Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012
Ο εραστής της κομμώτριας
Πριν από μερικούς μήνες, ένας φίλος με έβαλε να ακούσω μια καινούργια, για μένα, αλλά μεγάλη καλλιτέχνη της soul και gospel μουσικής, την Candi Staton. Από τις φωτογραφίες, εντυπωσιάστηκα από το πώς ένα τόσο γλυκό κορίτσι μπορεί να βγάλει τόση δυναμικότητα στη φωνή. Λίγο αργότερα, πρόσεξα τους στίχους…
To love you once a month is all an old man desires
You can love a young man 7 days a week
And still he’s not satisfied
And old man would be so grateful
You could just sit and talk
But a young man is somewhere doing the camel walk
I’d rather be an old man’s sweetheart
Than to be a young man’s fool, yeah, yeah, yeah
Έτσι, συνειδητοποίησα ότι η Candi, στο κομμάτι «I’d rather be an old man’s sweetheart», θίγει ένα θέμα για τον έρωτα, για το φλερτ, για μια έλξη που δε συναντάμε συχνά σε κομμάτια. Είναι η έλξη που νιώθει μια νεαρή κοπέλα, απέναντι σε ένα μεγαλύτερο άντρα. Ο άντρας αυτός δε ζητάει πολλά, ζητάει μόνο τη συντροφιά και, με μια κουβέντα, είναι ευχαριστημένος. Δεν αμφιβάλλει, δεν κρίνει, δεν προσβάλλει. Είναι ευτυχισμένος με όσα παίρνει, όποτε τα παίρνει, και ξέρει πώς να τα ανταμείβει και να δείχνει ευγνωμοσύνη.
But I’d rather put up with this old man
Than have a young man doing me wrong
And old man would be so grateful – tell him
You could just let him sit and talk – tell him, let me be
But a young man is somewhere busy doing the camel walk
I’d rather be an old man’s sweetheart
Than to be a young man’s fool
Για την Candi, τα πράγματα είναι απλά. Δείχνω αφοσίωση, δέχομαι εκτίμηση και τρυφερότητα. Στην περίπτωση ενός νεότερου άντρα, δείχνω αφοσίωση, αλλά παίρνω αχαριστία, αμφισβήτηση και απώτερος σκοπός είναι η επίδειξη του εαυτού.
Ακούγοντας το κομμάτι, και καθώς περνούσε ο καιρός, προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου μια ιστορία αγάπης που να μοιάζει με αυτή της Candi, μια ιστορία που να παρουσιάζει ο κινηματογράφος με τρυφερότητα και ειλικρίνεια, χωρίς χυδαιότητα και αρρωστημένο παρασκήνιο.
Η ιστορία του Antoine (Jean Rochefort) και της Mathilde (Anne Galiena), από την ταινία των Claude Klotz και Patrice Lecont, «Le mari de la coiffeuse» (Ο εραστής της κομμώτριας), το 1990, ήταν αυτή που μου έμεινε για τα καλά. Μόνο που, η Mathilde βλέπει λίγο διαφορετικά τον Antoine, ο οποίος, παρότι φαίνεται να έχει τα διπλά της χρόνια, κατάφερε να την κάνει ευτυχισμένη.
Ο Antoine από μικρός ήξερε το πεπρωμένο του. Η γυναίκα που θα παντρευόταν θα ήταν κομμώτρια, και αυτό το κατάλαβε από τα 12 του χρόνια, όταν κρυφοκοίταζε την κομμώτρια της γειτονιάς: μια αναγεννησιακή σχεδόν γυναίκα, με κόκκινα μαλλιά και έντονα κόκκινα χείλη, η οποία όμως αργά ή γρήγορα θα βρισκόταν νεκρή στο πάτωμα του κομμωτηρίου της, μόνη…
Παρόλα αυτά, ο Antoine ήξερε ότι θα ξαναβρεί την αγαπημένη του κομμώτρια. Έτσι, μπήκε μέσα στο κομμωτήριο της γειτονιάς του και η πανέμορφη Mathilde ήταν εκεί, αλλά καθόλου έτοιμη για να δεχθεί την πρόταση γάμου που της έκανε… την πρώτη φορά που την είδε, χωρίς να ξέρει το όνομά της ή κάτι για τη ζωή της. Πριν καν όμως η ίδια απαντήσει, ο Antoine ήξερε ότι αυτή η γυναίκα ήταν δικιά του. Δε θα τα παράταγε έτσι εύκολα. Είχε πάντοτε στο νου του, άλλωστε, ότι η αποτυχία σε κάτι που προσπάθησες να κάνεις είναι τρανή απόδειξη πως η επιθυμία σου δεν ήταν αρκετά δυνατή.
Η αγάπη που ζήσανε αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Δεν κρυβόταν πίσω από ντροπές και προσποιήσεις ή καθωσπρεπισμούς. Υπήρχε το πάθος, υπήρχε και η τρυφερότητα. Η Mathilde δεν είχε αγαπήσει ποτέ κανέναν άλλον, δεν είχε νιώσει ότι ανήκει σε κάποιον ως τότε.
Σε αντίθεση με την Candi, η Mathilde επιλέχθηκε από τον άντρα της ζωής της, πριν καν τον γνωρίσει. Απλά αφέθηκε και η ευτυχία ήταν δεδομένη. Δεν είχαν φίλους. Είχαν μόνο το κομμωτήριό τους και ο ένας τον άλλον.
Όλα αυτά ήταν σχεδόν ιδανικά, ώσπου ένα βράδυ με καταιγίδα ο Antoine και η Mathilde επρόκειτο να περάσουν την τελευταία τους νύχτα. Μετά από έναν παθιασμένο έρωτα, η Mathilde βγαίνει στη βροχή και πίσω της μένει μόνο ένα σημείωμα:
«Φεύγω πριν φύγεις. Φεύγω πριν πεθάνει η επιθυμία σου. Τότε θα μέναμε μόνο με τη στοργή, και ξέρω ότι αυτό δε θα ήταν αρκετό. Φεύγω πριν γεράσω δυστυχής. Φεύγω κρατώντας τη γεύση των αγκαλιών μας, τη μυρωδιά σου, την όψη σου, τα φιλιά σου. Φεύγω με την ανάμνηση των πιο υπέροχων χρόνων μου, αυτών που εσύ μου έδωσες. Σε φιλώ τώρα, τόσο απαλά που θα πέθαινα. Πάντα σ’ αγαπούσα. Μόνο εσένα αγάπησα. Φεύγω για να μη με ξεχάσεις ποτέ. Mathilde»
Εκ πρώτης όψεως, η πράξη της αυτή δείχνει μεγάλο θάρρος, να μπορείς να αναγνωρίζεις την κατάσταση και να δίνεις τέλος σε αυτή πριν ακόμα υπάρξει υποψία παρακμής και εγκατάλειψης. Κάνει εντύπωση το πόσο μεγάλη η δύναμης της αγάπης και του πάθους μπροστά στον ίδιο το θάνατο. Από την άλλη, πόσο δειλό είναι να φεύγεις πριν ακόμα δεις το τέλος, πριν παλέψεις γι’ αυτό κοντά στον άνθρωπο που διάλεξες, πόσο εγωιστικό να φεύγεις χωρίς να κοιτάς πίσω σου, όσα αφήνεις. Άλλωστε, όπως λέει κι ένα τραγούδι από τα παλιά, “στο τέλος είναι η μαγεία”…
Φυσικά, αυτό είναι στην κρίση του καθενός, στη στάση ζωής του, στα πρότυπά του. Είναι μάλλον προτιμότερο, όμως, νομίζω, σε κάθε περίπτωση να φυλάμε τα πράγματα αυθεντικά, πρωτότυπα, αγνά, και κάποιες φορές να τα προστατεύουμε ακόμα κι από τους ίδιους μας τους εαυτούς… Κάποιες φορές χρειάζεται…
Ο Antoine, από τη μεριά του, παραμένει στο μικρό κομμωτήριο και κάθε μέρα βάζει τους πελάτες να περιμένουν στην καρέκλα, λέγοντας απλά: “Η κομμώτρια έρχεται σε λίγο”…
————–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...