Γράφει η Τζίνα Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Ζέτα Χιώτη

H δεύτερη μέρα του Release Athens, το Σάββατο, 8 Ιουνίου, άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων τόσο από θέμα διοργάνωσης όσο σε ό,τι αφορά το show, το οποίο απόλαυσαν οι χιλιάδες ορδές μουσικόφιλων που πραγματικά «ξεχείλισαν» την πλατεία Νερού, για να θαυμάσουν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες. Και πως όχι, άλλωστε, όταν ως headliners έχεις τους James και τον θρύλο Iggy Pop! Και οι δυο έχουν τους fan τους, που παρακολουθούν την πορεία τους φανατικά, κατά το πέρασμα των ετών και των δεκαετιών!

Οι πόρτες άνοιξαν στις 17:00 και, ενώ ο ήλιος ακόμα έκαιγε, στη σκηνή βγήκαν οι The Dark Rags, εγχώριο συγκρότημα, με garage και punk στοιχεία που θύμιζε αρκετά κάτι από Cramps ή Sonics. Αν και ο κόσμος που είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται ήταν ελάχιστος, η μπάντα κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων, παίζοντας για μισή ώρα. Ο ήχος τους ήταν καλά δουλεμένος και τα μέλη της μπάντας φαινόταν αρκετά δεμένα μεταξύ τους. Η σκηνική τους παρουσία δε, προσεγμένη και άκρως επαγγελματική. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική η φωνή του DD όπως και η άψογη αγγλική προφορά του.

 

Τη σκυτάλη πήραν στη συνέχεια οι Noise Figures, γνωστή ελληνική μπάντα-duo fuzz rock από Αθήνα, που έχουμε δει ξανά αρκετές φορές σε ελληνικά φεστιβάλ, οι οποίοι έπαιξαν οχτώ συνολικά τραγούδια για ακόμη ένα μισάωρο, με τέρμα τα γκάζια, θυμίζοντας γκαραζομπάντα της δεκαετίας του ’60 με αποχρώσεις βρετανικού ροκ. Ανάμεσα στα κομμάτια τους, μπορώ να πω πως ξεχώρισα το “Black Caravan” και το “Lethargy”, μου έλειπε όμως ένα high pick στο σύνολο της performance. Το κοινό επίσης ήταν ελάχιστο μπροστά στη σκηνή, καθώς ο καυτός ήλιος ανάγκασε αρκετούς να αναζητήσουν μέρη με λίγη σκιά.

 

Εξαιρετική εντύπωση παρόλα αυτά έκαναν οι Shame από τη Βρετανία, οι οποίοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας. Άψογη σκηνική παρουσία με τρελή ενέργεια, και τον Josh Finerty στο μπάσο να κάνει κωλοτούμπες πάνω στη σκηνή, κατάφεραν να συγκεντρώσουν ολόγυρά τους το κοινό, το οποίο φαινόταν να γνωρίζει τα κομμάτια τους, που εκπροσωπούν τον post punk και rock χώρο. Έχοντας κάνει το ντεμπούτο τους το 2018, έπαιξαν στο σύνολο δεκατρία κομμάτια, κυρίως από τον πρώτο δίσκο τους με τίτλο “Songs of Praise”, καθώς και τρία καινούργια. Η πολλά υποσχόμενη μπάντα από το Ηνωμένο Βασίλειο, ξεσήκωσε το κοινό, το οποίο πλέον και κατά το τέλος της performance τους άρχισε να συρρέει κατακλύζοντας τον χώρο.

 

Αυτό ήταν λογικό, καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που αφενός θέλησαν να γλιτώσουν την έκθεσή τους στο λιοπύρι και αφετέρου πήγαιναν κυρίως για να δουν και να ακούσουν τα δυο τελευταία ονόματα. Και ενώ ο ήλιος έδυε στο Δέλτα Φαλήρου, βάφοντας τον ουρανό με τα πιο όμορφα χρώματα ενός υπέροχου ηλιοβασιλέματος, στις 20.30 ακριβώς εμφανίστηκαν οι πολυαγαπημένοι από το Manchester, James ανοίγοντας την βραδιά, με το “Come Home”, ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια όπως έχει ψηφιστεί στην ομώνυμη πόλη καταγωγής τους.

Ο Tim Booth, με την απίστευτη γλυκύτητα και χαλαρότητα που τον διακρίνει και την υπέροχη φαρδιά καμπάνα του που κυμάτιζε από τα υπέροχα λικνίσματα του, χαιρέτησε και έδειξε την ευγνωμοσύνη του στο κοινό, που πλέον είχε γεμίσει την Πλατεία. Δεύτερο τραγούδι το “Ring the Bells” και ο κόσμος ακόμη δεν είχε πολυσυντονιστεί, χάζευε περισσότερο το πολυμελές σχήμα και τα πολύ διαφορετικά όργανα που υπήρχαν στην ορχήστρα. Στο “Nothing but Love” χρειάστηκε να ξαναπαίξουν την εισαγωγή, το οποίο φάνηκε λίγο περίεργο,ωστόσο ο ίδιος έκανε χιουμορ πως καμιά φορά βγαίνουν και εκτός ρυθμού. Μετά το τέλος του τραγουδιού, πέταξε και ένα «ευχαριστ…» σε μια προσπάθεια να μας ευχαριστήσει για το θερμό χειροκρότημα, ωστόσο ο κόσμος ήταν ακόμη λίγο παγωμένος. Ακούγοντάς τους, σίγουρα ταξίδευες πίσω μερικά χρόνια, με σκηνές στο μυαλό από ταξίδια, μουσικές και χαρούμενες στιγμές (φοιτητικές) από τη δεκαετία του ‘90. Συγκινητικό αρκετά, ειδικά αντιλαμβανόμενοι πως τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα και έχουν μείνει οι μελωδίες να μας θυμίζουν αυτή την περίοδο. Εδώ έχω να πω πως ο Tim δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από επαγγελματία χορευτή, καθώς οι κινήσεις του δημιουργούσαν απίστευτα όμορφη ενέργεια στον αέρα και φαινόταν να απολαμβάνει με κλειστά μάτια τον χορό στον οποίο επιδόθηκε, στροβιλιζόμενος υπό τον ήχο της rave που σε κάποια πιο ηλεκτρονικά κομμάτια αχνά διαφαινόταν. Όμως αυτός ήταν ο ήχος των club της Αγγλίας το ‘90, αυτό το heavy beat που θυμίζει soundtrack από την ταινία “Trainspotting”. Είναι η καρδιά του βρετανικού ήχου.

 

Κάποια πράγματα δημιουργούν μαγεία και ένα από αυτά είναι και οι μουσική που προέρχεται από πραγματικούς καλλιτέχνες με ψυχή και ο Tim είναι ένας από αυτούς. Τις εντυπώσεις έκλεψε μια νέα μουσικός που μας σύστησε, η Cloe Alper, η οποία μπορεί να χειρίζεται τα κρουστά με μοναδικό τρόπο. Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή της, καθώς έχει υπάρξει ιδρυτικό μέλος σε διάφορα Punk rock group, με solo καριέρα και αρκετά Dj-λίκια στο ενεργητικό της. Μάλιστα στο τέλος τραγούδησαν και ένα ντουέτο μαζί το “Attention”.

Κάποιες στιγμές η μπάντα το ‘χανε, άλλοτε πάλι το έβρισκε για να μπεί το “Sound” και ο ίδιος να βγει με μια ντουντούκα στο χέρι, δίνοντας τον παλμό στο κοινό, ενώ μετά από λίγο έπεσε κυριολεκτικά πάνω του, κάνοντας stage diving και παρακαλώντας τον κόσμο να αφήσει τα κινητά του και να τον κρατήσουν, να μην πέσει. Όντως τα κινητά στις συναυλίες είναι μια μόδα που αρκετοί παλιότεροι καλλιτέχνες το σχολιάζουν κατά καιρούς, πως ο κόσμος χάνει τη στιγμή. Πάντως ο ίδιος φαινόταν πως το ζούσε όμορφα, γεμάτα, σκορπίζοντας πολλά «ευχαριστώ» με εμφανή το αίσθημα της ικανοποίησης και της ευδαιμονίας και με ένα εξαιρετικό ταλέντο να διατηρεί τη φωνή του καθ’ όλη τη διάρκεια του stage diving. Κάπου εκεί σχολίασε πόσο πολύ χαίρεται που μοιράζεται την σκηνή εκείνο το βράδυ με τον μοναδικό Iggy Pop, τον οποίο είχε δει live στα 16 του και από τον οποίο έχει επηρεαστεί.

 

Τα κομμάτια που έπαιξαν ήταν σύνολο δεκάξι, με ένα για encore, το “Sit Down”, ενώ είχαν προηγηθεί γνωστές επιτυχίες όπως τα “Laid” και “Getting Away”, όπου έπεσε στο κοινό από τη σκηνή για δεύτερη φορά. Κι εδώ τραγουδούσε και πήγαινε από χέρι σε χέρι. Ακολούθησε το πασίγνωστο “Sometimes”, που όλος ο κόσμος τραγουδούσε δυνατά, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως το “Many Faces”, ένα κομμάτι που γράφτηκε μόλις πέρυσι, έκανε αίσθηση για τους αντιφασιστικούς στίχους του και συνοδεύτηκε από την Cloe που φορούσε τη σημαία με το ουράνιο τόξο, καθώς το Σάββατο διοργανώθηκε και το Athens Pride, η πορεία για τα δικαιώματα της LGTBQ κοινότητας. Το gig των James έλαβε τέλος στις 22:17 αφήνοντας τον κόσμο καρφωμένο στις θέσεις του, αφού όλοι περίμεναν την εμφάνιση του γερόλυκου Iggy.

Πράγματι, η ώρα πέρασε. Το σκηνικό άλλαξε σε γρήγορο χρόνο. Όλα τα σετ των James εξαφανίστηκαν και στη σκηνή επάνω υπάρχει μόνο ένα vintage set από Ludwig drums, ένα σκαμπό ντυμένο με λεοπάρ ύφασμα και ένα τραπεζάκι με ένα κομμάτι σατέν τραπεζομάντηλο και πάνω του ένα κεραμιδί retro πληκτροφόρο όργανο, ολοκληρώνοντας τη μίνιμαλ διάθεση που θα υποδεχτεί ένα από τα πιο μοβόρικα θηρία της Ροκ. Αλλωστε σε τι χρησιμεύει ο υπερβολικός εξοπλισμός και τα τόσα μηχανήματα; Εδώ μιλάμε για χάρισμα, ταλέντο, καλλιτεχνία –όχι αρχιτεκτονική τελειότητα. Η τελειότητα είναι άσχημη.

Η αγωνία κορυφώνεται και κάτω από διάφορους παραξενους ήχους όπως γαβγίσματα (;), κάνει την εμφάνισή του ο ημίγυμνος James Newell Osterberg (Iggy Pop) με το πασίγνωστο “I wanna be your dog”, υψώνοντας ψηλά τα δυο μεσαία του δάχτυλα, με όλη την υπέροχη «αλητεία» που τον διακατέχει. Και η βραδιά ξεκίνησε με λύσσα για να συνεχίσει με μια σειρά από πασίγνωστα άσματα όπως τα “Gimme Danger”, “The Passenger”, “Lust for Life”, “I am sick of you”. Δεν θέλω να αναφερθώ στην ερμηνεία του κάθε κομματιού ξεχωριστά. Θέλω να πω πως αυτό που μέτρησε περισσότερο ήταν το vibe, η ενέργεια και το καθαρό Rock ‘n’ Roll, που ο Iggy ακόμη υπηρετεί στο έπακρο. Και τι μπορεί πραγματικά δηλαδή να πει κανείς για τον Iggy; Aν τη δεκαετία του ‘70 έπεφτε ξύλο στα λάιβ του και ο κόσμος κοπανιόταν ασύστολα, εν έτει 2019 ακόμα περνάνε το κιγκλιδώματα των φεστιβάλ πιτσιρικάδες μετά από crowd surfing και ο πανικός από fans είναι κυριολεκτικός, ενώ εκτυλίσσονται πραγματικές σκηνές αλαλούμ, με το να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα…

 

Ο Iggy είναι θρύλος της Ροκ –και αυτό είναι το μόνο σίγουρο– και στα 72 του ας μην κοιτάμε το κρεμασμένο δέρμα και τα ρυτιδιασμένα μπράτσα του, αλλά την αλήθεια του, τη νεανική ψυχή του που δεν ησυχάζει, το απίστευτο μπρίο του και το γεγονός ότι έρχεται να μας υπεν-θυμίσει πως το Ροκ είναι ζωντανό και είναι μια δυνατή κλωτσιά στα αρ…δια της επιφανειακής πραγματικότητας, ότι και να σημαίνει αυτό. Δεν είναι ευγενικό, δεν είναι γλυκό –είναι άγριο, με κλωτσιές, φτυσίματα, αλκόολ αλλά και έρωτα. Ο Iggy το Σάββατο το βράδυ απέδειξε περίτρανα ότι ο χρόνος είναι σχετικός, το Ροκ είναι ζωντανό, ενώνει γενιές, φυλές, ανθρώπους, ζώα και μικρόβια (χεχε). Είναι ζωντανός οργανισμός που μας θυμίζει με συμβολικό τρόπο να αντιστεκόμαστε. Στο “Nightclubbing” φόρεσε τη μαύρη κάπα του με ένα λιοντάρι στο πίσω μέρος, ενώ στο “1969” φοραει έναι leopard σακάκι και περνάει χοροπηδώντας από τη μια πλευρά της σκηνής στην άλλη σαν εικοσάχρονος.

 

Στο “Search and Destroy” κατεβηκε από την σκηνή και περπάτησε κατά μήκος της μπαριέρας χαιρετώντας τον κόσμο που ήθελε να τον αγγίξει, να του μιλήσει, να τον δει. Σαν να περπατούσε στον δρόμο και χαιρετούσε τους περαστικούς, αυτή την αίσθηση άφησε. Ο μικροκαμωμένος νευρικός Iggy, ήταν όλη την ώρα με ένα πλατύ χαμόγελο και ένα βαθύ μπλε σπινθηροβόλο βλέμμα αρκετά προσεγγίσιμος, στέλνοντας πολλές φορές φιλάκια στο κοινό που πραγματικά λυσσομανούσε. Η συναυλία ήταν εκπληκτική, πωρωτική και πιο πολύ η αίσθηση που άφησε. Για μένα peak της βραδιάς ήταν το “Real Cool Time” όπου υποδύθηκε με το σώμα του τον Εσταυρωμένο και φυσικά το “Real Wild Child”, που εκεί χάθηκε μέσα στον κόσμο, ενώ ο ένας από τους δυο κιθαρίστες τα «έσπασε» κυριολεκτικά στα πλήκτρα. Επίσης, αξίζει να αναφερθούν οι δυο τρομερές διασκευές από Bowie με το “Jean Genie” και για το τέλος το “Red Right Hand” από Nick Cave. Τι να πει κανείς όταν κάποιοι καλλιτέχνες εκπέμπουν στην ίδια συχνότητα, υπάρχει αλληλοσεβασμός και αποδοχή; Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό, η φωνή γίνεται μια και το μήνυμα ένα. Μην κοιτάτε το κουρασμένο σώμα του και το βήμα του που χωλαίνει πια –δείτε μέσα στα μάτια του και ακούστε την ψυχή του που… βρυχάται!

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here