Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 15 Μαΐου 2013
Ανθισμένες κερασιές
Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα τη μεγάλη μου αγάπη για τις διασκευές… Σε πρώτο επίπεδο, αγάπησα τις διασκευές στη μουσική. Είναι ιδιαίτερα γοητευτικό να βλέπεις πώς μεταμορφώνεται ένα κομμάτι. Πώς μια rock μπαλάντα μπορεί να γίνει jazz ή funk κομμάτι και να εξακολουθεί να σου προκαλεί μια ευχαρίστηση στο άκουσα. Προσοχή: η ευχαρίστηση δεν είναι πάντα η ίδια – μέσα στη “διασκευή” όπως λέμε το κάθε κομμάτι κάτι χάνει και κάτι άλλο κερδίζει.
Η διασκευή που μου έκλεψε την καρδιά μέσα στο 2012 ανήκει δικαιωματικά στην υπέροχη φωνή της Ane Brun. Ήρεμη φωνή, γεμάτη συναισθηματισμό και γλυκύτητα, ίσως και με μια μελαγχολία. Όσον αφορά στη διασκευή που περιμένει κανείς, το όνομα αυτής “Big in Japan”. Ναι, οι αγαπημένοι μας Alphaville το τραγούδησαν γύρω στα 1984 και μέχρι σήμερα το ξέρουν και το σιγοτραγουδούν από άκρη σ’ άκρη.
Winter’s cityside
Crystal bits of snowflakes
All around my head and in the wind
I had no illusions
That I’d ever find a glimpse
Of summer’s heatwaves in your eyes
You did what you did to me
Now it’s history I see
Here’s my comeback on the road again
Things will happen while they can
I will wait here for my man tonight
It’s easy when you’re big in Japan
Τι το ξεχωριστό έκανε η Ane Brun; Διαπιστώστε το μόνοι σας καλύτερα…
Αν δεν έχεις ακούσει την πρωτότυπη επιτυχία των Alphaville, δε μπορείς να διανοηθείς οτι αυτή η ακουστική μπαλάντα μπορεί να γίνει hit με το μουσικό style των 80’s. Μεταμορφώνεται σε μια μπαλάντα τόσο ερωτική και γλυκόπικρη, αν και ο Bernard Lloyd προσπάθησε να γράψει μια ιστορία για δύο εραστές που προσπαθούν να ζήσουν, να αγαπήσουν, μακριά από την εξάρτηση της ηρωίνης… Για τους περισσότερους, είναι ακόμη μια επιτυχία, ενώ με τη φωνή της Ane Brun γίνεται καθαρά μια ερωτική μπαλάντα…
Καθώς ακούω την Ane στα ακουστικά μου, πάντα θυμάμαι ένα πρόσωπο, χαμένο στο κέντρο του Tokyo της Ιαπωνίας, στην ταινία της Doris Dörrie, “Ανθισμένες κερασιές” (2008). Ο Rudi (Elmar Wepper) ξεκινά μια καινούργια ζωή μετά το θάνατο της αγαπημένης του Trudi (Hannelore Elsner). Η Ιαπωνία γίνεται ο τόπος-σύμβολο για αυτή τη νέα ζωή. Γιατί διάλεξε τη συγκεκριμένη χώρα; Γιατί όταν χάνουμε κάποιον άνθρωπο, συνειδητοποιούμε πόσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει για εκείνον όσο ήταν κοντά μας… Κι έτσι αποφασίζουμε να τα κάνουμε όλα αυτά πραγματικότητα, ακόμα κι αργά. Ίσως έτσι να βρούμε μια λύτρωση προσωπική, για να γίνει πιο ανεκτή η υπόλοιπη ζωή μας.
Η ειρωνία είναι μεγάλη. Ο Rudi είναι ο κλασικός μεσήλικας, που όλα του φταίνε, νιώθει συνέχεια άρρωστος και μια γκρίνια υπάρχει για κάθετι γύρω του. Από την άλλη η Trudi είναι το στήριγμά του, το στήριγμα της οικογένειας, ο συνδετικός κρίκος όλων, η υπομονή και η κατανόηση προσωποποιημένη. Είναι απο τους ανθρώπους που δε μιλούν, δε φορτώνουν τους άλλους με χίλια δυο προβλήματα. Αρκεί ένα χαμόγελό τους για να σε πείσουν πως “Όλα είναι και θα πάνε καλά”. Μα αυτοί είναι και οι άνθρωποι που φεύγουν συχνά χωρίς έναν αναστεναγμό πίσω τους. Όπως έζησαν, χωρίς να ενοχλήσουν ή να επιβαρύνουν κανέναν, έτσι και φεύγουν…
Όνειρο της Trudi: να γίνει μια χορεύτρια butoh. Κινήσεις παιχνιδιάρικες, κινήσεις από ένα σώμα βουτηγμένο στο άσπρο make up σώματος. Με κοινό ή χωρίς, υπερβολικά ελεγχόμενες και χαλαρές κινήσεις, κάτω από μια …ανθισμένη κερασιά. Ένα κιμονό και ένα βλέμμα – κρύο ή ζεστό, δε μπορείς να αποφασίσεις – ντύνει πάντα το σώμα και το πρόσωπο της χορεύτριας ή του χορευτή.
Ο Rudi λοιπόν αποφασίζει να μυήσει τον εαυτό του στο χορό butoh. Ο πρώτος καιρός στο Tokyo μοιάζει σαν ένα μεγάλο εφιάλτη. Η αγαπημένη του έχει φύγει μακριά. Τίποτα δεν έχει αξία όπως πριν. Κι ας μην το ήξερε τότε, τώρα το γνωρίζει καλά: τίποτα δε θα ήταν ίδιο χωρίς τη Trudi και όλα θα είναι διαφορετικά και πρωτόγνωρα χωρίς αυτή. Μετά από τόσα χρόνια αγάπης, πώς (ξανά)μαθαίνεις να ζεις μόνος; Και τα βράδια πώς περνούν πια; Πώς αντέχεις την άδεια μεριά του κρεβατιού και τις ατέλειωτες ώρες σιωπής;
When you’re big in Japan-tonight…
Big in Japan-be-tight…
Big in Japan… the eastern sea’s so blue
Big in Japan-alright,
Pay! – Then I’ll sleep by your side
Things are easy when you’re big in Japan
Και τότε είναι η στιγμή που εύχεσαι να ήσουν λίγο λιγότερο γκρινιάρης, λίγο περισσότερο συνεννοήσιμος, συμπονετικός – λιγότερο εγωιστής. Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις, ούτε να ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου ή αλλού. Έτσι είναι μάλλον χειρότερα. Τώρα πια, έχει σημασία να ζήσεις στη δική σου “Ιαπωνία”, όπου όλα είναι ξένα, όπου παντού σε οδηγεί η ανάμνηση, το απωθημένο, το “γαμώτο” που δεν έζησες… Όλα είναι ιστορία πλέον, απλά βγες στο δρόμο πάλι και κυνήγησε… ό,τι προλαβαίνεις… Γίνε ένα με τη φύση, χόρεψε αργά στο πλευρό μιας ξένης χορεύτριας butoh, ταξίδεψε τη μνήμη σου όπου σε πάει, νιώσε τον παράδεισο μέσα στην κόλασή σου. Συνέχισε να ζεις.
Κλείνοντας αυτά τα λίγα λόγια για την ταινία της Dörrie, φτάνω εκεί από όπου άρχισα. Αυτή η ταινία μου άρεσε ακριβώς γιατί ήταν ακόμη μια διασκευή – μια διασκευή της ζωής μου. Είδα στο πρόσωπο του Rudi ένα οικείο μου πρόσωπο, είδα στο πρόσωπο της Trudi κάτι από κάποιον αγαπημένο μου άνθρωπο. Βάζω στοίχημα οτι το ίδιο θα κάνει ο καθένας. Άλλωστε, αυτό κάνουμε σε κάθε ταινία. Ταυτιζόμαστε, ενσυναισθαινόμαστε, κάνουμε συνειρμούς, την κάνουμε κομμάτι μας. Αυτή είναι μια απο τις γοητείες του κινηματογράφου άλλωστε. Όσο και να μην το καταλαβαίνουμε σε κάθε φάση της ζωής μας, αυτό είναι ο κινηματογράφος – μια διασκευή της ζωής, της δικής μου ή της δικής σου, δεν έχει σημασία…
—————-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...
Katapliktiki tainia. Para poly sigginitiki