φτάσει κιόλας στο τέλος της, σύντομη όσο μπορούσε να είναι και με τον Hoyem που δεν έδωσε την ικανοποίηση σε αρκετούς, να παίξει κάποιο παλαιότερο κομμάτι από την προσωπική του δουλειά ή από τους Madrugada. Ήταν ξεκάθαρα μια συναυλία γνωριμίας με το νέο του εγχείρημα που μας πρότεινε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε, όπως ένας καλός φίλος θα μας έφερνε στην παρέα το νέο φιλαράκι του. Έτσι είναι αυτά. Τώρα μένει να δούμε ποια θα είναι η εμπορική επιτυχία και το μέλλον αυτής της πολλά υποσχόμενης συνεργασίας…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…