Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
“Θέλουμε να φύγουν οι θεατές και κάτι να τους έχει γιατρέψει την καρδιά, κάτι να τους έχει θυμώσει και κάτι να τους έχει κάνει να γελάσουν και το άλλο πρωί να είναι λίγο πιο ευτυχισμένοι από αυτό το σκοτάδι που ζούμε.” (http://www.musiccorner.gr/o-stamatis-kraounakis-sto-music-corner-112875/)
Είναι πολλές οι φορές που πηγαίνω να γράψω ένα κείμενο για μια παράσταση ή κάποιο θέαμα και δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω. Αυτή τη φορά, επέλεξα τα λόγια του ίδιου του δημιουργού, του Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος σε μια μικρή φράση κλείνει όλη την ουσία της παράστασης «Μπεεε», την οποία μπορείς να παρακολουθήσεις κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, στο Ίδρυμα Mιχάλης Κακογιάννης.
Η ιστορία αρχίζει από παλιά, ξεκινάει το 1999 στο χοροθέατρο Ροές. Εκεί, μέσα από ένα σεμινάριο στο οποίο δίδαξε ο Κραουνάκης, γεννήθηκε η πρώτη μορφή της Σπείρας Σπείρας, μίας πρότυπης (και πρωτότυπης) μουσικοθεατρικής ομάδας, η οποία έχει διαγράψει την πορεία της σε θέατρα και μουσικές σκηνές, έχει μετρήσει επιτυχίες και αποτυχίες, φανατικούς φίλους και επικριτές, και φέτος κλείνει τα 15 της χρόνια και το γιορτάζει με αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα απ’ όλα. Ένα υπερθέαμα!
Παράσταση η οποία, αν και προσπαθεί να φανεί χύμα και αυτοσχεδιαστική, έχει τέτοια ακρίβεια και προσοχή στη λεπτομέρεια και τη λεπτή ειρωνεία, στην ατάκα και τη σημασία της κάθε στιγμής, που σπάνια βλέπεις ένα τόσο δεμένο αποτέλεσμα. Πρόγραμμα μουσικοθεατρικό, με μουσικά μέρη και σπονδυλωτά σκετσάκια να εναλάσσονται, δίνοντας τίμια το βήμα σε κάθε ένα μέλος του θιάσου.
Ανέκαθεν η τροφή της σάτιρας και της επιθεώρησης ήταν η πολιτική ζωή, πόσο μάλλον σε μία τέτοια τεταμένη περίοδο, που τα πάντα είναι εν βρασμώ. Από το μικροσκόπιο των τριών κειμενογράφων (Δ. Μανιάτης – Φ. Μιχαλόπουλος – Στ. Κραουνάκης) δεν ξεφεύγει κανείς: Μπένι και Αντώνης Σα(χλα)μαράς, cool Αλέξης και Δούρου Δούρου Κουμουνδούρου, Βούλτεξι, Άδωνις και λοιπή κομπανία, όλοι ακούν το μερίδιο που τους αναλογεί. Οι αφηγητές μας; Δυο κοράκια που φλερτάρουν με τον υπόκοσμο, μία ταξιτζού που «βαράει ταρίφα στη ζωή», μία κάτοικος Β.Π. με επαναστατικές ερωτικές ανησυχίες, η Όπρα Κόπρα αλά ελληνικά, ο Λάκος Τάκος με τ’ όνομα και άλλοι μικροί, υπερβολικοί, ήρωες καρικατούρες που, μέσα απ’ το γκροτέσκο τους, λένε αυτό που δεν λέμε εμείς.
Και μετά είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος επιλέγει φέτος έναν ρόλο πιο αποστασιοποιημένο, αφήνοντας τους άλλους να φανούν μπροστά. Κρατάει όμως ένα μεγάλο κομμάτι του μουσικού μέρους της παράστασης, το οποίο μόνο συγκινητικό θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω. Από Beatles και Lou Reed, μέχρι Αλίκη Βουγιουκλάκη, και φυσικά ένα γενναίο κομμάτι απ’ τη δισκογραφία του, παλιό, καινούριο, λαϊκό, θεατρικό…
Η αίσθηση που μου έδωσε ήταν αυτή που μου προσφέρουν τα λίγα βιντεάκια που έχω καταφέρει να παρακολουθήσω απ’ τις παραστάσεις του Ελεύθερου Θεάτρου. Πρόκειται για σάτιρα: Η σάτιρα κρίνει και θίγει, είναι απ’ τη φύση της γκροτέσκα, υπερβολική και ενίοτε κιτς. Αλλά η καλή σάτιρα δεν είναι χυδαία και αυτό είναι το τελευταίο για το οποίο μπορείς να κατηγορήσεις αυτή την παράσταση –σε αντίθεση με τις περισσότερες που προσπαθούν να κάνουν το ίδιο.
Σαφώς κάποια σκετσάκια είναι πιο αδύναμα απ’ τα άλλα, σαφώς κάτι με το οποίο γέλασα εγώ, εσένα δεν θα σ’ αρέσει και το αντίθετο. Στο σύνολό της, όμως, η παράσταση λειτουργεί λυτρωτικά, όχι μόνο επειδή θα γελάσεις αλλά επειδή μέσα απ’ το γέλιο θα πει με τ’ όνομά τους αυτά τα οποία έχεις ανάγκη να φωνάξεις και δεν μπορείς.
Τα μέλη της Σπείρας είναι ένα προς ένα εξαιρετικά στον ρόλο που καλούνται να παίξουν. Η Μαρία Κοσκινά και η Αθηνά Αφαλίδου κερδίζουν το χειροκρότημα επάξια σαν Νεφέλη-Ίριδα και ταξιτζού, ο Τζέρομ Καλούτα είναι μια αποκάλυψη, Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης και Γιώργος Στιβανάκης, απολαυστικοί και, φυσικά, ο Χρήστος Μουστάκας κάνει το κομμάτι του λίγο πριν το τέλος και σαρώνει! Θα μου επιτρέψετε όμως μία ειδική μνεία στις εξαιρετικές φωνές των Κώστα Μπουγιώτη και Αναστασίας Έδεν, οι οποίοι σε κάποιες ερμηνείες τους ήταν ανατριχιαστικοί –η «Ροζ γραβάτα» από μόνη της αποτελεί λόγο για να ξαναδώ την παράσταση…
Οι επιλογές των κομματιών, ειδικά στο δεύτερο μέρος, λειτουργούν σαν κυματοθραύστης όλης της έντασης που έχει προηγηθεί επί σκηνής: «Η κρουαζιέρα του διαδρόμου», «Και ‘συ να χάνεσαι», «Φίλα με», «Απόψε» και φυσικά αυτή η άτιμη η «Σωτηρία της ψυχής», που ακόμα αναρωτιόμαστε πόσο μεγάλο πράγμα είναι…
Προφανώς και σου προτείνω να δεις την παράσταση. Αλλά μόνο αν μπορείς να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και την ευθύνη σου. Αλλιώς θα νιώσεις κι εσύ ότι θίγεσαι, μιας και τα λόγια της σάτιρας λιγάκι μας ξεβολεύουν όλους. Αλλά και να σε «τσούξει» δεν πειράζει, θα έρθει ο Κραουνάκης και η Σπείρα των τρομοκρατών του με την αγκαλιά τους τη μεγάλη και μ’ ένα τραγούδι θα σε πάνε παραπέρα!
———————————
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…