"Άμα περνάμε τέτοιες νύχτες, δε θα μας πιάσει και η κρίση"...! Αυτή ήταν η παρατήρηση του Νίκου Πορτοκάλογλου προς το τέλος της πρεμιέρας του με τη Βασιλική Καρακώστα στο αναγεννημένο Κύτταρο.

Ανεξαρτήτως κρίσης, η φράση δείχνει έναν καλλιτέχνη που απολαμβάνει αυτό που κάνει το ίδιο με το κοινό που τον παρακολουθεί. Έχω δει πολλές φορές τον Νίκο Πορτοκάλογλου ζωντανά τα τελευταία χρόνια και δεν θυμάμαι να κατάφερε ποτέ να με απογοητεύσει: οι ζωντανές εμφανίσεις του χαρακτηρίζονται από τη μια μεριά από έναν επαγγελματισμό (προσεγμένες παραστάσεις, καλοδουλεμένες μπάντες, γεμάτες εμφανίσεις) και από την άλλη με ένα κέφι και ένα μεράκι που δημιουργεί μια αμφίδρομη ανταλλαγή ενέργειας με το κοινό ώσπου τα όρια σκηνής και πλατείας να γίνουν πια δυσδιάκριτα.

Τα ίδια πράγματα είδαμε και την Παρασεκυή 13/2 στο Κύτταρο, ένα χώρο με παρελθόν και ελπίζω και μέλλον καθώς είναι ζεστός, με καλό ήχο και αρκετά μικρός ώστε να είσαι σε άμεση επαφή με τη σκηνή είτε από τα τραπέζια είτε από το μπαρ. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η μπάντα του εμφανίστηκαν περίπου μισή ώρα μετά τις 11 και μετά από ένα ορχηστρικό ζέσταμα μπήκαν στο "Πες το κι έγινε" και το "Μετρώ τα κύματα" πριν ο Νίκος Πορτοκάλογλου μας θυμίσει ότι έπαιξε πρώτη φορά στο Κύτταρο το 1983 με τους Φατμέ. Περνόντας από τις αναμνήσεις του παρελθόντος στις υποσχέσεις του μέλλοντος, μας παρουσίασε ένα από τα καινούρια του κομμάτια το "Ο τρελός θεός" με έντονο ροκ ήχο και εικόνες μουσικού πανηγυριού στους δρόμους, με το "Που ήσουνα φως μου" να ακολουθεί.

Τα πρώτα κομμάτια δίνουν σε όλους τους μουσικούς τη δυνατότηα να δείξουν τα δόντια τους με κάποιο σόλο: ο Νίκος Σάλτας στα πλήκτρα (Πες το κι έγινε), ο Νίκος Χριστόπουλος στα ντραμς (Μετρώ τα κύματα), ο Αντώνης Ανδρέου στο τρομπόνι (Μετρώ τα κύματα, Που ήσουνα φως μου), ο Τάσος Φωτίου στο άλτο σαξόφωνο (Ο τρελός θεός) και ο ίδιος ο Πορτοκάλογλου στην κιθάρα (Ο τρελός θεός). Εδώ πρέπει να γίνει μια παρατήρηση: πολύ συχνά μιλάμε για το συνθέτη Νίκο Πορτοκάλογλου, το στιχουργό ή τον τραγουδιστή αλλά σπανίως αναφερόμαστε στον κιθαρίστα Νίκο Πορτοκάλογλου, ο οποίος είναι πολύ καλός κατά την ταπεινή μου άποψη (εννοώντας καλό κιθαρίστα όχι αυτόν που παίζει τις περισσότερες νότες αλλά τις πιο κατάλληλες και με τον πιο ταιριαστό στο κομμάτι ήχο). Επίσης, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον Μιχάλη Καλκάνη που έπαιξε πολύ καλό μπάσο όλη τη βραδιά.

Η συνέχεια της βραδιάς περιλάμβανε δύο κομμάτια από τον πρώτο δίσκο της Βασιλικής Καρακώστα "Η Σβούρα και άλλες ιστορίες", τη γλυκιά soul-blues μπαλάντα "Λόγια, λόγια, λόγια" και το "Δως μου να πιω". Ακολουθούν "Το ποτάμι", ο "Ταχυδρόμος" και το "Χρωστάμε τη γιορτή" ενώ εμβόλιμα παρεμβάλλεται ένα ακόμη καινούριο κομμάτι με δυνατό ροκ ήχο, η "Στροφή" που είχε κάνει το ντεμπούτο της στη γιορτή για τα 30 χρόνια παρουσίας του Νίκου Πορτοκάλογλου στη μουσική, που πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι στο Ηρώδειο.

Μετά από μια έντονα ηλεκτρισμένη αρχή, είναι η ώρα για μια ακουστική ανάπαυλα: "Ψέματα" με ακουστική κιθάρα, κόντρα μπάσο και πλήκτρα ενώ στο video wall προβάλλονται πλάνα των Φατμέ. Ακολουθεί ένα ακόμη νέο κομμάτι το "Είμαι ξένος" σε ακουστική κιθάρα αλλά με έντονες '60s αναφορές. Ο Πορτοκάλογλου το παρουσιάζει σαν ένα προϊόν της ανάγκης του να ξανασυστηθεί, "η πρώτη φορά που ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα τέτοιο κομμάτι μετά το 'Υπάρχει λόγος σοβαρός' το 1984" και ξεχνά ένα 4στιχο το οποίο υπόσχεται να θυμηθεί την επομένη! Η Βασιλική Καρακώστα συνοδεύει "με δύο ακόρντα" στην ακουστική κιθάρα πριν αναλάβει τα πρώτα φωνητικά για ένα σαρωτικό "Δεν είναι αργά για θαύματα". Το "Κλείνω κι έρχομαι" ακολουθεί ένα μικρό προσωπικό σετ της Βασιλικής με "Αστροπαλιά", "Βάλε μου να πιω" του Νίκου Ξυδάκη, "Μάδησα μια μαργαρίτα" - ένα τραγούδι "που τραγουδούσα μικρή στα πανηγύρια του Πηλίου", "Όλα αρχίζουν εδώ" και "Σιωπή" που σηματοδοτεί την επιστροφή του Νίκου Πορτοκάλογλου στη σκηνή αφού το κομμάτι είναι ντουέτο. Η συνέχεια ωστόσο ανήκει στο Νίκο Σάλτα που αναλαμβάνει τα φωνητικά στον "Άσωτο υιό" που κάνει ένα πέρασμα από το Satisfaction αν και η ενορχήστρωση μου έφερνε περισσότερο σε ένα ξαδελφάκι του, το Mr. Soul των Buffalo Springfield.

Η βραδιά μπαίνει σιγά σιγά στην τελική ευθεία και τα τραγούδια που ακολουθούν είναι εγγύηση για να ξεσηκώσουν και τον πιο άψυχο από τους παρισταμένους: "Γίνε κομμάτια" με σόλο στο τρομπόνι, "Τα καράβια μου καίω", "Χωρίς αμορτισέρ", "Κάτω απ'το πουκάμισό μου" ένα κομμάτι του Στέλιου Καζατζίδη που έχει πλέον μόνιμη θέση στα σετ λιστ του Πορτοκάλογλου, "Δίψα", "Τι λείπει" με πνευστά αντί για έγχορδα, "Να με προσέχεις" για λίγες ανάσες, "Θάλασσά μου σκοτεινή" και "Ότι δε σε σκοτώνει" για το κλείσμο. Το encore που ακολουθεί έχει "Ταξίδι" και "Πάνω απ' τα σύννεφα" αλλά δεν είναι αρκετό. Ο κόσμος ζητάει κι άλλο και ο Νίκος Πορτοκάλογλου το δίνει με "Δε μας συγχωρώ" κι άλλη μια "Στροφή" πριν η μπάντα αποχωρήσει καταχειροκροτούμενη!

Τα φώτα ανάβουν και βγαίνουμε σιγά σιγά έξω αναζητώντας ταξί στη βροχή. Αλλά είπαμε: με τέτοιες βραδιές δεν μας πιάνει η κρίση, λίγη βροχή θα φοβηθούμε;

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...