Γράφει η Χρύσα Λύκου
«Καλησπέρα-καλησπέρα» μας έλεγε κάποτε ο αρχηγός του Ποταμιού όταν μας ψάρωνε ακόμα με τις εκπομπές του, «καλησπέρα-καλησπέρα» σας λέω και εγώ με την υπόσχεση, να μη σας κάτσω κάποια στιγμή στο σβέρκο με κάποιο κόμμα που να πλασάρεται σαν κίνημα και να σας συγχύζω περισσότερο στην κατάσταση σας, στην κατάσταση μου.
Πριν τα Χριστούγεννα λοιπόν, στολίζουμε δέντρα, φωτίζουμε καράβια, παθαίνουμε κατάθλιψη στην Ερμού χαζεύοντας τις βιτρίνες, λυπόμαστε ή και όχι τους πρόσφυγες που έριξαν άγκυρα στο Σύνταγμα, προσποιούμαστε ότι δε γνωρίζουμε ότι ένα παιδί βάζει οδόφραγμα το σώμα του ενάντια σε κάθε εκδικητική συμπεριφορά του κράτους, πεθαίνοντας στη φυλακή. Θεέ μου πόσες φόρες έχουμε προσποιηθεί ευτυχία?
Μπροστά στην τηλεόραση αυτοκτονούν συνειδήσεις. Όμηροι χάνουν τα κεφάλια τους μπροστά σ’ ένα rec που αναβοσβήνει ενώ στο Μιζούρι ο κόσμος χάνεται και ο Ομπάμα χτενίζεται. Ο πρωθυπουργός μας πάει να σβήσει μια και καλή το διακόπτη στην πόλη του φωτός, βουλευτίνες κάνουν deal ένα σκασμό λεφτά στο facebook (αν έχεις το Θεό σου), και μέσα σε όλα αυτά σκάνε και οι Black Keys στο rockwave να κοντράρουν τους περσινούς Χαρούλη και Μποφίλιου.
Μέσα σε όλο αυτόν τον αχταρμά πληροφοριών νιώθω την ανάγκη να θυμώσω. Προσπαθώ να μη συνηθίσω, να μην κάνω πως στέλνω μήνυμα προσπερνώντας κάτι που δεν έχω το θάρρος να δω. Ο κόσμος βαριέται να ακούει θλιβερές ιστορίες, πόσο μάλλον όταν αυτές αφορούν πρόσφυγες, μαύρους και «τρομοκράτες».
Τρομοκράτες! Να μια λέξη που στο στόμα των ισχυρών αυτού του κράτους είχε την ίδια κατάληξη με εκείνη των «δημοκρατία», «ειρήνη», «ανθρωπιά». Έτσι λοιπόν ο ανθρωπιστής, φιλειρηνιστής και φυσικά δημοκράτης κύριος Λοβέρδος δε δίστασε να ξεφτιλίσει και να βγάλει στο κλαρί ζωές ανθρώπων που απειλούσαν να μολύνουν την κοινωνία με το ιό του AIDS, χωρίς να γίνεται λόγος για μια κοινωνία που πηδάει χωρίς προφυλακτικό. Μια απ’ αυτές τις γυναίκες αυτοκτόνησε χθες κύριε υπουργέ και εγώ ακόμα αναρωτιέμαι γιατί ποτέ δεν είδα το πρόσωπο του αστυνομικού και βαρόνου κοκαΐνης σε κανένα σκυλοκάναλο σας.
Ο Ρωμανός πεθαίνει κύριε Δένδια. Πεθαίνει με έναν τρόπο που ποτέ δε θα καταλάβετε, γιατί ποτέ δε ζήσατε σαν ελεύθερος άνθρωπος. Ποτέ δε ξεψύχισε ο καλύτερος σας φίλος στα χέρια σας, ποτέ δε σας ανάγκασαν να μεγαλώσετε τραβώντας σας απ’ τα μαλλιά. Ποτέ δε σας έκαναν μπλε και έπειτα μωβ καταλήγοντας τελικά κλόουν με ένα αποτυχημένο φώτοσοπ.
Είμαστε όλοι υπόλογοι. Όλοι! Αφήσαμε να κουρνιάσει στη ζωή μας ο φόβος μετατρέποντας μας στο τέρας που φοβόμασταν. Που είσαι Μάνο Χατζιδάκι? Άραγε το τέρας το δικό σου είναι χειρότερο απ’ αυτό που γνώρισες και μας προειδοποίησες? Χαζεύω τις ειδήσεις και η είδηση δεν υπάρχει. Ο Ρωμανός δε θα είναι ένας τρομοκράτης που πέθανε στη φυλακή, δε θα είναι ένα θύμα του κράτους. Ο Ρωμανός θα είναι εκείνος που όταν του τα πήραν όλα τους έδειξε ότι έχει κι άλλο. Έχει ένα σώμα, και αυτό το σώμα έχει ψυχή, και αυτή δε φυλακίζεται.
Οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρούνται για τα αδικήματα που διαπράττουν και όχι γι’ αυτά που το κράτος φοβάται μη διαπράξουν οι άλλοι εξαιτίας τους. Δεν είμαστε πλαστικές κούκλες πάνω στις οποίες ο καθένας βγάζει κόμπλεξ και βίτσια. Έχουμε χρέος να κρατήσουμε το μυαλό μας ανοιχτό και τις καρδιές μας ανοιχτότερες. Οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο και αυτό να μη μας κάνει αναρχικούς τρομοκράτες στην γεμάτη τρόμο κοινωνία τους. Στα τόσα χρόνια που αναρωτιέμαι αν ο φόβος είναι μια κοινωνική κατασκευή, έρχεται η low bap σκηνή που ενώθηκε ξανά για να μου κάψει το μυαλό και για να με βγάλει απ’ τις σκέψεις, λέγοντας απλά ότι : Μπορεί και εγώ να φοβάμαι, μπορεί και εγώ να τρομάζω άλλο φοβάμαι όμως και άλλο δειλιάζω…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν ενυπόγραφο άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr