Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013
Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας
Raoul Duke (Johnny Depp) και Dr Gonzo (Benicio del Toro)… Δυο φευγάτοι τύποι μέσα σε ένα παλιό κλασικό κάμπριο αμάξι διασχίζουν την έρημο, με προορισμό την πόλη που όλα επιτρέπονται, όλα γίνονται κι όμως όλα μένουν εκεί, χωρίς να υπάρχει καμία απόδειξη οτι κάποτε υπήρξες, κάποτε πέρασες απο αυτό το μέρος…
I’m taking a ride
With my best friend
I hope he never lets me down again
He knows where he’s taking me
Taking me where I want to be
I’m taking a ride
With my best friend
Ποιος είναι όμως αυτό ο “καλύτερος” φίλος τους; Είναι ο Duke για τον Gonzo και ο Gonzo για τον Duke, ή μήπως υπάρχει κι ένας “τρίτος” στην παρέα; Όχι, δεν είναι ο περίεργος και φρικαρισμένος τύπος που μαζέψανε με auto-stop απο την έρημο! Ο καλύτερος φίλος τους, απο ό,τι φαίνεται, αυτός που τους πάει παντού και ταυτόχρονα εκεί που οι ίδιοι θέλουν είναι οι ουσίες: κάθε λογής εξαρτησιογόνες και παραισθησιογόνες ουσίες που γνωρίζει ο ανθρώπινος πολιτισμός απο το 1544 π.Χ.! Φορτωμένοι με κάθε είδους ναρκωτική ουσία, οι δύο ήρωες του “Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας” (1998) διασχίζουν την έρημο με άπειρη δόση τρέλας και φόβου, να τους κυριεύει σε κάθε τους βήμα, σε κάθε στροφή της ερήμου, σε κάθε είσοδο στα φωτεινά και πολύχρωμα μαγαζιά ή ξενοδοχεία του Λας Βέγκας.
We’re flying high
We’re watching the world pass us by
Never want to come down
Never want to put my feet back down
On the ground
Ξεκινούν την εμπειρία του να ζεις σε αυτή τη ξέφρενη πόλη υπό την επήρεια ουσιών. Πρόσωπα παραμορφώνονται, τα φώτα γίνονται ανυπόφορα στα μάτια τους και το αίσθημα του φόβου τους κυριεύει εκ των έσω σε κάθε τους βήμα: κάπως έτσι ξεκινά μια σειρά απο περιπέτειες, απο τις οποίες μόνο ο καπάτσος Duke και ο γκαφατζής Gonzo μπορούν να ξεφύγουν σώοι!
Στην ταινία αυτή, μπορεί το πιο ολοφάνερο σημείο της να είναι οι ουσίες και όλη αυτή η αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται μπροστά τους, αλλά απο άποψη αισθητικής αξίζει σίγουρα όλο αυτό το παρανοϊκό και φαντασιακό που παρουσιάζεται κάθε φορά μπροστά τους, όταν οι ουσίες που λαμβάνουν τους εισάγουν σε μια κατάσταση έξαρσης, σε μια κατάσταση που δε μπορούν να ελέγξουν τον ίδιο τους εαυτό κι έτσι τα πρόσωπα μετατρέπονται σε καρικατούρες, οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε άσχημα, τρομακτικά και μεταλλαγμένα πλάσματα, που προκαλούν στους ήρωες έναν αγωνιώδη ιδρώτα να τρέχει μονίμως στα πρόσωπά τους κι έναν τρόμο που δε μπορούν να εξηγήσουν, ούτε να αποφύγουν.
Πρόκειται σίγουρα για μια από τις πιο σουρεαλιστικές ταινίες του σύγχρονου κινηματογράφου. Χρησιμοποιώντας ένα πραγματικό κατασκεύασμα του ανθρώπου, το οποίο απειλεί την καρδιά της Αμερικής, όπως είναι τα ναρκωτικά, δημιουργεί μια υπερρεαλιστική αισθητική που μας βρίσκει απροετοίμαστους και καταφέρνει να μεταφέρει τον τρόμο των πρωταγωνιστών μέχρι τη δική μας διάθεση. Δεν είναι ο τρόμος όπως το συναντάμε σε thrillers, splatters και άλλα είδη ταινιών τρόμου. Είναι ο τρόμος του εξωπραγματικού, του διαστρεβλωμένου, του φαντασιακού, των παιχνιδιών του μυαλού. Γιατί, άπαξ και μπεις σε αυτά τα παιχνίδια, όσο και να συνειδητοποιείς το πλαστό ή το άρρωστο της κατάστασης, ο εαυτός σου παραμένει ανήμπορος και αβοήθητος. Ίσως είναι από τις λίγες ταινίες, στις οποίες δε συναντάμε την εξέλιξη κάποιας ερωτικής σχέσης, την εμφάνιση κάποιας γυναίκας femme fatale που σαγηνεύει τους ήρωες. Αυτό συμβαίνει γιατί απλά στον κόσμο των ουσιών αυτών δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει διασκέδαση – υπάρχει μόνο φόβος και παράνοια!
Λεπτομέρειες των χαρακτήρων, όπως οι νευρικές και σπασμωδικές κινήσεις του Duke, το γρήγορο βλέμμα, το τσιγάρο που παίζει μονίμως ανάμεσα στα δόντια, ακόμα και τα ξεσπάσματα του Gonzo με μπόλικες διαθέσεις αυτοκαταστροφής, τους καθιστούν εξαιρετικούς και “ό,τι πρέπει” για τους ρόλους αυτούς! Άλλωστε, τόσο ο Depp, όσο και ο del Toro, μας έχουν αποδείξει περί ποιών ηθοποιών συζητάμε…
Οι Depeche Mode δε θέλουν με τίποτα να πατήσουν πάλι πίσω στη γη, το ταξίδι αυτό ας είναι για πάντα… Οι ήρωές μας όμως, φτάνουν συχνά πυκνά στην ανάγκη να γυρίσουν “σπίτι”, να γυρίσουν στη πραγματικότητα, μακριά από όλη αυτή την τρέλα και την υπερφόρτωση του Λας Βέγκας. Όποια επιθυμία κι αν κυριαρχεί από τις δύο, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κάθε φίλος, σε κάθε περίπτωση, θα βρει τον τρόπο να σε φτάσει “σπίτι”, εκεί που αργά ή γρήγορα όλοι θέλουμε να γυρίσουμε…
————–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...