Συνέντευξη στην Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Ο Χρήστος Νινιός είπε πριν λίγα χρόνια να στείλει ένα …«γράμμα στο Θεό» και το μάθαμε όλοι. Δεν είχε πρόθεση εξάλλου να μας το κρύψει, ίσα-ίσα. Εμείς, το ακούσαμε, το ξανακούσαμε και εν τέλει το αγαπήσαμε.  Μαζί με εμάς και πάρα πολλοί ακόμη, όπως μαρτυρούν και τα views που έχει το συγκεκριμένο κομμάτι στο YouTube…

Είναι πράγματι ωραίο να βλέπεις νέους ανθρώπους να αγαπούν αυτό που κάνουν και να το κάνουν καλά, όμορφα και προσεγμένα. Ο Χρήστος Νινιός, είναι ένας ανερχόμενος και ελπιδοφόρος τραγουδοποιός με απόλυτη πίστη και βαθιά συνείδηση για ότι κάνει. Ανήκει σε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν περνά απαρατήρητος τόσο σαν καλλιτέχνης, όσο και σαν άνθρωπος.

Τον συναντήσαμε ένα παγωμένο απόγευμα στο Μοναστηράκι, κάναμε βόλτα στα στενά του Ψυρρή, ήπιαμε ζεστούς  καφέδες και μας μίλησε τόσο για το νέο του δίσκο που φέρει τον τίτλο «Παράλληλες ζωές», όσο και για όλα τα υπόλοιπα της καριέρας του.  Άνετος, χαλαρός και με πολύ όρεξη ο Χρήστος, μας χάρισε μια πολύ όμορφη συζήτηση…


Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πότε ένιωσες τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα για την μουσική και πώς μπήκες στον χώρο του τραγουδιού;
Άκουγα πολύ μουσική από μικρός χωρίς να μου περάσει όμως από το μυαλό ότι θέλω να τραγουδήσω. Γύρω στα 15 μου, άρχισα να μαθαίνω κιθάρα χάρη στον Βασίλη Πιερακέα. Έπειτα, τα μαθήματα κιθάρας, συνοδεύονταν από συζητήσεις για τη μουσική και όλο αυτό μας έδενε και κάναμε παρέα. Στα 16 μου δημιουργήσαμε ένα γκρουπάκι με φίλους που το ονόμασα «Terra Salva» και σιγά σιγά αρχίσαμε να παίζουμε μουσική και εγώ κόλλησα…

Το οικογενειακό σου περιβάλλον τι ρόλο έπαιξε σε αυτή την απόφασή σου; Συμφωνούσε; Σε στήριξε; Υπήρχαν άνθρωποι που σε βοήθησαν στα πρώτα σου βήματα και νιώθεις ότι τους χρωστάς ένα «ευχαριστώ»;
Το οικογενειακό μου περιβάλλον με στήριξε. Αν και ήμουν γενικά ατίθασος, μου είχαν εμπιστοσύνη. Είχα έμπρακτα την στήριξη και την υποστήριξη της οικογένειάς μου, ειδικά ο μπαμπάς μου ήταν ο πιο δίκαιος κριτής. Πέρα από την οικογένειά μου, άνθρωποι που με στήριξαν, ναι σαφώς και υπάρχουν. Να αναφέρω τον Ευριπίδη Ζεμενίδη στον οποίο θεωρώ ότι οφείλω τα πάντα. Με βοήθησε πάρα πολύ, με πραγματική ανιδιοτέλεια. Μου αφιέρωσε απίστευτο χρόνο, δεν υπολόγισε τον κόπο και ήταν εκεί όταν απογοητεύτηκα και σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Τότε, σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκε και μου χάρισε όλα τα παραπάνω, βοηθώντας με ουσιαστικά. Με βοήθησε επίσης ο Χρήστος Παπαδάς –ραδιοφωνικός παραγωγός–  και φυσικά, καταλυτικός υπήρξε ο ρόλος της Μαριεύης (Μήτρου), της γυναίκας μου. Από την στιγμή που (ξανα)εμφανίστηκε η Μαριεύη, κατά έναν περίεργο τρόπο έρχονταν στην ζωή μου «καλοί» άνθρωποι και γι’ αυτό νιώθω πολύ-πολύ τυχερός.

…όταν κάποιος δημιουργεί κάτι και το βλέπει σιγά-σιγά να παίρνει το δρόμο του, να αναγνωρίζεται και να αρέσει στον κόσμο, μόνο χαρά μπορεί να σου προσφέρει αυτό κι ευτυχία…

Ο περισσότερος κόσμος σε γνώρισε μέσα από εκείνο το «γράμμα που έστειλες στο Θεό». Πώς ένιωσες με την τόσο μεγάλη απήχηση που είχε το κομμάτι και πώς διαχειρίστηκες όλη αυτή την αναγνωρισιμότητα;
Βασικά ήταν πολύ ξαφνικό. Είχαν δειγματιστεί κάποια κομμάτια στον Μελωδία, ανάμεσα σε αυτά και το «γράμμα στο Θεό». Μου είπαν ότι τους άρεσε, θα το παίξουν, θα το στηρίξουν στο μέτρο του δυνατού φυσικά. Αυτό θα γινόταν μέσα με τέλη Αυγούστου. Εκείνη την περίοδο ήμουν στη Κρήτη, στο σπίτι της γιαγιάς μου. Είναι ένα μέρος απομονωμένο και γι’ αυτό το επιλέγω. Ηρεμώ και χαλαρώνω.  Εκεί δεν είχα internet, δεν είχα καμία επαφή, καμία επικοινωνία. Είναι αυτό που λένε «εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει…!». Όταν επέστρεψα, άρχισαν και με έπαιρναν τηλέφωνα φίλοι, γνωστοί, μου έλεγαν ότι άκουσαν στο ραδιόφωνο το τραγούδι μου, τους άρεσε, λάμβανα μηνύματα στο facebook. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Όταν κάποιος δημιουργεί κάτι και το βλέπει σιγά-σιγά να παίρνει το δρόμο του, να αναγνωρίζεται και να αρέσει στον κόσμο, μόνο χαρά μπορεί να σου προσφέρει αυτό κι ευτυχία. Ικανοποίηση ότι η πίστη σου, όχι μόνο για το κομμάτι αλλά γενικότερα γι’αυτό που κάνεις, δικαιώνεται, η δουλειά σου αρέσει στον κόσμο και αυτό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις και να προσπαθήσεις ακόμη περισσότερο. Το πώς το διαχειρίστηκα …νορμάλ νομίζω! (γέλια) Δεν έγινε δα και πανικός! Αυτό το κομμάτι εξακολουθεί και με συστήνει ακόμη και πολύς κόσμος με μαθαίνει μέσα από αυτό. Μάλιστα, έχουν συμβεί και διάφορα αστεία περιστατικά, που τα θυμάμαι με πολύ αγάπη.

Θα μας πεις ένα από αυτά;
Ναι… με είχαν καλέσει κάτι φίλοι να παίξω σε ένα στέκι στον Πειραιά, στο «Λιόσπορο». Σπανίως προλογίζω τα τραγούδια μου, καλώς ή κακώς. Μάλλον κακώς… Εκεί λοιπόν, κάποια στιγμή τραγούδησα το «γράμμα στο Θεό» και έκανα ένα διάλειμμα. Οπότε, έρχεται ένας υπάλληλος του μαγαζιού και μου είπε ότι με ζητούσε στο τραπέζι τους μια παρέα η οποία αποτελούνταν από 3 κυρίες. Αφού μου έδωσαν συγχαρητήρια,  μου είπαν εξαιρετική φωνή, εξαιρετικά τα τραγούδια σου, μπράβο αγόρι μου, μας αρέσει πολύ το κομμάτι, το ακούμε στο ραδιόφωνο, και να σου πω και κάτι –μου λέει μια αυτές τις κυρίες– το λες ίδιο ακριβώς με τον τραγουδιστή!!! Εντάξει, μετά συστήθηκα και της εξήγησα ότι εγώ είμαι αυτός! Όταν είσαι νέος στο χώρο δεν είσαι τόσο αναγνωρίσιμος. Ένας άνθρωπος του ραδιοφώνου, μου είχε πει κάτι πολύ σωστό: «όταν κάνεις μια επιτυχία το τραγούδι πάντα σε προσπερνάει. Θέλει χρόνο να συνδυαστεί το όνομα με το τραγούδι και μετά θέλει επίσης χρόνο να συνδυαστεί το πρόσωπο με το όνομα και το τραγούδι». Είχε πολύ δίκιο σε αυτό. Ισχύει…


Όταν διάβασα την ιστορία που κρύβεται πίσω από το συγκεκριμένο κομμάτι  συγκινήθηκα και  είπα «συμβαίνουν κι αυτά…» (;)
(σημ. όταν ο Χρήστος πήγαινε στην Πρώτη Δημοτικού, γνώρισε και …ερωτεύτηκε ένα κοριτσάκι, που όμως στη Τρίτη Δημοτικού έφυγε και από τότε δεν τη ξαναείδε. Το 2010 τη συνάντησε τυχαία σε ένα μπαρ, μετά από 23 χρόνια! Αμέσως ήρθαν κοντά, σαν να μην είχε περάσει ούτε μία ημέρα! Εκείνη μάλιστα έγραψε στίχους για ένα τραγούδι και ο Χρήστος του έβαλε μουσική. Το τραγούδι ήταν το “γράμμα στο Θεό” και το κοριτσάκι ήταν η Μαριεύη Μήτρου, που πλέον είναι η σύζυγος του Χρήστου!)
Τελικά ναι… συμβαίνουν. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτικός. Δεν ήθελα να γνωστοποιήσω την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το κομμάτι. Κάποια πράγματα θέλεις να τα κρατήσεις για τον εαυτό σου. Το έκανα όμως για δύο λόγους : Ο πρώτος λόγος είναι ότι έχω πάρει τόσο ωραία μηνύματα  μέσω facebook και μετά από συναυλίες, έχουν έρθει άνθρωποι και μου έχουν πει τόσο ωραία λόγια με αφορμή το συγκεκριμένο τραγούδι που αφορούν σε δικές τους ιστορίες. Όταν έρχεται ο άλλος και σου λέει κάτι τόσο προσωπικό δικό του, αισθάνομαι ότι το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να μοιραστώ και εγώ την δική μου ιστορία μαζί του. Ο δεύτερος λόγος, είναι αυτό που λένε  οι Αμερικάνοι «it’s too good to be true»… εγώ δεν ξέρω αν θα το διάβαζα θα το πίστευα ή θα έλεγα «άσε μας ρε φίλε που έγινε όλο αυτό». Κι όμως έγινε και είναι απλά η αλήθεια.

«Γράμμα στο Θεό» λοιπόν. Ποια είναι η σχέση σου με τη θρησκεία; Πιστεύεις στο Θεό;
Ναι, πιστεύω στο Θεό, χωρίς να είμαι ο άνθρωπος της εκκλησίας. Μου αρέσουν και με ηρεμούν πολύ τα μικρά εκκλησάκια ας πούμε που συναντώ στη διαδρομή όταν κάνω περιοδεία. Μου προκαλούν μια γαλήνη. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πάνε συνέχεια και εκκλησιάζονται αλλά πιστεύω στην θρησκεία, πιστεύω σε κάτι ανώτερο…

…όταν βιώνω το αίσθημα της λύπης, δεν μπορώ να εκφράσω ακριβώς αυτό που θέλω. Θεωρώ, για να γράψεις κάτι που περιέχει μια ειλικρίνεια θα πρέπει να περάσει λίγος καιρός. Όταν ήμουν πολύ φορτισμένος και έγραφα δεν ήταν τελικά αυτό που ήθελα να βγει, αυτό που ένιωθα ακριβώς. Ξέρεις, πρέπει να καταλαγιάσει λίγο αυτό το έντονο που νιώθεις για να αποστασιοποιηθείς μετά και να δεις πιο καθαρά…

Οι στίχοι και η μουσική σε πολλά κομμάτια που ερμηνεύεις είναι δικοί σου. Τι αποτελεί για σένα πηγή έμπνευσης; Γράφεις βιωματικά; Γράφεις όταν είσαι στεναχωρημένος ή όταν διανύεις μια όμορφη περίοδο στη ζωή σου;
Ναι γράφω βιωματικά, τα περισσότερα κομμάτια είναι γραμμένα έτσι. Πηγή έμπνευσης μπορεί να αποτελέσει το οτιδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή. Ακόμη και ιστορίες ανθρώπων που έρχονται και με βρίσκουν μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και να γεννηθεί ένα τραγούδι. Τις  δανεικές αυτές ιστορίες τις νιώθω τόσο δικές μου που είναι πολύ έντονα τα συναισθήματα που μου γεννάνε. Όταν είμαι στενοχωρημένος, γράφω ελάχιστα. Όταν βιώνω το αίσθημα της λύπης, δεν μπορώ να εκφράσω ακριβώς αυτό που θέλω. Θεωρώ, για να γράψεις κάτι που περιέχει μια ειλικρίνεια θα πρέπει να περάσει λίγος καιρός. Όταν ήμουν πολύ φορτισμένος και έγραφα δεν ήταν τελικά αυτό που ήθελα να βγει, αυτό που ένιωθα ακριβώς. Ξέρεις, πρέπει να καταλαγιάσει λίγο αυτό το έντονο που νιώθεις για να αποστασιοποιηθείς μετά και να δεις πιο καθαρά… μετά μου φαίνεται ότι μπορώ να αποδώσω καλύτερα αυτό ακριβώς που ένιωθα εκείνη την στιγμή και να το «μεταφράσω» πιο ρεαλιστικά. Για παράδειγμα «ο καημός», γράφτηκε στην επιστροφή από μια περιοδεία Άρτα-Γιάννενα-Πρέβεζα που είχαμε κάνει με τους μουσικούς μου. Ήταν η περίοδος που οι αγρότες είχαν κατέβει στους δρόμους και είχαν κάνει μπλόκα. Κάναμε 3 ώρες παραπάνω δρόμο, σκεφτόμουν ότι εκείνοι έχουν δίκιο που βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας αυτά που πρέπει και αυτά που θέλουν, αλλά από την άλλη και εμείς, πηγαίναμε για δουλειά και με τόσες παρακάμψεις, τόσες ώρες στους δρόμους, φάγαμε ουσιαστικά το μεροκάματο που βγάλαμε… Απλά στο δρόμο μου έβγαιναν οι στίχοι. Αυτό το γεγονός με πυροδότησε και ενώ οι άλλοι κοιμόντουσαν στο αυτοκίνητο εμένα μου έβγαιναν οι στίχοι και μάλιστα τους σημείωνα στο κινητό!

Ανήκεις στη γενιά των τραγουδοποιών που «χρησιμοποιούν» την παραδοσιακή μουσική. Ποια είναι η σχέση σου με την παραδοσιακή μουσική; Τι ρόλο παίζει στο δικό σου μουσικό γίγνεσθαι; Στα τραγούδια σου υπάρχουν αρκετά παραδοσιακά στοιχεία, ειδικά κρητικής λύρας.
Μου αρέσει πάρα πολύ η παραδοσιακή μουσική. Δυστυχώς δεν την έχω μελετήσει όσο θα ήθελα αλλά προσπαθώ να το κάνω. Δεν θεωρώ ότι ανήκω στην παραδοσιακή μουσική θεωρώ ότι χρησιμοποιώ παραδοσιακά όργανα και ίσως κάποιες μελωδίες. Υπάρχουν στοιχεία της παραδοσιακής μουσικής στα τραγούδια μου και μου αρέσει να τα χρησιμοποιώ, κυρίως όπως είπες από την κρητική μουσική, γιατί έχω σχετικά βιώματα από τη γιαγιά μου. Είναι από την Κρήτη και μεγάλωσα μαζί της και μου μιλούσε πάντα με αυτή τη βαριά, χαρακτηριστική κρητική προφορά. Όταν τραγουδάω και χρησιμοποιώ την προφορά των κρητικών, είναι κάτι που μου είναι γνώριμο, μου βγαίνουν αυθόρμητα, είναι βιωματικό. Μου αρέσει και το αγαπάω.

…είναι πολύ σημαντικό να έχεις μια προσωπική σφραγίδα στον τρόπο που εκφέρεις τα λόγια σου, τις μελωδίες σου…

Έχεις μια δική σου ξεχωριστή μουσική ταυτότητα. Δεν μπορεί εύκολα κάποιος να σε εντάξει μουσικά σε κάποιο χώρο. Τα τραγούδια σου έχουν στοιχεία, ποπ, ροκ, έντεχνα… Αν σου ζητούσαν να εντάξεις τον Χρήστο σε μια μουσική κατηγορία ποια θα ήταν αυτή;
Χαίρομαι που το ακούω αυτό, ότι έχω δική μου ξεχωριστή ταυτότητα. Για εμάς τους τραγουδοποιούς είναι το πλέον σημαντικό να μπορεί κάποιος να σε ξεχωρίζει μέσα από τα τραγούδια σου. Να ακούει ο άλλος ένα τραγούδι στο ράδιο και να μπορεί να πει σε λίγο καιρό, α, αυτό είναι του Χρήστου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις μια προσωπική σφραγίδα στον τρόπο που εκφέρεις τα λόγια σου, τις μελωδίες σου. Με εκνευρίζει η νοοτροπία ότι πρέπει να ακολουθείς έναν συγκεκριμένο δρόμο. Εξάλλου, υφολογικά ότι και να αλλάξει ένας τραγουδοποιός στις ενορχηστρώσεις του, παραμένει ίδιος. π.χ. τον Φοίβο Δεληβοριά που έχει πειραματιστεί φοβερά που τον εντάσεις; έχει τη δική του σφραγίδα, ότι είδος και να κάνει είναι Δεληβοριάς, τέλος. Όταν το αποτέλεσμα της δουλειάς μου με ικανοποιεί, δε νιώθω την ανάγκη να ενταχθώ σε κάποιο μουσικό ύφος. Και γιατί να πρέπει να σε εντάξουν κάπου; Σήμερα κάνω αυτό, αύριο μπορεί να κάνω κάτι άλλο που θα μου αρέσει και θα νιώθω ότι μου ταιριάζει τη δεδομένη στιγμή. Με ενοχλεί που βάζουν ταμπέλες, αυτός είναι ροκ, ποπ, έντεχνος, αν και για μένα το έντεχνος δεν υφίσταται σαν όρος. Ο καθένας κάνει ότι τον εκφράζει, συνεπώς δεν θα έβαζα τον Χρήστο σε καμία κατηγορία.

Τι μουσική ακούς;
Ακούω αρκετά πράγματα. Ότι άκουγα από μικρός ακούω ακόμη, από Doors, David Bowie… έχω φάει τρελό κόλλημα το τελευταία εξάμηνο με την Pink! Κάθομαι και μελετάω τα live της. Τι φοβερούς στίχους, τι μελωδίες, χορογραφίες, τα πάντα, είναι απίστευτη! Εκεί στο εξωτερικό ρίχνουν πολύ δουλειά και βλέπω πόσο άρτια στημένο και καλά οργανωμένο είναι αυτό που κάνουν. Το ζηλεύω αυτό, μου αρέσει πολύ. Αυτό επίσης που μου αρέσει πολύ στα live που κάνουν στο εξωτερικό είναι ότι παίζουν 1-1,5 ώρα maximum. Και δεν το λέω αυτό γιατί είμαι τεμπέλης και εγώ μέχρι σήμερα που μιλάμε στα live μου τραγουδάω από 2,5 ώρες και πάνω. Από κάποια ώρα και μετά επέρχεται μια κόπωση και η απόδοση δεν είναι το ίδιο καλή, μετά από κάποια ώρα αυτό αρχίζει και φθίνει. Σε ένα 3ωρο live χάνεται αυτό που θέλεις να παρουσιάσεις. Αυτά λοιπόν ακούω περίπου. Υπάρχουν και περίοδοι που δεν ακούω …τίποτα!

Δεν ακούς τίποτα; Αποτοξίνωση; Το έχω ακούσει και από άλλους καλλιτέχνες αυτό.
(γέλια) ναι κάπως έτσι… θέλεις και λίγο να ηρεμήσεις, να κάνεις ένα διάλειμμα, μικρό, όχι μεγάλο. Έπειτα, όταν είναι περίοδος που βρίσκεσαι διαρκώς στο δρόμο, όταν έχεις live, δεν προλαβαίνεις. Θέλεις να γυρίσεις σπίτι και εκεί να μην βάλεις να ακούσεις μουσική.


Στο παρελθόν έχεις συνεργαστεί με διάφορους καλλιτέχνες. Τι αποκόμισες από αυτές τις συνεργασίες; Ποια είναι αυτή που έχει μείνει πιο έντονα στη μνήμη σου και γιατί;
Από όλες τις συνεργασίες κάτι έχω πάρει. Έχω συνεργαστεί με τον Πάνο Παπαϊωάννου, τον Χρυσόστομο Καραντωνίου, τη Μάγδα Βαρούχα, τον Αργύρη Λούλατζη, την Παυλίνα Βουλγαράκη, τη Σαββέρια Μαργιολά. Ήταν πολύ ωραίες οι συνεργασίες με όλα τα παιδιά και θεωρώ ότι όλοι μου έδωσαν ότι είχαν και καλά και κακά. Γιατί δεν υπάρχουν μόνο θετικά στοιχεία στις συνεργασίες, υπάρχουν και αρνητικά, είναι φυσιολογικό αυτό, ανθρώπινο… Τώρα αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια συνεργασία, θα σου έλεγα αυτή με την Παυλίνα. Βέβαια, ήταν μόνο για ένα live αλλά νιώθω ότι είχαμε ένα ωραίο δέσιμο πάνω στη σκηνή. Περνούσαμε και οι δυο μια ιδιαίτερη περίοδο στη ζωή μας, οπότε έπαιξε κι αυτό το ρόλο του, υπήρχε θεωρώ μια ιδιαίτερη και μυστήρια χημεία. Ήταν κάτι πολύ ωραίο και περίεργο και μου ταίριαξε αρκετά.

…δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν μετάνιωνα, θα ήταν σαν να ακυρώνω κάποια χρονική μου στιγμή. Αυτό που είμαι σήμερα, το έχει δημιουργήσει η κάθε λάθος και η κάθε σωστή επιλογή μου…

Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις στην καλλιτεχνική σου πορεία ως τώρα;
Λάθη πάρα πολλά σίγουρα και λάθος επιλογές επίσης. Όχι, όχι δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν μετάνιωνα, θα ήταν σαν να ακυρώνω κάποια χρονική μου στιγμή. Αυτό που είμαι σήμερα, το έχει δημιουργήσει η κάθε λάθος και η κάθε σωστή επιλογή μου, άσχετα αν με έκανε να κλάψω, να πονέσω, να μου συμβεί το οτιδήποτε. Η κάθε στιγμή με έχει μεστώσει, με έχει κάνει να είμαι πιο ορθολογιστής. Τα λάθη που έχω κάνει τα θυμάμαι και τα αγαπάω ιδιαίτερα γιατί τα έκανα με τόση αγνότητα που πραγματικά το θεωρώ βλακεία να μετανιώσω. Αν μετάνιωνα θα ήταν σαν να αποποιούμαι με κάποιο τρόπο το παρελθόν μου. Ότι γίνεται σίγουρα σου προσφέρει κάτι…

Να υποθέσω όμως ότι υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους. Με ποιόν θα ήθελες διακαώς να βρεθείς είτε επί σκηνής είτε δισκογραφικά;
Ναι σαφώς και υπάρχουν. Θαυμάζω αρκετούς Έλληνες καλλιτέχνες που θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί τους. Ο Βασίλης Παπακωσταντίνου, ο Θανάσης Παπακωσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, οι Χαΐνηδες. Με όλους θα ήθελα να παίξω για ξεχωριστούς λόγους με τον καθένα. Αυτός που τους κερδίζει λίγο παραπάνω είναι ο Βασίλης Παπακωσταντίνου γιατί εκείνος στάθηκε η αφορμή να αγαπήσω λίγο περισσότερο την ελληνική μουσική. Μου αρέσουν πολύ και κάποιοι νέοι καλλιτέχνες, όπως η Παυλίνα Βουλγαράκη, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, ο οποίος γράφει …κατά ριπάς, έχει έναν απίστευτο στίχο, επικίνδυνα καλό για την ηλικία του. Για εμένα είναι ο κορυφαίος αυτή τη στιγμή. Έχει γράψει αριστουργήματα, τα τραγούδια του θα μείνουν.  Το μεγαλύτερο «όνειρο» όμως κι «απωθημένο» ακούει στο όνομα Δήμητρα Γαλάνη. Σου μιλάω πραγματικά για έρωτα! Την λατρεύω. Την άκουγα, την ακούω και θα συνεχίσω να την ακούω…
Αν λοιπόν με ρωτάς ποια θα ήταν αυτή που επιθυμώ να συνεργαστώ «διακαώς»(!) αυτό το όνομα θα σου πω: Δήμητρα Γαλάνη!

Σου έχουν πει πολλές φορές ότι η φωνή σου μοιάζει με του Βασίλη Παπακωσταντίνου έτσι;
Ναι, πολλές φορές. Μου το λένε συχνά πυκνά. Είναι μεγάλη μου χαρά και φυσικά ακόμη μεγαλύτερη τιμή. Τι να πει κανείς για την φωνή του Βασίλη Παπακωσταντίνου; Μεγάλος! Σπουδαίος πραγματικά. Έχουν μιλήσει μεγάλοι αμερικάνοι παραγωγοί για αυτόν τον άνθρωπο. Τι να πω εγώ; Έχω επηρεαστεί βέβαια πάρα πολύ, εννοείται. Τον άκουγα πάντα τον Παπακωσταντίνου, έχω ακούσει τα τραγούδια του περισσότερες φορές και από τον ίδιο που λέει ο λόγος!

Ποια στοιχεία θεωρείς ότι πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης ώστε να σταθεί στο χώρο της μουσικής και να εδραιωθεί στη συνείδηση του κοινού;
Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Αν ήξερα θα το είχα κάνει και θα είχα εδραιωθεί ήδη! (γέλια). Πρέπει να έχεις άστρο και να ακολουθήσει πολύ σκληρή δουλειά. Πολύ δουλειά όμως. Θα σου πω για παράδειγμα, την πρώτη φορά που είδα τον Πάνο Μουζουράκη στη σκηνή, στο «Οξυγόνο». Δεν ήξερα καν ότι είναι ο Μουζουράκης, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, τον χάζευα. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι το “star”. Δεν μπορείς να το αποκτήσεις, πρέπει να το έχεις, δε νομίζω ότι είναι κάτι που αποκτιέται.  Είχα μείνει απλώς και τον κοιτούσα ακόμη κι όταν δεν τραγουδούσε, μου τράβαγε το βλέμμα. Μετά που γνωριστήκαμε και κάναμε παρέα, είδα ότι όλο αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Το ταλέντο είναι πολύ λίγο από μόνο του. Ο άνθρωπος, πέρα του ότι έχει μεγάλο ταλέντο, το δουλεύει απίστευτα. Μιλάμε για δουλειά όμως. Μελετάει, διαβάζει, παρακολουθεί, δεν μένει λεπτό στάσιμος. Είναι τέζα στο ταλέντο. Φωνάρα, είναι περσόνα. Εξελίσσεται διαρκώς γιατί το κυνηγάει και δουλεύει. Άρα την σκληρή δουλειά, την θεωρώ απαραίτητη αν θες να κάνεις κάτι ξεχωριστό και επίσης, να έχεις όλα αυτά τα στοιχεία που ανέφερα για να μπορέσεις να μείνεις στη συνείδηση του κοινού.


Νέος δίσκος λοιπόν, «Παράλληλες ζωές». Μίλησέ μας λίγο για το νέο σου δίσκο. Τι διαφορετικό περιέχει από τον προηγούμενο; Πώς έγινε η επιλογή τραγουδιών;
Περιέχει 9 τραγούδια εκ των οποίων ένα τραγούδι, το «Ίσως», είναι από τους ΕτερονΉμισυ, «του νου» με μουσική του Ζεμενίδη και στίχους του Μυζάλη και «οι ψυχές» είναι σε στίχους της Μαριεύης (Μήτρου). Περιέχει επίσης το «βάλε να πιω», την «Αγαπημένη» με τον Νικηφόρο Ζερβάκη, τον «καημό» που είχε κυκλοφορήσει πέρυσι μόνος του και φυσικά «τις παράλληλες ζωές». Όταν έστειλα τα τραγούδια στην εταιρεία ήταν ουσιαστικά διαφορετικά από αυτά που τελικά επιλέξαμε να περιέχει ο δίσκος. Αυτό γίνεται κάθε φορά. Ενώ είχα ολοκληρώσει τη δουλειά, άφησα έξω άλλα κομμάτια δικά μου για να μπουν τα δύο κομμάτια των παιδιών καθώς και «οι ψυχές». Η επιλογή έγινε αναγκαστικά …από μόνη της. Επειδή βγήκαν καινούρια πράγματα που με κάλυψαν πάρα πολύ, προτίμησα να βάλω αυτά. Όταν σου βγαίνει κάτι καινούριο τόσο έντονα, τόσο γρήγορα ενώ είσαι σε μια διάρκεια που φτιάχνεις κάτι άλλο, είναι σαν να σου φωνάζει “είμαι εδώ” για κάποιο λόγο. Βγήκαν ολοκληρωμένα, οπότε τα έβαλα. Όλα τα παιδιά ήρθαν, έγραψαν με πολύ όρεξη και αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Είναι μεγάλο πράγμα να σου δείχνουν οι άνθρωποι έμπρακτα ότι σε αγαπάνε, τους ευχαριστώ από την καρδιά μου.

…όταν έχεις να κάνεις με καλούς ανθρώπους που σου δίνουν πράγματα χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, είναι ότι πιο όμορφο και σημαντικό μπορεί να σου συμβεί…

Σε ένα κομμάτι από το νέο σου δίσκο, στο «βάλε να πιω», τραγουδάς «αν ενώσουμε ψυχές γεννιέται φως». Αυτό συμβαίνει αλήθεια;
Ναι! συμβαίνει πραγματικά! Είναι αυτό που σου έλεγα πριν: νιώθω πάρα πολύ τυχερός γιατί με κάποιον τρόπο έχουν μπει «καλοί» άνθρωποι στη ζωή μου και όλο αυτό με έχει βοηθήσει και σαν προσωπικότητα και επαγγελματικά. Όταν ήμουν σε μια φάση που ήμουν στα κάτω μου και σκεφτόμουν να τα παρατήσω, ήρθε ο Ευριπίδης ο Ζεμενίδης και …γεννήθηκε φως, μπήκε φως στην πορεία μου. Με βοήθησε. Όταν έχεις να κάνεις με καλούς ανθρώπους που σου δίνουν πράγματα χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, είναι ότι πιο όμορφο και σημαντικό μπορεί να σου συμβεί. Το έχω δει να γίνεται και σε άλλους ανθρώπους, σε φιλικά πρόσωπα.

Ξεχώρισα επίσης το κομμάτι «Αγαπημένη» με τον Γιώργο Νικηφόρο  Ζερβάκη. Μίλησε μας λίγο γι’ αυτό. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Ζερβάκη και πώς γεννήθηκε το κομμάτι;
Είχα γράψει το κομμάτι με την κιθάρα αλλά ήθελα λύρα. Γενικά να σου πω ότι δεν έχω γράψει ποτέ τραγούδι σκεπτόμενος ότι θα μπορούσα να το πω με αυτόν ή αυτό θα πήγαινε στον τάδε, γι’ αυτό και δεν έχω συμμετοχές. Αφού ήθελα λύρα, σκέφτηκα λοιπόν δεν παίρνω ένα τηλέφωνο τον Γιώργο και για καλή μου τύχη, ο Γιώργος ήρθε Αθήνα σε δυο μέρες. Καθόμαστε, ακούμε το τραγούδι και ενώ το άκουγα και ο Γιώργος έγραφε λύρα, στα αυτιά μου μου ερχόταν η φωνή του Γιώργου, οπότε λέω «ρε συ, θέλω μια χάρη» «Ίντα θες»; Μου απαντά. «Να δοκιμάσουμε να το πούμε μαζί». Και με την δοκιμή πείστηκα απόλυτα… Αυτή είναι η ιστορία του τραγουδιού. Έτσι γεννήθηκε.

ninios_christos_interview_2017_12_009

Υπάρχει κάποιο από τα τραγούδια σου που αγαπάς λίγο παραπάνω; Που θεωρείς σε αντιπροσωπεύει περισσότερο και σου γεννά συναισθήματα;
Εντάξει, πέρα από το «γράμμα στο Θεό», το οποίο μου έδωσε πολλά, του χρωστάω εγώ πολλά δηλαδή, αγαπάω πάρα πολύ από τον πρώτο μου δίσκο τη «Γλυκιά μου καληνύχτα», επίσης αγαπάω τα «δάκρυα μεταξένια», για κάποιους δικούς μου προσωπικούς λόγους και τον «Καημό». Όλα τα αγαπώ πάρα πολύ, απλά αυτά τα τρία έχουν κάτι παραπάνω…

…παρότι υπάρχει οικονομική κρίση και όλοι το βιώνουμε και στην δουλειά μας και στο σπίτι μας, οι άνθρωποι θα βγουν, θα έρθουν στο live να μας ακούσουν κι αυτό για ‘μενα είναι πολύ σημαντικό. Με τρελαίνει, με χαροποιεί, με κάνει να αγαπώ περισσότερο αυτή τη δουλειά και από την άλλη με αγχώνει και με γεμίζει ευθύνες γιατί εκεί θέλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό…

Η κρίση αναμφισβήτητα έχει επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής μας. Πώς το εισπράττεις αυτό στη δουλειά σου;
Υπάρχει δυσκολία γενικότερα. Επειδή άργησα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική, να βιοποριστώ από αυτό αποκλειστικά, δεν έμαθα ποτέ σε άλλες πληρωμές, δεν με έχει χαλάσει ότι ξαφνικά για παράδειγμα από 1000 ευρώ το βράδυ, παίρνω 300 ευρώ. Μέσα στην κρίση άρχισα ουσιαστικά να βιοπορίζομαι από την μουσική. Με πολύ δουλειά και κυνήγι όλα γίνονται. Είναι κάτι που έχω σκεφτεί πολλές φορές. Παρότι υπάρχει οικονομική κρίση και όλοι το βιώνουμε και στην δουλειά μας και στο σπίτι μας, οι άνθρωποι θα βγουν, θα έρθουν στο live να μας ακούσουν κι αυτό για ‘μενα είναι πολύ σημαντικό. Με τρελαίνει, με χαροποιεί, με κάνει να αγαπώ περισσότερο αυτή τη δουλειά και από την άλλη με αγχώνει και με γεμίζει ευθύνες γιατί εκεί θέλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Θέλω όποιος έρθει να περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Θέλω να πω ένα μεγάλο, ένα τεράστιο ευχαριστώ γιατί γνωρίζω ότι κάποιοι, έρχονται με τα λίγα χρήματα που διαθέτουν. Πραγματικά τους ευχαριστώ και θα συνεχίσω να προσπαθώ να γράφω πράγματα που τους ακουμπάνε και να τους χαρίζω με πολύ αγάπη τα τραγούδια μου.

…χαμηλά το κεφάλι αλλά ψηλά το βλέμμα…

Πέρα από την οικονομική κρίση, υπάρχει η κρίση των αξιών. Ζούμε σε μια εποχή που τα ιδανικά και οι αξίες δεν έχουν πρωτεύοντα ρόλο και τείνουν να ευτελιστούν. Είθισται όμως αρκετοί  από εσάς τους νέους   καλλιτέχνες, να αποτελείτε πρότυπο για τη νεολαία. Τι θα συμβούλευες τους νέους;
Αν μπορούσα να πω κάτι αυτό θα ήταν: χαμηλά το κεφάλι αλλά ψηλά το βλέμμα. Όχι σκυμμένο το κεφάλι, χαμηλά. Να μην βιαζόμαστε να πάρουμε αποφάσεις, είναι πολύ γρήγορη η εποχή που διανύουμε, είναι απολύτως λογικό να μπαίνουμε θέλοντας και μη σε αυτή την ταχύτητα. Είναι τόσο έντονοι και γρήγοροι οι ρυθμοί με τους οποίους κινούμαστε που χάνουμε πολλά πράγματα. Θα πρέπει όμως να κατεβάζουμε λίγο τους ρυθμούς για να μπορούμε να συνυπάρχουμε καλύτερα. Είναι δύσκολα πολλές φορές αλλά επειδή όλοι τρέχουμε, έχει  σαν αποτέλεσμα να γίνονται από όλους μας παρορμητικές πράξεις. Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο να ακούμε, να είμαστε χαλαροί και να μην τρέχουμε δίχως λόγο. Χρειάζεται κι αυτό. Αναφορικά με την έλλειψη αξιών στην εποχή μας δεν θέλω να φαίνομαι χαζορομαντικός αλλά έχει να κάνει με την ταχύτητα. Πιστεύω ότι είναι απόρροια και σημείο των καιρών να φαίνεται κάπως έτσι. Στην ουσία δεν πιστεύω ότι ξαφνικά η κοινωνία μας χάλασε τόσο πολύ, ότι όλοι οι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά κακοί, δεν έχουν αξίες και δεν ενδιαφέρονται για τα σημαντικά και τα σοβαρά. Οι ηθικές αξίες υπάρχουν απλά υπάρχει πολύ θυμός και στεναχώρια εκεί έξω στον κόσμο και αυτό σου κλονίζει τον χαρακτήρα και σε κάνει να αντιδράς άσχημα. Κάποιες φορές ορισμένες συμπεριφορές τείνουν να φαίνονται ότι είναι αποτέλεσμα έλλειψης ηθικής ενώ δεν είναι έτσι. Όλο αυτό θεωρώ ότι γίνεται από την ταχύτητα των πραγμάτων.


Καλώς ή κακώς, τα
social media έχουν μπει στη ζωή μας πολύ δυναμικά και στον χώρο σας αποτελούν για τους περισσότερους μια δίοδο, ένα κανάλι επικοινωνίας με το κοινό σας. Ποια είναι η σχέση σου με αυτά; Είσαι άνθρωπος που θα καθίσεις για παράδειγμα να απαντήσεις σε μηνύματα που σου στέλνουν οι fans σου;
Η σχέση μου είναι κάκιστη, δεν μου αρέσουν καθόλου. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι βοηθάνε ουσιαστικά και σε κάποιες περιπτώσεις σε μεγάλο βαθμό. Σαν άνθρωπος όμως, δεν είναι κάτι μου αρέσει να ασχολούμαι ιδιαίτερα. Εννοείται ότι απαντώ εγώ προσωπικά σε όλα τα μηνύματα που λαμβάνω και διαχειρίζομαι ο ίδιος την σελίδα μου. Θα το θεωρούσα αστείο να το έκανε κάποιος άλλος για μένα. Στην παρούσα φάση μπορώ και το κάνω, από άποψη όγκου εννοώ. Μπαίνουν άνθρωποι και σου λένε έναν καλό λόγο, είναι πολύ σημαντικό. Από την άλλη, κατανοώ και τους καλλιτέχνες που δεν το κάνουν οι ίδιοι γιατί όταν ο όγκος των μηνυμάτων είναι τεράστιος, όταν υπάρχει μεγάλη απήχηση, είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεις χρόνο να ασχολείσαι ο ίδιος και σε κάποιες περιπτώσεις αδύνατον. Έχει πολύ τρέξιμο αυτή η δουλειά. Δεν είναι μόνο αυτό που βλέπεις επί σκηνής, χρειάζεται «προπόνηση», μελέτη, δουλειά και πολλές ώρες πρόβες.

Εμφανίσεις που θα ακολουθήσουν;
Στις 4/1 στα Φάρσαλα, 5/1 στον Τύρναβο, 12/1 είμαι καλεσμένος στους «Έτερον ήμισυ» στον Σταυρό του Νότου, 13/1 στο «Μουσικό Κουτί» μια καινούρια μουσική σκηνή στο Γκάζι. Στις 19/1 στην Κάρυστο…

Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι «ευτυχία είναι η απουσία οδύνης». Θεωρείς ότι είναι έτσι; Εσένα τι σε κάνει ευτυχισμένο;
Δεν ξέρω να σου πω. Για να το έλεγε ο Σοπενχάουερ κάτι παραπάνω θα ήξερε…! (γέλια). Δεν περιμένει κανείς να ακούσει το δικό μου σχολιασμό πάνω στον Σοπενχάουερ. Τώρα, στο τι κάνει εμένα ευτυχισμένο, θα σου πω ότι με κάνουν απλά πράγματα. Είμαι άνθρωπος του σπιτιού και της καλής παρέας. Συνηθίζω να έχω διαρκώς κόσμο στο σπίτι, να περνάμε καλά, να μαγειρεύουμε με φίλους, να τρώμε, να πίνουμε, να συζητάμε με τις ώρες, να ακούμε μουσική, να ανταλλάσσουμε απόψεις. Με χαροποιεί ιδιαίτερα μια βόλτα στο Λουτράκι, στην παραλία, τώρα που είναι χειμώνας, δίπλα στη θάλασσα, που δεν έχει κόσμο. Αυτό είναι ευτυχία, το απολαμβάνω και μου αρέσει πάρα πολύ. Με χαλαρώνει, με κάνει να νιώθω όμορφα και να είμαι χαρούμενος.

Που κρύβεται για εσένα η αληθινή μαγεία των Χριστουγέννων;
Η μαγεία των Χριστουγέννων κρύβεται περίπου 25 χρόνια πίσω… Είχε χαθεί τα τελευταία χρόνια, ήμουν πια μεγάλο παιδί. Την έφερε όμως ξανά αυτή τη χρονιά ο ερχομός του γιου μου. Εκεί κρύβεται η μαγεία των Χριστουγέννων για μένα. Βέβαια, με την πιο ευρεία έννοια του όρου, δεν μπορώ και δεν πιστεύω ότι μπορούμε να μιλάμε για τη μαγεία των Χριστουγέννων όταν δίπλα μας, σε κάθε στενό και σε κάθε κεντρικό δρόμο βλέπεις ανθρώπους να πεινάνε, να είναι άστεγοι και να ζουν τόσο δύσκολα. Είναι πολύ έντονες οι αντιθέσεις: έξω από ένα τεράστιο παιχνιδάδικο που όλα λάμπουν και κόσμος μπαινοβγαίνει χαρούμενος να κάνει τις αγορές του, ο άλλος κοιμάται έξω, είναι άστεγος… Δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό το οποίο και φέρω βαρέως στη συνείδησή μου ακόμη: 4-5 χρόνια πριν, στα Εξάρχεια, βγαίνω από μια αλυσίδα super market και αντικρίζω έναν άνθρωπο συνομήλικό μου περίπου, μια χαρά ντυμένος, με κοιτούσε και με πλησίασε. Μου ζήτησε αν έχω κάτι να τον βοηθήσω και εγώ έμεινα εκεί απλά να τον κοιτάζω. Ξέρεις, εκείνα τα δευτερόλεπτα, τα κλάσματα δευτερολέπτου που σταματά το μυαλό και απλά μένεις έτσι, χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις, πάγωσα και δεν έκανα απολύτως τίποτα. Σίγουρα, αν τον βοηθούσα δεν θα του άλλαζα τη ζωή αλλά δεν είχα το σθένος εκείνη την ώρα. Με κοίταζε στα μάτια κι εγώ γονάτισα. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ, κόλλησα. Νιώθω άβολα και πολλές φορές ακόμη και ενοχικά για όλο αυτό. Σίγουρα δεν ευθύνομαι εγώ αλλά παρόλα αυτά νιώθω ενοχή γιατί δεν κάνω τίποτα. Ο καθένας ότι μπορεί, με τον τρόπο που μπορεί, θα πρέπει όλοι κάτι να κάνουμε. Τουλάχιστον τα παιδιά μας να μην ζήσουν σε τέτοιες συνθήκες και να μην βιώσουν κάτι αντίστοιχο.

Τι θα θελες να ευχηθείς στους αναγνώστες του MusicCorner;
Υγεία και μόνο υγεία. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο. Αν έχουμε υγεία όλα φτιάχνουν, το σπρώχνεις λίγο από εδώ, λίγο από κει… τα καταφέρνεις στο τέλος. Να ευχηθώ επίσης οι ευχές τους να γίνουν πολλαπλάσιες και να δουν όλα αυτά που θέλουν να γίνονται πραγματικότητα.

Ευχαριστώ πολύ Χρήστο! Καλή χρονιά!
Κι εγώ ευχαριστώ πολύ! Καλή χρονιά και σε σας!

————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ