Τα Υπόγεια Ρεύματα παρουσιάζουν το video clip για το τραγούδι «Με Παραχαραγμένη τη Ζωή μας», μέσα από τον πρόσφατο δίσκο τους «Η Γη που αφήνω», στο οποίο συμμετέχει ο Τηλέμαχος Μούσας (κιθάρα) και ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα).
Το βίντεο βασίστηκε σε μια ιδέα της Όλγας Σφέτσα που είχε και τη σκηνοθετική επιμέλεια ακολουθώντας τη συνολική αισθητική του δίσκου. Πρωταγωνιστεί χορεύοντας η Πένυ Ελευθεριάδου ενώ στη διεύθυνση φωτογραφίας ήταν η Μαρίλη Ζάρκου.
Το συγκεκριμένο τραγούδι, σε ποίηση του Θεσσαλονικιού ποιητή Ανέστη Ευαγγέλου και μουσική του Κυριάκου Σφέτσα, αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή του δίσκου καθώς τα Υπόγεια Ρεύματα τιμούν το έργο ενός από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες συνθέτες αλλά και τη φιλία τους που έχει αναπτυχθεί με τα χρόνια.
O Κυριάκος Σφέτσας λέει σχετικά με το τραγούδι: «Ο ποιητής Ανέστης Ευαγγέλου έφυγε από τη ζωή λίγες μόνο ημέρες αφότου είχε εκδοθεί η εξαιρετική ανθολογία του για την δεύτερη μεταπολεμική γενιά Ελλήνων ποιητών.
Ο κοινός μας φίλος, συνθέτης και πιανίστας, Σάκης Παπαδημητρίου μου χάρισε τότε, έτυχε να βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη, την ανθολογία! Εκεί βρήκα και διάβασα το “Με παραχαραγμένη τη ζωή μας” το οποίο και τότε και τώρα βρίσκω συγκλονιστικό. Η σπουδαία ποίηση ήταν και θα είναι πάντα ο αναντίρρητος προφητικός λόγος. Σε σχέση με τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα που καθορίζουν τη ζωή μας. Η σπουδαία ποίηση, πάντως, δεν κραυγάζει. Λέει την αλήθεια με σαφήνεια και μπήγει τις μαχαιριές της όταν και όπου χρειάζεται.
Τέλος, η φιλία μου με τον Νίκο Γιούσεφ, συνθέτη και μπασίστα των “Υπόγειων”, με έκανε να σκεφτώ το τραγούδι που είχα μελοποιήσει από τότε και βρισκόταν ξεχασμένο κάπου στο γραφείο μου. Ένιωσα ότι ήταν μια ευκαιρία να βγει πάνω κι αισθάνθηκα ότι το γκρουπ αυτό θα του έδινε την κατάλληλη πνοή. Πίστεψα δε, ότι θα το έκαναν καλά κι ότι η ποίηση αυτή έπαιζε ρόλο και στα δικά τους πιστεύω“.
Το άλμπουμ «Η Γη που Αφήνω» κυκλοφορεί σε CD, συλλεκτικό βινύλιο (180gr.) και ψηφιακά από το Ogdoo Music Group.
Με παραχαραγμένη τη ζωή μας,
που άλλοι κινούν, αθέατοι, τα νήματά της,
παραμορφωτικά αλλοιωμένοι στο μηχανικόν αιώνα,
τραυλίζοντας γλώσσες ακατάληπτες,
δίχως πατρίδα και ρίζες μες στην ίδια μας πατρίδα,
Με παραχαραγμένη τη ζωή μας,
που άλλοι κινούν, αθέατοι, τα νήματά της,
περνούν τα χρόνια, φίλοι μου, περνώ κι εγώ
με το μαχαίρι της φωνής μου στομωμένο.