Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα σας, ΑΤιΜούληδες Ελληνίδες κι Έλληνες. Λοιπόν, τι να σας πω. Την έχω καταβρεί μ’ αυτή την ιστορία με τα ΑΤΜ. Κάθε βράδυ, λίγο πριν βγουν τα …φαντάσματα, βάζω τα καλά μου, αρωματίζομαι και βουρ στην τράπεζα. Κανονικός ΑΤΜ-buster! Πλέον, έχω γίνει φίλος με όλη τη γειτονιά. Αφήστε δε το τι κουτσομπολιά μπορείτε να μάθετε στην ουρά, όταν περιμένετε να εισπράξετε τον πακτωλό χρημάτων που δικαιούστε. Ποιος τα ‘χει με ποια, ποια «τα φόρεσε» σε ποιον, ποιον πιάσανε στα πράσα με άλλη (ενίοτε και με …άλλον) και δε συμμαζεύεται. Τύφλα να ‘χουν τα κομμωτήρια και οι καφετέριες. Ο πιο trendy τόπος συνάντησης πλέον, είναι τα ΑΤΜ. Βλέπω σε λίγο τον Βαλάντη (πού τον θυμήθηκα και δαύτον…) να διασκευάζει το «ασανσέρ» και να το κάνει «στο ΑΤΜ που συναντιόμαστε»…
- Που λέτε, πάω κάθε βράδυ περίπου ένα τέταρτο πριν τις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Ως γνωστόν, μόλις μπούμε στο πρώτο λεπτό της καινούργιας ημέρας, δικαιούμαστε να βγάλουμε το πενηνταράκι (πού εξηντάρι πια, πάνε τα εικοσάρικα…) που μας αναλογεί για όλο το 24ωρο. Περιμένουμε λοιπόν στην ουρά καμιά εικοσαριά νοματαίοι να πάει δώδεκα. Βάζουμε και κάποιον να μας λέει την ώρα κι όταν ακούμε το μαγικό αριθμό, ορμάμε. Σε λίγο, θα βάλουμε και κάποιον να πυροβολεί στον αέρα, όπως στους αγώνες στίβου. Φανταστείτε τώρα σκηνικό: Δύο άδεια από κόσμο ΑΤΜ και 15-20 άτομα να κοιτάνε το ρολόι για να ξεκινήσει το…προσκύνημα. Το ερώτημα, ένα και μόνο: «Κι εσείς για μετά τις δώδεκα είστε»;
- Πέρα από την πλάκα και τη σοβαρότητα της κατάστασης -που μόνο για γέλια δεν είναι-, αυτές τις ημέρες που στέκομαι στην ουρά των ΑΤΜ, έχω διαπιστώσει κάτι πολύ όμορφο: Αρχίζουμε ξανά να επικοινωνούμε με το συνάνθρωπό μας, να μιλάμε μαζί του, ακόμη κι αν δεν τον έχουμε ξαναδεί πριν. Ένα αστείο, ένα ωραίο σχόλιο, ένα περιστατικό που έτυχε σε κάποιον, ακόμα κι ένα παράπονο, γίνεται αφορμή για κουβέντα. Καλαμπουρίζουμε, προσπαθούμε να διασκεδάσουμε τον πόνο μας, σχολιάζουμε τα συμβάντα και γενικότερα, ξαναβρίσκουμε τον διπλανό μας. Όμως, έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να το κάνουμε; Όπως και να ‘χει, φαίνεται ότι ευτυχώς ακόμα υπάρχει ελπίδα…
- Πάντως, εγώ εξακολουθώ να είμαι μπερδεμένος. Ψηφίσαμε ΟΧΙ για να εφαρμοστεί το ΝΑΙ; Είπαμε ΝΑΙ στο ΟΧΙ, ή ΟΧΙ στο ΝΑΙ; ΝΑΙ στο ΝΑΙ ή ΝΑΙ στο ΟΧΙ, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης; Και γιατί τραβολογιόμασταν ντάλα καλοκαίρι, με 40 υπό σκιά στα εκλογικά τμήματα για να ψηφίσουμε; Και γιατί όλοι αυτοί στήσανε χορό με ζουρνάδες και νταούλια (όπως ανέφερε προεκλογικά και ο Αλέξης…) στο Σύνταγμα, αφού μάλλον το ΝΑΙ πάει να εφαρμοστεί; Κι εν τέλει, ποιο ήταν το ερώτημα του δημοψηφίσματος; Να εγκρίνουμε ή ν’ απορρίψουμε ένα σχέδιο που δεν υπήρχε, αλλά η ίδια η κυβέρνηση ξαναέβγαλε στο φως αμέσως μετά, προτείνοντας κάποιες επιπλέον τροποποιήσεις επ’ αυτού;
- Και κάτι άλλο: Πού βρέθηκαν τα 110 εκατομμύρια ευρώ (όπως ακούστηκε και γράφτηκε) για να γίνει τούτο το δημοψήφισμα, το οποίο στην πράξη αποδείχτηκε φιάσκο; Με τράπεζες κλειστές και συνταξιούχους 80 και 85 ετών με προβλήματα υγείας, να τσουρουφλίζονται κάτω από τον ήλιο, περιμένοντας στην ουρά για το εξευτελιστικό ποσό των 120 ευρώ την εβδομάδα, επιτρέπεται να ξοδεύονται τέτοια ποσά για το τίποτα -όπως φαίνεται; Αφίσες εδώ, αφίσες εκεί, φέιγ βολάν, φυλλάδια και χίλια δυο άχρηστα πράγματα, που θα μπορούσαν να είναι χρήματα για τους φουκαράδες που δεν έχουν να πάρουν ούτε μισό ψωμί, ούτε ένα μπουκάλι γάλα…
- Τουλάχιστον, ελπίζω ότι απ’ όλα αυτά τα τρελά κι απίθανα που είδαμε και βλέπουμε το τελευταίο δεκαπενθήμερο, θα στραφούμε στην ελληνική αγορά, που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Προσέξτε, στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ αγορά, όχι στην ΕΓΧΩΡΙΑ. Καμία σχέση η μία με την άλλη! Διότι, οφείλουμε ως Έλληνες να στηρίξουμε το ελληνικό λάδι, το ελληνικό κρέας, το ελληνικό γάλα, το ελληνικό καλαμπόκι, την ελληνική ντομάτα και ούτω καθεξής. Όποιος στηρίζει τα εγχώρια προϊόντα, είναι προβοκάτορας του Σόιμπλε, γερμανοτσολιάς και…Αρτέμης Μάτσας. Το λέει και η Άντζελα: ΝΑΙ στα προϊόντα της ελληνικής γης, ΟΧΙ στα εγχώρια. Φτάνει πια η ξενομανία που μας έχει αλλοτριώσει ως έθνος…
- Διότι κύριέ μου (που λέει κι ο Λεβέντης), ξέρεις εσύ με τι σαβούρες ταΐζουν τα ζώα στην…Εγχωριοχώρα; Ξέρεις με τι…ψεκάζουν τις ντομάτες και τ’ αγγούρια; Τίγκα στο χημικό είναι όλα, εγώ στο λέω. Τα βάζεις στο στόμα σου και νομίζεις ότι τρως…κιζάπ. Άσε δε που οι…Εγχωριοχωρίτες είναι μουρτζούφληδες κι αγενείς. Ούτε μια καλημέρα δε γυρίζουν να σου πουν. Να σε βλέπουν κάτω χτυπημένο ή να βγάζεις αφρούς από το στόμα, δε θα σκύψουν από πάνω σου να δώσουν ένα χέρι βοήθειας, ένα ποτήρι νερό βρε αδερφέ. Ρώτα όποιον θέλεις γι’ αυτούς. Η πρώτη κίνησή του, θα είναι να τραβήξει το γιακά του πουκαμίσου και μετά, να φτύσει τρεις φορές. Γι’ αυτό, ο επιμένων ΕΛΛΗ-ΝΙΚΑ (όπως έλεγε και η παλιά διαφήμιση). Ποτέ εγχώρια!!!
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr