Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη

Σε τέτοιες βραδιές το διακύβευμα είναι φανερό και κοινώς αποδεκτό. Να περιπέσει η αλληλουχία τραγουδιών σε μια απλή έκθεση σειράς ασμάτων και μουσικών, χωρίς σύνδεση μεταξύ τους. Το αίσθημα αυστηρός κριτής και ξέρει να κρατά στα χέρια του είτε μια χούφτα γάργαρο νερό, είτε ένα σύνολο από σταγόνες. Η διαφορά ευνόητη στην ποιητική της διάσταση. Σάββατο, απογευματόβραδο. Κήπος Μεγάρου Μουσικής. Λάκτισμα εναρκτήριο του καλοκαιριού. Ελένη Πέτα και Γιάννης Μαθές θέτουν εαυτούς και τη δουλειά τους ενώπιών μας υπό τίτλο “Syggένεια Πρόject”. Το πάντρεμα λατινικής και ελληνικής γραφής ως πειστική πρόκληση υπό το άγρυπνο μάτι της αρμονίας.

Οι φωνές τους ταιριαστές. «Μια φορά κι έναν καιρό» κι έρχεται η «Αθανασία» του Γκάτσου να εγκαινιάσει τη Syggένεια. Ο Γιάννης Μαθές, πράγμα που ανακαλύπτεις και αργότερα, φέρει μια παλιά στόφα ερμηνευτή της Παράδοσης με μια ταυτόχρονη γενναία πατημασιά στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Ήπειρος, Θράκη και Γαλλία σε δυο εκατοστά ενθουσιώδους έκτασης. Εξαιρετικός ανήλικος στο «Περιβόλι του Τρελού» με το «Είδα την Άννα κάποτε», αλλά και στη ροκ εκδοχή του «πώς να σωπάσω μέσα μου» του Ξαρχάκου. Συγκλονιστικός. Η Ελένη Πέτα είναι σε μια ερμηνευτική ωριμότητα άνευ προηγουμένου. Το «Je suis malade» ανασαίνει σαν άγριο θηρίο, που τελικά ημερώνεται. Εκρηκτική η ερμηνεία της. Έτσι και η διασκευή του «Άνοιξε – άνοιξε» με τη συνοδεία του εξαιρετικού σαξόφωνου.

Η Μοσχολιού εδώ τρυπώνει στο «Days of Wine and Roses» και το «Ain’t No Sunshine» του Bill Withers πορεύεται με το «Ένα αστέρι πέφτει πέφτει» του Καλδάρα. Προσωπικά μου άρεσε και η ταυτόχρονη παρουσίαση του ίδιου τραγουδιού σε δύο γλώσσες, όπως του «Los Pajaros Perdidos» και του αντίστοιχου ελληνικού «Καταιγίδα» με την προσθήκη πιο έντονης tango μουσικής. Γενικότερα, «πονηρές» μουσικές προσθήκες τρυπώνουν ασυναίσθητα δημιουργώντας πολύ ευχάριστο άκουσμα!

Δεν μπορούσε να λείψουν τραγούδια από το «Ανήλικο», τον δίσκο του (ερμηνευτή και συνθέτη) Γιάννη Μαθέ και του νέου στιχουργού Μάνου Σαγκρή, από τον επιμένοντα αστερισμό της «Μικρής Άρκτου». Η μουσική αγγίζει το αυστηρό κριτήριο του Λοΐζου (μπαίνεις στον πειρασμό να το σιγοτραγουδάς) και ο στίχος κινείται στα όρια της πόλης και της αλάνας. Πολλά υποσχόμενοι και οι δυο τους. Ξεχώρισα το «Στα χρόνια μου τα 27» και «Το μεθύσι», αν και ο δίσκος έχει κι άλλα διαμάντια!

Η βραδιά ήταν σαν ένα νοητό πανί του σινεμά να είχε απλωθεί αέρινο και ορμητικό, έτοιμο να προβάλλει σκηνές από ταινίες. Ταξίδεψα σ’ ένα σκοτεινό bar της Νέας Υόρκης, στα βουνά της Ηπείρου και στην εξωστρέφεια και την ταυτόχρονη εσωτερικότητα των Βαλκανίων και της Μεσογείου. «Ράβε ξύλωνε», όπως τραγούδησαν και στο τέλος και η κλωστή συνέδεε τόπους, χρόνους και ανθρώπους με συμπέρασμα πως όλα Εν και εις το Εν λήγουν (οι Προσωκρατικοί πάντα έχουν δίκιο, αγαπητέ αναγνώστη).

Οι μουσικοί είναι καθένας τους από ένας μαέστρος. Αφοσιωμένοι στο σύνολο και στο παίξιμο τους. Οι ενορχηστρώσεις, τις οποίες υπογράφει ο Γιώργος Παππάς και ο Γιάννης Μαθές φανερώνουν διάβασμα, γνώση, μεράκι και πολύ τρέλα και φαντασία. Αν και θα περίμενα κάτι πιο τολμηρό στα σημεία, γιατί πιστεύω πως όλοι τους είναι ικανοί για πιο συν-θετες προτάσεις με καλλιτεχνικό γούστο.

Βγαίνοντας κρατούσα μια χούφτα νερό. Γάργαρο και δροσερό. Από την ψυχή τους, ως την ψυχή μου, που θα έλεγε και ο Χορν…

————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here