Μαρία Κουτσουρλή. Ένα νέο κορίτσι με βαθιά αισθαντική φωνή και έμφυτο ταμπεραμέντο κάνει το πρώτο της δισκογραφικό βήμα τον Μάρτιο του 2021 με το τραγούδι «Ανακωχή», σε στίχους και μουσική του Αίσωνα.
Η μουσική της «συνείδηση» διαμορφώθηκε νωρίς τόσο από τις κοινωνικές της επιρροές, όσο και από μία διαρκή προσωπική αναζήτηση σε μουσικές του χθες και του σήμερα. Η κλασική κιθάρα, το δώρο του μπαμπά της σε μικρή ηλικία, ήταν το έναυσμα για πειραματισμούς και η έναρξη διαρκών σπουδών που κρατούν μέχρι και σήμερα. Η 24χρονη Μαρία Κουτσουρλή μέσα στην πιο δύσκολη συνθήκη, αυτήν που δημιούργησε η πανδημία, συναντήθηκε με έναν ταλαντούχο δημιουργό και μαζί έφτιαξαν «Ανακωχή» επιβεβαιώνοντας ότι η νέα γενιά καλλιτεχνών είναι εδώ, έτοιμη να ανθίσει και να προσφέρει στο ελληνικό τραγούδι.
«Με τον Αίσωνα γνωριστήκαμε σε ένα “home made προβάδικο” – ή “κατά κόσμον: υπνοδωμάτιο”, για ένα live που δεν έγινε ποτέ, λόγω covid.
Ένα απόγευμα, σε μια πρόβα που πρωταγωνιστούσαν κυρίως φάλτσες νότες, λάθος συγχορδίες και ασταμάτητα γέλια, μουρμούρισε – δήθεν αφηρημένος – μια μελωδία. Τον διακόπτω αμέσως! “Τι ειν’ αυτό;” – αν και, μέσα μου γνώριζα ήδη την απάντηση. “Ένα τραγούδι μου”, απαντάει, τάχα αδιάφορος και συνεχίζει “Σήμερα, όσο μελετούσα για την πρόβα μας, σκεφτόμουν πόσο θα σου ταίριαζε. Το θες;”. “ΝΑΙ!”, του φώναξα, πριν ακούσω το υπόλοιπο.
Κι έτσι, λίγο καιρό μετά, ήρθε η ώρα, όποιος κι ό,τι μας “σηκώνει κεφάλι”, να πουν “ΑΝΑΚΩΧΗ”».
Μαρία Κουτσουρλή
Ενορχήστρωση – κιθάρες: Δημήτρης Σιάμπος
Τύμπανα: Αλέξανδρος Δράκος
Πιάνο: Αίσωνας Χαρατσάρης
Κοντραμπάσο: Κώστας Πατσιώτης
Βιολιά: Θοδωρής Μουζακίτης, Κώστας Καριτζής
Βιόλα: Ελευθερία Τόγια
Τσέλο: Άρης Ζέρβας
Ηχοληψία/Μίξη: Νίκος Γκουντινάκης
Μη μου λες τι μου αξίζει
Ούτε πως να περνώ
Τι κι αν κλαις δε μ αγγίζει
Πίσω πια δε γυρνώ
Δε με νοιάζει αν με θες
Δεν ανήκω πια στο χθες
Η δίκη μου η καρδιά χτυπά μονάχη
Και αφού με πολεμάς
Παραδέξου αν τολμάς
Πως την κέρδισα εγώ αυτή τη μάχη
Ομολόγα ότι έχασες και πάρε την ευθύνη
Ήσουν φλόγα κι όμως ξέχασες πως είμαι η βροχή
Ούτε σπίθα για ανάσταση φωτιάς δεν θα σου μείνει
Για βοηθά την κατάσταση και πες ανακωχή
Μη μου λες ότι φταίω
και πως δεν προσπαθώ
Μια ζωή αναπνέω
στο δικό σου βυθό
Δε με νοιάζει αν με θες
Δεν ανήκω ποια στο χθες
Η δίκη μου η καρδιά χτυπά μοναχή
Και αφού με πολεμάς
Παραδέξου αν τολμάς
Πως την κέρδισα εγώ αυτή τη μάχη
Ομόλογα ότι έχασες και πάρε την ευθύνη
Ήσουν φλόγα κι όμως ξέχασες πως είμαι η βροχή
Ούτε σπίθα για ανάσταση φωτιάς δεν θα σου μείνει
Για βοηθά την κατάσταση και πες ανακωχή
Πάρ’ το απ’ την αρχή,
έχεις την ευθύνη, ομολόγα,
παραδέξου το και πες ανακωχή