Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Η θάλασσα μέσα μου

Καθισμένη στην κλασική, πλέον, θέση μου στο λεωφορείο, αποφασίζω για ακόμη μια φορά να ανοίξω το mp3 player μου και να ακούσω λίγη μουσική. Άλλωστε, το ταξίδι στο κέντρο της Αθήνας, με τόση κίνηση και εκνευρισμό τριγύρω, γίνεται πάντα πιο ευχάριστο και σύντομο με καλή μουσική παρέα.

Για αυτό το πρωί, η λίστα μου επέλεξε αγαπημένο Bob Dylan. Η κιθάρα από την εισαγωγή του «Senor» άρχισε να παίζει χαλαρά κι εκεί έρχεται η στιγμή που το μυαλό χάνεται για λίγα λεπτά.

Senor, senor, can you tell me where we’ re headin’?
Lincoln County Road or Armageddon?
Seems like I been down this way before
Is there any truth in that, senor?

Senor, senor, do you know where she is hidin’?
How long are we gonna be riding?
How long must I keep my eyes glued to the door?
Will there be any comfort there senor?

Πολλοί έχουν προσπαθήσει να ερμηνεύσουν τους στίχους αυτού του κομματιού, καθένας για τους δικούς του λόγους. Για μένα, όμως, η εικόνα είναι πάντα η ίδια: ένας άντρας τυλιγμένος στην κουβέρτα του, καθηλωμένος σε ένα μονό κρεβάτι, με δυο λαμπερά μάτια καρφωμένα στην πόρτα, περιμένοντας κάτι ή κάποιον. Τα μόνα πράγματα που τον κρατούν στη ζωή είναι μερικά καλώδια και η ελπίδα πως κάποιος θα φανεί στην πόρτα. Τελικά, ένα πρόσωπο ξεπροβάλει, αργά ή γρήγορα. Το πρόσωπο αυτό, για τον καθένα, είναι κάτι διαφορετικό. Για τον Bob Dylan, παίρνει το όνομα ενός «κυρίου», που θα μπει στο δωμάτιο για να πάρει τον κουρασμένο άντρα για ένα μακρύ ταξίδι. Ο προορισμός άγνωστος, αν και η διαδρομή κάτι θυμίζει. Ίσως ο προορισμός είναι το τέλος και η διαδρομή ένα γρήγορο flashback, σαν αυτό που κάνει ο νους λίγο πριν αφήσει την ψυχή να αποδράσει, όπως λένε.

Senor, senor, you know their hearts is as hard as leather
Well, give me a minute, let me get it together
I just gotta pick myself up off the floor
I’m ready when you are, senor

Senor, senor, let’s overturn these tables
Disconnect these cables
This place don’t make sense to me no more
Can you tell me what we’re waiting for, senor?

Δεν έχει σημασία όμως. Τίποτα δεν έχει σημασία πλέον, ούτε νόημα. Τα καλώδια, το δωμάτιο, τα πρόσωπα, οι προσδοκίες: όλα έχουν χάσει την αξία τους. Από ένα σημείο και μετά, η ζωή η ίδια μπορεί να γίνει αβάσταχτη. Χιλιάδες περιπτώσεις μακριά από μας, αλλά και μέσα στο σπίτι μας, έχουν σταθεί παράδειγμα για το πώς η ζωή μπορεί να γυρίσει boomerang.

Πριν λίγους μήνες ήμουν σε ένα ιατρείο. Μια κυρία βγήκε ταλαιπωρημένη από το γραφείο του γιατρού και με βαθιά την ανάσα αναστέναξε: «Με το ζόρι να ζήσουμε»… Πράγματι, όλοι τρέχουμε έστω μια φορά το χρόνο με εξετάσεις και γιατρούς. Παλεύουμε μανιωδώς να ζήσουμε. Παρόλα αυτά, κάποιοι άνθρωποι δε βλέπουν την ώρα να εγκαταλείψουν οποιαδήποτε προσπάθεια.

Μια τέτοια περίπτωση που έμεινε στην ιστορία είναι αυτή του Ramón Sampedro, ενός Ισπανού ψαρά και συγγραφέα, που έζησε από το 1943 ως το 1998. Ο Ramón έμεινε τετραπληγικός στην ηλικία των 25, μετά από μια αποτυχημένη κατάδυση. Ένας λάθος υπολογισμός βάθους και το σώμα του παραλύει για πάντα.

Για τα υπόλοιπα 29 χρόνια της ζωής του, ο Ramón πάλεψε με νύχια και με δόντια για το δικαίωμά του να πεθάνει. Σε κάθε άκρη της γης, άνθρωποι αγωνίζονται για το δικαίωμά τους να ζήσουν. Ο Ramon, όμως, αποζητούσε την ποσότητα κυανίου που θα τον απάλλασσε από τη ζωή, θα απάλλασσε και τους συγγενείς του από το βάρος της ανήμπορης παρουσίας του.

Για τον ίδιο, η αυτοκτονία ήταν ένα δικαίωμα που του στερούνταν. Του ήταν αδύνατο να αποδεχτεί και να αντέξει τον εγκλωβισμό του σε ένα ακίνητο σώμα. Λόγω της φυσικής του κατάστασης, ήταν ανήμπορος να τη διαπράξει μόνος του και κανείς δε δεχόταν να γίνει μέρος αυτής του της απόφασης. Ο Ramón διεκδίκησε το δικαίωμά του στα δικαστήρια της Ισπανίας, ενώ αργότερα το ζήτημά του έτυχε ευρείας προσοχής στα διεθνή πράγματα και στον τρόπο που γινόταν αντιληπτή η ανθρώπινη ζωή αλλά και το δικαίωμα σε αυτή. Όπως είπε και ο ίδιος, η ζωή είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση. Κι εκείνος ήταν υποχρεωμένος να ζει κάτω από συνθήκες πλήρους ακινησίας και εξάρτησης από άλλα πρόσωπα.

Μετά από 28 χρόνια, 4 μήνες και μερικές μέρες, βρέθηκε ο άνθρωπος που θα τον έσωζε από την κόλασή του, όπως έλεγε και το βιβλίο που έγραφε όλη αυτή την περίοδο, «Cartas desde el infierno» (Γράμματα από την κόλαση). Η Ramona Maneiro είναι μια νεαρή γυναίκα που βρίσκεται στη ζωή του και τον ερωτεύεται. Είναι το χέρι που βάζει το κυάνιο στο νερό του Ramon και πατάει το «rec», για να βιντεοσκοπήσει τα τελευταία του λόγια, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Φυσικά, στοιχεία για την ενοχή της δε βρέθηκαν.

O Ramón είχε βρει τον δικό του «Senor»…

Μετά από χρόνια, η Ramona βρέθηκε σε μια εκπομπή της ισπανικής τηλεόρασης και ομολόγησε πως το έκανε «για την αγάπη».

Ο Alejandro Amenábar μετέφερε το 2004 στην οθόνη του κινηματογράφου την ιστορία του Ramón Sampedro, στο ρόλο του οποίου βρίσκουμε τον διάσημο Ισπανό ηθοποιό Javier Bardem. Το φιλικό χέρι της Ramona Maneiro υποδύεται η Lola Dueñas.

Η ερμηνεία του Javier Bardem θα χαρακτηριζόταν αξιοπρεπέστατη. Η ταινία «Η θάλασσα μέσα μου» είναι μια ακόμη βιογραφία, από αυτές που στέκονται πάντα κατάλληλες για να γνωρίζουμε ιστορίες καθημερινές, ανθρώπινες, αληθινές. Ιστορίες με αδυναμίες, εμπόδια και ανθρώπινες υπερβάσεις, ιστορίες που ζητούν τον προβληματισμό μας πάνω στα δεδομένα μας. 

Από το περιστατικό αυτό του Ramón Sampedro μπορούμε μόνο να κρατήσουμε τα τελευταία του λόγια.

«Μόνο ο χρόνος και η εξέλιξη των συνειδήσεων θα αποφασίσουν μια μέρα, αν το αίτημά μου ήταν λογικό ή όχι».

Αυτή η ώρα φυσικά δεν έχει έρθει ακόμα, καθώς, μέχρι σήμερα, το ζήτημα της ευθανασίας παραμένει «ιερό» και πολλά μαχαίρια ακονίζονται ακόμα στο άκουσμά του…

——————-

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here