Γράφουν η Πέννυ Γέρου και η Σοφία Τσεκούρα
www.musiccorner.gr
Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Στρέλλα

Κάπου στο 2009, ο Γιώργος (Γιάννης Κοκκιασμένος) ξεκινά να τριγυρνά στους δρόμους της Αθήνας, αφότου αποφυλακίστηκε μετά από δεκατέσσερα χρόνια, για φόνο που διέπραξε σε κάποιο χωριό της Ελλάδας. Χαμένος, χωρίς οικογένεια στην Αθήνα και με το μικρό του γιο στο μυαλό, ο Γιώργος ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης, ώσπου να φτάσει στα ίχνη του μοναδικού δείγματος της οικογένειας που του έχει απομείνει. Από φίλους και γνωστούς, μαθαίνει πως ο γιος του είναι όντως κάπου στην Αθήνα, ενταγμένος στο αστυνομικό σώμα και περιφερόμενος στα στενά της πόλης.

Το πρώτο βράδυ της ελεύθερης ζωής του, ο Γιώργος βρίσκεται σε ένα δωμάτιο φτηνό, για να περάσει τη νύχτα. Στην πόρτα του δίπλα δωματίου στέκεται μια γυναικεία μορφή, με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα μακριά της νύχια.

– Μήπως έχεις μια φωτιά;

Ο Γιώργος πλησιάζει και ανάβει το τσιγάρο της… Η γυναίκα συνεχίζει να μιλά…

– Οι φίλοι μου με φωνάζουν Στρέλλα. Λένε πως είμαι λίγο jazz…

Με τη φράση αυτή σηματοδοτείται η γνωριμία του Γιώργου και της Στρέλλας (Μίνα  Ορφανού). Μετα από λίγες μέρες, περνάνε το βράδυ μαζί. Σιγά σιγά, αρχίζουν να ερωτεύονται. Ο Γιώργος μαθαίνει πως η Στρέλλα δεν είναι μια συνηθισμένη γυναίκα. Είναι μια transsexual πόρνη, η οποία κάνει τη ζωή της στα στενά του Μεταξουργείου και τα βράδια εμφανίζεται στις «Κούκλες».

Οι «Κούκλες» είναι το κατεξοχήν μαγαζί των transsexual στην Αθήνα. Τα βράδια μαζεύονται γνωστοί και φίλοι και διασκεδάζουν ως το πρωί. Στη σκηνή βρίσκει κανείς πρόσωπα μεταμφιεσμένα αλλά και γνώριμα, από τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική. Κάθε «κούκλα» μεταμορφώνεται σε αυτό που πάντα ήθελε και δεν έγινε ποτέ. Η σκηνή για αυτές είναι η χρονομηχανή τους. Μπορούν να πάνε όπου θέλουν και να γίνουν όποιες θέλουν. Στη σκηνή αυτή αναβιώνουν μικρές, καθημερινές Maria Callas, Marilyn Monroe και άλλες λαμπερές προσωπικότητες του θεάματος.

Ο Γιώργος δε φαίνεται να έχει κανένα πρόβλημα με αυτή τη ζωή της Στρέλλας. Ο ίδιος έχει αρχίσει να την ερωτεύεται. Περνώντας χρόνο μαζί της, καταλαβαίνει πως δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε γυναίκα με την ταμπέλα της transsexual. Πρόκειται πάνω από όλα για έναν άνθρωπο, με παρελθόν, όνειρα, συναισθήματα, άποψη και δίψα για ζωή. Αυτή είναι η Στρέλλα για το Γιώργο. Και είναι πλέον η Στρέλλα για το Γιώργο και ο Γιώργος για τη Στρέλλα.

Παρά την ενδιαφέρουσα γνωριμία του με τη Στρέλλα, ο Γιώργος δε μπορεί να σταματήσει την αναζήτηση του γιού του. Ψάχνει σε σπίτια, οδούς και περιπολικά για να βρει το πρόσωπό του. Ένα πρωί πέφτει πάνω σε έναν ψηλό, εμφανίσιμο αστυνομικό… Αυτός πρέπει να ‘ταν.

Με μια επίσκεψη στο χωριό του, από όπου ξεκίνησε, μαθαίνει πως ο γιος του δεν έχει σε τίποτα να κάνει με έναν αστυνομικό, αλλά μάλλον με μια transsexual πόρνη, η οποία αποτελεί «όνομα» στα αντίστοιχα στέκια της Αθήνας.

Οι τελευταίες μέρες περνάνε μπροστά από τα μάτια του Γιώργου. Δεν είναι δυνατόν… Θα είναι απλή σύμπτωση. Δε γίνεται η Στρέλλα να είναι ο γιος του.

Γυρνώντας στην Αθήνα, ο Γιώργος ζητά εξηγήσεις. Εξηγήσεις για τη ζωή της Στρέλλας, για το παρελθόν της, για το ποια πραγματικά είναι. Οι απαντήσεις ήταν αυτές που ο ίδιος δεν ήθελε με τίποτα να ακούσει, κι όμως βγήκαν από το στόμα της.

– Σε περίμενα χρόνια…

Η φωνή της τρέμει και τα δάκρυά της της καίνε το πρόσωπο…

Τον περίμενε μέχρι να βγει από τη φυλακή. Κι όταν τον είδε, ήταν σα να τον γνώριζε από την αρχή. Όχι σα να γνώρισε τον πατέρα της, αλλά το Γιώργο, ένα μυστήριο τύπο που τυχαίνει να μένει στο διπλανό διαμέρισμα ενός φτηνού ξενοδοχείου. Πριν καν το καταλάβει, τον είχε ερωτευτεί. Και η επιστροφή ήταν δύσκολη, σχεδόν αδύνατη.

Βλέποντας με καθαρό μυαλό την κατάσταση, ο Γιώργος αποφασίζει τη ζωή που θέλει να διαλέξει. Δε θέλει να χάσει τη Στρέλλα από τη ζωή του, δε θέλει να χάσει και το γιο του. Αποφασίζει να μείνει στο πλευρό της, μαζί με τον κολλητό της και ένα μικρό πιτσιρίκι να τριγυρνά ανάμεσα στα πόδια τους.

Στα μάτια μιας Ελλάδας εν έτει 2012, αυτή η εικόνα είναι μάλλον σουρρεαλιστική, είναι κάτι που ο κοινός νους ίσως να μην αποδέχεται. Μα η ιστορία αυτή απέδειξε πως όταν μιλάμε για ανθρώπους, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά. Όταν υπάρχει αγάπη, τα κοινωνικά κλισέ δεν έχουν θέση.

– Η Στρέλλα με έκανε να την αγαπήσω με όλους τους δυνατούς τρόπους που μπορεί ένας πατέρας να αγαπήσει το παιδί του.

Ο Γιώργος καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα. Τρανή απόδειξη για την ειλικρίνεια και τρυφερότητα της σχέσης του αποτελεί η σκηνή στο σκοτεινό δωμάτιο, με ένα πολύχρωμο φωτιστικό να τριγυρνά το φως του στους τοίχους. Η ατμόσφαιρα ρομαντική και εντελώς ανθρώπινη. Δυο σώματα αγκαλιάζονται και μέχρι εκεί είναι ό,τι αφορά τον καθένα μας. Από κει και πέρα τα σώματα ξέρουν να μιλήσουν, ξέρουν να πουν τη δική τους ιστορία χωρίς τις υποδείξεις και νουθεσίες τρίτων.

Η Στρέλλα απέσπασε διάφορες κριτικές, καλές και αποθαρρυντικές. Στόχος δεν είναι να θίξουμε τι είναι σωστό και ηθικό. Τέτοια θέματα πέφτουν μερικές φορές σε μια ατελείωτη λούπα, σε ένα φαύλο κύκλο. Ο καθένας κρατά τα δικά του συμπεράσματα. Με αυτή την ταινία, ο Πάνος Κούτρας έδειξε ένα άλλο πρόσωπο της Αθήνας, ένα άλλο πρόσωπο της γυναίκας, από αυτή που ήδη ξέρουμε και ζούμε οι περισσότεροι. Αυτό το διαφορετικό είναι που τρομάζει μερικές φορές…

Πέρα από τις όποιες προσωπικές σκέψεις μπορεί να γεννήσει αυτή η ταινία, η Στρέλλα δείχνει με επιτυχία και διακριτικότητα, πάνω από όλα, τη ζωή των transsexual σε μια Αθήνα που ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά της από ό,τι φαίνεται. Αυτή η ταινία ίσως είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουμε τις «Κούκλες» της πόλης μας και να τις κοιτάξουμε κατάματα, όπως αρμόζει σε κάθε τι που αποτελεί πλέον καθημερινότητα.

Χτύπα με, γλύψε με,
Κυρίευσέ με…
Γίνε Θεός, τρομαχτικός,
Πατέρας- τέρας.
Γίνε Θεός, πάρε ό,τι θέλεις
Κερασμένα.
Φίμωσε με, φίμωσέ με…

Με αυτό το ακυκλοφόρητο κομμάτι ο The Boy, ή αλλιώς Αλέξανδρος Βούλγαρης, αποτυπώνει  την υποταγή μα και την αηδία του ανθρώπινου είδους σε μια παρανοϊκή κατάσταση. Μια αλήθεια διχασμένη και περίπλοκη, μιας και ο άνθρωπος ελκύεται από αυτό, που μερικές φορές τον καθιστά και επιρρεπή.

Κάπως έτσι αντανακλάται και στην πραγματικότητα η σχέση μεταξύ Στρέλλας και Γιώργου…

Μια κατάσταση που δε χρειάζεται πολλές περιγραφές και αναλύσεις, μιας και το συναίσθημα μαζί με τα ένστικτα  πολλές φορές είναι μόνο υποκειμενικά…

———-

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here