Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013
Taxi Driver
Ένας μυστήριος τύπος τριγυρνά στα στενά της Νέας Υόρκης. Του είναι αδύνατο να κοιμηθεί τα βράδια. Η αϋπνία τον έχει μετατρέψει σε ένα ζωντανό-νεκρό, που κάθε βράδυ μπαίνει σε διάφορα cinema πορνογραφίας για να περάσει κάπως την ώρα του.
«Loneliness has followed me my whole life, everywhere. In bars, in cars, sidewalks, stores, everywhere. There’s no escape. I’m God’s lonely man.»
Αφού η κατάσταση αυτή μετατρεπόταν σε κάτι μονιμότερο από αυτό που περίμενε, αποφάσισε τουλάχιστον να βγάζει λεφτά τη νύχτα, από το να τριγυρνά χωρίς αιτία και να μη βρίσκει κανένα νόημα στη ζωή του. Αποφασίζει λοιπόν να απευθυνθεί σε μια συνοικιακή εταιρία και να πάρει το δικό του …ταξί! Με το ταξί αυτό σάρωνε τους δρόμους της Νέας Υόρκης, υποδεχόταν χιλιάδες κόσμο στο πίσω κάθισμα και παρατηρούσε τις ζωές των άλλων, σαν να ήταν κι ένα κομμάτι της δικής του. Ώσπου η ζωή του γέμισε τόσο από τα κομμάτια των άλλων, που τελικά χώρος για κάτι δικό του -κάτι που να θύμιζε αμιγώς τον Travis Bickle (Robert De Niro)- δεν υπήρχε.
Απλός άνθρωπος, λιγομίλητος, δεν ανακατευόταν στα πράγματα των άλλων. Απλά παρατηρούσε και σκεφτόταν και έβγαζε τα δικά του συμπεράσματα για τον τόπο του, τη ζωή του, τους ανθρώπους. Όλα άλλαξαν στη θέα μιας υπαλλήλου σε κάποια προεκλογική καμπάνια για νέο Πρόεδρο. Μια κατάξανθη και κομψή γυναίκα, η Betsy (Cybill Sepherd) που ποτέ όμως δεν τον πήρε στα σοβαρά.
Κι είναι η στιγμή που μόλις βρίσκεις μια ηλιαχτίδα φωτός μέσα σε όλο το μουντό της καθημερινότητας. Μα αυτή η ηλιαχτίδα χάνεται και φεύγει, τα γαλάζια μάτια της νεαρής κοπέλας δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που αποζητά ο Travis: τη ζωή, τον έρωτα, το όνειρο που λείπει από τους βρώμικους και διεφθαρμένους δρόμους της Νέας Υόρκης. Κι όταν η απόρριψη έρχεται πάνω στον ενθουσιασμό μας, η άρνησή μας να την αποδεχτούμε είναι σχεδόν δεδομένη.
Η εμμονή του για την ξανθιά υπάλληλο του υποψήφιου Προέδρου, αλλάζει την κοσμοθεωρία του Travis. Για ακόμη μια φορά διαπιστώνει πόσο διεφθαρμένος είναι ο τόπος του, πόση ανάγκη έχει από «καθαριότητα» και «ξέπλυμα», αλλά δε μένει εκεί. Βάζει στόχο της ζωής του να κάνει καλύτερο αυτό το μέρος, με όποιο τρόπο μπορεί και όσο. Τότε βρίσκεται μπροστά του μια πιτσιρίκα, η Iris (Jodie Foster) ένα μικρό ξανθό κορίτσι που το έχει σκάσει από το σπίτι της και ζει υπό την προστασία του μαστρωπού και εραστή της. Στα μάτια του Travis είναι πολύ μικρή για να κακοποιείται, είναι πολύ μικρή για να κλείνεται σε βρώμικα δωμάτια με άγνωστους και αντάλλαγμα λίγα χρήματα – τα οποία δε φτάνουν πάντα στα χέρια της. Είναι πολύ μικρή για να έχει τη ψευδαίσθηση ότι αυτή ζωή της αξίζει.
Με τη μικρή η ζωή του αποκτά νόημα. Γίνεται ασπίδα και ξίφος για να την προστατέψει, με μυαλό λίγο θολό και έναν καθρέφτη να αποκτά στόμα και φωνή απέναντί του.
«You talking to me? You talking to me? You talking to me? Then who the hell else are you talking… you talking to me? Well I’m the only one here. Who the fuck do you think you’re talking to? Oh yeah? Ok.»
Και τραβάει την κάνη του όπλου του προς το ίδιο του το είδωλο.
Και οι πρόβες για την εμφάνιση του όπλου και το τράβηγμα της σκανδάλης να παίρνουν ώρες… Και η έννοια για τον άλλον να γίνεται, για ακόμα μια φορά, εμμονή. Κι αυτό ίσως δείχνει ότι ο Travis δεν ήθελε να προστατέψει συγκεκριμένα τη μικρή πόρνη. Θα μπορούσε στη θέση της να ήταν οποιοσδήποτε. Ίσως απλά να ήθελε να δώσει ένα νόημα στη ζωή του, ένα στόχο, μια βλέψη, έναν ορίζοντα. Κάπου διάβασα ότι ήταν απλά ένας νεκρός άνθρωπος, απεγνωσμένος να αποδείξει ότι είναι ζωντανός.
To «Taxi Driver» (1976) το είδα ένα αφόρητα ζεστό καλοκαίρι στην ταράτσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Το φεγγάρι ήταν σαν να είχε ρόλο φόντου στις πρόβες του Robert De Niro μπροστά στο καθρέφτη και στις βόλτες του με το ταξί του στο κέντρο της πόλης, με τα φευγαλέα νέον να ζαλίζουν το μυαλό σου.
Όταν έφυγα όμως, συνειδητοποίησα ότι από το μυαλό μου δε μπορούσα να βγάλω μια μελωδία. Την τραγούδησα στο φίλο μου και για κάμποση ώρα περπατούσαμε την Τριπτολέμου σιγοτραγουδώντας τη. Ήταν ο ρυθμός του «Hold me close» από τον Bernard Herrmann. Υπέροχη jazz μελωδία, με κάτι γραφικό και ατμοσφαιρικό, αλλά και κάτι επικίνδυνο μέσα της. Όπως ακριβώς και η ζωή στο κέντρο της Νέας Υόρκης, όπως και η ζωή του Travis.
————–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...