Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013
Ουρανία
Η Ουρανία, για σήμερα, δεν είναι απλά ένα όνομα. Είναι μια ιστορία, ένα τραγούδι, μια ταινία. Μια ταινία τόσο αφελής και αθώα, ακριβώς όπως εκείνη η παρέα πιτσιρικάδων το καλοκαίρι του 1969, στην Ελλάδα της δικτατορίας εκείνων των χρόνων.
Μόλις 40κάτι χρόνια πριν, τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά. Έχουν τόσα αλλάξει από τότε. Η σκέψη, τα όνειρα, οι επιθυμίες, οι ανάγκες. Ο μικρός Αχιλλέας (Άρης Τσάπης) και οι φίλοι του είχαν την επιθυμία σα μικρά παιδιά να εξερευνήσουν το άγνωστο. Για την ηλικία τους, το άγνωστο ήταν το γυναικείο σώμα και η επιθυμία τους για αυτό. Και μια που ο μικρός Αχιλλέας ανεβαίνει δειλά δειλά στη μάντρα του σινεμά για να δει τη… Brigitte Bardot, και μια που πέφτει και σπα το πόδι του! Άξιζε άραγε; Μωρέ άξιζε… Ο πόθος των παιδιών τότε για μια γυναίκα ήταν το φυσιολογικό, το παιδικό, το αφελές. Ακόμα κι όταν έρχονταν κοντά στο αντικείμενο του πόθου, δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να κοκκινίζουν. Δυστυχώς, σήμερα τα αγόρια, δεν κοκκινίζουν πια…
Το σύμβολο του χωριού: η Ουρανία (Maria Grazia Cucinotta). Η πληθωρική μοναχική γυναίκα λίγο έξω από το χωριό. Η κατακραυγή των κατοίκων, αλλά και ο κρυφός πόθος των αντρών, το απωθημένο της κοινότητας. Η Ουρανία ήταν μια πόρνη, από αυτές που ξεχώριζαν τότε σε κάθε χωριό – πού ήταν η ζωντανή απόδειξη πως μια κοινότητα έχει δύο πρόσωπα: τη σεμνοτυφία και την καταπιεσμένη ορμή. Την Ουρανία όμως δεν την ένοιαζε, ήξερε ότι είναι το «κρυφό αντικείμενο του πόθου» και το απολάμβανε.
Το 1969 βρίσκουμε κι άλλο ένα ιστορικό σημείωμα, την εκτόξευση του Apollo στο φεγγάρι. Έτσι, ένας πιτσιρικάς στη μέση των εξελίξεων και της επιταχυνόμενης τεχνολογίας, έχει το δίλημμα: αφού την έπαθα με το σκαρφάλωμα σε μάντρες για να δω τη Brigitte Bardot, να μαζέψω λεφτά για να γνωρίσω επιτέλους την Ουρανία και το μυστήριο του έρωτα, ή να αγοράσω μια τηλεόραση κι εκεί να δω την εκτόξευση του Apollo και ό,τι άλλο τραβήξει η όρεξη μου;
Το δίλημμα για τον Αχιλλέα και τους άλλους πιτσιρικάδες ήταν μεγάλο. Για κάποιους η λύση ερχόταν με μια πρώτη σκέψη: τα μάτια της Ουρανίας έλαμπαν και το μπούστο με τα μακριά της πόδια ήταν θησαυρός στα μάτια ενός πιτσιρικά. Για κάποιους άλλους, δε θα υπήρχε ευκαιρία να ξαναδείς το Apollo να εκτοξεύεται στο φεγγάρι.
Η αλήθεια είναι πως η εποχή ήταν δύσκολη. Η δικτατορία δεν άφηνε περιθώρια στους πολίτες. Ίσως η επαρχία να ήταν λίγο πιο ελεύθερη, αλλά δεν αργούσαν οι έλεγχοι, οι αφίξεις του στρατού και το ψαχούλεμα στα σπίτια των οικογενειών για οποιοδήποτε ύποπτο στοιχείο. Βλέπεις, τότε απαγορευόταν να ακούς Θεοδωράκη… Προδοσία του έθνους! Κι ενώ η τηλεόραση ήταν εκείνη την εποχή (και ποια εποχή δεν είναι, θα ρωτήσω τώρα…) το «όπιο» του λαού, η τηλεόραση στην επαρχία ήταν ακόμα θαύμα και οι καφενέδες περίμεναν πώς και πώς να αγοράσουν μια τηλεόραση για να μαζέψουν όλο το χωριό μπροστά της!
Είχαμε ένα καφενείο
κι ένα πράσινο θρανίο
κι ήρθαν κάτι γεγονότα
κι άλλαξε η ζωή.
Κυριακή στην εκκλησία
” Τι είναι ρε λογοκρισία;”
” Άμα ακούσεις Θεοδωράκη μπαίνεις φυλακή”.
Και η τηλεόραση έφτασε στο χωριό. Το όνομα αυτής; Ουρανία… Σαν εξ ουρανού ήρθε στη μικρή επαρχεία. Και οι πλατείες ερήμωσαν, ο κινηματογράφος άδειασε, δεν έκοβε πια εισιτήρια. Τα γέλια χαμήλωσαν, τα μάτια καρφώθηκαν στην οθόνη. Ησυχία… Το Apollo ξεκινά το ταξίδι του. Και αυτή η μικρή κοινωνία το δικό της ταξίδι – το ταξίδι της χαμένης αθωότητας, αφού όλα πια δίνονται έτοιμα, μασημένα. Κι έτσι δεν έχεις καμιά λαχτάρα. Η Ουρανία δεν είναι πια μια χυμώδης γυναίκα που σου ξυπνά τις αισθήσεις, είναι ένα κουτί που σου προσφέρει άλλες πόσες «Ουρανίες»…
Είχαμε ψηλά ταβάνια
κι απ’ τις δέκα στα ντιβάνια,
τηλεόραση “uranya”
κι ήτανε πρωί
που ’φυγε για την Αθήνα,
όμορφη σαν ελαφίνα
αγκαλιά με κάποιον άλλο
μάνα μου, η ζωή!
Μήπως και σήμερα δεν έχουμε βρει την «Ουρανία» μας; Χιλιάδες «ουρανίες» μας κρατάνε τα μάτια ορθάνοιχτα και το μυαλό κατάκλειστο… Ακόμα κρινόμαστε για το τι ακούμε. Ίσως δε μας πετάνε έξω από τα σπίτια μας, αλλά όλοι κρίνουμε, έστω και άθελά μας, κάποιον από τη μουσική που ακούει, τον τρόπο που ντύνεται, την οικονομική του κατάσταση, το επάγγελμά του κ.ο.κ.
Τότε τουλάχιστον τα πιτσιρίκια κοιτούσαν την Ουρανία και κοκκίνιζαν, ενώ μέσα τους ξύπναγε ένα μικρό θεριό. Σήμερα, κοιτάμε την «Ουρανία» με απάθεια, κυνικότητα, την έχουμε δεδομένη και νομίζουμε πως θα τη βρούμε οπουδήποτε, τολμάμε και να τη χλευάσουμε, τολμάμε και να την περιπαίξουμε… Πότε όμως κοκκινίσαμε άραγε τελευταία φορά;
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…