Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Ο Lee (Casey Affleck) είναι ένας εσωστρεφής μοναχικός επιστάτης, ο οποίος επέλεξε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του, το παραθαλάσσιο Manchester των Ηνωμένων Πολιτειών, «κυνηγημένος» από ένα μοιραίο γεγονός. Όμως, ο αιφνίδιος θάνατος του αδελφού του, Joe (Kyle Chandler), τον αναγκάζει να επιστρέψει στην πόλη του. Εκεί συναντά ξανά την πρώην σύζυγό του, Randi (Michelle Williams) και ανακαλύπτει έκπληκτος ότι ο Joe τού έχει αναθέσει την κηδεμονία του έφηβου μοναχογιού του, Patrick (Lucas Hedges).
Ο Kenneth Lonergan γράφει και σκηνοθετεί το «Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα» (“Manchester by the Sea”), το οποίο είναι υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου, Α΄ Ανδρικού Ρόλου για τον Affleck, καθώς και Β΄ Ανδρικού και Β΄ Γυναικείου Ρόλου για τους Hedges και Williams, αντίστοιχα. Δεδομένων αυτών των «περγαμηνών», οφείλω να πω ότι θεωρώ το φιλμ ελαφρώς υπερτιμημένο, παρά το γεγονός ότι έχει στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει. Πρώτα απ’ όλα, τους Hedges και Affleck. Ειδικά ο τελευταίος, προσφέρει μια προσεγμένη στη λεπτομέρειά της, γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία –σίγουρα την κορυφαία της καριέρας του έως τώρα. Στη σεκάνς όπου αποκαλύπτεται το μυστικό που τον «στοιχειώνει», η υποκριτική του αγγίζει την τελειότητα και, προσωπικά, θα του έδινα την άξια οσκαρική του υποψηφιότητα γι’ αυτές τις σκηνές και μόνο. Όχι βέβαια πως η ερμηνεία του υστερεί στο υπόλοιπο της ταινίας –κάθε άλλο. Ο Lonergan, άλλωστε, καθοδηγεί σωστά τους ηθοποιούς του μέσα από τη γραφή και την εικόνα του, ώστε να αποτυπώσουν τις ανθρώπινες, ειδικά τις οικογενειακές, σχέσεις με διεισδυτικό τρόπο. Ακόμη ένα πολύ δυνατό αφηγηματικό στοιχείο του έργου είναι ο τρόπος που το παρόν «φωτίζεται» από το παρελθόν, μέσα από καίρια flashbacks.
Το κορυφαίο από αυτά προκύπτει στη συγκινητικότατη σεκάνς της αποκάλυψης της αλήθειας, η οποία είναι πραγματικά αξέχαστη –σχεδόν ελεγειακή–, κυρίως χάρη στον τρόπο με τον οποίο έχει στηθεί: ακούμε το συγκλονιστικό adagio του Albinoni και παράλληλα παρακολουθούμε τι έχει συμβεί, σε σκηνές σχεδόν χωρίς καθόλου διάλογο. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη δύναμη της συγκεκριμένης ταινίας –όταν, σε μια αληθινά σοφή σκηνοθετική επιλογή, «σιωπά» η ανθρώπινη φωνή και αφήνει τον συνδυασμό εικόνας και μουσικής να γεννήσει συναισθήματα. Ακριβώς όπως η θάλασσα, σαν μάνα των πάντων, «αγκαλιάζει» τον πόνο των ανθρώπων. Σ’ αυτό το αμερικανικό Manchester, εκείνη ανοίγει δρόμους για ταξίδια, δημιουργεί αναμνήσεις, προσφέρει τροφή και δουλειά, στερεί αλλά και ενώνει ανθρώπινες ζωές και –ακόμη κι αν δεν είναι ικανή να σβήσει φωτιές και πληγές του παρελθόντος– ξεπλένει κρίματα και συμφιλιώνει (;) τον άνθρωπο με το είναι του…
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από τη Feelgood Entertainment, από την Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…