Πolis Stage 2007 / Τσαλιγοπούλου - Νέγκα

Γοητευμένη επέστρεψα χθες βράδυ, Παρασκευή 23 Νοεμβρίου, από το ΠΟΛΙΣ Stage!

Δώσαμε ραντεβού με τους συνεργάτες μου λίγο μετά τις 10 στην είσοδο, Πέτρου Ράλλη 18 δηλαδή και χωρίς καθόλου δυσκολία περάσαμε στην αίθουσα. Η πρώτη έκπληξη της βραδιάς ...η κράτησή μας ήταν "πρώτο τραπέζι πίστα" στην κυριολεξία! Επόμενη έκπληξη, μεγάλοι, αναπαυτικοί, δερμάτινοι καναπέδες αντί για τα συνηθισμένα τραπέζια!

Βουλιάξαμε στους καναπέδες να απολαύσουμε τρεις αγαπημένες γυναικείες φωνές που η καθεμία έχει δώσει τα δικά της διαπιστευτήρια στον καλλιτεχνικό χώρο, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Ανδριάνα Μπάμπαλη και η Γιώτα Νέγκα, για πρώτη φορά μαζί και οι τρεις στη σκηνή!

Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός ο χώρος, ολοκαίνουργιος, με ασυνήθιστο πραγματικά σχεδιασμό, η σκηνή ξεχωρίζει ελάχιστα από την υπόλοιπη αίθουσα, βρίσκεται στη μέση σχεδόν αυτής. Μπροστά στην ορχήστρα, σε μικρές εξέδρες, άνετα απλωμένοι οι καναπέδες. Αριστερά και δεξιά της σκηνής κερκίδες σκαρφαλώνουν ως το ταβάνι σε ρόλο μπαρ.

Ανάμεσα στον κόσμο διακρίναμε τον Γιώργο Ανδρέου, τον Θοδωρή Γκόνη και διάφορους εκπροσώπους της Sony BMG.

Λίγο μετά τις 11 ακούστηκαν οι πρώτες νότες και μέσα σε ένα γλυκό ημίφως εμφανίστηκαν δεξιά στη σκηνή η Ελένη, η Γιώτα, η Ανδριάνα τραγουδώντας μας την Ροζαλία των παιδικών μας χρόνων. Την αγαπημένη "Ροζαλία" της Λιλιπούπολης!

Παραμένοντας στη σκηνή μας τραγούδησαν όλες μαζί τραγούδια αγαπημένα όπως "Τα παιδιά των δρόμων" το "Μετρώ τις μέρες" και "Η ευτυχία είναι αυτό". Ετσι, στην αρχή απολαύσαμε πρώτα το "Πόσο σ' αγαπώ" του Σταμάτη Κραουνάκη ερμηνευμένο πανέμορφα από την Τσαλιγοπούλου και για μια ακόμη φορά σιγοψιθυρίσαμε κι εμείς "....δώσ' μου τα φιλιά που μου κρατάς εκείνα, τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα..." και στη συνέχεια το "...θα 'μαι κοντά σου όταν με θες..." του Αλκίνοου Ιωαννίδη από την Γιώτα Νέγκα αυτή τη φορά. Εξαιρετικά καθαρή, καταπληκτικά όμορφη η φωνή της. Καλλιτέχνης χαμηλών τόνων όσα χρόνια βρίσκεται στο μουσικό στερέωμα, χωρίς να υστερεί σε φωνητικές ικανότητες (θα πέσει φωτιά να μας κάψει αν πούμε κάτι τέτοιο...), είναι πιστεύω ιδιαίτερα γεναιόδωρη στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Σαν ερώτηση - απάντηση, σαν διάλογος έρχονταν το ένα τραγούδι μετά το άλλο όλα τα γνωστά και τα πιο πολυτραγουδισμένα από τις δύο μεγαλύτερες κυρίες "...πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα...", "Εχω άνθρωπο", "...φορούσα δυο παλτά, το ένα καλά τ' άλλο ριχτά..." και το "Hands free" για να καταλήξουμε να ακούμε αχόρταγα για μια ακόμη φορά τη Γιώτα Νέγκα "Με τα μάτια κλειστά" σε μια εξαιρετική ερμηνεία.

Καιρός νάρθει στη σκηνή η Ανδριάνα Μπάμπαλη. Νεανική, χαριτωμένη, δροσερή η παρουσία της. Μας είπε το γνωστό "...εγώ κι εσύ θα πει Θεός, κι όταν μ' αγγίζεις όλα είναι φως..." αλλά και το "Δες καθαρά" που έχει ήδη ξεχωρίσει από το τελευταίο cd της. Με νοσταλγία θυμηθήκαμε και ξανατραγουδήσαμε μαζί της την ανανεωμένη παιχνιδιάρικη γατούλα "Σερενάτα". Με β' φωνή τον κιθαρίστα Γιάννη Κωνσταντινίδη και όλους εμάς ως ...χορωδία, ακούσαμε (και τραγουδήσαμε) το "Γίνε κομμάτια" και είπαμε παρέα της "Μοίρα μου έγινες".

Αμέσως μετά, τη σκηνή μονοπώλησε η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Επιτρέψτε μου, μ' άρεσε πολύ το balloon (νομίζω έτσι λέγεται) φόρεμα της σε απαλό χρυσαφί. Ομορφη λεπτομέρεια και το γούνινο βραχιόλι της! Μ' άρεσε. Για αρχή μας χάρισε το "Σώπα κι άκουσε" σε ημίφως, με μόνο έναν λευκό προβολέα να την φωτίζει. Υπέροχα!
"Καλησπέρα, καλώς ήρθατε στο σπίτι μας! Ενα πάρτυ θα οργανώσουμε σήμερα εδώ, τρεις φίλες. Ναι, σ' αυτήν την ώριμη ηλικία που βρισκόμαστε, μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στην γλυκειά συντροφιά της γυναικοπαρέας και να παραδεχτούμε απόψε, εδώ, μαζί σας, πώς αγαπάμε και τους άντρες. Ναι, τώρα μπορούμε να το πούμε : δεν φταίνε για όλα τα κακά οι άντρες οι καημένοι. Απόψε, σας καλούμε να τραγουδήσετε μαζί μας, να διασκεδάσετε όσο μπορείτε, να λικνιστείτε στη θέση σας ή αν το θέλετε, το καλύτερο, να σηκωθείτε να χορέψετε. Κάνουμε πάρτυ!", με τα λόγια αυτά μας υποδέχτηκε και ...το πάρτυ ξεκίνησε!

Τι να πρωτοθυμηθώ; Με μια απίστευτη ευκολία, με χάρη, με γλύκα περισσή, πραγματικά μαγικά, πότε παίζοντας με τον κόσμο, (χωρίς να περιορίζεται μόνο στα πρώτα τραπέζια, πήγε αρκετές φορές μέχρι τις εξέδρες του μπαρ, κι αυτό μέτρησε για μένα, αλλά και για εκείνους πιστεύω, υπέρ της...), πότε παίζοντας με την ορχήστρα, μας πήρε μαζί της. Δίνοντας μας "Το εισιτήριο" δηλώνοντάς μας ότι "...αν δε γίνει η καρδούλα σου κομμάτια δεν ξέρεις τι θα πει αγάπη, αγάπη τι θα πει..." μας διαβεβαίωσε ότι ο αγαπημένος της "Είν' εντάξει μαζί της".
Εδώ, θέλω να σταθώ σε μια πραγματικά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ερμηνεία του "Πιάσε με" από την Ελένη. Υπέροχη!

Σ' όλη την παράσταση οι τρεις κυρίες μοιράζονταν εξίσου τη σκηνή, παραμένοντας όλες επάνω, σ' όλη σχεδόν τη διάρκεια της βραδιάς. Οι μεμονωμένες εμφανίσεις τους μου φάνηκαν ελαφρώς περιορισμένες σα να δίνουν έμφαση και περισσότερο βάρος στις από κοινού.

Το πρώτο μέρος του προγράμματος κύλησε σε ήχους πιο ποπ ή αν θέλετε πιο ροκ, πιο χορευτικούς, πιο διασκεδαστικούς κι αν κρίνεις από τις "Αδελφές Τατά" (ναι, ήρθαν κι αυτές στην παρέα μας) και το "...πώς τον λεν τον ποταμό... Ιλισσό... Ιλισσό..." και "Το χρυσόψαρο στη γυάλα", καταλαβαίνετε ότι ήταν και αρκετά παιχνιδιάρικο. Μέχρι χάλι - γκάλι χόρεψαν καλλιτέχνες και μουσικοί επί σκηνής!

Μετά από ένα διάλειμμα δέκα περίπου λεπτών, οι τρεις κυρίες και πάλι μαζί στη σκηνή, με διαφορετικά ρούχα αυτή τη φορά, πιο επίσημα, πιο "βραδυνά", ξεκίνησαν με το γνωστό "ο Ανθρωπός μου" της Βέμπο, ένα αμιγώς λαϊκό πρόγραμμα, κάνοντας μια βόλτα (που πολύ μου άρεσε) ανάμεσα στον κόσμο στα τραπέζια αλλά και πίσω στο μπαρ.

Και τι δεν είπαν;; Από βαριά λαϊκά μέχρι ρεμπέτικα. Από το "Εχω στενάχωρη καρδιά" μέχρι το "Ησουνα τι ήσουνα, μια ...παξιμαδοκλέφτρα"! Μ' άρεσε πάρα πολύ το αφιέρωμα στον Στράτο Διονυσίου, με τραγούδια δικά του ερμηνευμένα με διαφορετική ενορχήστρωση με πιο φρέσκο ήχο χωρίς όμως να χαλάει τίποτα από την ατμόσφαιρα και την ομορφιά του κάθε τραγουδιού.

Η αλήθεια είναι ότι, μαζί τους λικνιστήκαμε στους ρυθμούς αλλά, δεν σηκωθήκαμε να χορέψουμε. Το κοινό τη συγκεκριμένη βραδιά ήταν ιδιαίτερα εύθυμο και "αποφασισμένο" να διασκεδάσει, συμμετείχε από την αρχή ως το τέλος και τα τραγούδια τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο μέρος ήταν ιδιαιτέρως ξεσηκωτικά! Ισως να έφταιγαν οι καναπέδες, τρομερά αναπαυτικοί και όμορφοι κατά τα άλλα.

Απίστευτα πολλά τραγούδια ειπώθηκαν σ' αυτό το δεύτερο μέρος, όλα πανέμορφα, να μην μπορείς να διαλέξεις το καλύτερο. Ερμηνευμένα όλα με τρόπο και στυλ ξεχωριστό. Η συμμετοχή όλου του κόσμου αλλά και της παρέας μου δήλωνε (χωρίς λόγια, μόνο με τραγούδι) πως το κοινό διασκέδαζε πραγματικά πολύ. "Πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή", "Ασ' τον τρελλό στην τρέλα του", "Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα", "Υποκρίνεσαι" (αφιερωμένο στον Θοδωρή Γκόνη!), "Ιστορία μου αμαρτία μου", "Τα παιδιά της γειτονιάς σου" ήταν μερικά από αυτά.

Η έκπληξη της βραδιάς ήταν πιστεύω το "κρυφό" ταλέντο του κιθαρίστα Γιάννη Κωνσταντινίδη, όταν μας τραγούδησε δύο τρία τραγούδια με εντελώς δικό του μοναδικό τρόπο.

Η ωραιότερη στιγμή για μένα ήταν όταν η Ελένη Τσαλιγοπούλου ερμήνευσε το "Endelezi" αλλά και το δημοτικό "Στης Νάουσας το κάστρο", a capela, με μια μελωδία κι έναν απίστευο ρυθμό που ερχόταν θαρρείς από τα σωθικά της! Ιδιαίτερα συγκινητική...

Ωρα 2:30 πμ, όλες ξανά στη σκηνή, αυτή τη φορά μας αποχαιρετούν με το "Μινοράκι". Χρησιμοποιώντας σαν μουσικό χαλί τη μελωδία του, μας παρουσιάζουν έναν έναν ξεχωριστά τους μουσικούς και τους τεχνικούς. Στην κιθάρα ο Γιάννης Κωνσταντινίδης, στα τύμπανα ο Βαγγέλης Καλαμάρας, στο μπάσο ο Γιάννης Πλαγιαννάκος, στα κρουστά ο Σταύρος Αλεξόπουλος, στο ακορντεόν ο Ντίνος Χατζηιορδάνου, ενώ έπαιξε πλήκτρα και ενορχήστρωσε τα πάντα ο Άκης Κατσουπάκης! Στα φώτα ήταν ο Γιώργος Τέλλος, στον ήχο "μέσα" ο Ηλίας Τριντής ενώ "έξω" ο Γιώργος Καρυώτης.

Μέσα σε θερμό χειροκρότημα αποχώρησαν από τη σκηνή όλοι, για λίγο, για να επιστρέψουν σχεδόν αμέσως, μετά από απαίτηση του κοινού για το encore. Με ελάχιστο φωτισμό στη σκηνή ακούσαμε "Αυτή η νύχτα μένει" από την Τσαλιγοπούλου, "Μεσ' τη φωτιά θα πέσω" από την Μπάμπαλη και "Ο Μικρός μου αδελφός" από την Νέγκα. Για το τέλος, στη σκηνή ανέβηκε ο Γιώργος Ανδρέου και για μια φορά ακόμα βυθιστήκαμε στην μελωδία της "Μικρής Πατρίδας".

Πήρα τον δρόμο του γυρισμού, συγκινημένη, βουρκωμένη, γοητευμένη...

-----

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner, από το πρόγραμμα!

***Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...
*** Όλες οι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή μηχανή Olympus, για λογαριασμό του Music Corner.