Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Μ. Τετάρτη 1 Μαΐου 2013
Το Κοράκι
Μια απο τις πιο μυστήριες και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της παγκόσμιας λογοτεχνίας αποτελεί σίγουρα ο ποιητής και πεζογράφος Edgar Allan Poe. Η ζωή του και η δράση του τριγυρνούσαν γύρω στα μέσα του 17ου αιώνα. Καθενός το μάτι έχει πέσει πάνω στη “Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου” ή στο “Μαύρο Γάτο”. Τα διηγήματά του πολλά, μυστήρια, σκοτεινά, ακόμη και με μια δόση αρρωστημένης σκέψης. Ο Poe ήταν πάντα έτσι, συν του οτι τον διέκρινε πάντα και μια αίσθηση αλαζονίας και υπεροψίας, ένα αίσθημα ανωτερότητας. Είναι απο τους καλλιτέχνες που αναγνωρίζουν τη δουλειά τους και αισθάνονται περήφανοι για αυτή – όχι απαραίτητα για αυτά καθεαυτά τα γραπτά, αλλά για το συνολικό αποτέλεσμα που προκύπτει.
Φωτογραφία στον τοίχο,
κραυγή με δίχως ήχο.
Κοράκι πεθαμένο,
σοκάκι στοιχειωμένο.
Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει.
Κατάμαυρη θητεία,
κλεμμένη αμαρτία.
Όλη αυτή η ιδιαίτερη και ιδιότροπη μάλλον προσωπικότητα έκανε τον αγαπημένο μας λογοτέχνη να μην έχει πολλούς φίλους. Μετά το θάνατό του, η ανακοίνωση στην εφημερίδα New Yor Tribune έγραφε το εξής: “O Έντγκαρ Άλλαν Πόε είναι νεκρός. Πέθανε στη Βαλτιμόρη προχθές. Η ανακοίνωση αυτή θα τρομάξει αρκετούς, αλλά λίγοι θα νιώσουν θλίψη για το γεγονός. “Βρέθηκε ετοιμοθάνατος στις 7 Οκτωβρίου 1849, παραληρώντας σε ένα παγκάκι στο Maryland της Βαλτιμόρης. Λέγεται πως οι τελευταίες μέρες της ζωής του παραμένουν ένα μυστήριο…”
Μια εκδοχή των τελευταίων ημερών της ζωής του μας χαρίζει απλόχερα, δημιουργικά και με πολλή φαντασία η ταινία “The Raven” (2012) του James McTeigue. Μια ταινία θρίλερ και μυστηρίου ξεκινά παρουσιάζοντάς μας τη ζωή του Poe (John Cusack), μια ζωή κάπως σπάταλη, μιας και προσπαθεί να γράψει κάποιες πετυχημένες κριτικές για την εφημερίδα που εργάζεται, ενώ μεθάει τα βράδια στα μπαρ της περιοχής, απαιτώντας δανεικά λόγω… διασημότητας! Όποιος τον περιγελά βρίσκεται αντιμέτωπος με την υπερηφάνια του, την κραυγή του, την οργή του και το ξέσπασμά του απέναντι σε ό,τι επιθυμεί να τον καταβάλει – εκείνον, έναν ήδη καταβεβλημένο άνθρωπο.
Φωνή και δυναμώνει,
ο χρόνος που τελειώνει.
Γιορτή που αγριεύει.
Δωμάτιο που στενεύει.
Φως στην σκοτεινή ζωή του προσφέρει η νεαρή αριστοκράτισσα Emily Hamilton (Alice Eve). Είναι μια γυναίκα που θα μαγέψει την ψυχή και το μυαλό του ποιητή. Άραγε δεν ερωτεύτηκε ποτέ πριν; Φυσικά και ερωτεύτηκε. Όλες οι προηγούμενες όμως, πέθαναν στα χέρια του. Η Emily ήταν η τελευταία γυναίκα που άγγιξε τη ζωή του. Μόνο που στην περίπτωση της, ο Poe πάλεψε σκληρά για να την κρατήσει στη ζωή, με τίμημα τη δική (σύμφωνα πάντα με την κινηματογραφική εκδοχή της ζωής του – η αλήθεια είναι οτι υπάρχουν πολλές εκδοχές για τη βιογραφία του, καμία σίγουρη και εμπεριστατωμένη πλήρως).
Τι γίνεται όμως όταν οι πιο σκοτεινές σκέψεις ενός συγγραφέα παίρνουν σάρκα και οστά; Όταν οι χειρότεροι δολοφόνοι γίνονται άνθρωποι της διπλανής πόρτας και η φαντασία γίνεται πραγματικότητα;
Αυτό ακριβώς έγινε και με τα διηγήματα του Edgar Allan Poe. Ένας από τους πιο φανατικούς του θαυμαστές παίρνει ιδέες απο τα χειρότερα βασανιστήρια των ιστοριών του. “Το κοράκι”, “Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου”, “Το πηγάδι και το εκκρεμές”, “Η πρόωρη ταφή” και άλλα διηγήματα εμπνέουν έναν άνθρωπο να διαπράξει τα πιο στυγνά εγκλήματα και να κάνει τη ζωή του Poe, αυτό που επικρατούσε μέχρι πρότινος μόνο στη φαντασία του: Κόλαση.
Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου.
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια.
Νομίζω οτι αυτό είναι απο τις μεγαλύτερες κατάρες που μπορούν να κυνηγήσουν έναν καλλιτέχνη. Να βρεθεί αντιμέτωπος με τις σκέψεις του, ενώ αυτές έχουν ζωντανέψει και – το χειρότερο – έχουν στραφεί εναντίον του, εναντίον ενός αγαπημένου του προσώπου που δίνει νόημα στον ίδιο.
Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;
Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.
Μιας και η ταινία είναι πρόσφατη και πολλοί ίσως να μην την έχουν δει ακόμα, δε θα αποκαλύψω τη λύση του μυστηρίου. Ποιος διαπράττει όλα αυτά τα βασανιστήρια, ποιος θέλει τόσο πολύ να καταστρέψει τη ζωή του συγγραφέα και ποιος είναι τόσο αρρωστημένος (ή απλά τολμηρός για κάποιους άλλους) ώστε να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα της φαντασίας. Κι όταν κάποιος επιχειρεί κάτι τέτοιο, ένα είναι το σίγουρο: η πραγματικότητα αποδεικνύεται πάντα πολύ πιο απογοητευτική… Κι αυτό είναι το σημείο που ο άνθρωπος δε γνωρίζει σταματημό – όλα είναι εφικτά… Όλα.
Τα τελευταία λόγια του Edgar Allan Poe ήταν, όπως λέγεται: “Κύριε, βοήθα τη φτωχή μου ψυχή” …
————-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...