Γράφει η Πέννυ Πηττά
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

Τα τελευταία χρόνια για να καταφέρεις να βρεθείς σε μια συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα, πρέπει να στηθείς στον υπολογιστή σου από νωρίς πριν ξεκινήσει η προπώληση των εισιτηρίων, ώστε να προλάβεις να είσαι ένας από εκείνους που θα καταφέρουν να πάρουν στο χέρι τους το πολυπόθητο εισιτήριο. Τα εισιτήρια εξαντλούνται αμέσως και πολλοί είναι εκείνοι που απογοητεύονται αφού τελικά δε θα μπορέσουν να παρευρεθούν.

Είμαστε πολλοί οι «Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες», σκεφτόμουν καθώς περίμενα στην ουρά του Κατράκειου Θεάτρου στη Νίκαια την προηγούμενη Τετάρτη. Με τις μάσκες στα πρόσωπα να κρύβουν τα χαμόγελα, αλλά με τις μπύρες στα χέρια να προμηνύουν μια συναυλία από τα παλιά, περιμέναμε όλοι για την είσοδό μας στο θέατρο.

Ο Σωκράτης Μάλαμας μαζί με τους μουσικούς του και την Ιουλία Καραπατάκη εμφανίστηκαν περίπου στις 09.30. Ο γνωστός χαιρετισμός «Καλησπέρα αγαπητά μου πουλάκια» έδωσε το σύνθημα της εκκίνησης. Χειροκροτήματα και φωνές ενθουσιασμού ήταν η δική μας υποδοχή. Άλλωστε όταν έχεις περάσει έναν ολόκληρο χειμώνα χωρίς τις live εμφανίσεις τους η χαρά και η ανυπομονησία είναι ακόμη μεγαλύτερη.

«Κόντραπούντο» και η βραδιά μας μόλις έκανε «Μια βόλτα στα βαθιά μαζί του». Μουσική κατέκλυσε το Κατράκειο. Το πρόγραμμα χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις κινήθηκε στα γνωστά και αγαπημένα μονοπάτια. Με τα «Φύλλα αλκαλικά», το «ο κήπος της εδέμ», το «Της σιωπής» , να είναι κάποια από αυτά.

Δεν έλειψαν και κάποιες φωνές θεατών που ακούγονταν στα κενά των τραγουδιών να ζητούν κομμάτια λιγότερο γνωστά, αλλά ο Σωκράτης αυτή τη φορά δεν τους έκανε το χατήρι. Ωστόσο αυτό δεν ενόχλησε κανέναν καθώς ακόμη και το συνηθισμένο πρόγραμμα είναι ένα αγαπημένο πρόγραμμα. Αν και δεν θα το κρύψω θέλαμε να ακούσουμε κάποια από «τα σκέτα» ή τα τραγούδια που ερμηνεύει στο νέο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Οι καρέκλες που ήμασταν αναγκασμένοι να καθόμαστε, είχαν πάψει να μας κρατάν όσο περνούσε η βραδιά, καθώς ο Σωκράτης ήταν σε μεγάλα κέφια και εμείς μπουχτισμένοι από την καταπίεση που έφερε ένας χειμώνας με μέτρα COVID-19. Κάποιοι σηκώνονταν από τις θέσεις τους ενώ έσπευδαν οι ταξιθέτες να τους κάνουν σύσταση να καθίσουν προκειμένου να τηρηθούν κατά το δυνατόν τα μέτρα ασφαλείας. Μέτρα που δεν πίεζαν μόνο εμάς αλλά και τους ίδιους τους μουσικούς καθώς ο Σωκράτης σχολίαζε συχνά ποσό δύσκολο είναι να τηρηθούν όλα αυτά τα δύσκολα που επιβάλλεται να μας κρατούν σε απόσταση.

Η καινούργια προσθήκη στους μουσικούς του Θάνου Σταυρίδη στο ακορντεόν έδωσε μια νότα ανανέωσης και μας άρεσε ιδιαίτερα. Δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφέρω ότι ο Φώτης Σιότας μας έλειψε κάποιες στιγμές.

Στα μέσα της βραδιάς η Ιουλία Καραπατάκη, που δεν σταμάτησε να μεταδίδει αισιοδοξία με το χαμόγελο και τα τραγούδια που ερμηνεύει πάντα μοναδικά, πήρε την κιθάρα της και μας χάρισε τραγούδια με το ιδιαίτερο ρεμπέτικο στυλ της όπως ήταν το «της μνήμης το μαχαίρι», το «Είναι αργά», ή το «Αργοσβήνεις μόνη».

Ο Δημήτρης Λάππας στην κιθάρα και στο μπουζούκι, ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου στο κοντραμπάσο και ο Νίκος Μαγνήσαλης στα τύμπανα γέμιζαν όλα τα τραγούδια, δεξιοτεχνικά. Άλλωστε ο Σωκράτης Μάλαμας μας έχει αποδείξει ότι επιλέγει πάντα πολύ προσεκτικά τους μουσικούς του. Μουσικούς που το κοινό αγαπά εξίσου με τον ερμηνευτή και τους προσφωνεί με τα μικρά τους ονόματα. Κάτι που δεν συμβαίνει με όλους τους καλλιτέχνες.

Η βραδιά συνεχιζόταν και οι φωνές όλων μας είχαν ενωθεί στα «Μιλώ για σένα», «Πετάω Πέτρες», «το χρόνο να λαβώσω» αλλά και τα τραγούδια σήματα κατατεθέν του Σωκράτη όπως «το γράμμα», «το τσιγάρο ατέλειωτο» και φυσικά την «πριγκιπέσσα», που μας έχουν συντροφεύσει όλους σε χαρές, λύπες, χωρισμούς, συγκινήσεις.

Ήταν οι στιγμές που η ενέργεια στο θέατρο είχε γίνει μαγική. Το κοινό εκστασιασμένο προσπαθούσε να κρατηθεί καθιστό αλλά αυτό κάποιες φορές δεν ήταν εφικτό. Ωστόσο τότε ήταν η στιγμή που ένα πιο ήπιο τραγούδι ακουγόταν και τότε όλοι οι κάθονταν στις θέσεις τους. Τα τσίπουρα έρεαν στο «τραγούδι του μεθυσμένου» και στα «εξωτικά που γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου» και έφταναν έως «την κοιλάδα των Τεμπών» και τις «όχθες του Αχέροντα» και την «Αμερική» τόσο που ξεχνούσες ότι κάποιες φορές «στα πάγια κολλάς, σέρνεσαι βρίζεις και πονάς».

Η βραδιά στο Κατράκειο έκλεισε με «τα παξιμάδια» αλλά συνεχίστηκε στους γύρω δρόμους της επιστροφής. Αυτοκίνητα με τα ραδιόφωνα στη διαπασών και τις φωνές να τραγουδούν, λίγο πιο κάτω μια παρέα κατέβηκε από το αυτοκίνητο και χόρευε στη μέση του δρόμου, άλλοι αγκαλιάζονταν και χαμογελούσαν.

Τέτοιες βραδιές δεν είναι από εκείνες που μπορείς απλά να ξεχάσεις πηγαίνοντας σπίτι να κοιμηθείς αλλά είναι από αυτές που σου δίνουν ενέργεια και την επόμενη μέρα στη δουλειά, για το Σαββατοκύριακο όταν θα τις ξαναβάλεις στο youtube για να τις ξαναζήσεις, για τα χρόνια που θα έρθουν όταν θα τις αναπολείς με φίλους. Είναι ο δικός μας Σωκράτης που ψυχοθεραπεύει κάθε θλίψη.

Ήδη ανυπομονούμε για τις επόμενες, που θα έρθουν. Τότε που θα ταγουδάμε αγκαλιά χωρίς μάσκες και αποστάσεις…

——————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here