Ρεπορτάζ / Φωτογραφίες: Δημήτρης Κονιδάρης
Σίγουρα στο Ηρώδειο έχουν λάβει χώρα πάρα πολλές σημαντικές παραστάσεις στη μακραίωνη ιστορία του αλλά η βραδιά της 12ης Οκτωβρίου 2024, ημέρας που συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, ήταν από τις κορυφαίες και πλέον ξεχωριστές αφού όλοι οι τυχεροί παριστάμενοι στη συναυλία προς τιμήν του Μίκη ζήσαμε κάτι μαγικό. Απολαύσαμε μια ονειρική παράσταση, στην οποία οι καλλιτέχνες και όλοι οι συντελεστές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, βιώνοντας μία συγκλονιστική εμπειρία που, ασφαλώς, θα μείνει αξέχαστη.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Η συναυλία, της οποίας την επίβλεψη είχε η ίδια η κόρη του Μίκη, Μαργαρίτα και συμμετείχε η λαϊκή ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», παρουσίασε ορισμένα από τα γνωστότερα τραγούδια του Μίκη. Μπορεί ο μέγας μας συνθέτης να είχε γράψει εκατοντάδες τραγούδια που έγιναν λαμπρές επιτυχίες, από τις οποίες να είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν πολλές συναυλίες με διαφορετικά τραγούδια κάθε φορά, αλλά στη συναυλία του Σαββάτου τα τραγούδια, που αποδόθηκαν, εκτόξευσαν στα ουράνια τον παλμό του κοινού, το οποίο συμμετείχε ενθουσιωδώς.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια εντυπωσιακή χορευτική επίδειξη από τον Λαογραφικό και χορευτικό όμιλο «Κρήτες». Οι Κρητικοί χορευτές θέρμαναν το κοινό με κρητικά ακούσματα όπως «Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι» και «Τα όρη τα ψηλά τον έχουν τον αέρα». Δικαίως καταχειροκροτήθηκαν και ανέβασαν εξαρχής πολύ ψηλά τον πήχη. Ακολούθως μίλησαν η Μαργαρίτα Θεοδωράκη και ο Γιώργος Λιάνης και ξεκίνησε το κυρίως μέρος της παράστασης που περιλάμβανε τραγούδια από εμβληματικά έργα του Μίκη όπως «Άξιον εστί», «Ρωμιοσύνη», «Τα 18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», «Πολιτεία Α’», «Πολιτεία Β’», «Λιποτάκτες», «Τα τραγούδια του αγώνα», «Μικρές Κυκλάδες», «Γειτονιά των Αγγέλων», «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού», «Τα τραγούδια του Αντρέα», «Μαγική πόλη», «Τα Λυρικά», «Αρχιπέλαγος» και όχι μόνο.
Η νεαρή Μαριάννα Ζάχου ήταν η πρώτη που εμφανίστηκε από τους ερμηνευτές και ακολούθησε ηχογραφημένο απόσπασμα με τη φωνή του Μίκη να αποδίδει, με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, το ριζίτικο «Σε ψηλό βουνό». Ευκόλως εννοούμενο ότι το άκουσμα της φωνής του Ολύμπιου Μίκη προκάλεσε ανατριχίλα στο κοινό που κατέκλυσε ασφυκτικά το αρχαίο ωδείο. Ακολούθησαν τα αδέλφια Γιώργος και Νίκος Στρατάκης, γνωστοί για την προσπάθεια διάδοσης της κρητικής μουσικής. Έπειτα πήρε τη σκυτάλη η Παυλίνα Βουλγαράκη και μετά η Ρίτα Αντωνοπούλου η οποία αρχικά εκθείασε τον Μίκη χαρακτηρίζοντάς ως τον κορυφαίο δημιουργό της χώρας μας και παρουσίασε την εκλεκτή ορχήστρα. Ύστερα εμφανίστηκε ο Χρήστος Θηβαίος, στη συνέχεια ο Δημήτρης Μπάσης και, τέλος, η Ελένη Βιτάλη.
Οι ξεχωριστές στιγμές ήταν πολλές και αξίζει να αναφέρουμε κάποιες από αυτές, χωρίς να υπονοούμε πως δεν ήταν όλη η συναυλία μια μουσική πανδαισία στον αστερισμό του Μίκη. «Το σφαγείο» με τον Γιώργο Στρατάκη ξεσήκωσε τον κόσμο όπως και «Ο λεβέντης» με την Ρίτα Αντωνοπούλου. Στο συγκεκριμένο κομμάτι συμμετείχε ενεργά το μεγαλύτερο μέρος του κοινού με τρομερό πάθος. Μία ακόμα στιγμή που «ανέβηκε πολύ υψηλά το θερμόμετρο» ήταν «Το γελαστό παιδί» με τον Χρήστο Θηβαίο ενώ και στο «Κάποτε θα ΄ρθουν να σου πουν» υπήρξε έντονη συμμετοχή του κόσμου.
Ο Δημήτρης Μπάσης απέδωσε μνημειώδεις επιτυχίες, που είχε ερμηνεύσει τη δεκαετία του 1960 ο ανυπέρβλητος Γρηγόρης Μπιθικώτσης, όπως «Το τραγούδι της ξενιτιάς» και τη «Δραπετσώνα» με το κοινό να συνοδεύει πολύ ενεργά ενώ με τα δύο πασίγνωστα τραγούδια της Ρωμιοσύνης «Όταν σφίγγουν το χέρι» και «Θα σημάνουν οι καμπάνες», με τα οποία συνέχισε ο ερμηνευτής, το κοινό απογειώθηκε στη μουσική στρατόσφαιρα. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί η συγκλονιστική ατμόσφαιρα στις ανωτέρω και όχι μόνο στιγμές. Πολλές φορές κοίταξα τους τυχερούς παρισταμένους που είτε συμμετείχαν ρυθμικά με τα χέρια τους είτε με τη φωνή τους. Το κλίμα θύμιζε άλλες, παλαιότερες, εποχές και το αρχαίο ρωμαϊκό ωδείο έζησε μεγάλες δόξες. Άνθρωποι κάθε ηλικίας τραγουδούσαν παθιασμένα δείχνοντας ότι η μουσική του Μίκη έχει περάσει και σε νεότερους ανθρώπους.
Ωστόσο και η εμφάνιση της σπουδαίας Ελένης Βιτάλη ήταν εκπληκτική με το κοινό να συμμετέχει κυρίως στο «Ποιος τη ζωή μου» και στο «Βρέχει στη φτωχογειτονιά». Ειδικά στο τελευταίο κομμάτι οι θεατές-ακροατές συμμετείχαν τόσο σωστά στο τραγούδι σαν να είχαν κάνει επανειλημμένες πρόβες. Έτσι, τραγούδια που είχαν απαγορευτεί στην περίοδο της δικτατορίας γέμισαν τον χώρο του ιστορικού ωδείου χαρίζοντας μοναδικές στιγμές ανάτασης, πάθους και συγκίνησης.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ο φοβερός παλμός κατά το άκουσμα του τελευταίου τραγουδιού από «Τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», του θρυλικού «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις». Το κυρίως πρόγραμμα της εκδήλωσης τελείωσε με το συρτάκι του Ζορμπά και την επανεμφάνιση των χορευτών από τους «Κρήτες» που ήταν εξαίρετοι για μια ακόμα φορά.
Έπειτα, όλοι οι ερμηνευτές επί σκηνής απέδωσαν το «Ξημερώνει Κυριακή» του μεγάλου Μίμη Πλέσσα, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του κατά την ημέρα της συναυλίας. Νομίζω ότι είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το τι έγινε στο ωδείο στο σημείο αυτό. Η συγκινησιακή φόρτιση στο ζενίθ και ένα κοινό να τραγουδά δυναμικά και παθιασμένα. Και όμως η εκδήλωση δεν είχε τελειώσει ακόμα αφού ακολούθησαν από όλους τους ερμηνευτές ορισμένα κλασικά τραγούδια του Μίκη: «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», «Χρυσοπράσινο φύλλο», «Στο περιγιάλι το κρυφό» και το οριστικό τέλος της καταπλητικής βραδιάς ήλθε με το «Δόξα τω Θεώ» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Πρέπει, εντούτοις, να τονιστεί ότι η ασύγκριτη μουσική του Μίκη είναι το καταλληλότερο όχημα για τέτοιες εκδηλώσεις. Στη συναυλία αυτή δεν ακούσαμε μεμονωμένα την Βιτάλη, τον Μπάση, τον Θηβαίο, την Αντωνοπούλου, τους αδελφούς Στρατάκη, την Βουλγαράκη και την Ζάχου αλλά μια ομάδα εξαίσιων τραγουδιστών, παλαιότερων και νεότερων, αποφασισμένων να γίνουν το μέσο για να φθάσουν στον κόσμο οι μελωδίες του Μίκη. Η ιδιαιτέρως ενεργή συμμετοχή του κόσμου δείχνει ότι το πέτυχαν απόλυτα.
Οι δε καλλιτέχνες της ορχήστρας για μια ακόμα φορά ήταν υπέροχοι και άψογοι. Άλλωστε αποτελούν την επίσημη ορχήστρα του Μίκη και έχουν αποδείξει μυριάκις το ταλέντο τους και τη δεξιοτεχνία τους. Είναι, λοιπόν, χρέος μας να τους αναφέρουμε αφού συνεισέφεραν τα μέγιστα στη δημιουργία της εκστατικής ατμόσφαιρας που βιώσαμε:
- Μανώλης Καραντίνης, μπουζούκι, σολίστας
- Ευαγγελία Μαυρίδου, πιάνο
- Ξενοφών Συμβουλίδης, όμποε, φλογέρες, μπαγλαμάς
- Νίκος Γκιόλιας, κιθάρα
- Αρτέμης Σαμαράς, βιόλα
- Λευτέρης Γρίβας, ακορντεόν
- Θοδωρής Κουέλης, μπάσο
- Νίκος Σκομόπουλος, ντραμς
- Στέφανος Θεοδωράκης-Παπαγγελίδης, κρουστά
Ηχολήπτης ήταν βεβαίως ο Μιχάλης Αλεξάκης.
Εν κατακλείδι, η βραδιά ήταν αληθινά μυσταγωγική. Όλοι μαζί, καλλιτέχνες, υπεύθυνοι παραγωγής και, φυσικά, το ένθερμο κοινό, πέτυχαν να δημιουργήσουν μια απίστευτης ομορφιάς παράσταση που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό και στην καρδιά του καθενός που βρέθηκε στο Ηρώδειο το βράδυ του Σαββάτου. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές και αναμένουμε με περισσή ανυπομονησία τις εκδηλώσεις του 2025 που θα είναι έτος «Μίκη Θεοδωράκη» με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…