Γράφει η Ειρήνη Χατζημαργαρίτη
Φωτογραφίες: Ευαγγελία Λάζου
Το θέατρο «Αλκμήνη» φιλοξενεί για πρώτη φορά την παράσταση «Κρέατα» μια ιστορία τρόμου και σουρεαλισμού, μια ιστορία τόσο λογικά παράλογη όσο και η ίδια η ζωή.
Τι δουλειά έχουν σε ένα ψυγείο με κρέατα μια κοπέλα με δύο μεταπτυχιακά, μια επαναστάτρια, μια εθισμένη στα social media, ένας κλασσικός ελληνάρας ταξιτζής και ένας υπερ-μορφωμένος νεαρός; Πέντε άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους κλείνονται σε ένα υπόγειο και πασχίζουν με κάθε τρόπο να βγουν από εκεί. Στην προσπάθεια τους, μια φωνή από το υπερ-πέραν τους καθοδηγεί και μέσα από την ανάκριση τους δίχως προειδοποίηση βλέπουμε τη ζωή τους, ακούμε τις σκέψεις τους και συναντάμε πτυχές της δικής μας ζωής στις ζωές τους.
Η Δώρα Πανταζοπούλου και ο Δημήτρης Νταούλης υπογράφουν τα κείμενα της παράστασης και όπως φαίνεται έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά. Εκλάμψεις, μονόλογοι και παραισθήσεις που ζωντανεύουν από το πουθενά, όλα είναι επιμελώς και εντέχνως παράλογα ενώ έχουν συνεχείς αναφορές στην επικαιρότητα με έναν μάλλον χιουμοριστικό και καυστικό τρόπο.
Η σκηνοθεσία που έγινε από την ομάδα «Νόθα Παιδιά» είναι λιτή και στρέφει το ενδιαφέρον της στο περιεχόμενο του έργου ήδη από την πρώτη κιόλας στιγμή της παράστασης. Ο τύπος με το μαύρο κοστούμι, την κουκούλα και τον μπαλτά που παρακολουθεί το κοινό να βρίσκει τις θέσεις του, προμηνύει ότι αυτή η τρομοκοινωνικοπολιτικοψυχολογικοσουρεαλιστική παράσταση -όπως και αυτοπροσδιορίζεται- δεν θα είναι σαν τις άλλες του είδους της (άραγε υπάρχουν και άλλες αυτού του είδους;).
Τα σκηνικά αποτελούμενα από 6 καρέκλες και μερικές παλέτες δεν αφήνουν να αποσπαστεί η προσοχή από τους χαρακτήρες. Τι και αν η παράσταση λέγεται «Κρέατα»; Δε θα δείτε ούτε αρνάκια να κρέμονται από τους τοίχους, ούτε μπριζόλες και σπληνάντερο.
Η μουσική συνοδεύει ευχάριστα το κείμενο, ενώ ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η παραμορφωμένη φωνή που ακούγεται συνεχώς. Τα φώτα, άλλοτε πολύχρωμα και άλλοτε χαμηλά άλλαζαν τα σκηνικά και φώτιζαν τους πρωταγωνιστές – αν και θα ήταν προτιμότερο να διατηρείται ένας χαμηλός φωτισμός. Και μέσα στη δίνη της μουσικής και των φώτων πέντε αντικρουόμενοι χαρακτήρες αποκτούν ένα κοινό σκοπό.
Είναι όμως στ’ αλήθεια τόσο διαφορετικοί αυτοί οι άνθρωποι; Μέσα από τους μονολόγους που έχει ο καθένας ξεχωριστά μέσα στο έργο ανακαλύπτουμε περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά. Δεν είναι μόνο η ίδια σουρεάλ πραγματικότητα που ζουν και από την οποία προσπαθούν να ξεφύγουν. Είναι πως οι κρυφές τους σκέψεις οδηγούν σε ένα δρόμο: τη μοναξιά. Βολεμένοι ο καθένας σε μια κατάσταση αδιάφορη και ερωτευμένοι με τα αντικείμενα της ζωής τους: για άλλον είναι τα πτυχία, για άλλον το κινητό, ένας χαρακτήρας από ταινία, μια μολότοφ ή ένα μπουκάλι μπύρα (εντάξει αυτά τα δύο τελευταία μπορεί και να συνδέονται κάπως).
Και τελικά ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Μέσα στο υπόγειο ωθούμενοι από το φόβο όλοι βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό. Τα γαλλικά και το πιάνο γυρίζουν σε γαρύφαλλα και σκυλάδικα, το κινητό και τα social media καλύπτουν μια αγοραφοβία και μια αποστασιοποίηση, η επανάσταση κατά του καπιταλισμού χρηματοδοτείται από τραπεζίτες, εκείνος που τα ξέρει όλα, αποδεικνύεται πιο απαίδευτος από ποτέ και ο νεαρός με τις πολλές γνώσεις φαίνεται να έχει κενή ζωή. Το φαίνεσθαι είναι τόσο διαφορετικό από το είναι και όταν αυτά τα δύο συγκρούονται τα αποτελέσματα είναι συγκλονιστικά.
Και η φωνή; Τι ρόλο παίζει η φωνή που τους οδήγησε εκεί, τους έδεσε και τους ανακρίνει; Καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης το ερώτημα αυτό παιδεύει τόσο τους πρωταγωνιστές όσο και το ίδιο το κοινό με έναν απολαυστικό τρόπο. Το τέλος της παράστασης, αν και έρχεται λίγο απότομα, δικαιολογεί τα πάντα και αφήνει με ένα μεγάλο προβληματισμό. Τελικά, ο σουρεαλισμός, οι παραισθήσεις και οι μη λογικοί διάλογοι, οδηγούν σε ένα συμπέρασμα και αποκαλύπτουν μια καλά κρυμμένη ενοχή. Ποια είναι αυτή; Καλείστε να τη βρείτε οι ίδιοι.
Ίσως, να μην σας προσελκύει το γεγονός να πάτε να δείτε μια παράσταση που ονομάζεται «Κρέατα». Παρ’όλα αυτά, εμείς τη συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Δεν είναι μόνο το γέλιο που προκαλούν οι διάλογοι. Είναι πως η εξυπνάδα και η καυστικότητα των κειμένων αναδύει προβληματισμούς με έναν μάλλον διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα.
——————
Η τελευταία παράσταση της σεζόν θα δοθεί την Παρασκευή 12/6 στο Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 12), ώρα 22.00. Εισιτήριο: 7 ευρώ
Παίζουν:
Δάφνη Γεμελιάρη
Γιάννης Ζούμπερης
Ιορδάνης Κασάπογλου
Δημήτρης Νταούλης
Δώρα Πανταζοπούλου
Γεωργία Πλατανίτη
Κείμενα: Δώρα Πανταζοπούλου – Δημήτρης Νταούλης
Σκηνοθεσία: θεατρική ομάδα “Νόθα Παιδιά”
Ηχοληψία και Μουσική Επιμέλεια: Άρης Πρόδρομος
Ενδυματολογία και Μαλλιά: Χρήστος Παντελίδης
Μακιγιάζ: Άννα Βρέντα
Φωτογραφίες – Σκηνοθεσία teaser: Sebastian Φραγκόπουλος
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού χωρίς την άδεια του Music Corner…