Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Τη χρεοκοπημένη καλημέρα μου σε όλους τους Έλληνες. Ναι κυρίες και κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Κι όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Αυτό συνέβη προ πολλού. Όλοι ξέρουμε ότι εδώ και χρόνια, ζούμε με δανεικά (κι αγύριστα;). Επτωχεύσαμεν σε ήθος, σε ψυχραιμία, σε πολιτισμό, σε συμπεριφορά, σε σύνεση, σε αναγνώριση και παραδοχή της διαφορετικότητας του διπλανού μας. Διαλυόμαστε, το έχετε πάρει χαμπάρι; Φαγωνόμαστε μεταξύ μας για τα φαγοπότια των άλλων, εγχώριων και διεθνών. Την ώρα που προσπαθεί ο ένας να βγάλει το μάτι του αλλουνού, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, εταίροι και …εταίρες, πίνουν στην υγειά των κορόιδων για πολλοστή φορά…
- Όλες αυτές τις ημέρες, μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, ντρέπομαι που είμαι Έλληνας. Όπου κι αν στραφώ, τηλεόραση και Ίντερνετ, μου έρχεται να κάνω εμετό (συγνώμη κιόλας…). Ψηφίζεις ΝΑΙ; Είσαι «φασίστας», «βολεμένος», «διαπλεκόμενος» και χίλια δυο άλλα «κοσμητικά» επίθετα. Ψηφίζεις ΟΧΙ; Είσαι «παλιοκομμούνι», «δραχμολάγνος», «ανθέλληνας» κι επίσης χίλια δυο άλλα «κοσμητικά» επίθετα. Ξέρετε πώς λέγεται αυτό; ΔΙΧΑΣΜΟΣ, φίλοι μου. Αυτή η καταραμένη αρρώστια που χρόνια τώρα κατατρώει την πατρίδα μας. Γυρίσαμε στη δεκαετία του ’80, με τα «πράσινα» και «μπλε» καφενεία. Θυμάμαι πολύ καλά τι γινόταν τότε, γιατί είμαι πολιτικοποιημένος από μικρό παιδί και πίστευα ότι δε θα τα ξαναζήσω. Δυστυχώς, διαψεύστηκα με τον πιο τραγικό τρόπο…
- Είχαν δεν είχαν λοιπόν, μας έβαλαν πάλι να φαγωθούμε μεταξύ μας. Δε με νοιάζει αν το έκανε ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, η Μέρκελ ή ο Ολάντ. Με νοιάζει και με κόφτει που βλέπω τους συμπατριώτες μου να τρώγονται σαν σκυλιά στο διαδίκτυο, αλλά και στους δρόμους. Περίμενα προχθές στην ουρά ενός ΑΤΜ να πάρω τα ψίχουλα της ημέρας και ξαφνικά, είδα να έρχονται στα χέρια ένας του «ΝΑΙ» κι ένας του «ΟΧΙ». Δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Όχι γιατί μου άρεσε το θέαμα, αλλά γιατί ντρεπόμουν για την κατάντια μας και μου ερχόταν να κλάψω. Από πόνο, από θλίψη, από οργή, από θυμό για το χάλι μας. Και σίγουρα, αυτό το περιστατικό δεν ήταν το μοναδικό που συνέβη όλες τούτες τις μέρες…
- ΝΑΙ ή ΟΧΙ λοιπόν; Με άλλα λόγια, θάνατος με μαχαίρι ή με ρεβόλβερ; Εδώ που φτάσαμε (καλύτερα, μας φτάσανε…), δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πέραν του τρόπου με τον οποίο μας ζητούν να υπογράψουμε τη θανατική καταδίκη μας. Δεν πιστεύω ούτε τους μεν, που μας λεν ότι το ΝΑΙ σημαίνει σωτηρία με παραμονή στην Ευρώπη και στο Ευρώ, ούτε τους δε, που μας λεν ότι το ΟΧΙ θα δώσει τη δύναμη στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί από θέση ισχύος. Να παραμείνουμε σε ποια Ευρώπη; Σε αυτή που «στραγγαλίζει» διαρκώς τους «μικρούς» προς όφελος των «μεγάλων»; Σε αυτή που σου ζητάει να ζήσεις με ψίχουλα και συνεχώς να ζητιανεύεις δανεικά; Σε αυτή που σου κουνάει το δάχτυλο και σε τρομοκρατεί εδώ και πέντε χρόνια;
- Κι από την άλλη, από ποια θέση ισχύος θα διαπραγματευθεί η Ελλάδα, αν βγει το ΟΧΙ; Ισχύς είναι οι κλειστές τράπεζες; Ισχύς είναι οι ουρές που σχηματίζουν οι πατεράδες και οι παππούδες μας, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν και σοβαρά προβλήματα υγείας, για να πάρουν πενταροδεκάρες από τα ΑΤΜ και τα γκισέ των τραπεζών; Ισχύς είναι η νέκρωση της αγοράς και η εσωτερική στάση πληρωμών; Ισχύς είναι η μη αποπληρωμή του ΔΝΤ, που μας κατέταξε στην κατηγορία της Ζιμπάμπουε; Γι’ αυτό σας λέω, η μοναδική επιλογή μας μεθαύριο, είναι ο τρόπος που θα πεθάνουμε. Τόσα χρόνια, απλώς ζούσαμε με μηχανική υποστήριξη. Φαίνεται ότι ήλθε η ώρα να τελειώσει κι ετούτη…
- Όπως σχεδόν όλοι, έτσι κι εγώ έκανα την επιλογή μου. Θα μας θα που θα μας θα, που έλεγε κι ο Άκης Πάνου, τουλάχιστον να …πάμε όσο πιο αξιοπρεπείς γίνεται. Όμως, δε θα τη γνωστοποιήσω δημοσίως. Κι όχι γιατί φοβάμαι μήπως μου επιτεθούν οι «αντίπαλοι». Δεκάρα δε δίνω. Απλώς, επιλέγω να την κρατήσω για μένα και την …κάλπη. Τούτο δε σημαίνει ότι διαφωνώ μ’ εκείνους που πήραν θέση ανοιχτά. Δικαίωμά τους και καλά έκαναν. Η γνώμη μου είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να επικρατεί η σκέψη, η σύνεση και η σιωπή. Όλοι θα «μιλήσουμε» την Κυριακή και δε χρειάζεται να ξεκατινιαζόμαστε όλη μέρα στα social media. Όμως, σέβομαι άπαντες και άπασες που επέλεξαν τη δημοσιοποίηση της επιλογής τους…
- Δε θα σας πω λοιπόν την επιλογή μου. Μπορώ όμως να σας παραθέσω το σκεπτικό με το οποίο θα μπω στο παραβάν. Η απόφασή μου, δε θα έχει να κάνει ούτε με μένα, ούτε με την οικογένειά μου, ούτε με τους φίλους μου, ούτε με τους γνωστούς μου. Πολύ περισσότερο, ούτε με τους «κόκκινους», τους «μπλε», τους «πράσινους», τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Πορτογάλους. Θα έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την πιο όμορφη και σαγηνευτική γυναίκα του κόσμου. Αυτή που τις δικές της ομορφιές, δεν τις έχει κανένας και καμία στον πλανήτη. Αυτή που πέρασε τόσα πολλά στα χιλιάδες χρόνια που υπάρχει κι όμως είναι ζωντανή, ακμαία και το ίδιο «επιθυμητή» μέσα στους αιώνες. Με μια κουβέντα, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ…
- ——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr