Φωτορεπορτάζ: Γιάννης Τσούμαλης
H Άννα – Μαρία Μπιλίδα και ο Παναγιώτης Λάμπουρας είναι δύο νέοι και πολλά υποσχόμενοι ερμηνευτές και μουσικοί. Την Πέμπτη στις 4 Μαΐου είχαμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ζωντανά στη σκηνή του Σταυρού του Νότου plus σε ένα κλίμα παλιάς ατμοσφαιρικής μπουάτ. Ο φωτισμός χαμηλός, το κρασί στα ποτήρια, κάποιοι με τσιγάρο στο χέρι και κάποιοι άλλοι αγκαλιά και τα τραγούδια σαν παιδιά με γονείς τους δύο νέους ερμηνευτές να μας έχουν πάρει από το χέρι σε ένα εξαιρετικό μουσικό ταξίδι.
Σήμα έναρξης ήταν η «Λάβα μου» της Πρωτοψάλτη με τους δύο ερμηνευτές να τραγουδούν τα πρώτα στιχάκια χωρίς όργανα. Σταδιακά τα φώτα χαμήλωσαν και η απουσία του άπλετου φωτός υποδέχθηκε την εκπληκτική ορχήστρα των Λευτέρη Πουλιού (Πιάνο-σαξόφωνο), Γιάννη Ράνη (Τύμπανα), Τάσου Ρούσση (Μπάσο) και της Χρυσάνθης Τζοβάνη (Ούτι).
Περάσαμε τα «Διόδια» για την «Αλεξάνδρεια» με το υπέροχο βιολί του Παναγιώτη, φορώντας το «Τρίτο στεφάνι» με την Άννα – Μαρία κι ήμασταν «Σαν παλιό σινεμά» (τραγούδι που έκανε τον Παναγιώτη, όπως είπε, να ερωτευτεί τη μουσική). Σκοπός ενός μουσικού ρεπορτάζ δεν είναι, βέβαια, να προδώσει τις εκπλήξεις του προγράμματος, αλλά να δώσει με τη πένα του μιαν εικόνα των πιο χαρακτηριστικών στοιχείων της βραδιάς.
Οφείλω, λοιπόν, να αναφέρω τα νεογέννητά τους τραγούδια, που με γοήτευσαν στο πρώτο άκουσμα. Από «τα μεσάνυχτα» (στίχοι και μουσική του Παναγιώτη) κρατώ τον στίχο «του ονείρου μου οι διαθέσεις παλιά μου τέχνη κόσκινο», από τη μελαγχολική «Κυριακή» της Άννας – Μαρίας (μουσική) σε στίχους του Βλάσση Κοστούρου κρατώ τη κιθάρα της που πηγαίνει μαζί με το συναίσθημα του κυριακάτικου μεσημεριού, από την εκπληκτική διασκευή του Λευτέρη Πούλιου «Πεθαμένος από μέσα» του Αττίκ (που βρήκε η Άννα – Μαρία σ’ ένα παλιό δισκάκι) κρατώ την αυθεντικότητα εκείνης της δημιουργίας με το φρέσκο κοίταγμα του Λευτέρη. Το νέο «Δίχτυ» (στίχοι και μουσική του Παναγιώτη), το «Μ’ ενοχές πολλές» (σε μουσική της Άννας – Μαρίας και στίχους του Βλάσση Κοστούρου είναι νέα τραγούδια τους που ανυπομονούμε για τη κυκλοφορία τους. Ακούσαμε, φυσικά, και τον «Βράχο» του Παναγιώτη, το εξαιρετικό αυτό τραγούδι που κινείται μεταξύ ελληνικής παράδοσης και νέας ελληνικής μουσικής και που τον ανέδειξε στους 4ους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού τραγουδιού της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση σε μουσική και στίχους δικούς του.
Η Άννα – Μαρία είναι εξωστρεφής και επικοινωνιακή πάνω στη σκηνή. Με άνεση χειρίζεται τραγούδια της Πρωτοψάλτη και της Αλεξίου, αλλά και του Ζερβουδάκη και του Στόκα. Έχει το προσόν της καλής και ζεστής φωνής, που της επιτρέπει να κινείται άνετα σε μια μεγάλη γκάμα τραγουδιών. Ο Παναγιώτης από την άλλη έχει το προσόν να γνωρίζει πολύ καλά τη τέχνη της μουσικής μέσα από τις σπουδές του, πράγμα που προδίδει η ερμηνεία ενός τραγουδιού. Οι αυτοσχεδιασμοί του, αλλά και οι αισθαντικές του ερμηνείες μεταδίδουν μια ώριμη συγκίνηση ήδη βιωμένη μέσα του και ύστερα ικανή προς «πολλαπλασιασμό», πράγμα που ξεκλειδώνει συναισθηματικά τον θεατή του.
Κι οι δυο μαζί μεταδίδουν το πάθος τους για αυτό που κάνουν, είναι άνετοι με τον κόσμο, αστειεύονται, πειράζονται, δημιουργούν κλίμα παρέας και εύκολα σε κάνουν να αφεθείς στη μουσική τους πορεία για ένα ακριβό (από άποψη συναισθήματος) δίωρο (και κάτι). Το πρόγραμμα είναι ποικίλο και σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζεται «έντεχνο» με την έννοια που συνήθως χρησιμοποιείται ο όρος.
Για το τέλος κράτησα δυο στιγμές που ομολογώ μου έμειναν από τη βραδιά εκείνη : οι προβολείς έχουν χαμηλώσει, το πιάνο είναι το μόνο που παίζει μια μουσική του Ξαρχάκου και ξεκινούν να τραγουδούν «Τα τρένα που ‘φύγαν». Ο κόσμος σιγοτραγουδά από κάτω σαν κύμα που απαλά σκάει πάνω στην ακτή των δύο κύριων φωνών. Σαν μουρμουρητό ψυχής που ομοίαζε με εκείνο της δεύτερης (προηγηθείσης) αξιομνημόνευτης στιγμής όπου ο Παναγιώτης τραγούδησε την εκπληκτική διασκευή του (κυκλοφορεί στο youtube οπτικοποιημένη σε σκηνοθεσία του Γιώργου Γιαννίμπα) «Χίλια περιστέρια» σε δική του ενορχήστρωση με το βιολί χωρίς δοξάρι και το κοινό να αφήνεται και να τραγουδά, όπως έκανε με το «Άδεια μου αγκαλιά» που είπε στο τέλος η Άννα – Μαρία.
Φεύγοντας σκεφτόμουν πόσο μεγάλο πράγμα είναι νέοι καλλιτέχνες σεβόμενοι όσους έχουν προηγηθεί να τους αναδεικνύουν και να τους χρησιμοποιούν ως λίπασμα στον δικό τους μουσικό κήπο, ώστε η ελληνική μουσική να γίνεται από μητέρα πάλι παιδί. Κι είναι ακόμη μεγαλύτερο πράγμα αυτοί που τίκτουν καλώς, όπως η Άννα – Μαρία και ο Παναγιώτης να καταφέρνουν να σε συγκινούν μέσα σε ένα χαλαρωτικό δίωρο μιας άσημης Πέμπτης.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…