Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
“Οι έξυπνες γυναίκες δεν χρειάζονται ψηλά τακούνια”, πέταξε μια φίλη μου. Συζητούσαμε μια παρέα για το προηγούμενο άρθρο μου, διαφωνώντας για το αν είμαι μισογύνης ή όχι. Βασικά η διαφωνία ήταν μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι άντρες της παρέας υπερασπιζόταν τα “δικαιώματα” του φύλου/φίλου, ενώ οι γυναίκες στην αντίπερα όχθη, ξόρκιζαν το κακό του φαλλοκράτη άντρα που θέλει να τις καταδυναστεύσει. Η μεγάλη πλάκα είναι πως εγώ ανάβω τις φωτιές και μετά κάθομαι και κοιτάζω ζευγάρια που όλη την προηγούμενη ώρα είναι μέσα στις αγάπες και τις αγκαλιές, ανάμεσα σε γλυκόλογα και σιρόπια, τώρα να ξεκατινιάζονται για κάτι το οποίο ουσιαστικά δεν έχει λύση.
Κοίταξα προς την μεριά που ακούστηκε η φράση. Την κοίταξα καλύτερα. Αρχικά στο μυαλό μου είχε δημιουργηθεί μια εικόνα πως πρέπει να είναι κάποιο μπάζο που βγάζει την χολή της για κάθε θηλυκό που κινείται και αναστενάζουν οι πλάκες. Όχι, ακριβώς το αντίθετο, ήταν όπως τη θυμόμουν, μια γυναίκα που έβγαζε τη θηλυκότητα της φυσικά. Μια γυναίκα που γύρναγες να την κοιτάξεις. “Μα τι κάθεται και λέει”, σκέφτηκα. Πως είναι δυνατόν να πετάγεται μια τέτοια ατάκα από το στόμα αυτής της γυναίκας. Την παρατηρούσα καθώς καθόταν, όπως κουνούσε τα χέρια της, έφτιαχνε ασυναίσθητα τα μαλλιά της και σκέφτηκα πως δεν μπορεί να το είπε αυτή.
“Τι είπες;” την ρώτησα. “Οι έξυπνες γυναίκες δε χρειάζονται ψηλά τακούνια” μου επανέλαβε με την σοβαρότητα που άρμοζε σε μια τέτοια δήλωση. “Εκτός από μας τις κοντούλες”, συμπλήρωσε από δίπλα μια άλλη υποψήφια “έξυπνη” γυναίκα. Χαμογελούσα, ενώ ταυτόχρονα βρισκόμουν σε μια κόντρα με τον εαυτό μου για το αν πρέπει να απαντήσω ή όχι. Κανονικά, έπρεπε να το αφήσω να περάσει και να δώσω κάποια credits στις γυναίκες. Θα ανέβαινα μερικά σκαλοπάτια στο μυαλό τους, και θα καθάριζα και το όνομά μου αφού η ρετσινιά του μισογύνη πετούσε πάνω από το κεφάλι μου.
“Οι έξυπνες γυναίκες, φορούν ψηλά τακούνια ακόμη και όταν πηγαίνουν στο περίπτερο για τσιγάρα”, της απάντησα αυθόρμητα. Ήταν σα να μιλούσε κάποιος άλλος, αλλά έτσι είμαι εγώ. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, αλλά αυτό ανοίγει και μιλάει. Δεν λέει ότι του κατεβαίνει, αλλά ότι το μυαλό μου σκέφτεται. “Οι έξυπνες γυναίκες, φορούν ψηλά τακούνια περιμένοντας τον άντρα τους. Φορούν ψηλά τακούνια και παίρνουν αυτό που τους αξίζει κοιτώντας αφ’ υψηλού τις υπόλοιπες. Οι έξυπνες γυναίκες διεκδικούν αυτό που θέλουν, χωρίς να κρύβονται πίσω από κοινωνικά αποδεκτές ταμπέλες. Οι έξυπνες γυναίκες δεν έχουν πρέπει, άλλα θέλω.”
Πάρτε το χαμπάρι εκεί έξω, πως αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση, αυτά που διαβάζετε στα βιβλία “ερωτικής” λογοτεχνίας (είναι της μόδας βλέπεις κάθε μια που έχει να κάνει σεξ 5-10 χρόνια να γράφει και ένα βιβλίο ανομολόγητων φαντασιώσεων), αυτά που διαβάζετε στα περιοδικά και ζηλεύετε δεν έγιναν από γυναίκες που ζούσαν με το πρέπει. Δεν έγιναν από γυναίκες που κρυβόντουσαν πίσω από μη και δεν. Η έξυπνη γυναίκα δεν φαίνεται από το αν έχει πτυχίο ενενήντα πόντους καδραρισμένο στον τοίχο της, ούτε και από το μέγεθος της βιβλιοθήκης της. Δεν την καταλαβαίνεις από τις δύσκολες, και πολλές φορές άχρηστες, λέξεις που χρησιμοποιεί. Η έξυπνη γυναίκα δείχνει πως είναι γυναίκα πρώτα. Δείχνει όλα αυτά που ένας άντρας ψάχνει, και όταν τον φέρει κοντά της του δείχνει και το μυαλό της. Η έξυπνη γυναίκα παίζει με το μυαλό του άντρα που θέλει, πρώτα με τα θέλγητρα της και μετά με το μυαλό της.
Στην τελική είναι αλλιώς να κοιτάζεις/προκαλείς έναν άντρα στηριγμένη πάνω στα δωδεκάποντα σου, και διαφορετικό πάνω στις παντόφλες σου. Οι άντρες πάντα την πρώτη γυναίκα θα κυνηγήσουμε. Λάθος… Μόνο την πρώτη θα προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε! Οι υπόλοιπες, συνεχίστε να βάζετε στο facebook τσιτάτα του Λειβαδίτη περιμένοντας τον πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο.
Η Σταχτοπούτα κέρδισε τον πρίγκιπα με ένα γοβάκι και όχι με μια παντόφλα.
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…