Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

Είναι φορές που έχεις ανάγκη να βγεις και να διασκεδάσεις. Που έχεις μια τάση να τα «σπάσεις», να ξεφύγεις από οτιδήποτε τετριμμένο και κλισέ, να χαλαρώσεις και να αφεθείς, να γελάσεις με αυτό το πηγαίο και αυθόρμητο γέλιο που ανακουφίζει το είναι σου. Φορές που θες να βρεθείς εκεί που η σοβαροφάνεια, η δηθενιά και το τουπέ δεν έχουν καμία μα καμία θέση. Κάπως έτσι, ανήμερα της Εθνικής μας εορτής, στις 25 Μαρτίου, βρεθήκαμε στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου, έτοιμοι να απολαύσουμε τη Μαρίζα Ρίζου …επί το έργον.

Θα γελάσεις, το ξέρεις εκ των προτέρων. Αυτό που κάνει η Ρίζου επί σκηνής, δεν θα το χαρακτήριζα stand up, αλλά ψυχοθεραπεία. Ναι αυτό που πας και πληρώνεις για να βγάλεις τα εσώψυχά σου, η Μαρίζα καταφέρνει να το κάνει σε δύο τρεις ώρες, ούσα πάνω στη σκηνή, όταν τραγουδά και όταν μιλάει ανάμεσα στα τραγούδια της, όταν σε κοιτάει, όταν κάνει πειράγματα άλλοτε αστεία και άλλοτε …ψαρωτικά. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, βγάζει τη δική της αλήθεια που κάπου έρχεται και κουμπώνει με τη δική σου, που πίσω από πηγαίο γέλιο και αστείες γκριμάτσες μπορεί να κρύβει τη λύπη και τη θλίψη που κατά καιρούς έχουμε βιώσει. Είναι που μοιράζεται τις ιστορίες των τραγουδιών της με τέτοιο τρόπο που σε κάνει να ταυτίζεσαι. Να νοιώθεις ότι αναφέρεται σε δικά σου, προσωπικά βιώματα και να σου κάνει ένα κλικ παραπάνω στο μυαλό και στη σφαίρα των συναισθημάτων.

Σε ξεσηκώνει με τον δικό της μοναδικό τρόπο, τραβώντας σε από το χέρι να «πάτε μια βόλτα», στην πόλη, σε νησιά, σε καλοκαίρια και σε δυστοπικούς χειμώνες, σε μέρη που έχεις λησμονήσει και σε άλλα που δεν έχεις γνωρίσει ακόμη. Αυτό το εξωστρεφές, χαρούμενο και αν μη τι άλλο πολυτάλαντο πλάσμα έχει την ικανότητα να σε κάνει να διασκεδάσεις με την ψυχή σου, να χαρείς την κάθε στιγμή του live και να απολαύσεις τις μοναδικές της ερμηνείες. Αφού ακούσαμε πριν το τραγούδι με τον διακριτικό τίτλο για τον «βλάκα», περάσαμε σε μια άλλη κατηγορία, αυτή του …μαλάκα, όπως μας είπε χαρακτηριστικά και η Μαρίζα. Το τραγούδι  δεν είναι άλλο από το «όχι δεν θα μπορέσω», στο οποίο σύσσωμο το κοινό ταυτίστηκε και τραγουδούσε μαζί της παρασυρμένο, ξεσηκώνοντας ολόκληρη τη μουσική σκηνή του Σταυρού. Είναι τα παράσημα που σου άφησαν εκείνοι οι έρωτες οι δειλοί, που σε πλήγωσαν, σε απογοήτευσαν αλλά εν τέλει σε πείσμωσαν, σε έκαναν να σηκωθείς, να ορθώσεις ανάστημα και να χαμογελάσεις πλατιά στη ζωή.

Στην εκπνοή της δύσκολης και περίεργης περυσινής χρονιάς, κυκλοφόρησε το τραγούδι «είναι που δεν μπορώ». Αυτό το άσμα λοιπόν, ερμηνεύτηκε μέσα σε ένα μυσταγωγικό κλίμα, όπως ακριβώς του αρμόζει. Το κοινό καθόταν μαγεμένο και απολάμβανε την υπέρτατη ερμηνεία από την δημιουργό του κομματιού. Αντίστοιχο ήταν το κλίμα και στην ερμηνεία του μοναδικού κομματιού «κάποιος να με σύρει», σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και σύνθεση του Θέμη Καραμουρατίδη. Όσες φορές κι αν έχω ακούσει την Ρίζου να ερμηνεύει το «καίγομαι», κάθομαι απλά και την χαζεύω ασάλευτη. Καθηλωτική ερμηνεία και η εκφραστικότητά της στο κόκκινο.

H Μαρίζα Ρίζου, αποτελεί χειροπιαστό παράδειγμα ότι οι νέοι στην σημερινή Ελλάδα της κρίσης και της μαυρίλας, στην μικρή αυτή χώρα με τις μεγάλες αντιξοότητες, όχι απλά ονειρεύονται αλλά υλοποιούν τα όνειρά τους. Εμπνέονται, δημιουργούν, ερμηνεύουν και κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος στο καλλιτεχνικό στερέωμα της χώρας μας. Ο κόσμος τις μαθαίνει, τις αγαπά και εν τέλει τις κάνει μέρος της καθημερινότητας του, ακούγοντας φανατικά τα τραγούδια τους. Πίστη, ήθος, αξίες, ελπίδα και ένα όραμα ζωντανό… Η μουσική λειτουργεί εν γένει θεραπευτικά τις περισσότερες φορές, στην περίπτωση της Μαρίζας όμως, λαμβάνει μια άλλη διάσταση, εμβαθύνει, παίρνει σάρκα και οστά και μετουσιώνεται σε κάτι λυτρωτικό.

Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει το παρατσούκλι «πειραχτήρι, καθώς  μιλάει πολύ ανάμεσα στα τραγούδια της θαρρείς και πασχίζει να χωρέσει όλα όσα θέλει να μοιραστεί μαζί σου. Θα αναφερθεί από ένα αστείο, μικρό περιστατικό που της συνέβη το πρωί (και θα σε κάνει να γελάσεις μέχρι δακρύων) ως και κάτι εξαιρετικά σοβαρό, όπως τον τρόπο που διαχειρίζεται  τα σκοτάδια του ο καθένας. Και είναι πραγματικά υπέροχο, το να βγαίνεις από τα σκοτάδια σου και να έχεις ανθρώπους να μοιράζεσαι τη χαρά και τη θλίψη, τα όμορφα και τα άσχημα, τα περαστικά και τα παντοτινά, τις αυγές και τα δειλινά, τις πιο απόκρυφες σκέψεις και τις πιο τρελές ιδέες σου, να φτάνεις στο σημείο να «πετάς σαν τα μεγάλα πουλιά» και να φτάνεις «μαζί τους στο φως».

Από το ρεπερτόριο δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Σταμάτης Κραουνάκης. Η ίδια εξέφρασε –και δεν είναι η πρώτη φορά– τη μεγάλη αδυναμία που έχει στον δημιουργό και αναφέρθηκε στην σχέση της μαζί του, χαρακτηρίζοντας την σχεδόν συγγενική. Και εκεί, στα καλά καθούμενα, «έπεσε έρωτας» και ανοίξαμε μπουκάλια, ήρθε αυτή η βαρύγδουπη και λυτρωτική λέξη: το «Σ’ αγαπώ» και μεταφερθήκαμε σε εκείνο το βενζινάδικο στα σύννεφα για να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά πόσο αδιόρθωτα είναι τα μάτια και οι καρδιές στων «ανθρώπων έργα»…

Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στα live της Μαρίζας γιατί βγαίνουμε από αυτά λίγο διαφορετικοί. Καταφέρνει να αγγίξει κάποιες ιδιαίτερες συναισθηματικές μας χορδές και να  μας κάνει να πιστέψουμε σε ότι έχουμε ανάγκη και αυτό δεν είναι άλλο από το ότι «θα τον σώσει η ομορφιά τον κόσμο ξανά»……

——————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here