ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Δισκογραφική Εταιρεία : Παρουσία – Ιανός (9/2011)
Οι LIKE EMILY, δημιουργήθηκαν τον Μάιο του 2011 από τον Παναγιώτη Νταβέλο και την Έμιλυ Παύλου. Έχοντας και οι δύο υπάρξει ενεργά μέλη σε διάφορα σχήματα (Τσοπάνα ρειβ, In_Vox, Zan Dark, Παζλ, Ντομένικα, Πυξ Λαξ, Δ. Κατής, Γυμνά Καλώδια κ.α), αναζήτησαν μια ανανεωτική μουσική αλλά και στιχουργική αντίληψη για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
Λίγο αργότερα προστέθηκαν στο σχήμα ο Άρης Θεοδωρόπουλος, ο Νίκος Κόντος και ο Ηλίας Τσιροβασίλης, τρεις ταλεντούχοι και με φρέσκα ακούσματα μουσικοί και όλοι μαζί ξεκίνησαν τις μουσικές τους αναζητήσεις. Το αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής τους εξερεύνησης ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2011, με καρπό τους δεκαπέντε τραγούδια που φλερτάρουν με τον έρωτα, το χρόνο και την αυτογνωσία και αποτελούν και την πρώτη τους δισκογραφική κατάθεση με γενικό τίτλο «Ταξιδεύω», η οποία κυκλοφορεί σε παραγωγή του Παναγιώτη Νταβέλου, από τις εκδόσεις Παρουσία, με την υποστήριξη του ΙΑΝΟΥ.
TΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ MUSIC CORNER
Γράφει η Πέννυ Γέρου – pennygerou@musiccorner.gr
Με τίτλο «Ταξιδεύω», η παρέα των Like Emily κάνουν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, παρουσιάζοντας μια νεανική και ανανεωμένη πλευρά της ελληνικής μουσικής σκηνής. Κυρίαρχο είναι το rock στοιχείο, τόσο στις ενορχηστρώσεις όσο και στο περιεχόμενο των στίχων, το οποίο σε μεγάλο μέρος του δίσκου παραμένει δυνατό και ανατρεπτικό. Από το δίσκο φυσικά δεν εκλείπουν και τα μελωδικά κομμάτια, με χαρακτήρα ταξιδιάρικο, δίνοντας μια πιο ονειρική ματιά στην καθημερινότητά μας.
Ξεκινώντας από το εξώφυλλο, είμαστε ήδη προετοιμασμένοι για το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μια παρέα νέων παιδιών με κοινή αγάπη για τη μουσική. Η ατμόσφαιρα που ήδη προετοιμάζει η εικόνα του εξωφύλλου χαρακτηρίζεται από απλότητα αλλά και ζεστασιά, καθώς και μια υπόσχεση για ένα μουσικό «ταξίδι» από τον τίτλο του δίσκου.
Ο δίσκος ξεκινάει με το κομμάτι «Ταξιδεύω», με τη δυνατή φωνή της Έμιλυ Παύλου. Η θεματική του «Ταξιδεύω», όπως και του «Φεύγω για μένα», έχει να κάνει τόσο με την επιθυμία μας να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητά, να φύγουμε με μόνες αποσκευές 2 φτερά, μακριά από το βασανιστήριο του ανεκπλήρωτου ή κι από έρωτες και συναισθήματα που ξεθώριασαν στο πέρας του χρόνου. Παρόλα αυτά, ακριβώς επειδή ο άνθρωπος δεν είναι πάντα φυγόπονος και νάρκισσος, επιδιώκοντας μόνο την απόλυτη ευτυχία, έχουμε και την προσπάθεια για να βρουμε έστω και ένα μικρό κίνητρο, μια ελπίδα, για να μπορέσουμε να επιζήσουμε σε μια σκληρή πραγματικότητα.
Στη συνέχεια, ένα κομμάτι που μπορούμε να πούμε ότι ξεχωρίζει στο δίσκο, τόσο για το γεγονός ότι είναι αρκετά δυνατό μουσικά, αλλά και για το στίχο του που μας δίνει τροφή για σκέψη, ταράσσοντας για λίγο τα νερά της πεπατημένης και περιορισμένης σκέψης μας. Πρόκειται για το κομμάτι «Ο άνθρωπος που δε γεννήθηκε ποτέ», που μας βάζει σε σκέψη τόσο για το δεδομένο της ζωής μας όσο και για το ενδεχόμενο της απώλειάς της. Ανατρέποντας το κλίμα, αλλά παραμένοντας σε rock διαθέσεις, οι Like Emily μας καλούν σε μια αντίφαση ζωής, να ζήσουμε ένα «Όνειρο» το οποίο καταλήγει να είναι ό,τι πιο πραγματικό έχουμε μέσα σε μια καθημερινότητα γεμάτη taboo και περιορισμούς. Στο ίδιο θεματικό μοτίβο κινείται και το ιδιαίτερα συγκινητικό κομμάτι «Εκεί» που αναζητά το όνειρο και το βίωμα συναισθημάτων στην ολότητα, την αλήθεια και την αυθεντικότητά τους. Επίσης, το στοιχείο του ονείρου και του φαντασιακού συναντάμε και στο «Άγγελοι», που εκφράζει την δίψα αλλά και το φόβο μας προς το άγνωστο, το ονειρικό, το φευγαλέο.
Μετά την περιήγηση σε έναν κόσμο πιο ονειρικό, προσγειωνόμαστε απότομα στην πραγματικότητα, μέσα από δύο κομμάτια με αρκετά κοινωνικοπολιτικό στίγμα, αλλά πάντα σε σχέση με το άτομο και πώς αυτό βιώνει μια κατάσταση στο αναφερόμενο πλαίσιο. Τα κομμάτια «Όλα αυτά που θέλω» και «Ρουφιάνοι» εκφράζουν αντίστοιχα ένα κουραστικό και άχρηστο μοτίβο μιας τεχνητά πολύπλοκης ζωής και την ανάγκη μας να πάρουμε το δικό μας δρόμο, να επιλέξουμε αυτό που μας εκφράζει και μας συμπληρώνει, πέρα από τις νόρμες των άλλων και τις ζωές που πατάνε στην ελευθερία των υπολοίπων.
Τα επόμενα 3 κομμάτια φέρνουν στο μυαλό ένα είδος τρίλιζας. Το «Αν θέλω κάτι να σου πω» εκφράζει μια εσωτερική σύγκρουση να βρούμε τον εαυτό μας και τις απαρχές μας σαν άνθρωποι. Στην συνέχεια, στο «Κρύο στον Παράδεισο» έχουμε κατά κάποιο τρόπο τις συνέπειες της επιλογής μας να διαλέξουμε ένα δρόμο, που πολλές φορές σημαίνει την απομόνωση και το συμβιβασμό με κάποιο ψέμα, αρκεί να ζήσουμε «στο δικό μας Παράδεισο». Τέλος, το «Έμοιαζα εγώ» μοιάζει με τη συνάντησή μας με τον ξεχασμένο εαυτό μας, αυτόν που αφήσαμε πίσω για να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο.
Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα παρουσιάζονται τα κομμάτια «Παίξε με» και «Σφηνάκια», τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με τις γνωριμίες και συναντήσεις ατόμων με έντονο το μοτίβο της δύναμης του «φαίνεσθαι» και της κενής ωραιοπάθειας των ημερών μας. Λίγο πιο χορευτικά και ρυθμικά, ξεφεύγουν για λίγο από βαθύτερα ατομικά και προσωπικά ζητήματα.
Ο δίσκος των Like Emily, που μας ταξίδεψε και μας πέρασε μέσα από διάφορες συναισθηματικές φάσεις, κλείνει με δύο πολύ σημαντικά μηνύματα, κατά τη γνώμη μου. Στο κομμάτι «Όταν κάτι τελειώνει», συναντάμε το μεγαλείο της αισιοδοξίας και της πίστης σε κάτι καινούριο, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέλμα. Για το τέλος, οι Like Emily μας φύλαξαν τα «Μυστικά του κόσμου», δίνοντας μας εικόνες μιας πόλης, εικόνες καθημερινές, με λέξεις απλές και σύντομες που λειτουργούν και συνδυάζονται μέσα από τη δύναμη του συνειρμού και μας οδηγούν σε αναμνήσεις σχετικά με τη δική μας ζωή. Μέσα από την πόλη και τις αναμνήσεις μας, αναβιώνουμε την παιδική μας ηλικία, τότε που όλα ήταν καινούργια και νιώθαμε πως ξέρουμε όλα τα μυστικά του κόσμου, τα πιο συναρπαστικά. Στα μυστικά αυτά δε χώραγε ο θάνατος, δε χώραγε ο φόβος της απώλειας ούτε η ανασφάλεια. Σήμερα βρίσκουμε αυτόν τον εαυτό μας θαμμένο πολύ βαθιά, κάτω από την ωριμότητα και τον κυνισμό των καιρών. Όταν όμως τον βρούμε, καταλήγει το τέλειο καταφύγιο για τις δύσκολες μέρες που περνάμε, παίρνοντας μια ανάσα απλότητας και παιδικής αθωότητας.
Το δυνατό ξεκίνημα του νέου αυτού συγκροτήματος μας δίνει σίγουρα μπόλικη τροφή για σκέψη, μας ταξιδεύει και μας ξεσηκώνει παράλληλα, κάνοντάς μας να περιμένουμε τη συνέχεια στην καλλιτεχνική πορεία των νέων αυτών παιδιών, που υπόσχονται πολλά μέσα από τη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο «Ταξιδεύω»…
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ CD
01. Ταξιδεύω
02. Φεύγω για μένα
03. Ο άνθρωπος που δεν γεννήθηκε ποτέ
04. Όνειρο
05. Όλα αυτά που θέλω
06. Ρουφιάνοι
07. Αν θέλω κάτι να σου πω
08. Κρύο στον παράδεισο
09. Έμοιαζα εγώ
10. Παίξε με
11. Άγγελοι
12. Σφηνάκια
13. Εκεί
14. Όταν κάτι τελειώνει
15. Τα μυστικά του κόσμου
*** Οι κριτικές δίσκων αποτελούν προσωπικές απόψεις του εκάστοτε συντάκτη που σε καμία περίπτωση δεν είναι απαραίτητο ότι συνάδουν με τις απόψεις και της υπόλοιπης συντακτικής ομάδας του Music Corner