Η παράσταση της Μικρής Επιδαύρου «Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή» που σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι παρουσιάζεται στον Κήπο του Μεγάρου στις 4 Σεπτέμβρη. Ένα ιδιαίτερο πολιτιστικό γεγονός που δεν πρέπει να χάσει κανείς!
Τραγούδια με αίμα. Τραγούδια από πέτρα. Τραγούδια για το όνειρο που πάντα θα κυνηγάμε. Τραγούδια για να ξορκίσουμε τους εφιάλτες, που και τότε και τώρα μας περικυκλώνουν. Αυτά είναι τα τραγούδια που θα παίξουμε. Είναι τραγούδια της αθωότητάς μας, είναι τραγούδια της μνήμης μας. Και ένας Λαός που έχει μνήμη μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει.
Οι φωνές της Αφροδίτης και του Κώστα είναι οι πιο κατάλληλες να κάνουν το πέρασμα από το τότε στο τώρα. Η δραματική, λυρική και ταυτόχρονα επική Αφροδίτη Μάνου συναντά τις, πάντα με πάθος και ακρίβεια, ερμηνείες του Κώστα Θωμαΐδη, πλαισιωμένοι από τον πολυσύνθετο Θύμιο Παπαδόπουλο με τα πνευστά του, τον σπουδαίο Θοδωρή Οικονόμου με το πιάνο του και φυσικά από τον Θάνο Μικρούτσικο.
Μια παράσταση με οδηγό τα τραγούδια που μας εμψύχωσαν και μας απογείωσαν: «Η πιο όμορφη θάλασσα», «ο Ντικ», «η Δίκοπη ζωή» θα είναι εκεί. Όπως και οι… «Κρύες γυναίκες» σε μια «Πιρόγα» θα συναντήσουν τη «Ρόζα». «Η Ταράτσα», «τα Κελιά» και το «Μιλώ» του Μίκη θα είναι εκεί.
«Είναι ανάγκη μου να μιλήσω τώρα με αυτό τον τρόπο. Θέλω να ξαναμαζέψω τα πολύτιμα και να τα δείξω στον κόσμο, ιδίως στους νεώτερους για να μάθουν τι κληρονομούν»
Θάνος Μικρούτσικος
Έγραψαν για την παράσταση
“Η κατά Θάνο Μικρούτσικο, μελωδική μνήμη της Αριστεράς…”
Της Ναταλί Χατζηαντωνίου
«Παράσταση εξαιρετική που ανθολογούσε τόσο από την εργογραφία του Μικρούτσικου όσο και -ως πινελιές- από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Απόστολο Καλδάρα («Όποια και να ‘σαι») , τα πιο εσωτερικά δείγματα μελοποιημένης ποίησης του Μπρεχτ, του Μπίρμαν, του Αναγνωστάκη, του Καβάφη, του Ρίτσου, του Ελευθερίου, του Καββαδία κ.ά. Θαυμάσιες, λιτές κι ωστόσο απολύτως περιεκτικές οι ενορχηστρώσεις δεν χρειάζονταν παρά δύο πιάνα παιγμένα βέβαια αριστοτεχνικά από τον ίδιο το Μικρούτσικο και τον μαγικό μουσικό (και συνθέτη) που λέγεται Θοδωρής Οικονόμου και μία σειρά από πνευστά (σαξόφωνο, φλάουτο κλπ.) στα χείλη του γνωστού δεξιοτέχνη Θύμιου Παπαδόπουλου. Ο Κώστας Θωμαΐδης σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις στις οποίες τον έχουμε ποτέ δει και ακούσει και η γλυκύτατη Αφροδίτη Μάνου με τη γοητευτική ελαφρά αμηχανία της απέναντι στο κοινό, ερμήνευσαν αυτά τα διαμάντια-ποιήματα που έγιναν κάποτε τραγούδια, οράματα και ευχές μιας Αριστεράς που… «ήθελε ακόμη»… Τραγούδια μίας μνήμης που επιστρέφει κάθε τόσο είτε για να θυμίσει πώς ποίηση είναι και ο λαϊκός στίχος του Σαμολαδά «Ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει και ξαναρχίζω απ’ την αρχή…» Η βραδιά ολοκλήρωσε την θεραπευτική της αποστολή, εκεί με φόντο το λιμανάκι της Παλαιάς Επιδαύρου και συνοδεία από τους νυχτερινούς ήχους του ελληνικού καλοκαιριού με τη «Θεσσαλονίκη» του Καββαδία εν χορώ… Είναι βέβαιο άλλωστε ότι ειδικά αυτή την εποχή όλο και περισσότεροι ψάχνουν (μάταια;) το στρατί που πάει για το Ντεπό…»
Επίσης η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου έγραψε:
«Ο Θάνος Μικρούτσικος, το βράδυ της Παρασκευής 31 Ιουλίου 2015 στη Σάμο “…κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι, σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια” και κάτω από ένα όνειρο μουσικό, να μας φέρει. Δεν υπήρχε “γαλάζιο φεγγάρι”, ούτε έναστρος ουρανός, ούτε η απίστευτη ζέστη, τα φώτα και τα ξύλινα διαζώματα. Δεν υπήρχαν οι αρχαίες πέτρες, οι ανάσες του πλήθους, τα χειροκροτήματα και τα εύγε. Υπήρχαν μόνο οι μουσικές μνήμες μιας Ελλάδας που έζησε τα μεταπολιτευτικά χρόνια με προσδοκίες, αλλά ξέπεσε στις δανειοδοσοληψίες. Υπήρχε το τρυφερό γρέζι στην αγαπημένη και αισθαντική φωνή της Αφροδίτης Μάνου, η ερμηνευτική καθαρότητα στο μέταλλο της φωνής του σεμνότατου Κώστα Θωμαΐδη, ο ταλαντούχος Θύμιος Παπαδόπουλος με τα πνευστά του, ο χαρισματικός Θοδωρής Οικονόμου με το πιάνο του και ο εκπληκτικός στην απλότητά του, Θάνος Μικρούτσικος. Το ήθος, η ευπρέπεια, το μεγάλο καλλιτεχνικό έργο και η αμεσότητα του οποίου, έκαναν το κοινό να παραληρεί… Η κραυγή απόγνωσης “Γιε μου, πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια…!” έσκισε στα δύο τη νύχτα, άνοιξε τους κρουνούς των δακρύων σε μάτια, αναρίγησε το δέρμα, φτεροκόπησε ανάμεσα στο χτες και το σήμερα μιας Ελλάδας που ψυχορραγεί. Μιας ακριτικής Σάμου, που προσμένει τέτοιες βραδιές και τέτοιες συναυλίες για να ξαναπιστέψει στις δυνάμεις της, να αρνηθεί πως “έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε” και να μη στρέψει στον εαυτό της, εκείνο το “παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι…” “Οι μνήμες, είναι τα γεφύρια ανάμεσα στο χτες, το σήμερα και το αύριο της πατρίδας μας…”, σχολίασε χαρακτηριστικά ο μεγάλος συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος σε συνέντευξη που παραχώρησε στη δημοσιογράφο Μαργαρίτα Ικαρίου. “Δεν έρχονται εκδικητικά, αλλά κυριαρχικά. Για να θυμίσουν μα και να αποτρέψουν, να σκιαγραφήσουν και να προτρέψουν, να κρατήσουν την ελπίδα και να τη μετατρέψουν σε διεκδίκηση…”, είπε, τονίζοντας πως “όταν έγινε η επιλογή των τραγουδιών αυτής της συναυλίας, τον περασμένο Φλεβάρη, οι καταστάσεις ήταν άλλες. Κι όμως… είχα την ανάγκη να μιλήσω στον κόσμο, με αυτό τον τρόπο, σε αυτή την χρονική συγκυρία. Να ξαναμαζέψω τα πολύτιμα, να τα θυμίσω στους πιο παλιούς, να τα δείξω στους νεότερους, γιατί είναι απόκτημα τρανό. Είναι όσα είμαστε! Και σε αυτές τις εποχές που όλα ομοιάζουν άμμος κινούμενη, που καταπίνει τα πάντα απροσδόκητα γρήγορα, χρειαζόμαστε σκοινιά για να μας τραβήξουν από τη λασπώδη ρουφήχτρα…” Τραγούδια ορόσημα. Τραγούδια μνήμες εποχών και ιστορικών στιγμών. Τραγούδια “κοινού αισθήματος” και έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Τραγούδια που εξέπεμπαν αμφίδρομα κύματα, ανάμεσα στους ερμηνευτές και το κοινό.
“…Κι όμως. Μέσα από την κρίση, διακρίνω και κάτι καλό. Μια επιστροφή των ανθρώπων στα “μοιράσματα”. Στους κοινούς κώδικες, τις ουσιαστικές σχέσεις, τις διασυνδέσεις, τις μεταστροφές σε εκείνα που είναι σημαντικά. Και ως κάτι τέτοιο, είδα τη συνεργασία μου με τον αγαπημένο φίλο Θάνο Μικρούτσικο και των Κώστα Θωμαΐδη. Κεντώντας στίχους και μουσικές σε έναν καμβά από τραγούδια που έχουν στοιχειώσει τη ζωή μας και την καριέρα μας. Σε μια συνεργασία ιαματική, ίσως και “εξαγνιστική”, γιατί θίγονται εκ νέου πράγματα που είχαν μείνει ανολοκλήρωτα…”, σημείωσε η Αφροδίτη Μάνου. Ίσως η καλύτερη, μακράν, συναυλία του φετινού καλοκαιριού στο ακριτικό νησί της Σάμου. Γιατί υπήρχε ανάδραση, παλμός, ζωντανές μνήμες, συμμετοχή, συγκίνηση. Γιατί αναγεννήθηκε, μέσω της μουσικής, το φρόνημα και αντιγύρισε πολλαπλάσια στη σκηνή. Τελικά, αυτή δεν είναι και η μαγεία της τέχνης; Να βάζει το αποτύπωμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας στο καθημερινό μας βίωμα, μα και τις πρότερες μνήμες ενός ολάκερου λαού».
ΚΗΠΟΣ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ
Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, Αθήνα
Tηλ. 210 7282333
Ομαδικές κρατήσεις: Τηλ. 210 7282367
Εκδοτήριο κέντρου: Ομήρου 8, Αθήνα
Προπώληση εισιτηρίων: 10 €
Πώληση εισιτηρίων κατά την είσοδο: 12 €